ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 706

ท่ามกลางความตื่นตระหนกของกู้หว่านหว่าน หล่อนทำได้เพียงหันไปขอความช่วยเหลือจากสือซูเจิน

“ป้าสือคะ...หนูเองก็ไม่รู้หมือนกัน เพื่อนร่วมชั้นบอกว่าคนภายในภาพนั้นเหมือนมู่ซย่า หนูเองก็เป็นห่วงว่าจะเกิดเรื่องขึ้นกับหล่อน ดังนั้นหนูเลยออกตามหาหล่อนในทันใด”

สือซูเจินเชื่อคำพูดของกู้หว่านหว่านด้วยสัญชาตญาณ ตบฝ่ามือของกู้หว่านหว่านอย่างแผ่วเบา “ไม่เป็นไร เข้าใจผิดแล้วก็ผิดไป เธอเองก็หวังดี”

“หวังดีเหรอ?” เยี่ยซือเจวี๋ยเอ่ยอย่างเย็นชา “ถ้าหากเป็นห่วงหล่อนจริงๆ ไม่ใช่ว่าจะต้องแจ้งตำรวจในทันทีหรอกเหรอ? ทำไมถึงไปหาแม่ของผมและซือถูไห่ล่ะ?”

ใบหน้าของกู้หว่านหว่านแข็งทื่อ เอ่ยถามด้วยใบหน้าซีดเผือด “คุณชายเยี่ย คุณพูดแบบนี้หมายความว่าอะไร? หรือคุณกำลังจะบอกว่าฉันจงใจทำให้เป็นเรื่องใหญ่งั้นเหรอ? คนที่อยู่ด้านในนั้นไม่ใช่มู่ซย่า ฉันสร้างเรื่องใหญ่แล้วจะมีความหมายอะไร? ฉันก็แค่เข้าใจผิดจริงๆ”

เยี่ยซือเจวี๋ยเกียจคร้านเกินกว่าจะโต้เถียงกับหล่อน เขาเอ่ย “คุณจะเข้าใจผิดหรือไม่ผมไม่สนใจหรอก ครั้งก่อนผมบอกคุณแล้วให้คุณย้ายออกไปจากคฤหาสน์ จนกระทั่งตอนนี้ทำไมคุณยังไม่ไสหัวออกไปอีก? หรือต้องการให้ผมโยนของของคุณออกไปงั้นเหรอ?”

กู้หว่านหว่านรู้สึกอับอายและน้อยอกน้อยใจ น้ำตารินไหลอาบแก้ม

“ป้าสือคะ...”

เธอหันไปขอความช่วยเหลือจากสือซูเจินอีกครั้ง

สือซูเจินทนมองต่อไปไม่ไหว จ้องเยี่ยซือเจวี๋ยเขม็งและเอ่ย “ทำไมแกถึงได้พูดจาแบบนี้กับหว่านหว่าน? หล่อนคือภรรยาในอนาคตของแก แกจะให้หล่อนย้ายไปไหน?”

“ภรรยา...ในอนาคตเหรอ?” นัยน์ตาสีดำสนิทของเยี่ยซือเจวี๋ยจมลงทันใด

สือซูเจินขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

“อาเยี่ย แกใช้สายตาแบบนี้มองฉันผู้ที่เป็นแม่ของแก แกหมายความว่าอะไร?”

มู่ซย่าที่อยู่ด้านข้างกำลังจะเข้ามาเกลี้ยกล่อมไม่ให้เยี่ยซือเจวี๋ยทะเลาะกับสือซูเจิน ทันใดนั้นได้ยินเยี่ยซือเจวี๋ยกล่าว “ผมเพิ่งนึกถึงเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้และลืมบอกแม่”

มู่ซย่ารู้สึกกังวลอย่างไม่อาจอธิบายได้

ราวกับว่าเธอคาดเดาได้ว่าเยี่ยซือเจวี๋ยกำลังจะพูดอะไร

สือซูเจินเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ “เรื่องอะไร?”

ความประหลาดใจ ความสุข ความสับสน หลากหลายอารมณ์กำลังผสมปนเปกัน

แต่มู่ซย่าไม่ใช่คนขี้ขลาด เธอสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด พลิกฝ่ามือ นิ้วมือทั้งสิบประสานกันแน่นและจับมือของเซี่ยซือเจวี๋ยพลางเอ่ย “ป้าคะ ฉันและเยี่ยซือเจวี๋ยจดทะเบียนสมรสกันแล้ว หลังจากนี้ป้าไม่ต้องนัดบอดให้เขาอีกแล้วนะคะ”

“อะ อะไรกัน... พวกเธอ พวกเธอ...” สือซูเจินประหลาดใจมาก แม้แต่คำพูดหนึ่งประโยคก็ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยออกมาได้

กู้หว่านหว่านที่อยู่ด้านข้างเบิกตากว้างราวกับระฆังทองเหลือง เนิ่นนานผ่านไปก็ยังไม่สามารถฟื้นคืนสติจากคำพูดของเยี่ยซือเจวี๋ยได้

และขณะนี้ ในที่สุดเหล่านักข่าวต่างก็ถ่ายภาพกันจนพอแล้ว

พวกเขากล้าถ่ายมู่ชิงชิงและโอวหยางโม่ แต่พวกเขาไม่กล้าถ่ายเยี่ยซือเจวี๋ย

หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจต่างก็เดินจากไปภายใต้ความเงียบ

โอวหยางโม่และมู่ชิงชิงต่างก็สวมเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย ทันทีที่เดินออกจากห้องนอนพลันได้ยินบทสนทนาระหว่างเยี่ยซือเจวี๋ยและมู่ซย่า