ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 121

เตชินถูกส่งมายังห้องพักผู้ป่วย ส่วนพิมก็นอนอยู่บนโซฟาข้างๆเขา

เขานอนอยู่บนเตียงจ้องมองพิมที่ไม่รู้ว่าหลับจริงหรือแกล้งหลับกันแน่

ในตอนที่ออกจากห้องผ่าตัดพอเห็นว่าพิมยังอยู่เขาดีใจที่สุดที่ไม่เจ็บเปล่า

การที่เขากล้าทำแบบนั้น เพราะเขารู้ว่าพิมเป็นคนจิตใจดี ขี้ใจอ่อน เขาถึงตัดสินใจทำแบบนั้นลงไป

" พิม คุณหลับแล้วจริงเหรอ "

เขาเอ่ยถามขึ้น แต่พิมกลับไม่ตอบอะไรเขาเลย เขาจึงลุกขึ้นมานั่งแล้วลงจากเตียงเดินไปหาพิม

จากนั้นก็ช้อนตัวพิมขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน

พิมลืมตามองเขาแล้วเอ่ยถามขึ้น

" คุณเตชินคุณจะทำอะไรของคุณน่ะ แขนคุณเพิ่งผ่าตัดเสร็จนะ ปล่อยฉันลง "

เตชินมองหน้าคนในอ้อมแขนแล้วเอ่ย

" ไกลหัวใจ แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก แต่คุณสิที่เป็นจิตวิญญาณของหัวใจ จะให้อยู่ห่างตัวผมไม่ได้เข้าใจมั้ย "

พิมมองหน้าเขาแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงขุ่นเจือความเป็นห่วง

" จิตวิญญาณบ้าบออะไรของคุณ ปล่อยฉันลง

เดี๋ยวแผลคุณก็ฉีกอีกหรอก "

พิมพยายามจะลงจากอ้อมแขนเขา เขาจึงเอ่ยขึ้น

" คุณอย่าดิ้นสิเดี๋ยวสายน้ำเกลือผมก็หลุดหรอก "

เตชินเอ่ยเสียงอ่อน ได้ยินดังนั้นพิมก็นิ่งไป

แล้วเตชินก็ลุกขึ้น อุ้มพิมเดินกลับมายังเตียงคนป่วย แล้ววางพิมนอนบนเตียงเบาๆ

เขาสบตากับเธอด้วยแววตาหวานซึ้ง จากนั้นก็เอ่ยความในใจด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

" พิม ผมดีใจมากเลยนะที่รู้สึกตัวขึ้นมา

แล้วยังได้เห็นหน้าคุณอีก

ต่อให้ผมเจ็บอีกเป็นร้อยครั้งผมก็ยอม ขอแค่มีคุณอยู่ข้างๆแบบนี้ ไม่หนีไปจากผมอีกก็พอ

แต่ต่อให้คุณหนีไปไกลสุดหล้าฟ้าเขียว

ผมก็จะตามคุณกลับมาให้ได้

เพราะคุณคือดวงใจของผม เป็นจิตวิญญานของหัวใจที่ผมไม่สามารถขาดได้แล้ว

ถ้าขาดคุณไปผมก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่หมดลมหายใจแล้ว

ผมขอโทษนะที่ผิดคำพูด ผมให้อิสระคุณได้

แต่เซ็นหย่าแล้วปล่อยคุณไปผมทำให้ไม่ได้จริงๆ

เพราะผมรักคุณ "

พิมสบตากับเขาอย่างเงียบๆโดยไม่รู้จะเอ่ยอะไร แล้วเตชินก็ก้มลงมาจูบริมฝีปากนุ่มของเธอเบาๆ

สักพักพิมก็ดันแผงอกของเขาออกแล้วเอ่ย

" ดึกมากแล้วนอนเถอะ ฉันจะกลับไปนอนบนโซฟา "

พิมลุกขึ้นมา เตชินก็กดไหล่เธอให้นอนลงเหมือนเดิมแล้วเอ่ย

" คุณนอนบนเตียงนี้แหละ เดี๋ยวผมนอนโซฟาเอง "

" ไม่ได้ คุณยังเจ็บอยู่จะนอนโซฟาได้ยังไง "

เตชินมองพิมแล้วเอ่ยขึ้น

" ผมเป็นผู้ชายเจ็บแค่นี้ถ้าทนไม่ได้แล้วผมจะดูแลปกป้องคุณได้ยังไง

หรือคุณจะให้ผมขึ้นไปนอนบนเตียงกับคุณ

ก็ได้นะ ผมยินดี "

ได้ยินดังนั้นพิมก็ไปไม่เป็น จึงเอ่ยเพียงว่า

" จะทำแบบนั้นได้ยังไง เตียงมันแคบ "

