ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 131

หลังจากเซ็นสัญญากันเสร็จ จอห์นก็เอ่ยขึ้น

" พวกเราไปดินเนอร์ด้วยกันสักมื้อดีมั้ยครับ "

เตชินยิ้มแล้วเอ่ยตอบไปว่า

" ดีครับ "

ซาร่ายิ้มขึ้นด้วยความดีใจแล้วเอ่ย

" งั้นพวกเราไปกันเลยค่ะ "

" ครับ "

เตชินเอ่ยตอบ

แล้วซาร่ากับจอห์นก็เดินนำไป ณัชชาจับแขนของเตชินไว้แล้วเอ่ย

" ไหนพี่บอกว่ารักคุณพิมไง ทำไมพอเจอ

คุณซาร่าแล้วมีแต่เอ่ยครับๆล่ะ ปฏิเสธบ้างก็ได้มั้ง อย่ามีมารยาทเกิน "

เตชินมองหน้าณัชชาแล้วเอ่ย

" พวกเขาเป็นลูกค้าเรา พิมคือเรื่องส่วนตัว

ส่วนการไปร่วมทานข้าวกับพวกเขาเป็นงาน

เราต้องให้เกียรติเขาไม่ใช่ว่าเขาซื้อโครงการของเราแล้ว เราก็ทำเมินเฉยใส่เขา มันไม่ได้

อีกอย่างถึงแม้คุณซาร่าจะสวยแต่พี่ไม่ได้มีใจให้เขาไม่ได้รักเขาเลย เข้าใจมั้ย "

ได้ยินดังนั้นณัชชาจึงเอียงหน้าเหล่มองเขาที่ตัวสูงกว่าด้วยหางตาแล้วเอ่ย

" ขอให้มันจริงเหอะ อย่าอย่าสนิทสนมจนเลยเถิดแล้วกัน

อย่าลืมว่าที่คุณพิม พี่ไม่มีแม้แต่คะแนนเดียว

หากพี่ทำอะไรที่มันเกินเลยละก็คุณป๊อบได้จุดพลุแน่ "

เอ่ยจบณัชชาก็เดินนำหน้าเตชินไป เตชินส่ายหน้าแล้วตามเธอไป

พวกเขาทั้งสี่คนไปนั่งทานข้าวดื่มเหล้ากันในร้านหรูที่เป็นห้องส่วนตัว

พอเริ่มเมานิดๆจอห์นก็เขยิบมานั่งใกล้ๆกับ

ณัชชาแล้วเอ่ยกระซิบข้างๆหูเธอว่า

" คุณสวยมาก "

ณัชชากัดฟันยิ้มแล้วหลบหลีกเขาไป จากนั้นก็เอ่ยเตือนด้วยอารมณ์กึ่งโมโหกึ่งให้เกียรติ

" คุณจอห์นคุณเมามากแล้วนะคะ "

จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นพรวดด้วยความโมโหแล้วหันไปเอ่ยกับเตชินว่า

" พี่เตชินกลับกันเถอะค่ะ พรุ่งนี้เราต้องเดินทางแต่เช้า "

เตชินตอนนี้กำลังถูกยั่วยวนทางสายตาและกางกายอย่างหนัก เขาและซาร่าต่างจ้องกันตาเป็นมัน

ใต้โต๊ะที่มิดชิด เท้าน้อยๆของซาร่ายื่นออกมาถูไถลูบไล้ขาของเตชินอย่างยั่วยวนแสดงออกชัดเจนว่าต้องการเขา

เสียงของณัชชาที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองใจดังขึ้นข้างๆหูของเตชิน ราวกับว่าเป็นก้างขวางคอที่มาขวางพวกเขายังไงยังงั้น

ทำให้เตชินต้องละสายตาจากซาร่าแล้วหันไปเอ่ยกับเธอที่สีหน้าไม่ค่อยดีแล้วอย่างตามใจ

" ได้สิ "

แล้วเตชินก็หันไปเอ่ยกับจอห์นและซาร่าว่า

" คุณจอห์นคุณซาร่าพวกเราขอตัวกลับก่อนนะครับ "

แล้วณัชชาก็จับแขนเตชินลากเขาออกไป

จอห์นมองตามแผ่นหลังของณัชชา แล้วเอ่ยพึมพำออกมาเบาๆด้วยท่าทางเมามาย

" คุณใช้น้ำหอมของแบรนด์อะไรกันนะ มันช่างดึงดูดเพศตรงข้ามเหลือเกิน "

ซาร่ามองแผ่นหลังของเตชินจนลับสายตาด้วยแววตาละห้อย จากนั้นก็หันไปเอ่ยกับพ่อของเธอว่า

