ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 112

สองวันต่อมา......

รตีมาหาเตชินที่บริษัท พอเธอมาถึงหน้าห้องของเตชินผู้ช่วยคังก็มายืนขวางเธอไว้แล้วเอ่ยขึ้น

" ขอโทษครับคุณรตี ท่านประไม่อยู่ครับ "

รตีมองหน้าอยู่ช่วยคังแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าสงสัย

" พี่เตชินไม่อยู่ คุณรู้มั้ยคะว่าพี่เตชินไปไหน "

" ท่านประธานอยู่เฝ้าคุณพิมที่โรงพยาบาลครับ "

ผู้ช่วยคังเอ่ยด้วยสีหน้านิ่งเฉย

รตีได้ยินดังนั้นก็เอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าตกใจ

" คุณพิมเป็นอะไรคะ ทำไมถึงเข้าโรงพยาบาล "

ผู้ช่วยคังเอ่ยเพียงสั้นๆว่า

" ถูกรถชนครับ "

รตีทำหน้าสลดให้ความสนใจคล้ายว่าเป็นห่วง

แล้วเอ่ยถามต่อว่า

" แล้วอาการคุณพิมเป็นยังไงบ้างคะ สาหัสหรือเปล่า รู้ตัวคนชนมั้ยคะ จับคนผิดมารับโทษได้หรือยัง "

" สาหัสมากครับ จนถึงตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลย

ส่วนคนชน...... "

ผู้ช่วยคังเอ่ยถึงแค่คนชนก็ส่ายหัวสีหน้าบ่งบอกว่าล้มเหลวในการตามจับตัวคนผิด

รตีจ้องหน้าเขาแล้วเอ่ยขึ้น

" ยังจับตัวคนผิดมารับโทษไม่ได้อีกเหรอคะ โธ่...คุณพิมยังท้องอยู่แท้ๆ

ดันมาเคราะห์ร้ายประสบอุบัติเหตุ

แล้วลูกในท้องล่ะคะ ปลอดภัยดีมั้ย "

ผู้ช่วยคังส่ายหน้าเบาๆสีหน้าดูเศร้าหมองแล้วเอ่ย

" ไม่เลยครับ คุณพิมแท้งแล้ว จนถึงตอนนี้ตัวคุณตัวคุณพิมก็ยังไม่ฟื้นเลย เห็นว่าคุณพิมไม่หายใจแล้วครับ "

รตีดูตกใจมากแล้วเอ่ยอย่างเห็นใจคล้ายรู้สึกสงสารจับใจ

" ห๋า! ไม่หายใจแล้ว โธ่...คุณพิมไม่น่าเลย

คุณช่วยติดต่อพี่เตชินให้ฉันหน่อยได้มั้ยคะ

ฉันอยากไปเยี่ยมคุณพิมไม่รู้พี่เตชินจะอนุญาตหรือเปล่า "

" ได้ครับ แต่ตอนนี้ท่านประธานก็พักรักษาตัวเหมือนกัน

ถ้าคุณรตีอยากไปเยี่ยมท่านประธาน

เดี๋ยวผมจะไปส่งเองครับ "

" ได้ค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะคุณคัง

ฉันขอให้คุณจับตัวคนผิดมาลงโทษให้ได้

เร็วๆนะคะ "

" ครับ ไปกันเลยนะครับ "

เอ่ยจบผู้ช่วยคังก็เดินนำรตีกับพี่เลี้ยงไป

รตีแอบยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างร้ายกาจ ในขณะที่ตามหลังผู้ช่วยคังไป

จากนั้นก็ปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม

เธอมาหาเตชินก็เพื่ออยากรู้ว่าพิมตายหรือยัง อาการสาหัสแค่ไหน

และอยากรู้ว่าทางเตชินมีความคืบหน้าในการตามจับตัวคนร้ายถึงไหนแล้วเท่านั้นเอง

โรงพยาบาล.....

เตชินอยู่ห้องเดียวกันกับพิม เพื่อที่จะได้เห็นหน้าเธอและได้อยู่คุยกับเธอทุกวันทุกเวลา

ป๊อบเองก็นั่งเฝ้าพิมไม่ห่างเพื่อรอคอยปาฏิหาริย์ให้เกิดขึ้นกับพิม

เตชินนอนเตียงใกล้ๆกับพิม

เขานอนตะแคงหันหน้ามามองใบหน้าซีดเซียวของพิม

น้ำตาของเขาก็ค่อยๆไหลลงมา

แล้วพูดคุยกับพิมในใจว่า

[ พิม คุณกลับมาได้มั้ย ทุกคนรอคุณอยู่นะ

กลับมาครั้งนี้ผมจะให้อิสระคุณทุกอย่างเลย

รีบๆกลับมานะ คุณรักคุณพ่อคุณแม่ของคุณไม่ใช่เหรอ

พวกเขารอคอยคุณกลับไปหานะ

อย่านอนนานๆแบบนี้เลย รีบตื่นขึ้นมาเถอะ นะ ]

จู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ผู้ช่วยคังผลักประตูเข้ามาแล้วเอ่ย

" คุณชายครับคุณรตีมาขอเยี่ยมครับ "

