ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 120

หลังจากรตีออกไป พิมก็นั่งร้องให้อย่างเจ็บปวด เธอจำเป็นต้องแก้แค้นให้ลูกของเธอ

แต่การแก้แค้นนี้รตีกลับทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดได้เพียงเพราะคำคว่า น้องสาว

เตชินเดินเข้ามาหาพิมแล้วลูบหลังเธอเบาๆ

ก่อนหน้านี้.........

ผู้ช่วยคังได้ไปช่วยตำรวจสอบปากคำนายหานจนนายหานยอมเปิดปากพูดความจริง

" คุณหานตอนนี้คุณถูกจับในข้อหาฆ่าผู้อื่นโดยไตร่ตรองโทษสูงสุดคือประหารชีวิต

ผมรู้ว่ามีคนบงการคุณอยู่ หากคุณให้ความร่วมมือกับเจ้าหน้าที่บอกว่าใครเป็นผู้บงการ

โทษอาจจะลดลงเหลือแค่ติดคุกไม่กี่ปี

คุณเป็นหัวหน้าครอบครัว

มีลูกมีเมียหากขาดคุณไปสักคน พวกเขาจะลำบากแค่ไหนใช้ชีวิตกันยังไง

คุณคิดดูดีๆนะ เลือกเอาว่าจะพูดความจริงหรือจะยอมตายเพื่อคนอื่น

แล้วคุณก็อย่าไปหวังเลย ว่าคนที่บงการคุณจะช่วยคุณ

เพราะลำพังเขาเองยังเอาตัวไม่รอดเลย

คุณกับเขาตอนนี้ไม่ต่างกัน คุณคิดให้ดี "

นานหานครุ่นคิดอย่างหนักด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

เอ่ยจบผู้ช่วยคังก็เดินออกไปกำลังจะเปิดประตูนายหานก็เอ่ยขึ้น

" ได้ ผมจะบอกความจริงกับคุณ แต่คุณต้องช่วยผมกับครอบครัวนะ ผมกลัวว่า

ถ้าคุณรตีรู้ว่าผมบอกว่าจริงกับตำรวจแล้วเธอจะส่งคนมาฆ่าผมกับครอบครัว

วันนั้นคุณรตีให้ผมไปหาซื้อรถให้ด่วน ผมก็ทำตามคำสั่งไปหาซื้อให้เธอ

แล้วเอารถไปส่งให้เธอที่โรงพยาบาล จากนั้นผมก็กลับมาที่บ้าน

หลังจากนั้นสักพักแต่คุณรตีก็โทรมาให้ผมไปเปลี่ยนรถให้พอไปถึง ผมเห็นคราบเลือด

ผมถึงรู้ว่าคุณรตีไปชนคน เธอสั่งให้ผมทำลายหลักฐานและปิดปากให้สนิท

ตอนนั้นคุณรตีน่ากลัวมาก ผมได้แต่ทำตามคำสั่งของเธอด้วยความหวาดกลัว "

พอนายหานเอ่ยจบ ตำรวจออกออกหมายจับรตีทันที

ผู้ช่วยคังจึงเอ่ยว่า

" ได้ ผมรับปากว่าจะช่วยคุณและครอบครัวให้ปลอดภัย "

จากนั้นผู้ช่วยคังก็ออกมาจากห้องสอบสวนแล้วโทรไปหาเตชิน พอเตชินรับสายเขาก็รายงานว่า

" เรียบร้อยแล้วครับคุณชาย "

เตชินที่อยู่ปลายสายจึงเอ่ยว่า

" ดีมาก คุณมาหาผมที่บ้านแล้วออกไปหารตีกันตอนนี้เธอคงจะเตรียมตัวหนีแล้ว

การที่พิมทำแบบนั้นกับเธอแสดงว่าเธอก็ต้องรู้แล้วว่าพิมรู้ว่าเธอคือคนบงการ

คนฉลาดอย่างรตีไม่มีทางรอมอบตัวหรอก

ดังนั้นเราจะไปเพิ่มโทษให้เธอเพื่อไม่ให้เธอดิ้นหลุด "

" ครับ "

ผู้ช่วยคังเอ่ยตอบแล้วรีบออกจากสถานีตำรวจทันที

หลังจากวางสาย เตชินก็หยิบปืนออกมาจากในลิ้นชักแล้วใส่ลงไปในกระเป๋าของรตี

จากนั้นก็หยิบเสื้อเกราะขึ้นมาสวมใส่พอแต่งตัวเสร็จ เขาก็หยิบกระเป๋าของรตีออกจากห้อง

