ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 637

หญิงสาวอีกคนได้ยินคำพูดของหญิงสาวตัวสูง หล่อนพ่นลมหายใจเย็นชาและเอ่ย “ตกใจกลัวจนตายก็สมควรแล้ว! ตั้งแต่เล็กจนโตแม่ของฉันไม่เคยตีฉันสักครั้ง หล่อนมีสิทธิ์อะไรสั่งให้คนอื่นมาทุบตีฉัน? ฉันต้องการให้หล่อนโดนไล่ออกจากโรงเรียน!”

หล่อนกล่าวพลางลูบด้านหลังศีรษะที่เจ็บจากการล้ม จ้องมองร้านชานมที่อยู่ตรงข้ามด้วยความโกรธแค้น

ภายในร้านชานม

มู่ซย่าสั่งชานมเพิ่มเนื้อองุ่นของทางร้านให้กับตนเองแก้วหนึ่ง จากนั้นหันไปถามเสี่ยวเป่ย “เสี่ยวเป่ย นายอยากดื่มอะไร?”

ใบหน้าของเสี่ยวเป่ยย่นจนกลายเป็นลูกบอล

เขารักการดื่มชานมมาก แต่ตอนนี้เขากลับไม่มีความคิดนี้แล้ว เอ่ยด้วยสีหน้าเศร้าหมอง “คุณมู่ คุณยังต้องการเลี้ยงชานมผมจริงๆเหรอครับ? ผมสร้างปัญหาใหญ่ให้คุณขนาดนี้... ไม่ได้ ผมต้องโทรหาพี่ใหญ่เพื่อยอมรับความผิดพลาด”

มู่ซย่าเลิกคิ้วขึ้น “ฉันส่งข้อความหาเขาแล้ว วางใจเถอะ เรื่องเล็กน้อย เยี่ยซือเจวี๋ยสามารถจัดการได้”

เธอเชื่อเยี่ยซือเจวี๋ย

แต่มู่ซย่าพลันตระหนักได้ ก่อนหน้านี้ไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไร เธอจะคิดแก้ไขปัญหาด้วยตัวเองก่อน แต่ตอนนี้...ปฏิกิริยาแรกของเธอคือการส่งข้อความหาเยี่ยซือเจวี๋ย

ดูเหมือนว่าตนเองนั้นจะให้เยี่ยซือเจวี๋ยเป็นผู้สนับสนุนที่แข็งแกร่งแล้วจริงๆ

บางที ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนก็เป็นเช่นนี้ พึ่งพากันและกัน

“นายยังไม่ตอบฉันเลย นายอยากดื่มชานมอะไร?”

เสี่ยวเป่ยส่ายศีรษะ “ผมไม่อยากดื่มแล้ว ผมรอรับโทษอยู่”

มู่ซย่ายิ้ม “นายกลัวเยี่ยซือเจวี๋ยขนาดนี้เลยเหรอ? ฉันว่าเขาดูนิสัยดีออก”

“งั้นคุณก็คงไม่เคยเห็นเวลาเขาอารมณ์ไม่ดี!”

มู่ซย่ายักไหล่ “ก็เคยเจอแหละมั้ง ครั้งแรกที่เจอกัน เขาทำให้ฉันโกรธแทบตาย”

หัวใจนักเมาท์มอยของเสี่ยวเป่ยพลันถูกกระตุ้น เอ่ยถามด้วยความสงสัย “พวกคุณเจอกันครั้งแรกที่ไหนเหรอครับ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นเหรอ?”

“พวกเขาค่ะ!” หญิงสาวตัวสูงชี้ไปทางมู่ซย่าและเอ่ย “หล่อนยุยงให้เด็กที่อยู่ด้านข้างทำร้ายพวกเราค่ะ ศีรษะของหนูโดนกระแทกจนปูดนูน มีอาการวิงเวียนศีรษะด้วย รู้สึกเหมือนสมองกระทบกระเทือนค่ะ”

“สมองกระทบกระเทือน...” กู้หว่านหว่านเอ่ยปากอย่างเชื่องช้า “ลุงตำรวจคะ สมองกระทบกระเทือนถือเป็นอาการบาดเจ็บเล็กน้อย ถ้าหากจำไม่ผิด ตามกฎหมาย...ผู้ที่ทำให้คนอื่นได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยจะต้องถูกจำคุกสามถึงห้าสิบวันใช่หรือเปล่าคะ?”

เมื่อหญิงสาวอีกคนได้ยินสิ่งนี้ หล่อนใช้มือสัมผัสหน้าผากของตนเองทันทีและเอ่ยด้วยท่าทีอิดโรย “เธอพูดแบบนี้ ฉันรู้สึกว่าสมองของฉันก็ได้รับการกระทบกระเทือนด้วยเล็กน้อย”

ตำรวจพยักหน้าและทำการบันทึกคำพูดของทั้งสอง จากนั้นเดินมาหามู่ซย่าและเอ่ยถาม “เธอบงการเขาให้ไปทำร้ายพวกหล่อนหรือเปล่า?”

มู่ซย่าไม่ทันกล่าว เสี่ยวเป่ยที่อยู่ด้านข้างแบกรับความผิดทั้งหมดไว้ที่ตนเองเพียงคนเดียวและเอ่ย “ผมเป็นคนทำเองครับ ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณมู่เลย”

“นายยอมรับความผิดแล้วใช่ไหม?” ตำรวจถาม

ขณะนี้ เสียงทุ้มต่ำและแหบพร่าดังขึ้น “คุณตำรวจ โปรดรอสักครู่”

ทุกคนต่างมองไปยังต้นทางของเสียงโดยไม่รู้ตัว