ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 502

ทำไม?

ทำไมกัน?!

กู้หว่านหว่านคิดอยากจะอ้าปากและร้องตะโกนออกไปว่านี่ไม่ยุติธรรม เธอนั้นสามารถอ้าปากได้ แต่ทว่ากลับไม่สามารถส่งเสียงออกไปได้

เธอพบว่าตอนนี้ตนเองนั้นไร้เรี่ยวแรง ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะพูดออกไป

ขณะนี้กู้หว่านหว่านสังเกตเห็นว่าเยี่ยซือเจวี๋ยกำลังเดินเข้ามาหาเธอ

ราวกับว่าเธอกำลังจับฟางเส้นสุดท้าย เธอเหยียดมือออกไปหาเยี่ยซือเจวี๋ย ต้องการให้เยี่ยซือเจวี๋ยช่วยดึงและประคองให้เธอลุกขึ้น

ทว่าสายตาของเยี่ยซือเจวี๋ยนั้นกลับชำเลืองมองเธอเพียงเล็กน้อย จากนั้นเขาเดินผ่านเธอไปและเดินตรงไปยังเวที

วินาทีที่เขาเดินผ่านพ้นไป กู้หว่านหว่านได้ยินเสียงของเยี่ยซือเจวี๋ย---

“เหอะ สิ้นเปลืองเปียโนกาแล็กซี่ของฉัน”

ใบหน้าซีดขาวของกู้หว่านหว่านพลันแดงก่ำด้วยความอับอาย

เธอต้องการที่จะปฏิเสธ แต่กลับไม่สามารถคัดค้านได้เลย เยี่ยซือเจวี๋ยก็ไม่แม้แต่ที่จะให้โอกาสเธอกล่าวคัดค้านเลย เขาเดินตรงไปหามู่ซย่า

มู่ซย่าที่อยู่ด้านบนเวทีนั้นดูประหลาดใจเป็นอย่างมาก

เธอไม่รู้เลยว่าลั่วเค่อป๋อเก๋อและคนอื่นนั้นจะมาที่นี่ด้วย ยิ่งคาดไม่ถึงเลยว่าคนดังที่มีชื่อเสียงระดับโลกทั้งสามคนกำลังนั่งคุกเข่าลงตรงด้านหน้าของเธอท่ามกลางพื้นที่สาธารณะ

นี่...เป็นเรื่องที่ยากจะจัดการ

ขณะที่มู่ซย่าไม่รู้ว่าตนเองควรจะทำอย่างไร เสียงของเยี่ยซือเจวี๋ยก็ดังขึ้น “มู่ซย่า ยืนงงอะไรอยู่? เธอจะให้ผู้อาวุโสทั้งสามคนนั่งคุกเข่าไปถึงเมื่อไร? พวกเขาเดินทางมาไกลมาก เธอตอบรับพวกเขาเสียเถอะ”

ทันใดนั้นลั่วเค่อป๋อเก๋อและทั้งสามคนต่างก็เงยหน้าขึ้นไปพลางจ้องมองเยี่ยซือเจวี๋ยด้วยสายตาขอบคุณ

กล้ามเนื้อบนแก้มของมู่ซย่ากระตุกในทันที ไม่รู้ทำไมเยี่ยซือเจวี๋ยถึงได้ต้องการให้เธอตอบรับพวกเขา

รับนักดนตรีที่อาวุโสมากขนาดนี้มาเป็นศิษย์ จะกล่าวอย่างไรก็ฟังดูไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด

แต่เธอรู้ เยี่ยซือเจวี๋ยพูดเช่นนี้ แน่นอนเขาต้องมีแผน

เมื่อครุ่นคิดได้เช่นนี้ มู่ซย่านั้นก็ไม่ลังเลอีกต่อไป เธอพยักหน้าและเอ่ยด้วยภาษาอังกฤษ “ตกลง พวกคุณทั้งสามคนรีบลุกขึ้นเถอะ!”

ขณะกล่าว เธอรีบประคองชายสูงอายุทั้งสามคนลุกขึ้น

เมื่อได้ยินว่ามู่ซย่าตอบตกลง ชั่วขณะนั้นทั้งสามคนต่างดีใจราวกับเด็กน้อย แทบรอไม่ไหวที่จะเต้นอย่างมีความสุขบนเวที

มู่ซย่าได้รับความชื่นชมจากลั่วเค่อป๋อเก๋อและคนอื่น นั่นก็เป็นผลดีกับเขา

เขาเชื่อว่า ตราบใดที่เขากล่าวว่า ‘ผมคืออาจารย์ประจำชั้นของมู่ซย่า’ ต่อหน้าผู้อาวุโสทั้งสามคนนั้น แน่นอนว่าเขาจะต้องได้รับความเคารพจากพวกเขาเป็นอย่างสูง

แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ภายในหัวใจของเขากลับไม่รู้สึกมีความสุขเลยแม้แต่น้อย

โอวหยางโม่เหยียดมือออกไปและหยิกใบหน้าของตนเองอย่างอดไม่ได้ เขาต้องการยืนยันว่าตนเองนั้นได้ทำผิดพลาดไปหรือเปล่า

วินาทีถัดมา

“อูย----” โอวหยางโม่เอามือออกไปด้วยความเจ็บปวด

เจ็บมาก

นี่ไม่ใช่ภาพลวงตา!

มู่ซย่าได้ทำการจู่โจมเขาอีกครั้ง

ใบหน้าของโอวหยางโม่นั้นซีดเผือดและแปรเปลี่ยนเป็นมืดมน ท้ายที่สุดก็เขียวคล้ำ

ขณะนี้ เสียงโทรศัพท์ของเขาได้ดังขึ้น