" พรุ่งนี้หนูจะไปเมืองไทย "

พอนั่งรถกลับมาระหว่างทางณัชชาก็บ่นให้เตชินฟังด้วยสีหน้าบึ้งตึง

" ต่อไปพี่ห้ามพบสองพ่อลูกนี้อีกนะ พวกเขาอันตรายเกินไป โดยเฉพาะคนพ่อ มันมากระซิบที่ข้างหูณัชชาเลยว่า ณัชชาสวย "

เตชินยิ้มแล้วเอ่ยแซวณัชชาว่า

" ช่วงนี้น้องสาวพี่ฮอตนะเนี่ย

ทั้งคุณจอห์นที่แสนหล่อเหลาและไตรภพจอมเพลย์บอยปากไม่เป็นมิตร

ต่างก็มาหลงเสน่ห์น้องสาวพี่พร้อมกัน น้องโตแล้วก็เลือกดีๆแล้วกัน "

ณัชชาบึนปากแล้วเอ่ย

" ถึงแม้ทั้งสองคนจะมีหน้าตาหล่อ แต่นิสัยไม่ใช่สเปคฉันเลยสักคน ฉันไม่ชอบ "

เธอก็ยังไม่สามารถทนเห็นเขาติดคุกได้ เขาไม่รู้ใจพิมเลยจริงๆ

ณัชชาเห็นว่าเตชินเงียบไปจึงเอ่ยถามขึ้น

" พี่พูดไม่ออกเลยเหรอ "

จากนั้นเธอก็เอ่ยต่อว่า

" พูดตามตรงนะ ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะรักผู้ชายที่รักสนุกกับคนอื่นไปทั่วได้หรอกถึงมีก็แค่ส่วนน้อย

อย่างรตีเป็นเพราะเธอไม่สามารถมีลูกให้พี่ได้เธอเลยยอมให้พี่มีคนอื่นแต่ไม่ยอมเสียพี่ไป

แต่คุณพิมไม่ใช่ เธอเกิดมาในครอบครัวที่อบอุ่น

เธอไม่เลือกคนที่เธอรู้ว่า ถ้าใช้ชีวิตอยู่ด้วยแล้วทุกข์ใจและมีปัญหาครอบครัวในอนาคตแน่นอน "

ณัชชาถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างเหนื่อยใจแล้วเอ่ยต่อว่า

" พี่รู้มั้ยวันที่พี่แอบไปแต่งงานกับเธอโดยไม่ให้คุณลุงคุณป้ารู้

ในงานแต่งไม่มีญาติพี่น้องฝ่ายชาย เพื่อนของเธอต่างพากันสงสารเธอ

พี่รู้มั้ยว่าเธอเจ็บปวดและเสียใจมากแค่ไหน

เธอถึงกับยกการแต่งงานครั้งนั้นให้เป็นความอัปยศที่สุดในชีวิตของเธอเลย

ฉันก็เข้าใจเธอแหละผู้หญิงทุกคนต่างให้ความสำคัญกับงานแต่งงาน

ที่มีเพียงครั้งเดียวในชีวิตที่ได้แต่งกับคนที่รักกันและอยากแต่งงานกันอย่างชื่นมื่นเต็มไปด้วยความอบอุ่น

แต่พี่กลับทำให้งานแต่งของเธอเป็นงานแต่งที่เต็มไปด้วยความอัปยศแบบนั้น

โดยไม่สนใจความรู้สึกเธอเลย ความจริงเธอน่าสงสารกว่ารตีเยอะ

ไม่แปลกที่เธอจะอยากจากพี่ไป ในฐานะที่เป็นน้องสาว รักพี่เหมือนพี่ชายแท้ๆ

สิ่งที่ควรพูดก็พูดให้พี่ฟังหมดแล้ว พี่ลองกลับไปคิดทบทวนดูให้ดีแล้วกันนะ "

คำพูดของณัชชาทำให้เตชินนึกถึงตอนที่พิมฝืนทำเป็นเข้มแข็งต่อหน้าผู้คน

ลับหลังกลับร้องให้เสียใจด้วยความเจ็บปวด ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาทำผิดต่อเธอจริงๆ

ทำให้ชีวิตของเธอเกิดความผิดพลาดครั้งใหญ่ เขากลัวเหลือเกินว่าการจากไปของเธอครั้งนี้

จะยังจดจำความเจ็บปวดครั้งนั้นอยู่มั้ย แม้เธอจะขี้สงสารขี้ใจอ่อนกับความทุกข์ยากของคน

แต่เธอไม่เคยใจอ่อนเรื่องของความรักเลย