ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 133

เตชินเปิดประตูเดินออกมาจากห้อง ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมรีบเดินลงบันไดแล้วออกจากบ้านไป

ซาร่าเห็นเขาดูเร่งรีบจึงตามเขาออกไป

แล้วเอ่ยถามขึ้น

" คุณเตชิน คุณจะไปไหนแต่เช้าคะ "

" เชียงใหม่ "

เตชินเอ่ยตอบเสียงห้วนโดยไม่หันไปมองซาร่าเลยจากนั้นก็เปิดประตูเข้าไปในรถแล้วขับออกไป

ซาร่าวิ่งไปยืนอ้าแขนขวางรถเขาไว้ เตชินลดกระจกลงด้วยสีหน้าดุดัน ซาร่าจึงเอ่ยขึ้น

" ฉันไปด้วยค่ะ "

" ไม่ได้ "

เตชินปฏิเสธเสียงแข็ง จากนั้นเขาก็ขับรถออกไปทันทีโดยไม่สนใจซาร่าอีก ซาร่าได้แต่หลีกทางให้เขาไป

เขาจะไปหาพิมเขาไม่โง่พาผู้หญิงคนอื่นไปด้วยหรอก

เมื่อขึ้นไปนั่งบนเครื่องเสร็จ เวลาผ่านไปไม่นานเครื่องบินก็ร่อนลงจอดอีกครั้ง

ณ จุดหมายปลายทางที่กำหนด เตชินเดินออกจากสนามบิน

โดยมีรถที่เขาซื้อไว้มารอรับเขาอยู่ พอคนขับเห็นเขาเดินออกมาก็ไปเปิดประตูให้

พอเขาเข้าไปนั่งในรถเรียบร้อยแล้ว คนขับก็เอ่ยถามขึ้น

" คุณชายจะแวะไปไหนมั้ยครับ "

เขายื่นโทรศัพท์ไปให้คนขับรถดูแล้วเอ่ย

" ไปร้านกาแฟนี้ "

คนขับดูโลเคชั่นร้านแล้วเอ่ย

" ได้ครับ "

ปลายทางเขาคือร้านกาแฟสถานที่ที่ป๊อบเช็คอินซึ่งคนขับรถของเขาก็รู้จักดี

เขาอยากจะรู้ อยากจะไปดูให้เห็นกับตาว่าพิมอยู่กับป๊อบหรือเปล่า

ป๊อบนั่งอ่านหนังสือดื่มกาแฟในร้านอย่างเพลินๆด้วยความสบายใจ

เมื่อเตชินมาถึง ก็รีบลงจากรถแล้วเดินเข้ามาในร้านกาแฟ มุ่งหน้าไปยังโต๊ะของป๊อบแล้วนั่งลงตรงหน้าเขา

ป๊อบละสายตาจากหนังสือแล้วเงยหน้ามองเตชินด้วยความประหลาดใจแล้วเอ่ยถามขึ้น

" คุณเตชิน บังเอิญจริงๆ คุณมาเที่ยวเหรอครับ "

เตชินจ้องตาป๊อบพร้อมกับยิ้มอ่อนแล้วเอ่ยตอบ

" ใช่ครับ เห็นคุณป๊อบเช็คอินแถวนี้เลยอยากเข้ามาทักทายสักหน่อย "

" เหรอครับ "

แล้วพนักงานสาวก็เดินเข้ามา เอ่ยขึ้น

" ขอโทษนะคะ คุณลูกค้าจะรับเครื่องดื่มอะไรเพิ่มมั้ยคะ "

เตชินมองไปยังพนักงานแล้วเอ่ย

" เอาลาเต้ร้อนครับ "

" ค่ะ ตาเต้ร้อนหนึ่งนะคะ "

พนักงานสาวรับออเดอร์เสร็จก็เดินกลับเข้าไปทำลาเต้ตามออเดอร์

สักพักก็มาเสิร์ฟลาเต้ร้อนที่แต่งหน้าอย่างสวยงาม

" ลาเต้ร้อนได้แล้วค่ะ "

เตชินยกขึ้นมาชิมแล้วเอ่ยชม

" อืม...รสชาติไม่เลว ไม่น่าคุณป๊อบถึงได้เลือกมาทานกาแฟที่นี่ รสนิยมของคุณไม่เลวเลยจริงๆ "

" ครับกาแฟคั่วร้านนี้หอมกรุ่นรสชาติดีมาก

ดูเหมือนคุณเตชินจะชอบอะไรเหมือนๆผมเลยนะครับ "

ป๊อบเอ่ยไปยิ้มในหน้าไปและคำพูดของเขามีความหมายแฝงสื่อเป็นนัยๆเช่นกัน

เตชินยิ้มที่มุมปากแล้วเอ่ยตอบไปว่า

" เป็นธรรมดาครับที่เราจะชอบอะไรเหมือนๆกัน แต่เราไม่สามารถใช้ทุกอย่างร่วมกันได้จริงมั้ยครับ "

