ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 116

เตชินรู้แล้วว่าที่พิมเปลี่ยนไปเกิดจากความเสียใจความเจ็บปวดที่สูญเสียลูก

แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงเจาะจง

ที่จะเล่นงานรตีเพียงคนเดียว

เขาเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นนั่งวิเคราะห์คำพูดของพิมที่ว่า " พวกคุณ "

" พวกคุณอย่างงั้นเหรอ "

เขานั่งคิดใช้สมองประมวลผลเรื่องราวต่างๆ

[ พวกคุณคือเจาะจงมาที่ผมกับรตี ผมเป็นต้นเหตุในการทำให้คุณแท้งลูกก็พอเข้าใจได้

แต่รตีเธอเกี่ยวอะไร เธอทำอะไรให้พิมโกรธแค้น

เพราะหึงผมอย่างงั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้แน่นอน แล้วทำไมเธอต้องเจาะจงมาที่รตีคนเดียวด้วย ]

เตชินนั่งคุยกับตัวเองในใจอย่างไม่เข้าใจ

จู่ๆเขาก็มีความคิดใหม่ผุดขึ้นมาในหัว

[ หรือว่ารตีคือคนที่พิมสงสัย อืม...แต่ก็ยังไม่น่าใช่ ด้วยนิสัยของเธอ

ถ้าเธอสงสัย เธอคงไม่ปล่อยให้รตีมายืนอยู่ต่อหน้าเธอแบบนี้แน่ ]

เตชินคิดอย่างหนักก็คิดหาสาเหตุที่พิมเจาะจงจะเล่นงานรตีไม่ได้

จากนั้นเขาก็พึมพำออกมาเบาๆในสิ่งที่ยังไม่ได้คำตอบ

" คุณเก็บความลับอะไร ที่ไม่ยอมบอกให้ใครรู้หรือเปล่านะพิม "

เตชินนั่งคิดจนถึงค่ำเขาก็กลับขึ้นไปข้างบนโทรไปหาป้าใจแล้วเอ่ยว่า

" เปิดห้องรับรองแขกให้คุณรตี "

" ค่ะ "

แล้วเขาก็วางสาย เปิดประตูเดินเข้าห้องไป

ส่วนรตีก็เข้ามาในบ้านของเตชินพร้อมกับสัมภาระต่างๆ

ป้าใจก็พารตีไปยังห้องที่เตชินจัดเตรียมไว้ให้ เมื่อเข้าไปในห้องแล้ว รตีก็เอ่ยถามป้าใจว่า

" พี่เตชินกับคุณพิมล่ะ พวกเขาไม่ได้ลงมานั่งดูทีวีกันเหรอ "

ป้าใจไม่ค่อยชอบรตีเท่าไหร่ จึงเอ่ยตอบไปแบบห้วนๆ

" แล้วในห้องนั่งเล่นคุณรตีเห็นพวกเขามั้ยคะ "

ได้ยินดังนั้นรตีก็จ้องเขม่นไปยังป้าใจอย่างไม่พอใจ

ป้าใจก็เดินออกไปจากห้องของรตี

" คุณรตีคะ ดูเหมือนแม่บ้านคนนี้จะไม่ค่อยชอบคุณเลยนะคะ "

พี่เลี้ยงรตีเอ่ยออกมาตามที่เห็น แล้วรตีก็เอ่ยขึ้นด้วยแววตาร้ายกาจว่า

" กับแค่คนใช้ชั้นต่ำคนเดียว ทำไมจะต้องไปแคร์มันด้วย รอให้พี่เตชินกลับมารักฉันก่อน แล้วฉันจะเฉดหัวมันออกไปจากบ้านนี้เลย "

" ค่ะ แล้วตอนนี้คุณรตีจะเอายังไงต่อคะ "

รตีหันมามองพี่เลี้ยงด้วยแววตาดุ

" เอายังไงต่อ คุณยังดูไม่ออกอีกเหรอที่ฉันยอมทนมาอยู่ในห้องเท่ารูหนูนี่เพื่ออะไร "

" แต่ดูเหมือนคุณเตชินจะรักคุณพิมมากเลยนะคะ คุณรตีจะทำให้คุณเตชิน ไม่ชอบคุณพิมได้เหรอคะ พี่ว่าตัดใจไม่ดีกว่าเหรอคะ "

รตีมองตาขวางใส่พี่เลี้ยงแล้วเอ่ยขึ้นอย่างดุดันด้วยความมั่นใจ

" ตัดใจอะไร พี่เตชินชอบคนว่านอนสอนง่าย ชอบคนอ่อนหวาน อ่อนโยน

คุณไม่เห็นเหรอว่านังพิมนั่นไม่มีเลยสักอย่าง

พี่เตชินก็แค่เจอของแปลกใหม่เลยสนุกกับมันเท่านั้นแหละ

พอเธอสร้างเรื่องให้พี่เตชินปวดหัวมากๆเข้า

พี่เตชินก็จะรู้สึกรำคาญ เบื่อ แล้วเลินสนใจมันเองแหละ "

