ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 115

พิมคิดมาอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว ว่าคนที่ชนเธอ อย่างมากก็ติดคุกแค่ไม่กี่ปีกับถูกปรับไม่กี่บาท

ยิ่งถ้าคนผิดให้การปฏิเสธในทุกข้อกล่าวหา

ยื่นอุทรณ์ ยื่นฎีกา ก็ยิ่งมีโทษน้อยลง

[ ชนแล้วหนีอย่างมากมีโทษแค่4ปี2เดือนกับชดใช้เงินไม่เท่าไหร่ สำหรับฉันมันน้อยไป

ถ้าเทียบกับสิ่งที่ฉันสูญเสีย เทียบกันไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว

ในเมื่อฉันอยู่เฉยๆในส่วนของฉันแล้ว

เธอยังไม่เว้น ฆ่าลูกของฉันหวังจะฆ่าฉันให้ตาย

งั้นเธอก็รอดูบทร้ายที่เป็นด้านมืดของฉันก็แล้วกันดูซิว่าเธอจะรับไหวแค่ไหน

การที่จะปล่อยให้เธอไปอยู่ในคุกให้กฎหมายลงโทษมันสบายเกินไป

แม้เธอจะปกปิดใบหน้าแต่สีผมเธอมันปกปิดไม่มิด เธอคงคิดว่าเธอฉลาดสินะ หึ! ]

เธอยิ้มร้ายและส่งเสียงหึออกมาอย่างน่ากลัว

การที่เธอตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านเตชิน

ก็เพื่อที่จะแก้แค้นให้ลูกของเธอ

[ ส่วนเตชินที่เป็นต้นเหตุ ฉันจะคิดบัญชีทีหลัง ]

เตชินนั่งคุยกับทุกคนในห้องนั่งเล่น สักพักทุกคนก็เริ่มทยอยกันกลับ พ่อแม่ของเตชินก็เช่นกัน

" เตชินพ่อกับแม่กลับก่อนนะ ดูแลหนูพิมให้ดี

ไว้หนูพิมดีขึ้นลูกก็ขอเธอแต่งงานใหม่อีกครั้งนะ

แล้วจัดงานแต่งให้สมเกียรติหน่อยที่ผ่านมาแล้วก็ให้มันแล้วไป "

" ครับ "

พ่อของเตชินเอ่ยจบ แม่ของเขาก็เอ่ยขึ้นว่า

" แม่ขอมาเยี่ยมหนูพิมอีกนะ "

" ได้ครับ "

จากนั้นสองสามีภรรยาก็เดินออกจากบ้านไป

ส่วนคนอื่นๆก็กลับไปกันหมดแล้วเหลือแต่รตีคนเดียว

เธอได้ยินพ่อของเตชินพูดเรื่องแต่งงาน เธอโกรธมาก แววตาดูดุร้ายขึ้นมาทันที

พอพ่อแม่ของเตชินออกไป เธอก็เข้ามาหาเตชินแล้วเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบายใจด้วยความกังวลใจ

" พี่เตชินคะ เรื่องที่คุณพิมถูกรถชนโดยรถของคนขับรถบ้านรตี รตีไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะคะ "

เตชินเห็นรตีทำหน้าอย่างนั้นคล้ายจะร้องให้เขาจึงเอ่ยว่า

" ครับ ผมรู้ ว่าคุณไม่รู้เรื่อง ผมไม่ได้กล่าวหาคุณสักหน่อย

คุณไม่ต้องคิดมากหรอก พูดถึงเรื่องนี้ก็ตามคนผิดยากจริงๆ "

รตีจ้องหน้าเตชินที่นั่งคุกเข่าตรงหน้าเธอแล้วเอ่ย

" รตีแค่รู้สึกไม่ดีกลัวว่าคุณจะเหมารวม

เพราะเขาเป็นคนขับรถบ้านรตีไงคะ

แต่เขาบอกว่าเขาก็ไม่รู้เรื่องอะไร

รตีเองก็สงสารเขาค่ะเห็นเขาดูเครียดๆ

และตกใจมากกับข่าวนี้ "

