ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 106

" สวัสดีค่ะคุณป๊อบ คุณพิม คุณเทเท่ "

ณัชชาเอ่ยทักขึ้น เทเท่ยิ้มแล้วสวัสดีกลับ

" สวัสดีค่ะคุณณัชชาไม่คิดว่าจะได้เจอกันที่นี่ "

แล้วป๊อบก็หันมาพร้อมกับเอ่ย

" คุณณัชชารู้ได้ยังไงครับว่าวันนี้เรามีแข่งที่นี่ "

ป๊อบแค่ถามไปตามมารยาทของคนรู้จักกัน

ส่วนพิมแค่หันมามองแล้วหันกลับไปสนใจเด็กของตัวเองต่อ

เมื่อทีมก่อนหน้าแข่งจบลง พิธีกรบนเวทีก็เอ่ยขึ้น

" จบลงไปแล้วนะคะ ทีม SS ตัวแทนจากภาคใต้ ต่อไปจะเป็นทีม JK

ตัวแทนจากภาคเหนือค่ะ ขอให้ทีม JK

เตรียมตัวเลยนะคะ

ในปีนี้ต้องบอกเลยว่าแต่ละทีมนั้น ทำให้คณะกรรมการของเราหนักใจมากเลยทีเดียว "

" ใช่แล้วครับ ในตอนนี้ทีม JK คงจะพร้อมกันแล้วต่อไปเชิญพบกับทีม JK ตัวแทนจากภาคเหนือได้เลยครับ "

พิมเรียกนักเรียนให้มายืนเป็นวงหันหน้าเข้าหากัน

จากนั้นเธอก็แบมือแล้วคว่ำฝ่ามือลงยื่นแขนออกไปข้างหน้า

เทเท่ก็วางฝ่ามือทับซ้อนลงบนหลังมือเธอ

แล้วนักเรียนก็วางมือทับต่อๆกัน

" ขอให้พวกเราตั้งใจทำให้ดีที่สุด เพื่อคว้าชัยชนะที่อยู่แค่เอื้อม สู้มั้ย! "

" สู้!!! "

พิมเอ่ยกระตุ้นสร้างกำลังใจให้นักเรียนมีใจฮึกเหิม

แล้วทุกคนก็เก็บมือเตรียมตัว จากนั้นก็เดินขึ้นไปบนเวที

จากนั้นทีมของพิมก็เริ่มทำการแสดง พิมยืนเชียร์ให้กำลังใจนักเรียนของตัวเองอยู่ข้างเวที

สายตาของเธอ จับจ้องบนเวทีด้วยรอยยิ้มชื่นชมแววตาประกายความหวัง

โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า มีคนกำลังจับจ้องบนตัวเธออย่างไม่วางตาด้วยแววตาหึงหวงที่ลุกเป็นไฟ

เตชินยืนโดดเด่นออกมาหน้าเวทีดูสะดุดตา

พอป๊อบมองไปยังคณะกรรมการที่ตัดสินการแข่งขัน

ก็เห็นเหลือบไปเห็นเตชินที่ยืนโดดเด่นท่ามกลางผู้คน สายตาจับจ้องมองพิมอย่างไม่กะพริบตาเลย

ส่วนข้างหน้าของเขาก็เป็นรตีภรรยาของเขา

เห็นดังนั้นป๊อบก็ยกยิ้มขึ้นแล้วเดินเข้ามาโอบไหล่พิมเบาๆ

เห็นดังนั้นความหึงหวงทำให้เตชินหน้ามืดตามัวหมดแล้ว

[ พิม ดูเหมือนผมจะปล่อยให้คุณมีอิสระเกินไปจนคุณเผลอปล่อยให้ตัวเองท้องมารหัวขนนั่น

คุณคิดว่าท้องกับคนอื่นแล้วผมจะปล่อยให้คนอื่นได้ครอบครองคุณตลอดไปอย่างงั้นเหรอ ]

รตีนั่งดูการแสดงด้วยรอยยิ้มอย่างมีความสุขและเพลิดเพลินไปกับมัน

เธอแฮปปี้ที่รู้ว่าพิมท้อง เพราะเธอรู้ว่าเตชินเกลียดผู้หญิงที่ไม่บริสุทธิ์ที่สุด

แล้วเธอก็คิดว่าสุดท้ายเตชินก็จะต้องกลับมาหาเธอขอคืนดีกับเธอ

ขอแค่เธอทำตัวน่ารัก อ่อนโยน อ่อนหวาน ว่านอนสอนง่าย เขาก็จะกลับมาสนใจเธออีกครั้ง

ณัชชายิ้มเยาะแอบสะใจที่เตชินมองพิมจนตาไม่กะพริบ

[ คงจะเสียดายคุณพิมมากเลยละสิ สมน้ำหน้า ]

การแสดงของทีมพิมก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆเมื่อการเต้นจบลง

พิมหันมายิ้มให้ป๊อบกับเทเท่แล้วปรบมือให้นักเรียนของตัวเองด้วยความชื่นชม

เมื่อนักเรียนลงมาจากเวที เธอกับเทเท่และป๊อบต่างก็เอ่ยชมนักเรียนว่า

" เยี่ยมมาก / ทำได้ดีมาก/ สุดยอด "

