ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 113

สองวันต่อมา.....

พิมก็ไม่ได้ใช้เครื่องช่วยหายใจแล้ว

แต่ยังต้องพักฟื้นและได้รับการดูแลรักษาอย่างใกล้ชิดจากแพทย์เฉพาะทาง

เมื่อพิมหลับไป เตชินเดินออกมายืนที่ระเบียง

โทรไปหาผู้ช่วยคัง แล้วเอ่ยถามเรื่องความคืบหน้าของคดี

" เรื่องที่ตามสืบคืบหน้าถึงไหนแล้ว "

ผู้ช่วยคังที่ตอนนี้อยู่ในบริษัท เขาเปิดประตูเข้าไปแอบคุยโทรศัพท์ในห้องของเตชิน เพราะเป็นห้งเก็บเสียง

" ตอนนี้รู้แล้วครับ ว่ารถคันนั้นเป็นของใคร

และดูเหมือนคนที่ชนคุณพิมจะจงใจชนคุณพิมโดยเฉพาะครับ

พอชนเสร็จก็ทำลายหลักฐานจนหมด โดยเผาทำลายรถคันนั้นทิ้งแล้วโยนซากรถลงน้ำ

จึงต้องขอให้เจ้าหน้าที่ตำรวจและนักประดาน้ำลงไปช่วยค้นหาซากรถแล้วนำขึ้นมา

ตอนนี้ทางตำรวจก็กำลังช่วยตามสืบอยู่ครับ

แต่ผมคิดว่าน่าจะมีคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ "

แววตาคมกริบของเตชินทอดมองออกไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมายแล้วเอ่ยถามขึ้นเสียงเย็น

" ใครเป็นเจ้าของรถ "

ผู้ช่วยคังเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบว่า

" นายหาน คนขับรถบ้านคุณรตีครับ "

" ว่าไงนะ! รตีอีกแล้วเหรอ "

เตชินเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ

ผู้ช่วยคังจึงเอ่ยตอบว่า

" ครับ ตอนนี้ตำรวจได้เรียกตัวนายหาน

มาสอบปากคำแล้ว

แต่นายหานให้การปฏิเสธครับ บอกว่าเขาซื้อรถคันนั้นไว้ใช้ในไร่ในสวนเท่านั้น

และวันที่เกิดเหตุเขาไม่รู้ว่าใครเอารถไปใช้ครับ

สอบถามคนในครอบครัวนายหานก็บอกว่าปกติรถคันนั้นก็จอดไว้ในสวนมีแต่คนสวนที่เอาไปใช้ "

เตชินฟังไปคิดประมวลผลไปแววตาคมกริบค่อยๆหรี่ลงแล้วเอ่ยขึ้น

" ที่นายคิดว่ามีผู้บงการ

นายกำลังสงสัยรตีงั้นเหรอ "

" ขออภัยครับคุณชาย ผมแค่สงสัย

ยังไม่มีหลักฐานชี้ชัดว่าเป็นคุณรตี

ตอนนี้ทุกคนที่ใกล้ชิดหรือรู้จักกับนายหาน

ล้วนเป็นผู้ต้องสงสัยหมดครับ

แล้วคดีนี้คงจะต้องต้องให้เวลาตำรวจ

ในการหาตัวคนทำผิดหน่อยครับ

เพราะนายหานปฏิเสธตลอดว่าไม่รู้เรื่องอะไร และรถคันนั้นก็เป็นรถที่ทุกคนเอาไปใช้ได้

จึงยากที่จะจับตัวคนร้ายตัวจริงได้ครับ

ถ้าหากเราผลีผลามไม่สืบให้ละเอียดกว่านี้

หากมีคนบงการจริงๆ เพื่อเงินที่มากพอที่จะเสี่ยงเข้าคุกแล้ว

ผมเกรงว่าจะมีคนยอมเป็นแพะให้เราจับก็ได้ครับ

ผมขอคุณชายให้เวลาผมในการตามสืบอีกหน่อยนะครับ "

ผู้ช่วยคังขอเวลาเพิ่มเพื่อตามสืบเรื่องนี้ เพราะคนที่ตกเป็นผู้ต้องสงสัยมีเยอะเหลือเกิน