เตชินนอนอยู่ในห้องด้วยความรู้สึกอึดอัดไม่สบายใจที่มีคนอื่นเข้ามาอยู่ในบ้าน

และคนอื่นที่ว่าก็คือลูกสาวเจ้าของประธานบริษัทจิวเวลรี่ที่เขาเคยแต่งงานด้วยแถมยังพิการอีก

[ ให้เธอนอนในห้องแคบๆแบบนั้นจะเป็นการเอาลูกเขามาทรมานมั้ย พิมนะพิม ]

เตชินพึมพำในใจ เขานอนไม่หลับกระสับกระส่ายไปมาจนพิมต้องเอ่ยขึ้น

" ถ้าคุณสงสารเธอก็ให้เธอมานอนในห้องนี้ซะ

ฉันจะลงไปนอนห้องนั้นแทน "

เอ่ยจบเธอก็ลุกขึ้นจากเตียงอย่างเย็นชาด้วยท่าทางสุขุมเตรียมลงจากเตียง

แต่เตชินกลับคว้าตัวเธอมากอดรัดไว้แน่น

แล้วเอ่ย

" พิมคุณอ่านใจ อ่านความคิดผมออกหมดเลย คุณปล่อยให้พวกเขากลับไปอยู่บ้านของเขาเถอะนะ "

พิมยกยิ้มขึ้นที่มุมปากข้างขวาแล้วเอ่ย

" หึ! คุณกำลังหาว่าฉันกักขังหน่วงเหนี่ยวเหรอ เธอเต็มใจมาเองฉันไม่ได้บังคับ ถ้าห่วงกันมากนักก็กลับไปอยู่กับเธอเลย "

พูดถึงตรงนี้เธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เธอจำได้ขึ้นมาทันทีเลย

ว่ารตีคือภรรยาที่แต่งงานกันกับอย่างยิ่งใหญ่อลังการ แล้วเธอก็เอ่ยขึ้น

" จริงสิ สมองฉันเลอะเลือนไปชั่วขณะ

ฉันลืมไปเลยว่าเธอคือภรรยาของคุณ

มิน่าล่ะคุณถึงได้นอนไม่หลับกระสับกระส่ายไปมาเพราะแบบนี้นี่เอง

ฉันจะให้เธอขึ้นมานอนกับคุณที่ห้องนี้

ส่วนฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นภรรยาของคุณ

ดังนั้นฉันไม่ควรนอนในห้องนี้ "

เอ่ยจบเธอก็ผลักเตชินออกไป แต่เตชินกลับไม่ยอมปล่อยเธอแล้วเอ่ยขึ้น

" พิม คุณต้องการให้รตีมานอนกับผมจริงๆเหรอ "

" ใช่ หรือไม่คุณก็ลงไปนอนกับเธอซะ "

พิมเอ่ยตอบเสียงแข็ง สำหรับเธอแล้วเธอจะไม่รักคนที่ฆ่าลูกของเธอเด็ดขาด

ต่อให้ลูกของเธอไม่ถูกรถชนก็จะถูกเขาเอาออกไป สำหรับเธอมันมีค่าเท่ากันเพราะเขาไม่เชื่อเธอ

เตชินได้ยินดังนั้นก็เอ่ยถามเสียงอ่อนอย่างใจเย็นว่า

" พิมให้โอกาสผมได้เริ่มต้นใหม่กับคุณอีกครั้งได้มั้ย "

พิมนิ่งแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

" เริ่มต้นใหม่งั้นเหรอ งั้นก็เอาลูกฉันคืนมาสิ

ไม่ก็ลากตัวคนที่ชนฉัน

มาให้ฉันลงโทษให้สาแก่ใจ ให้เท่ากับความเจ็บปวดทรมานที่ฉันได้รับสิ "

เตชินนิ่งไป เขาเองก็อยากจับตัวคนผิดมาลงโทษ

แต่ตอนนี้เขายังไม่รู้จริงๆว่าใครคือคนผิด

ที่รู้ๆเขาคือหนึ่งในคนผิดที่พิมไม่สามารถให้อภัยได้

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาจะพาพิมไปทำแท้งลูก

รตีร้องขึ้นด้วยความตกใจพร้อมกับเรียกเตชิน

เตชินเห็นดังนั้น ก็ขมวดคิ้วขึ้นแล้วตวาดใส่ป้าใจอย่างดุดัน

" ป้าใจ! ป้ากลายเป็นคนสะเพร่าแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ "

