ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 105

พิมกับเทเท่นัดแนะกับเด็กในห้องนาฏศิลป์

แล้วแจกใบขออนุญาตเดินทางไปแข่งขัน

ให้กับนักเรียนทุกคน ให้เอาไปให้ผู้ปกครองเซ็นอนุญาตยินยอม

จากนั้น พิมก็เริ่มเอ่ยกับนักเรียนของตัวเองว่า

" นักเรียนคะ พรุ่งนี้เราจะเดินทางไปแข่งที่กรุงเทพแล้ว

วันนี้ซ้อมแค่รอบเดียวพอแล้วเก็บแรงไว้เดินทางพรุ่งนี้

จำไว้ว่าเราเป็นตัวแทนของภาคขอให้เราตั้งใจทุ่มเททำให้ดีที่สุดจะได้ไม่เสียใจภายหลัง

แต่สิ่งสำคัญคือ เราอย่าลืม ว่ากว่าแต่ละทีมจะมาถึงจุดนี้ได้

ทุกทีมล้วนเป็นคู่แข่งที่เก่งและน่ากลัว ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดีที่สุดทุกทีม

เราจะประมาทหรือเหลิงโอ้อวดว่าเราเก่งเหนือคนอื่นไม่ได้

ในโลกนี้ ในประเทศนี้ยังมีคนที่เก่งกว่าเราอีกตั้งมากมาย ไม่ว่าเราจะได้แชมป์หรือไม่

ก็อย่าไปท้อแท้น้อยใจหรือเสียใจเด็ดขาดขอให้เรายอมรับและแสดงความยินดีกับคนที่ได้แชมป์อย่างจริงใจ

ครูเชื่อว่าทุกความตั้งใจทุกความสามัคคีจะนำเราไปสู่ความสำเร็จ

ขอให้เราตั้งใจทำให้เต็มที่ ทำให้สุดกำลังความสามารถเข้าใจมั้ยคะ "

" เข้าใจค่ะ/ เข้าใจครับ "

นักเรียนทุกคนตอบรับอย่างพร้อมเพรียมเสียงดังชัดเจน แล้วเทเท่ก็นัดแนะเวลามาขึ้นรถที่โรงเรียนต่อ

" แล้วพรุ่งนี้นะคะ ขอให้ทุกคนมาพร้อมกระเป๋าสัมภาระ แล้วเจอกันที่ห้องนี้เลย

ในเวลา07:00-07:30 น. นะคะ

จากนั้นครูพิมก็จะเริ่มแจกเบี้ยเลี้ยงแล้วออกเดินทาง ในเวลาแป็ดโมงตรงเข้าใจมั้ยคะ "

" เข้าใจค่ะ/ เข้าใจครับ "

" ตกลงตามนี้นะคะ แยกย้ายกันกลับไปเตรียมตัวได้ พรุ่งนี้ห้ามLate(เลท)ห้ามสาย "

" รับทราบ! ขอบคุณค่ะ/ขอบคุณครับ "

หลังจากพิมเอ่ยกำชับแล้ว จากนั้นนั้นเรียนก็เอ่ยรับทราบ ต่อด้วยยกมือไหว้แล้วทยอยกันเดินออกจากห้อง

หลังจากที่เด็กออกไปแล้วป๊อบจึงหันมาเอ่ยถามพิมด้วยความเป็นห่วงว่า

" พิมพรุ่งนี้คุณนั่งเครื่องไปมั้ย ทางนี้ผมกับครูคนอื่นจะดูแลเด็กๆแทนคุณในระหว่างเดินทาง "

" ไม่เป็นไรค่ะ เด็กๆสนิทกับพิม ผู้ปกครองของเด็กๆก็เชื่อใจพิมในการดูแลลูกเขา จะให้พิมทิ้งพวกเขาแล้วนั่งเครื่องไปพิมทำไม่ได้ค่ะ "

" แต่คุณท้องอยู่นะ กว่าจะถึงกรุงเทพใช้เวลาตั้งหลายชั่วโมง ร่างกายคุณจะไม่ไหวเอานะ "

พิมยิ้มแล้วเอ่ย

" ไม่เป็นไรค่ะ พิมไหว สบายมาก คุณไม่ต้องห่วงนะคะ อีกอย่างมีคุณกับเทเท่อยู่ตั้งสองคนไม่ใช่เหรอคะ "

ป๊อบได้แต่พยักหน้าเบาๆ แล้วพวกเขาก็เดินกลับไปที่บ้านพักด้วยกัน

ในเช้าวันรุ่งขึ้น รถทัวร์ก็ขับเข้ามารอในโรงเรียนไม่นาน เด็กนักเรียนก็เริ่มทยอยกันมา

เมื่อนักเรียนมาครบ พิมก็เริ่มแจกเบี้ยเลี้ยงให้เด็กๆ จากนั้นก็ปล่อยเด็กขึ้นไปนั่งบนรถ

แล้วป๊อบกับพิมรวมถึงเทเท่ก็ขึ้นไปนั่งข้างหน้า

ป๊อบนั่งข้างๆพิมคอยดูแลพิมอย่างใกล้ชิด

แล้วรถก็ขับออกไปจากโรงเรียน แล่นไปตามถนนมุ่งหน้าสู่กรุ่งเทพ

สองวันต่อมา.........

