ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 67

“เลิกพูดเถอะ” มู่ซย่าขัดคำพูดของผู้ช่วย พร้อมกล่าว: “ก่อนหน้านี้ฉันเคยช่วยคุณชายเยี่ยไปรอบหนึ่ง เขาเองก็ช่วยฉันเอาไว้รอบหนึ่ง ตอนนี้ฉันกับเขาถือว่าหายกันแล้ว พวกเราเป็นความสัมพันธ์ร่วมมือกันธรรมดา เลิกพูดคำพูดเชิงนี้กับฉันได้แล้ว”

ผู้ช่วยหุบปากลงและไม่กล้าพูดอะไรอีกในทันที

น้อยครั้งมากที่มู่ซย่าจะพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่จริงจังเช่นนี้ ดูเหมือนว่ามู่ซย่าจะโกรธเข้าแล้วจริงๆ

เห้อ ปากของเธอนี่นะ......

มู่ซย่าละสายตามองไปทางสิ่งของที่ถอยหลังออกห่างเรื่อยๆ ทางนอกหน้าต่างรถ พร้อมค่อยๆ เคลื่อนสายตาไปทางไกล

เธอไม่ใช่คนที่มีเวลาว่างขนาดที่สามารถพบรักคบหากับใครได้ ก่อนที่เธอจะรู้ความจริงเกี่ยวกับการตายของแม่ เธอจะสนใจเรื่องอื่นไม่ได้เด็ดขาด

ยิ่งไปกว่านั้น เยี่ยซือเจวี๋ยก็ไม่ได้มีความคิดแบบนั้นกับเธอสักนิดใช่ไหม

เธอมากกว่า ที่คิดไปเองถึงสองครั้ง

มู่ซย่ารู้สึกผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก แต่เธอก็สามารถสลัดความรู้สึกซับซ้อนนี้ไปได้อย่างรวดเร็ว

เธอไม่ใช่คนที่คิดเข้าข้างตัวเอง ตอนนี้ไม่ใช่ อนาคตก็ไม่มีทางใช่แน่ๆ เพราะงั้นเธอจึงไม่อยากได้ยินคำพูดเชิงนี้อีก

ภายในรถธุรกิจ

ทันทีเยี่ยซือเจวี๋ยขึ้นรถ สายจากจวินเฮ่าเสวียนก็โทรเข้ามาอย่างติดๆ

“ฉันเจรจากับคนต่อไปที่จะมาถ่ายงานที่นี่เรียบร้อยแล้ว ฉันให้พวกเขาค่อยมาในวันพรุ่งนี้ วันนี้ทั้งวันเป็นของพวกนายหมดเลย”

“ขอบใจ”

“ฮ่ะ! การได้ยินคำว่าขอบใจจากนายนี่มันยากจริงๆ โฆษณาตัวนี้มันสำคัญขนาดนี้จริงๆ เหรอ”

เยี่ยซือเจวี๋ยเงียบไปสองวิ จากนั้นจึงกล่าว : “......อืม เซินเยี่ยคอฟฟี่เฮาส์เป็นโครงการสำคัญของวันนี้เลย”

“ได้ งั้นเดี๋ยวฉันเข้าไปคุยกับพวกเขาให้พวกนายล่วงหน้า ฉันเองก็ไม่ได้ไปที่นั่นมานานแล้ว เข้าไปดูหน่อยก็ดี”

“อืม แล้วเจอกัน”

“แล้วเจอกัน”

“หา” มู่ซย่าหันมองเขาอย่างอึ้งๆ “สวัสดิการพนักของนายดีขนาดนี้เชียว?”

ปราสาทแบบนี้ แม้กระทั่งถ่ายทำยังคิดเรทเป็นนาที แต่ตอนนี้สามารถให้เธอพักที่นี่ด้วย?

เยี่ยซือเจวี๋ยนั้นเพิ่งรู้ตัวว่าตนพูดอะไรออกมา กำลังจะเอ่ยปากอธิบาย จวินเฮ่าเซวียนก็เดินออกมาจากปราสาท

จวินเฮ่าเซวียนเห็นเพียงท้ายทอยของมู่ซย่า จึงไม่ได้ตั้งใจสังเกตนัก เพียงแต่ถามอย่างยิ้มกรุ้มกริ่ม : “ท่านประธานเยี่ยของเราใส่ใจพนักงานขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน คิดจะยืมประสาทของฉันให้พนักงานอยู่ด้วย?”

เยี่ยซือเจวี๋ยไอเฝื่อนๆ หนึ่งที พร้อมกล่าว “ยังไงปราสาทของนายก็ไม่ค่อยมีใครยืมได้อยู่แล้ว ให้คนเข้าไปอยู่เพื่อซึมซับไอโชคร้าย แล้วเพิ่มไอมนุษย์หน่อยก็ดี”

มู่ซย่าเบะปาก

เธอว่าแล้วว่าเยี่ยซือเจวี๋ยไม่มีทางใจดีขนาดนี้หรอก ที่แท้คิดจะให้เธออยู่เพื่อซึมซับไอโชคร้ายนี่เอง

เธอจึงหันไปพูดกับเจ้าของประสาทอย่างไม่ค่อยดีใจนัก : “ไม่เป็นไรค่ะ พวกเราก็แค่ล้อ(เล่น)......”

คำว่า“เล่น”ยังไม่ถูกเอ่ยออกจากปาก มู่ซย่าก็ยืนอึ้งเสียก่อน