ประธานวายร้ายจะแต่งงานกับฉันให้ได้! นิยาย บท 707

เยี่ยซือเจวี๋ยและมู่ซย่าจดทะเบียนสมรสกันแล้วเหรอ?!

ดวงตาของโอวหยางโม่พลุ่งพล่านไปด้วยความโกรธ

เป็นไปได้อย่างไร? คนที่เขาชื่นชอบจะถูกคนอื่นแย่งชิงไปได้อย่างไร!

มู่ชิงชิงที่อยู่ด้านข้างกลับยอมรับความเป็นจริงว่าระหว่างเยี่ยซือเจวี๋ยและตัวเธอนั้นเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว หลังจากได้ยินเรื่องการแต่งงานของพวกเขา ตื่นตระหนกและรู้สึกว่าภายในหัวใจของตนเองนั้นเปรียบเสมือนเถ้าถ่านที่ดับมอดแล้ว ไม่มีความรู้สึกใด

เป็นเพราะว่าเธอรู้ดีอยู่แก่ใจ เยี่ยซือเจวี๋ยและเธอนั้นไม่สามารถเป็นไปได้ เธอกลับสามารถเลือกตัวเลือกถัดมาอย่างโอวหยางโม่ได้

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เธอทำได้เพียงแค่แต่งงานกับโอวหยางโม่เพื่อกลบข่าวอื้อฉาวนี้

เธอจ้องมองโอวหยางโม่ที่อยู่ด้านข้างและเอ่ย “เลิกยืนนิ่งงันได้แล้ว กลับไปเตรียมตัวออกแถลงข่าวกับฉัน บนโลกอินเทอร์เน็ตกล่าวว่าคุณมีภรรยาและแต่งงานแล้ว พวกเราจะต้องไปชี้แจงด้วยกันจากนั้นค่อยแต่งงานกัน”

“หุบปาก!” โอวหยางโม่ก่นด่าด้วยเสียงทุ้มต่ำ จากนั้นก้าวเท้ายาวเดินออกไปจากห้องสวีท

สีหน้าของมู่ชิงชิงเปลี่ยนไปเล็กน้อยและรีบเดินไล่ตามหลังเขาไป

“โอวหยางโม่! คุณรอฉันด้วย!”

….

ภายในห้องสวีท

สือซูเจินเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่เชื่อว่าแกแต่งงานแล้ว! ฉันยังไม่ได้ตกลงเห็นด้วย แกไม่สามารถแต่งงาน!”

เยี่ยซือเจวี๋ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “แม่สามารถตรวจสอบได้ครับ พวกเราทำการจดทะเบียนแล้วจริงๆ”

สือซูเจินแทบรอไม่ไหวที่จะกดโทรศัพท์ให้พ่อบ้านไปทำการตรวจสอบ พ่อบ้านตรวจพบข้อมูลอย่างรวดเร็ว----

“คุณนาย คุณชายจดทะเบียนสมรสแล้วจริงๆ”

คำพูดของพ่อบ้านเปรียบเสมือนฟ้าผ่าลงมาห้าครั้งติดต่อกัน สือซูเจินรู้สึกว่าภายในสมองของเธอนั้นมีอะไรบางอย่างกำลังระเบิด สมองของเธอขาวโพลนและว่างเปล่า

“แก แก....”

นิ้วมือสั่นเทาของสือซูเจินชี้ไปทางเยี่ยซือเจวี๋ย เธอต้องการจะกล่าวบางอย่าง แต่กลับพบว่าลำคอของเธอถูกปิดกั้นด้วยอะไรบางสิ่ง แม้แต่ประโยคเดียวก็ไม่สามารถเอื้อนเอ่ยออกมาได้

วินาทีถัดมา สือซูเจินรู้สึกเพียงว่าหายใจลำบาก จากนั้นดวงตากลอกไปมาและหมดสติไปทันใด

เธอเป็นกังวลเกี่ยวกับสถานการณ์ของสือซูเจิน สะบัดมือของกู้หวานหว่านพลางเอ่ย “เรื่องของวันนี้ ฉันจะคิดบัญชีเธอวันหลัง ตอนนี้ ออกไปซะ!”

“เธอ!” กู้หว่านหว่านใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธและเอ่ยตะโกน “เธอและเขาไม่มีทางไปได้สวยหรอก!”

ฝีเท้าของมู่ซย่าที่กำลังเดินจากไปพลันหยุดนิ่งชั่วขณะ หันศีรษะมองกู้หว่านหว่านและเอ่ยอย่างเย็นชา “ถ้าอย่างนั้นก็คงทำให้เธอผิดหวังแล้ว ฉันกับเยี่ยซือเจวี๋ยไปได้สวยอย่างแน่นอน พวกเราจะมีลูกชายและเลี้ยงดูลูกสาวด้วยกัน ส่วนเธอทำได้เพียงแค่มองดูพวกเราก็เท่านั้น”

เมื่อมู่ซย่าเอ่ยจบ เธอหันศีรษะกลับไปกลับเห็นว่าเยี่ยซือเจวี๋ยกำลังยืนพิงกรอบประตู ยิ้มราวกับไม่ได้ยิ้มและกำลังจ้องมองเธอ

ดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นเลิกขึ้นเล็กน้อยกลายเป็นเส้นโค้งและดูหยอกล้อ นัยน์ตาเย็นยะเยือกคู่นั้นถูกย้อมด้วยสีพีช

รอยยิ้มของเยี่ยซือเจวี๋ยทำให้ใบหน้าของมู่ซย่าแดงระเรื่อในทันใด ความรู้สึกถูกแอบมองปรากฏขึ้นภายในหัวใจ

เธอพยายามสงบสติอารมณ์และก้าวเท้าไปด้านหน้าพร้อมกับเอ่ยถาม “นายกลับมาได้ไง? คุณป้าล่ะ?”

“ได้สติแล้ว ให้พวกเขาพากลับไปยังคฤหาสน์แล้ว”

ขณะเยี่ยซือเจวี๋ยกล่าว สายตาของเขากวาดมองกู้หว่านหว่านและเอ่ย “ผมให้เวลาคุณเป็นวันสุดท้าย ก่อนคืนพรุ่งนี้ ย้ายของของคุณออกไปซะ”