เตชินมองรตีแล้วเอ่ยเสียงอ่อน

" ครับ คุณก็บอกเขาถ้าไม่ได้ทำก็ไม่ต้องไปคิดมาก "

พิมเดินลงมาเห็นสองคนนั่งคุยกันอย่างสนิทสนมเธอก็แสยะยิ้มขึ้นที่มุมปาก จากนั้นก็เอ่ย

" อ้าว...คุณรตี ยังไม่กลับเหรอคะ "

เธอเดินเข้ามาหาทั้งสอง พอเตชินเห็นพิม

ก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินไปหาเธอ แล้วเอ่ยถามขึ้น

" พิมคุณนอนพักไม่ใช่เหรอ "

พิมสบตากับเตชินแล้วเอ่ย

" ฉันหิวข้าวน่ะค่ะ ว่าจะมาหาอะไรทานหน่อย

ในเมื่อคุณรตียังไม่กลับชวนเธออยู่ทานข้าวด้วยกันสิคะ "

เตชินเลิกคิ้วขึ้นมองหน้าพิมด้วยความสงสัยสบตาเธอคล้ายจะมองหาร่องรอยของความผิดปกติในแววตา

เมื่อไม่พบความผิดปกติใดเขาจึงตอบรับว่า

" ครับ "

จากนั้นก็หันไปทางรตีแล้วเอ่ยขึ้น

" รตีคุณสะดวกมั้ย คุณพิมชวนคุณอยู่ทานข้าวด้วย "

รตีแอบดีใจฉีกยิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยนแล้วเอ่ย

" ได้ค่ะ "

" งั้นก็ไปห้องอาหารกันเถอะค่ะ "

พิมเอ่ย แล้วเตชินก็เดินไปจับด้ามจับรถเข็น

เข็นเธอเข้าไปในห้องอาหาร

พิมที่เดินหันหลังให้พวกเขาก็เหลือบมองด้วยหางตาพร้อมกับเบะปากใส่

เมื่อเข้าไปนั่งลงบนโต๊ะอาหาร ป้าใจก็นำอาหารเย็นเข้ามาเสิร์ฟ

เตชินจะตักอาหารให้พิม พิมจึงเอ่ยว่า

" ตักให้คุณรตีเถอะค่ะ เธอเป็นแขก "

เตชินมองหน้าพิมที่ก้มหน้าทานข้าวอย่างไม่สนใจอะไรด้วยความรู้สึกไม่สบายใจที่ถูกเธอปฏิเสธ

แล้วเลื่อนมือที่ลอยค้างอยู่ตรงเธอ

มายังฝั่งของรตีแล้วเอ่ยกับรตีว่า

" ทานเยอะๆนะครับ "

" ขอบคุณค่ะ "

รตีเอ่ยตอบรับขึ้นอย่างอ่อนหวานด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

เตชินมองพิมแล้วย้ายสายตามามองรตี

ทั้งสองคนแตกต่างกันอย่างชิ้นเชิง คนหนึ่งอ่อนหวานอ่อนโยนรักเขาหมดใจ

อีกคนเย็นชาแข็งกระด้างไม่เคยรักเขาเลย

และเดาใจยากไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

เขาควรจะรักและทะนุถนอมรตีให้มากถึงจะถูกแต่ใจเจ้ากรรมกลับรักมั่นเพียงพิม

ตั้งแต่เธอเข้ามารสนิยมความชอบ

ผู้หญิงในอุดมคติของเขาก็เปลี่ยนไป

เตชินทานข้าวไปคิดไปอย่างเงียบๆ

เมื่อทานข้าวเสร็จพิมก็เอ่ยขึ้น

" คุณรตีจะสะดวกมั้ยคะ ถ้าฉันจะขอให้คุณมาอยู่เป็นเพื่อนที่นี่ค่ะ

ถ้าคุณเตชินไปทำงานฉันอยู่บ้านคนเดียว

คงเหงามากแน่ๆ ฉันอยากมีเพื่อนน่ะค่ะ "

รตียังไม่ทันได้เอ่ยเตชินก็เอ่ยขึ้นซะก่อน

เธอรู้สึกโมโหเตชินมากที่คอยอุ้มคอยเป็นห่วงรตีทำให้ระดับความไม่พอใจของเธอเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