ได้ยินดังนั้นเตชินเอ่ยออกมาเพียง

" อืม "

แล้วผู้ช่วยคังก็ไปเปิดประตูให้รตีเข้ามาในห้องพร้อมกับเอ่ย

" เชิญครับ "

" ขอบคุณค่ะ "

รตียิ้มแล้วเอ่ยขอบคุณผู้ช่วยคัง

พี่เลี้ยงของเธอก็พาเธอเข้ามาเยี่ยมเตชิน

เมื่อเธอมองไปยังร่างของพิมที่นอนเป็นผักอยู่บนเตียง

สีหน้าของเธอก็เศร้าหมองลงระคนสงสาร

แล้วเอ่ยเสียงเศร้า

" โธ่...คุณพิมทำไมถึงได้เคราะห์ร้ายขนาดนี้นะ

ฉันขออวยพรให้คุณฟื้นขึ้นมาเร็วๆนะคะและขอให้จับตัวคนทำผิดมาลงโทษได้ไวๆ "

ใบหน้างามเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าเจือสงสารและเห็นใจ

แต่ในใจกลับเอ่ยตรงกันข้ามกับที่แสดงออกมา

[ ไม่เข้าใจในเมื่อมันไม่หายใจแล้วเตชินจะยื้อชีวิตมันไว้ทำไม

แต่ช่างเหอะ ยังไงคนตายก็คือคนตายปาฏิหาริย์ไม่มีจริงหรอก

ถ้ามีโอกาสฉันจะสงเคราะห์ให้แกจากไปอย่างสงบ

ไม่ต้องมาทรมานในการถูกยื้อชีวิตไว้แบบนี้อีกนะ คุณพิม! ]

แล้วปรากฎภาพรถเก๋งคันเก่าๆวิ่งมาด้วยความเร็วสูงพุ่งเข้ามาชนเธอ เธอรู้สึกตกใจอีกครั้ง

แล้วกรีดร้องขึ้นเสียงดังลั่นห้อง

" กรี๊ดดดดด!!! "

จากนั้นก็ปรากฎภาพของผู้หญิงผมสีน้ำตาลประกายแดง เข้ามาในหัวของเธอ

ใส่แว่นกันแดดGC สีดำ กรอบดำทอง

ขาGGสีเขียวแดง สวมแมสก์สีดำ

เตชินที่ได้ยินเสียงพิมกรีดร้องขึ้นเขาก็รีบหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวปกปิดช่วงล่าง

แล้ววิ่งออกมาจากห้องน้ำด้วยความตื่นเต้นดีใจรีบกลับมาหาพิม เมื่อเห็นเธอลืมตาขึ้นแล้ว

เขาก็เลื่อนสายตามองไปยังเครื่องวัดคลื่นหัวใจข้างๆที่วิ่งเป็นปกติ

เขาดีใจมากแล้วเดินเข้าไปใกล้เธอหย่อนตัวลงนั่งข้างๆเตียงเธอแล้วเอ่ยอย่างตื้นตันใจ

" พิม ในที่สุดปาฏิหาริย์ก็มีจริงๆ

คุณฟื้นแล้ว คุณกลับมาหายใจแล้ว

ขอบคุณนะพิม ขอบคุณที่คุณกลับมา

ขอบคุณมากจริงๆ "

จากนั้นเขาก็หยิบออดขึ้นมากดเรียกหมอทันทีว่า

" ผู้ป่วยฟื้นแล้วรีบให้หมอผู้เชี่ยวชาญเข้ามาตรวจดูอาการเร็วครับ "

" ได้ค่ะ จะบอกคุณหมอให้รีบเข้าไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ "

จากนั้นเขาก็วางออดลง แล้วมากุมมือพิมไว้

เอ่ยออกมาว่า

" เดี๋ยวคุณหมอจะเข้ามาตรวจคุณ

คุณอย่าหลับอีกนะพิม คุณหลับนานแล้ว

ควรจะหลับอิ่มได้แล้วรู้มั้ย "

พิมกะพริบตาปริบๆอย่าช้าๆ แล้วหมอกับพยาบาลก็เคาะประตู

เตชินจึงเอ่ยกับพิมว่า

" หมอมาแล้ว ผมไปแต่งตัวก่อนนะ เดี๋ยวจะกลับมาอยู่กับคุณนะครับ ไม่หลับแล้วนะ "

จากนั้นเขาก็กลับเข้าไปในห้องน้ำรีบแต่งตัวอย่างไว แล้วออกมาหาหมอ

หมอทำการตรวจดูอาการของพิม

แล้วอธิบายผลตรวจให้เตชินฟัง

พิมนอนนิ่งจ้องหน้าพวกเขา

แววตาเธอดูว่างเปล่าไร้อารมณ์

แล้วหมอก็เดินออกไปจากห้อง

เตชินจูบลงบนหน้าผากพิมเบาๆ

จากนั้นก็กุมมือเธอไว้แล้วนั่งลงข้างๆเธอ

เผยรอยยิ้มอบอุ่นออกมาบนใบหน้า

พิมได้แต่กะพริบตาเบาๆ