ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 619

เมื่อเทียบกับหลัวเฮ่า พอหลัวฉิงเห็นหลัวเฮ่ายิ่งแสดงอาการตกใจมากกว่า

เธออยู่ในคุกมาตลอด ยังไม่รู้ว่าข้างนอกเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่ากลอุบายที่ตัวเองสอนให้หลัวเฮ่าทำนั้นได้ล้มเหลวแล้ว

ที่เธอไม่ได้ออกจากคุกมาโดยตลอด นั่นก็เพราะเยี่ยซือเจวี๋ยกัดไม่ยอมปล่อย เธอก็เลยออกจากคุกนี้ไปไม่ได้

เดิมทีเธอคิดว่าจะใช้เรื่องเซินเยี่ยวคอฟฟี่เฮ้าส์ทำให้หลัวซื่อกรุ๊ปเกิดความปั่นป่วน เมื่อถึงเวลานั้นเยี่ยซือเจวี๋ยจะได้ไปยุ่งอยู่กับคดีนี้ เธอก็จะได้ออกจากคุกนี้ไปได้แล้วไปแก้แค้นมู่ซย่าได้

แต่คิดไม่ถึงว่า เธอจะได้เห็นพ่อของเธอที่สถานกักขังพิเศษของเท่อลี่แห่งนี้

โดยเฉพาะ...มือและเท้าของพ่อถูกล่ามโซ่ไว้ทั้งสองข้าง ดูแล้วสภาพแย่ยิ่งกว่าเธออีก

สมองของหลัวฉิงเกิดพังไปครู่นึง

และทางฝั่งหลัวเฮ่าพอได้เห็นหลัวฉิง ความเกลียดชังในใจที่มีต่อเยี่ยซือเจวี๋ยก็หายไปทั้งสิ้น เหลือไว้เพียงแต่ความหวาดกลัว

เขาเข้ามาไม่มีปัญหา แต่ขอให้หลัวฉิงได้ออกไป เครือญาติตระกูลหลัวของพวกเขายังสามารถกลับมารุ่งโรจน์ได้อีกครั้ง แต่ตอนนี้กลายเป็นหลัวฉิงก็ถูกพาตัวเข้ามาในนี้ด้วย !

ณ เวลานั้นใจของหลัวเฮ่าเหมือนดุจเถ้าถ่านที่ดับมอดไป อีกทั้งยังมีความคิดที่อยากจะตายด้วย

คนเราตอนสิ้นหวังที่สุด ความหยิ่งยโสในตัวเองก็จะถดถอยหายไปทั้งหมดเอง

ทันใดนั้นเขานึกขึ้นมาได้ว่าคนเหล่านั้นเรียกเยี่ยซือเจวี๋ยว่าหัวหน้าทีม จึงถือโอกาสย่อเข่าคุกเข่าลงไป ก้มหัวคำนับขอร้องต่อเยี่ยซือเจวี๋ย “คุณชายเยี่ย ฉันขอร้องละ เพราะฉันไม่เจียมตัวเอง ทำให้นายต้องลำบาก ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้แล้วจริงๆว่าฉันทำผิดไปแล้ว ฉันไม่ขอให้นายอภัยให้ฉัน แต่ฉันขอร้องคุณละ ปล่อยลูกสาวของฉันออกไปเถอะ เธอยังอายุน้อย อย่าให้ต้องถูกฝังอยู่ในนี้ตลอดชีวิตเลย!”

ตอนนั้นเองหลัวฉิงถึงได้สังเกตเห็นว่าเยี่ยซือเจวี๋ยก็อยู่ด้วย

ในเวลาเดียวกันเธอก็สังเกตเห็น คนของทีมเท่อลี้ค่อนข้างเคารพนับถือเยี่ยซือเจวี๋ย ทำเหมือนกับว่าเขาเป็นผู้นำ

นี่มัน...เรื่องอะไรกัน?

ณ ตอนนั้นเธอรู้สึกสับสนมึนงงไปหมด

แต่มันก็ไม่ได้เกินความคาดหมายของเธอ ถ้าหลัวอี้คิดถึงความสัมพันธ์ทางสายเลือดของพวกเขา เธอจะได้ติดอยู่ในคุกนี้นานขนาดนี้เหรอ ?

ตั้งแต่ต้นจนจบหลัวอี้ไม่เคยคิดที่จะช่วยน้องสาวคนนี้อยู่แล้ว

“ฉัน...” หลัวฉิงใช้แรงกัดปากตัวเอง ก้มหัวให้เยี่ยซือเจวี๋ยแล้วพูดว่า “ฉันไม่กล้าแล้ว ฉันไม่กล้าที่จะมุ่งร้ายคุณแล้ว ขอร้องคุณช่วยไว้ชีวิตฉันสักครั้งเถอะ”

เยี่ยซือเจวี๋ยนั่งอยู่ที่นี่นานก็เกิดอาการเบื่อ จึงลุกขึ้นแล้วพูดออกมาด้วยความเยือกเย็นสองคำว่า”ดึกแล้ว”

มันไม่มียาสำนึกผิดในวัยผู้ใหญ่หรอกนะ ทำไปแล้วก็คือทำไปแล้ว มายอมรับผิดตอนนี้จะไปมีความหมายอะไร?

หลัวฉิงดูการท่าทีของเยี่ยซือเจวี๋ยก็รู้ว่าเขาไม่น่าจะยอมปล่อยให้เธอออกไป

พอใจเธอคิดแบบนั้น ความเกลียดชังในใจก็ท่วมท้นขึ้นมาที่ใจอีกครั้ง เลยไม่คุกเข่าต่อลุกขึ้นแล้วตะโกนว่า “ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดมากมายอะไรขนาดนั้น พ่อฉันก็ถูกจับเข้ามาแล้ว เรื่องร้านเซินเยี่ยคอฟฟี่เฮ้าส์ก็ทำไม่สำเร็จ ทำไมคุณต้องผลักฉันให้ถึงทางตันขนาดนี้ด้วย?”