รตีที่นั่งอยู่ในรถกระจกฟิล์มดำ เห็นพิมยืนกอดอกที่ด้านหลังประตู เธอก็ยิ้มขึ้นแล้วเอ่ยออกมาในใจ

[ ฉันจะทำให้พี่เตชินสงสารและกลับมารักฉันเหมือนเดิมให้ได้ ]

จากนั้นรถตู้บ้านเตชินก็เคลื่อนตัวออกไปส่งรตี

ส่วนเตชินก็หมุนตัวเดินกลับเข้ามาในบ้าน

พอเห็นพิมก็ตกใจเล็กน้อย

พิมหันหลังให้เขาแล้วเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ที่เป็นห้องรับแขก

เตชินรีบตามเธอเข้าไปแล้วเอ่ยเรียก

" พิม เดี๋ยวสิพิม คุณมาคุยกับผมก่อน "

" ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ "

พิมเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา

เตชินวิ่งไปคว้าแขนพิมเดินมายืนตรงหน้าเธอแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าอ้อนวอน

" พิมคุณบอกผมได้มั้ยว่าคุณคิดจะทำอะไร "

พิมจ้องหน้าเตชินแล้วเอ่ยถามขึ้น

" คุณอยากรู้มากเหรอ "

เตชินพยักหน้าเบาๆ แล้วพิมก็เอ่ยว่า

" ก็ให้เธอมาเป็นที่ระบายอารมณ์ให้ฉันไง

ทำไมคุณเป็นห่วงเธอเหรอ

ถ้าห่วงมากก็ไม่ต้องให้เธอมาก็ได้นะ

แต่จะว่าไปฉันก็ช่วยสงเคราะห์ให้เธอสมหวัง

ได้อยู่ใกล้ชิดกับคุณ

เป็นการชดเชยที่เธอเป็นเครื่องมือระบายอารมณ์ ให้ฉัน ถือว่าเธอไม่ได้เสียเปรียบอะไรนะ "

พิมเอ่ยแบบสบายๆอย่างไม่สนใจอะไร

เตชินไม่เห็นด้วยกับความความคิดของพิม

ตั้งแต่เธอฟื้นขึ้นมาเขารู้สึกว่าเธอเปลี่ยนไปจากเดิมมาก

" พิมทำไมคุณถึงเลือกรตี คุณก็เห็นว่าเธอพิการเดินไม่ได้ ถ้าคุณอยากระบายอารมณ์คุณระบายกับผมก็ได้หนิ "

ได้ยินดังนั้น ดวงตาของพิมที่จ้องเตชิน ก็ค่อยๆหรี่ลง นัยน์ตาดำขลับดูแข็งกร้าวด้วยความโกรธจัด

สักพักเธอก็เปลี่ยนมาเป็นยกมุมปากขึ้นมายิ้มอย่างเย้ยหยันแล้วเอ่ยอย่างเกลียดชัง

" นี่คุณปกป้องเธอขนาดนี้เลย ก็ดี! ดูแลเธอให้ดีแล้วกัน เพราะฉันจะลงมือโดยไม่บอกล่วงหน้า "

[ พิการเหรอ เดี๋ยวก็รู้ ]

พิมพึมพำในใจ

เอ่ยจบเธอก็ยกมุมปากข้างหนึ่งขึ้น แล้วเดินขึ้นบันไดไป

" พิมทำไมคุณถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้นะ

ผมต้องทำยังไงคุณถึงกลับมาเป็นคนเดิมได้ "

เตชินเอ่ยตามหลังของพิมที่เดินขึ้นบันไดด้วยสีหน้าอ่อนล้าอย่างจนปัญญา

พิมหยุดชะงักพร้อมกับกำมือแน่นด้วยความโกรธจัดจนมือไม้สั่น

แล้วเอ่ยออกมาอย่างเยือกเย็นดุจอาวุธน้ำแข็งทิ่งแทงเข้ามาในใจของเตชิน

" คืนชีวิตลูกของฉัน พวกคุณทำได้มั้ยล่ะ ถ้าทำไม่ได้ก็หุบปากซะ "

แล้วพิมก็เดินขึ้นไปบนห้องปิดประตูเสียงดังปัง!