" ขอโทษค่ะ ป้าไม่ได้ตั้งใจ "

ป้าใจหน้าซีดไป แล้วเอ่ยเสียงสั่น รตีแอบยิ้มเยาะขึ้นที่มุมปากอย่างเย้ยหยัน

พิมที่ก้มหน้าเหลือบไปเห็นสีหน้ารตีเข้าพอดี

เตชินโมโหหลายเรื่องจนคุมความหงุดหงิดไม่อยู่ได้ยินป้าใจบอกว่าไม่ได้ตั้งใจก็ยิ่งโมโหจึงตวาดเสียงดังว่า

" ไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ อย่าให้ผมรู้นะว่าป้าจงใจแกล้งคุณรตี "

เตชินเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดัน ป้าใจก้มหน้ากลัวจนตัวสั่น

ไม่ใช่ว่าเตชินจะมองไม่ออก ว่าป้าใจไม่ชอบรตี แต่ทำแบบนี้มันเกินไป

พิมนั่งทานข้าวอย่างเงียบๆเหล่มองป้าใจด้วยหางตา ได้ยินเสียงเตชินปกป้องรตีทำให้เธอใจขึ้น

เธอลุกขึ้นพรึ่บ พร้อมกับตบฝ่ามือลงบนโต๊ะอาหารเสียงดัง ปัง! จนรตีกับพี่เลี้ยงตกใจ

" ทำไม! แค่น้ำหกใส่แค่นี้จะตายมั้ย น้ำเย็นนะไม่ใช่น้ำร้อนสักหน่อย

ต่อให้เป็นน้ำร้อน...แล้วยังไงล่ะ

แค่นี้ยังไกลหัวใจ คุณรตีคงไม่ถือสาอะไรป้าใจหรอก ใช่มั้ยคะ "

พิมเอ่ยขึ้นเสียงดุอย่างเยือกเย็นด้วยท่าทางสุขุมแววตาเย็นชากวาดไปมองเตชิน แล้วเลื่อนลงมาบนตัวรตี

รตีโกรธจนแทบจะบ้าคลั่ง แต่เมื่อนึกถึงเตชินที่เอ่ยปกป้องเธอ

เธอจึงเอ่ยออกมาอย่างคนใจกว้างแสร้งทำเป็นจิตใจดีว่า

" ไม่ถือสาหรอกค่ะ แค่นี้เองไม่เป็นไรหรอก "

จากนั้นเธอก็หันไปจับมือเตชินที่นั่งข้างเธอที่เอาแต่จ้องไปยังพิมไม่กะพริบ

" พี่เตชินอย่าโมโหเลยค่ะ พารตีกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยได้มั้ยคะ "

พิมเห็นว่าเตชินยังจ้องเธออยู่ เธอจึงเอ่ยว่า

" พาคุณรตีไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ นั่งจ้องฉันอยู่ทำไม ต่อให้คุณจ้องฉันจนดวงตาแห้งเหือก

คุณก็ได้แค่จ้องแหละ ไปสิ "

เตชินไม่คิดว่าพิมจะกลายเป็นคนปากกล้าบ้าบิ่นแบบนี้ จากนั้นเตชินก็เอ่ยเรียกพี่เลี้ยงของรตีว่า

" คุณนวลพาคุณรตีไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที "

" ค่ะ "

นวลพี่เลี้ยงของรตีเดินเข้ามาพารตีออกไปจากห้องอาหาร

พิมเห็นดังนั้นก็แบะปากเดินออกไป เห็นป้าใจยืนก้มหน้านิ่งเธอไม่ชอบใจมาก

จึงหยุดเดินแล้วหันไปเอ่ยกับป้าใจอย่างห้าวหาญว่า

" ป้าใจไปทำอย่างอื่นเถอะ ตราบใดที่ยังมีฉันอยู่ป้าไม่ต้องกลัวใครทั้งนั้น

ถ้าใครไม่พอใจไม่ยอมจ่ายเงินเดือนให้ป้า

ฉันจะจ่ายให้เอง "

เธอประกาศที่จะเปิดศึกเต็มรูปแบบให้ท้ายป้าใจอย่างโจ่งแจ้ง

เพื่อลูกของเธอแล้วเธอไม่กลัวใครหน้าไหนแล้วทั้งนั้น เธออยู่บ้านเตชินเพื่อแก้แค้นเท่านั้น

จากนั้นเธอก็พาป้าใจออกไปพร้อมเธอ

ปล่อยให้เตชินนั่งอยู่ในห้องอาหารคนเดียวด้วยสีหน้าขึงขัง