ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 618

“หลัวฉิงเหรอ?” มู่ซย่าแปลกใจอย่างมาก “เขาเป็นแมลงสาบที่ฆ่าไม่ตายจริงๆ”

เยี่ยซือเจวี๋ยยักคิ้วแล้วพูดว่า “แน่ละสิ? แต่ว่า ไม่ว่ายังไงครั้งนี้ฉันจะไม่ปล่อยโอกาสให้เขาดิ้นรนเอาตัวรอดไปได้อีก จะไปดูกับฉันไหมละ?”

มู่ซย่าส่ายหัว : “ไม่ละ ฉันสูญเสียพลังงานไปมาก อยากอยู่บ้านพักผ่อนดีๆสักหน่อย”

เยี่ยซือเจวี๋ยไม่ได้บีบบังคับเธอ พยักหน้าแล้วพูดว่า “งั้นฉันไปก่อนนะ เธอก็อยู่บ้านพักผ่อนดีๆละ มีเรื่องอะไรก็โทรหาฉันได้ตลอด”

คำพูดนี้ เขาเคยพูดหลายครั้งแล้ว

มู่ซย่ายิ้มด้วยความดีใจ “ได้สิ”

แต่ก่อนเธอจะตอบแบบขอไปที ไม่คิดอยากจะไปรบกวนเยี่ยซือเจวี๋ย แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่า...การมีใครสักคนคอยเป็นที่พึ่งให้เราเป็นเรื่องที่ดีไม่น้อยเลย

แต่ตัวมู่ซย่าเองอาจจะไม่รู้สึกว่า เยี่ยซือเจวี๋ยอาจจะไม่ใช่แค่คนเป็นที่พึ่ง แต่เป็นที่พึ่งพาของเธอ

...

สถานที่กักขังพิเศษของเท่อลี่

ที่อื่นไม่สามารถใช้เครื่องมือทำโทษนักโทษได้ แต่ที่เท่อลี่มีสิ่งหนึ่งที่พิเศษไม่เหมือนที่อื่น มันเป็นรูปแบบการปกครองของฮวากั๋วที่จัดการกันเองภายใน แล้วคนภายในควบคุมดูแลเอง เวลาที่จำเป็นสามารถใช้เครื่องมือลงโทษนักโทษได้

สิ่งแวดล้อมของสถานที่กักขังพิเศษของเท่อลี่นั้นไม่ดีเลย พูดได้ว่าแย่มากที่สุด

แค่เยี่ยซือเจวี๋ยเดินเข้าไปก็รู้สึกได้ว่าสถานที่ ดูมัวหมองหนาวเย็นและอับชื้น

ยิ่งเดินเข้าใกล้ห้องขัง กลิ่นคาวเลือดก็ยิ่งหนักขึ้น

คนของทีมเท่อลี่ไม่กล้าให้เยี่ยซือเจวี๋ยไปที่ห้องขัง จึงเรียกหลัวเฮ่ามาที่ห้องสอบสวนแทน

สองมือสองเท้าของหลัวเฮ่าถูกล่ามโซ่ไว้ทั้งสอง เดินแล้วลำบากมาก

เขาเงยหน้าขึ้นมา มองเห็นคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องสอบสวนมีเพียงคนเดียว

หน้าของผู้ชายคนนั้นดูรูปหล่อและเลือดเย็น ไม่ใช่เยี่ยซือเจวี๋ยแล้วจะเป็นใครละ?

ทันใดนั้นหลัวเฮ่าดูหวาดผวาถลึงตาโตขึ้น

“หัวหน้าทีม” หนึ่งในสมาชิกในทีมถามเยี่ยซือเจวี๋ยว่า “ต้องการให้ผมช่วยคุณสั่งสอนเขาไหม?”

เยี่ยซือเจวี๋ยส่ายมือบอก : “ไม่ต้องเปลืองแรงหรอก คนละ? ใกล้ถึงหรือยัง?”

ลูกทีมพยักหน้า : “เมื่อกี้โทรศัพท์มาบอกว่าอีกสามนาทีถึง ตอนนี้คิดว่าน่าจะเข้าประตูกันมาแล้ว”

เพิ่งพูดจบ ก็ได้ยินเสียงก้าวเท้าเข้ามา

ความคิดในหัวของหลัวเฮ่ายังไม่ทันได้คิดแจ่มแจ้ง ก็ได้ยินเสียงของหลัวฉิงดังขึ้น : “ปล่อยฉัน ฉันไม่ได้ทำเรื่องผิดอะไรมากมายขนาดนั้นเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทำไมถึงพาฉันมาที่นี่ !! ปล่อยฉันออกไป!ปล่อยฉันออกไปสิ!”

หลัวฉิงรู้ดีว่าถ้าได้เข้าคุกทั่วไปยังมีวันที่จะได้ออกจากคุกสักวันหนึ่ง แต่ถ้าได้เข้าคุกพิเศษของเท่อลี่นี้ ชาตินี้อย่าหวังจะได้ออกไปอีกเลย

พอหลัวเฮ่าได้ยินเสียงของหลัวฉิง ก็หยุดชะงักไปทันที

เวลาต่อมา หลัวฉิงได้ถูกควบคุมตัวพาเข้ามา

ตาทั้งสี่ตาของพ่อลูกประสานกัน ต่างคนต่างพูดไม่ออก