ผู้ช่วยคังมารับเขาที่หน้าบ้าน จากนั้นพวกเขา

ก็ไปหารตีที่โรงพยาบาลทันที

จนได้เจอเข้ากับรตีและได้ครู้ความจริง

ที่รตีไม่ได้พิการ

และก่อนหน้านี้เขาก็ตั้งใจยั่วยุให้รตีโมโหและยิงเขาเพื่อที่เธอจะได้ข้อหาเพิ่ม

แต่รตีไม่เคยยิงปืนมาก่อนเธอวางนิ้วผิดทำให้ปืนสั่นจากที่ตั้งใจจะยิงหัวใจของเตชินแต่กระสุนกลับเฉียดไปโดนแขนแทน

ทำให้เตชินบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย

ตอนที่พิมจับหน้าอกเตชินก็รู้เลยว่ามีเสื้อเกราะ

เมื่อความแตกเตชินจึงลุกขึ้นเดินมาหาพิม

และทำให้เขารู้สาเหตุที่พิมจับรตีกดไว้ใต้น้ำ

เพราะพิมรู้ว่าน้ำ คือสิ่งที่รตีกลัวที่สุด เธอจึงเลือกวิธีนี้เพื่อให้รตีเข้าใจความรู้สึกเธอ

วันนี้รตีจึงโดนไปหลายข้อหายากที่จะหลุดแล้วแม้เธอจะมีประวัติป่วยทางจิต

แต่ตอนที่เธอทำร้ายคนอื่นสติเธอปกติดีทุกอย่าง

เธอจะได้รับการลงโทษตามความผิดชดใช้ในสิ่งที่ก่อไว้

พิมนั่งก้มหน้าร้องให้สักพัก จนรู้สึกดีขึ้นเธอจึงเงยหน้าลุกขึ้นยืนแล้วหันไปมองเตชิน

" ทำไมคุณยังไม่รีบไปทำแผล มัวยืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ "

เธอเอ่ยถามเตชินอย่างเย็นชาแต่ถ้อยคำกลับแฝงความเป็นห่วงกลายๆ

ของเตชินให้ลุกขึ้น แล้วพิมจึงเอ่ยว่า

" ฉันจะไปเอารถ คุณประคองเขาออกไปนะ "

" ได้ครับ "

ผู้ช่วยคังหยิบกุญแจขึ้นมายื่นให้พิม

พิมรับกุญแจมาแล้วรีบออกไปเอารถทันที

เมื่อผู้ช่วยคังประคองเตชินออกมาถึงด้านนอก

ก็เห็นพิมจอดรถรอแล้ว

เขาพาเตชินขึ้นมารถแล้วสับเปลี่ยนที่กับพิม

พิมเข้ามานั่งข้างๆเตชินแล้วให้เขาหนุนตักเธอ

ส่วนผู้ช่วยคังก็ขับรถออกไปจากสนามบินอย่างรวดเร็วมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาล

เมื่อไปถึงโรงพยาบาลเจ้าหน้าที่พยาบาลและหมอก็รีบมารับตัวเตชิน

แล้วพาเข้าห้องผ้าตัด ทำการผ่าตัดเอากระสุนออก

พิมกับผู้ช่วยคังนั่งรออยู่หน้าห้องอย่างเงียบๆ

ทางด้านณัชชาผู้ช่วยรินทร์กำลังโทรมารายงานเธอว่า

" สายรายงานมาว่าท่านประธานถูกคุณรตียิง

ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลแล้วค่ะ

ส่วนคุณรตีถูกตำรวจจับตัวไปแล้วเห็นว่าโดนไปหลายข้อหาเลย คาดว่าน่าจะติดคุกหลายปีเลย "

ณัชชายิ้มขึ้นแล้วเอ่ยอย่างพอใจ

" มันเป็นสิ่งที่นังรตีควรได้รับตั้งนานแล้ว ถ้ามีเวลาฉันคงต้องไปเยี่ยม...ไม่สิไปแสดงความยินดีกับมันสักหน่อย "

จากนั้นเธอก็เอ่ยกับผู้ช่วยสาวว่า

" พรุ่งนี้คุณช่วยไปซื้อดอกไม้มาให้ฉันหน่อย

ฉันจะไปเยี่ยมพี่เตชินที่โรงพยาบาล "

" ได้ค่ะ "

จากนั้นรตีก็วางสายไป เธอเดินออกไปสูดอากาศตอนกลางคืนที่หน้าระเบียงบ้าน

แหงนหน้ามองฟ้าด้วยความรู้สึกโล่งใจ

แล้วเอ่ยขึ้น

" ในที่สุดรตีก็ถูกกำจัดไปแล้ว คืนนี้ฉันจะนอนหลับฝันดีสักที "