จากนั้นก็พานักเรียนไปพักดื่มน้ำ บนเวทีก็มีทีมอื่นขึ้นแข่งต่อ

เมื่อตัวแทนจากแต่ละภาคแข่งขันจนครบแล้ว กรรมการก็รวบรวมคะแนนแล้วส่งมอบให้พิธีกร

แล้วพิธีกรหญิงก็เอ่ยขึ้น

" และในตอนนี้นะคะ ท่านคณะกรรมการได้รวบรวมคะแนนส่งมาให้เราแล้ว

ขอเชิญทุกทีมขึ้นมายืนบนเวทีด้วยค่ะ

เดี๋ยวเราสองคนจะเริ่มประกาศผลให้ทุกคนได้ลุ้นไปด้วยกันค่ะ "

ในขณะที่ผู้เข้าแข่งขันทุกทีมขึ้นไปบนเวทีสองพิธีกรก็กล่าวต่อด้วยถ้อยคำชื่นชมไม่หยุด

" ต้องบอกว่าปีนี้ แต่ละทีมนี่สุดยอดมากจริงๆเลยครับ และทุกทีมคือ มีคะแนนสูสีกันมาก

เป็นความภาคภูมิใจของแต่ละทีมที่ทำออกมาได้ดีเยี่ยมยอดมากจริงๆครับ "

" ค่ะและในตอนนี้ ผู้เข้าแข่งขันก็มากันครบทีมแล้ว เอาเป็นว่าเรามาประกาศผลกันเลยดีกว่าค่ะ

เริ่มจากลำดับที่สามก่อนเลยนะคะ "

" ได้เลยครับ ในการแข่งขันเต้นทูบีนัมเบอร์วันประจำปี 25××

รองชนะเลิศอันดับสองได้แก่ทีม.......SS ตัวแทนจากภาคใต้ครับ "

ขอเชิญคุณเตชินประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์แห่งประเทศไทย

ขึ้นไปมอบเงินรางวัลจำนวนหนึ่งแสนบาทให้กับแชมป์ของเราในปีนี้ด้วยค่ะ "

ได้ยินดังนั้นพิมก็หันขวับไปทางพิธีกร

เธอไม่คิดว่าเตชินจะโผล่มาที่งานนี้และมอบเงินรางวัลให้กับเด็กมากมายขนาดนี้

ณัชชาได้ยินดังนั้นก็ค้นกระเป๋าอย่างไวแล้วหยิบเช็คขึ้นมาเดินไปหาเตชิน

เตชินรับมาแล้วเขียนจำนวนเงินลงไป

พร้อมกับยิ้มให้ณัชชาที่รู้ใจเขาที่สุด แล้วเอ่ย

" ขอบใจน้องรัก ไปขึ้นไปถ่ายรูปกับพวกเขากัน "

ณัชชาเบะปากมองบนอย่างไม่พอใจแล้วบ่นขึ้นมาชุดใหญ่

" ถ้าฉันไม่อยู่นี่ พี่จะเอาเงินจากที่ไหนไปให้พวกเขา หึงจนไม่มีมันสมอง

ตัวเองมาตัวเปล่ายังจะเสนอตัวมอบเงินอีก

หรือพี่คิดว่าจะขายยัยรตีแลกเงินสด อย่างเธอจะขายได้สักกี่บาทกัน "

" เดี๋ยวนี้ปากกล้าขึ้นมากนะเราน่ะแขวะคนอื่นไม่เลิก ขึ้นไปบนเวทีเร็วๆ "

จากนั้นเตชินกับณัชชาก็เดินขึ้นไปบนเวทีพร้อมกับเช็คเงินสดที่ณัชชาเอามาให้ มอบให้กับเด็กๆ

ตอนถ่ายรูปเขาก็แทรกตัวเข้าไปอยู่ใกล้กับพิมยืนข้างเธออย่างเนียนๆ

พร้อมกับยื่นมือไปโอบเอวเธอ

โดยไม่แคร์สายตาใคร

ป๊อบที่ยืนทางด้านขวามือของพิมรู้สึกหึงขึ้นมาทันที มองไปยังเตชินอย่างไม่พอใจ

พิมฝืนยิ้มสู้กล้องเพราะกลัวคนจะจับสังเกตความสนิทสนมที่เตชินแสดงออกและกลัวจะเป็นข่าวกับเขา

รตีที่นั่งบนวีลแชร์กำมือแน่นด้วยความโกรธจนเล็บมือจิกเข้าเนื้ออย่างแรง

พอถ่ายรูปกันเสร็จพวกเขาก็เดินลงมาจากเวที แล้วเตชินก็ลากพิมออกไปทันที

เนื่องจากมีคนมากพิมจึงไม่กล้าเอะอะโวยวายอะไร ส่วนป๊อบก็ไม่กล้าทำอะไรมากเช่นกัน

ได้แต่ข่มความโกรธที่มีในใจเอาไว้ เบี่ยงเบนความสนใจของเด็กเรียนเรียนโดยการพูดคุยถ่ายรูป

ณัชชายืนยิ้มให้ป๊อบกับเทเท่แล้วเอ่ยว่า

" คนไม่ได้เจอกันนานคงจะคิดถึงกัน ให้เวลาพวกเขาได้คุยกันหน่อยนะคะ "

สุดท้ายเมื่อเตชินมีโอกาสเข้าใกล้พิม แม้เธอจะโมโหจะไม่พอใจเตชินแค่ไหน

เธอก็เลือกเข้าข้างเขาและสนับสนุนเขาที่เป็นพี่ชายที่โตมาด้วยกันอยู่ดี