ทางด้านณัชชา เธอรู้วันเวลาและสถานที่แข่งขันของพิมว่าอยู่ที่ไหน

เธอจึงไปหาเตชินในห้องทำงานเดินเข้าไปโดยไม่เคาะประตู

แล้วเจอเข้ากับรตีที่นั่งคุยกับเตชินอย่างสนิทสนม ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

แววตาเธอก็แปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวขึ้นมาทันทีแล้วหัวเราะเยาะขึ้นอย่างเหยียดหยาม

" หึๆ ดูเหมือนพี่เตชินจะยังมีใจรักและห่วงใยรตีไม่เปลี่ยนเลยนะคะ ในเมื่อรตีหายดีแล้วก็กลับมาอยู่ด้วยกันซะเลยสิ ดีมั้ยรตี "

เธอมองไปยังเตชินแล้วเอ่ยประชดประชันเสียดสีขึ้น แล้วเลื่อนสายตาดูถูกจรดลงบนตัวรตี

" ทีแรกกะจะมาชวนพี่ไปดูการแข่งเต้นที่จัดขึ้นใกล้ๆแถวนี้

แต่ดูแล้วพี่คงไม่ว่างไป หรือถ้าพี่ว่างก็พารตีไปสิ เธอก็ชอบดูการเต้นเหมือนกันไม่ใช่เหรอ "

เดิมทีเธออยากจะหาโอกาสให้เตชินได้ใกล้ชิดและคืนดีกับพิม

เธอดูอวบขึ้นจนเขาแทบจำไม่ได้

ที่มั่นใจว่าเป็นเธอ เพราะเห็นป๊อบยืนอยู่ข้างๆเธอไม่ห่าง

เขากำด้ามจับวีลแชร์แน่นด้วยแรงโทสะ

แววตาคมกริบลุกเป็นไฟ ใจสั่นตุบๆๆๆอย่างแรง

เขาจับจ้องไปที่ท้องของพิมที่นูนออกมาด้วยความเดือดดาลอย่างร้อนรุ่มในใจ

รตีรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนไปของเตชิน เธอจึงเงยหน้ามองเขา

เห็นเขากำด้ามจับแน่นจนมือไม้สั่น เธอจึงเลื่อนสายตามองไปยังหน้าของเขา

เห็นเขามองไปออกไปทางขวามือ เธอจึงมองตามสายตาของเขา

ก็เห็นพิมในชุดคลุมท้องเธอจึงยิ้มเยาะขึ้นที่มุมปากพร้อมกับพึมพำ

[ นังพิมท้อง ท้องกับใครหรือว่าจะเป็นผู้ชายที่ยืนข้างๆ ฉันหวังว่าแกจะท้องกับผู้ชายคนนั้นจริงๆ]

จากนั้นเธอก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

" พี่เตชินคะ พี่เห็นผู้หญิงท้องคนนั้นมั้ยคะ

เธอสวยมากเลยค่ะหน้าคล้ายคุณพิมเลยค่ะ "

ณัชชาที่แอบดูท่าทีรตีมาสักพัก เธอเห็นทุกการแสดงออกบนใบหน้าของรตีหมด

เมื่อได้ยินน้ำเสียงเสแสร้งแกล้งทำของรตี เธอจึงเดินเข้ามาแล้วยิ้มเยาะพร้อมกับเอามือกอดอกแล้วเอ่ย

" ตอแหลเก่งจริงๆเลยนะคะ รตีควรไปหาหมอนะฉันรู้สึกว่าเธอสายตาไม่ดี

โรคเดิมก็คงยังไม่หายดี ถึงมองว่าคุณพิมหน้าคล้ายคุณพิมเอง "

" ณัชชา! "

เตชินคำรามเสียงเบาด้วยน้ำเสียงดุดันเมื่อได้ยินณัชชาแขวะหาเรื่องรตีตลอด

ณัชชาหันมาทางเตชินแล้วคลายมือที่กอดอกออก แล้วเอ่ยอย่างไม่พอใจ

" พี่เตชินก็สายตาไม่ดี ค่อนข้างตาบอดด้วยซ้ำ ณัชชาเกลียดพี่ที่สุด ณัชชาสนับสนุนคุณป๊อบกับคุณพิมค่ะ "

จากนั้นเธอก็หันหลังเดินออกไปหาพิมกับป๊อบทันที