ดังนั้นเขาตั้งใจจะแอบสืบเงียบๆในส่วนของเขา เตชินจึงเอ่ยว่า

" ได้ มีความคืบหน้าอะไรให้รีบรายงานทันที "

" ครับ เอ่อ...คุณชาย ผมคิดว่าถ้าคุณพิมฟื้นขึ้นมา แล้วจำอะไรได้บ้าง คุณพิมอาจเป็นกุญแจสำคัญในการไขคดีนี้ก็ได้ครับ "

เตชินได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยว่า

" คุณพิมฟื้นแล้ว แต่หมอบอกว่าเธอได้รับความกระทบกระเทือนทางสมองอย่างหนัก

บวกกับมีเลือดคั่งในสมองด้วยความจำบางส่วนของเธออาจหายไป รอให้เธอหายดีก่อนค่อยถามเธอ "

เมื่อรู้ว่าพิมฟื้นแล้วผู้ช่วยคังยิ้มขึ้นด้วยความดีใจแล้วเอ่ยว่า

" ได้ครับ ดีใจด้วยนะครับคุณชายที่คุณพิมฟื้นแล้ว ผมดีใจจริงๆครับ "

" อืม แต่เรื่องนี้อย่าเพิ่งให้ใครรู้นะ ผมไม่อยากให้ใครมารบกวนการพักฟื้นของคุณพิม

แล้วเรื่องงานในบริษัทฝากคุณช่วยดูแลด้วยนะ "

ได้ยินเธอเอ่ยถามดังนั้นเตชินก็เข้าไปกอดเธอแล้วเอ่ยเสียงเศร้าด้วยความรู้สึกผิดและเสียใจน้ำตาซึมออกมาทันที

" พิม ผมขอโทษ ผมขอโทษนะที่ไม่เชื่อคุณแต่แรก ผมขอโทษที่เป็นต้นเหตุทำให้ลูกไม่อยู่แล้ว

ผมมันเลว ผมไม่ควรจะมีชีวิตอยู่แล้วด้วยซ้ำ

ผมขอโทษนะพิม "

" ช่างมันเถอะค่ะ เดิมทีฉันก็ตั้งใจจะทำแท้งเขาอยู่แล้วแค่ไม่มีเวลา

เมื่อเขาแท้งเองแบบนี้ก็ดีแล้ว เราร่วมกันสร้างเขาขึ้นมาแล้วได้ฆ่าเขาร่วมกันก็ถูกแล้ว

ไม่ใช่คุณคนเดียวที่ฆ่าเขา คุณไม่ต้องโทษตัวเองแล้ว "

พิมเอ่ยออกมาอย่างเยือกเย็นเจือความรำคาญแววตาเธอดูว่างเปล่าไร้หัวใจ

เตชินไม่คิดว่าพอเธอพูดจะพูดแต่เรื่องที่ทำให้ตัวเองเจ็บปวด

[ นี่คงจะเป็นการลงโทษผมในแบบของคุณสินะ ]

เตชินผละตัวออกห่างจากเธอ แล้วสบตากับแววตาคู่งามที่ดูว่างเปล่า

เขารู้สึกเจ็บปวดร้าวในอกมากที่เห็นเธอเป็นแบบนี้ เขาจึงเอ่ยว่า

" พิมต่อไปนี้ผมขอชดใช้ให้คุณกับลูก

ผมยินดีรับกรรมที่ผมได้ก่อไว้

ต่อให้ผมต้องเจ็บปวดร้าวทรมานใจแค่ไหน

ผมก็ยินดี

ถ้าคุณหายดีแล้วผมจะคืนอิสระให้คุณ

ผมจะไม่บังคับขืนใจคุณอีกแล้ว

คุณรีบๆหายนะ จริงสิ คุณป๊อบโทรมาบอกว่า พรุ่งนี้เขาจะพาพ่อคำกับแม่มะลิมาเยี่ยมคุณ

คุณดีใจมั้ย "

" อืม "

พิมเอ่ยตอบเพียงสั้นๆ แล้วเธอก็นอนลง

เตชินห่มผ้าให้เธอ

แล้วเปิดดนตรีคลาสสิกให้เธอฟัง

เพื่อให้เธอรู้สึกผ่อนคลายสบายอารมณ์