เขายิ้มอย่างพอใจ การได้เห็นเธอไปไม่เป็นทำหน้าไม่ถูกนั้น

กลายเป็นความสุขและความสบายใจของเขา จากนั้นเขาก็เอ่ยต่อว่า

" งั้นคุณก็นอนเถอะ พรุ่งนี้เราค่อยกลับไปนอนด้วยกันที่บ้านเอานะ "

เอ่ยจบเตชินก็ห่มผ้าให้พิม แล้วเดินไปปิดไฟ

จากนั้นเขาก็ลากเสาน้ำเกลือไปยังโซฟาหยิบผ้าห่มขึ้นมา แล้วนอนลงไป

สายตามองคนที่นอนอยู่บนเตียงแล้วยิ้มขึ้นพร้อมกับหลับตาลงอย่างอุ่นกายสบายใจ

ในตอนเช้าพิมลุกขึ้นมาแล้วลงจากเตียง

เมื่อเห็นว่าเขายังหลับอยู่

เธอจึงเดินไปหาเขาแล้วเอาหลังมือไปสัมผัสหน้าผากเขาเบาๆ

[ ไม่ได้มีไข้หนิ สงสัยจะเป็นเพราะเมื่อคืนหลับดึกเกินไป ]

จากนั้นเธอก็ลุกขึ้น เตชินคว้ามือเธอไว้แล้วเอ่ยขึ้นทั้งที่ยังหลับตาอยู่

" คุณจะไปไหน "

พิมหันมามองเขาแล้วเอ่ย

" ฉันไม่ได้ไปไหนค่ะ แค่จะไปอาบน้ำ ทางฝ่ายโภชนาการ เอาอาหารเช้ามาให้คุณแล้ว เมื่อวานฉันสั่งข้าวต้มกุ้งให้คุณ คุณจะลุกมาทานเลยมั้ย "

เตชินลืมตาขึ้นมองไปยังอาหารที่วางบนโต๊ะแล้วเลื่อนสายตามามองหน้าพิมแล้วเอ่ย

" งั้นเราไปอาบน้ำล้างหน้าแรงฟันพร้อมกัน "

เตชินเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นมานั่ง

" ทานด้วยกันคนละคำ คุณป้อนผม ผมป้อนคุณโอเคนะ "

พิมจ้องหน้าเขาแล้วเอ่ย

" โอเคอะไร คุณเลิกทำตัวเหมือนเด็กได้แล้ว "

เตชินจ้องหน้าเขาแล้วเอ่ย

" ผมเหมือนเด็กตรงไหน ผมแค่อยากให้ภรรยาป้อนข้าว

อยากทานข้าวถ้วยเดียวกันกับภรรยาของตัวเองมันเหมือนเด็กตรงไหนพิม

มันคือการดูแลเทคแคร์ใส่ใจกันแลกันต่างหาก ถ้าคุณไม่ป้อน ผมไม่ทาน "

ได้ยินดังนั้นเธอก็รู้สึกรำคาญแล้วเอ่ย

" คุณเตชิน มือคุณไม่ได้พิการ ฉันไม่ป้อน "

พิมเอ่ยเสียงแข็งแล้วหันไปทางอื่น เตชินเห็นดังนั้นจึงเอ่ยว่า

" งั้นผมจะทำให้มือผมพิการเดี๋ยวนี้เลย "

เอ่ยจบเตชินก็หยิบส้อมขึ้นมาง้างมือขึ้นจะแทงลงตรงแผล

พิมเห็นว่าเขาเอาจริงเธอกลัวจะเป็นอย่างเมื่อวานอีกจึงรีบไปหยุดมือเขาไว้

พร้อมกับเอ่ยอย่างหงุดหงิดด้วยสีหน้าขุ่นเคือง

" คุณเลิกทำตัวงี่เง่าสักที "

จากนั้นเธอก็หยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวป้อนเขาทันที

เตชินอ้าปากทานอย่างมีความสุข

แล้วฉวยโอกาสหอมแก้มของพิม ยิ้มให้เธออย่างพอใจแล้วเอ่ย

" แก้มคุณเนียนนุ่มและหอมมาก "

พิมหน้าแดงขึ้นมาทันทีแล้วเอ่ยขู่

" คุณเตชินทานข้าวดีๆไม่เป็นหรือไง ถ้ายังฉวยโอกาสแบบนี้อีก ฉันจะตีแผลของคุณให้แผลฉีกเลย "

เตชินยิ้มขึ้นแล้วสบตากับพิมที่หลบสายตาเขาแล้วเอ่ย

" พิมคุณรู้มั้ยเวลาที่คุณเขินแบบนี้

คุณน่ารักมากเลย มันทำให้ผมอยากจูบคุณ "

พิมมองหน้าเขาแล้วเอ่ย

" ยังไม่หยุด ให้มันน้อยๆหน่อย รำคาญ "

เอ่ยจบเธอก็ป้อนข้าวเขาต่อไป

เตชินนั่งทานข้าวมองหน้าพิมแล้วยิ้มอย่างมีความสุข