ป๊อบยังคงมีใบหน้ายิ้มๆเอ่ยตอบไปว่า

" จริงครับ คุณเตชินพูดถูกต้องแล้ว ถ้าเป็นของส่วนตัว เราก็ต้องเคารพ ให้เกียรติซึ่งกันและกันไม่ควรไปแย่งหรือใช้ร่วมกันแน่นอนครับ "

ทั้งสองพูดคุยกันด้วยสียิ้มๆอย่างไม่มีใครยอมใคร แสดงอาการหวงของกันอย่างชัดเจน

แล้วเตชินก็ไม่อยากเสียเวลาพูดคุยกับป๊อบอีกต่อไปจึงเอ่ยถามขึ้น

" เช่นนั้นก็ดีแล้วครับ ว่าแต่ตุณป๊อบมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ มารอใครหรือเปล่า "

" ผมมารอคุณพิมครับ เธอกำลังเรียนอยู่ เสร็จแล้วเราจะไปทานข้าวด้วยกันต่อ คุณเตชินไปด้วยกันมั้ยครับ "

คำพูดของป๊อบชัดเจนว่ากำลังสื่อให้เตชินรู้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับพิมมีความพิเศษ

ได้ยินดังนั้นเตชินก็กำถ้วยกาแฟแน่น

อารมณ์หึงหวงกำลังเข้าครอบงำหัวใจเขา

ป๊อบเห็นดังนั้นก็ยิ้มขึ้นอย่างผู้ชนะที่ถือพ่ายเหนือกว่า

ทำให้เตชินรู้สึกไม่พอใจอย่างมากได้แต่ก็สะกดกลั้นอารมณ์ไม่พอใจเอาไว้ แล้วฝืนยิ้มขึ้นแล้วเอ่ย

" อืม...ดีเหมือนกันครับ ผมคิดถึงคุณพิมอยู่พอดี "

" ครับ "

ป๊อบได้ยินดังนั้นก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออกอีกจึงยกกาแฟขึ้นมาดื่มกลบเกลื่อนความหึงหวงในใจ

หลังจากได้ปะทะคารมกัน ทั้งสองคนก็ต่างนิ่งเงียบไปอย่างสะกดกลั้นอารมณ์

ราวกับว่าถ้าเอ่ยออกมาอีกนิดอารมณ์ก็จะระเบิดออกมา

บรรยากาศในร้านกาแฟอึมครึมเย็นเฉียบจนพนักงานแยกไม่ออกว่าเย็นแอร์หรือเพราะสองคนที่นั่งอยู่

ลูกค้าคนอื่นๆเริ่มทยอยออกไปจากร้านจนเหลือเพียงสองคนที่นั่งจ้องเขม็งกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

เวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆบรรยากาศโดยรอบเงียบสงบได้ยินเพียงเสียงนาฬิกาเดิน พอถึงเที่ยงพิมก็ยังไม่ออกมา

ทั้งสองก็มองดูนาฬิกาในมือของตัวเองเวลาก็เลยเที่ยงไปจะบ่ายโมงแล้ว เตชินจึงเอ่ยถามป๊อบว่า

" ปกติเธอก็เรียนหนักแบบนี้เหรอ "

ป๊อบกลับยิ้มขึ้นแล้วเอ่ยตอบไม่ตรงคำถาม

" ผมน่าจะเป็นคนถามคุณมากกว่านะครับ

เพราะเมื่อก่อนคุณเป็นสามีคุณพิมอย่างถูกต้องตามกฎหมายไม่ใช่เหรอ "

คำพูดของป๊อบคล้ายจะหาเรื่องย้ำเตือนเตชินที่ไม่เคยใส่ใจละเลยพิมมาตลอด

จนไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย คล้ายกับกำลังตำหนิว่าเขาเป็นสามีที่แย่มากคนหนึ่งที่ไม่ควรรู้เรื่องของเธออีก

เตชินถอนหายใจออกมาแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบเจือเย็นชา

" ผมยอมรับ ว่าผมแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลยแต่ผมก็รักเธอไม่น้อยไปกว่าคุณ "

ป๊อบยิ้มขึ้นที่มุมปากแล้วเอ่ย

" คุณเตชินรักอย่างเดียวไม่พอหรอก

แล้วเธอก็ยิ้มทักทายพอเป็นพิธีตามมารยาทของคนเคยรู้จักแล้วเดินผ่านเขาไปโดยไม่ทักทาย

เตชินจ้องเธอไม่กะพริบความดีใจความตื่นเต้นหลั่งไหลเข้ามาในใจ

พอเธอเดินผ่านตัวเขาไปโดยไม่ทัก เขาถึงได้สติ หยุดเดินแล้วหันหลังไปมองเธอ แล้วเอ่ยเรียก

" พิม! "

พิมชะงักไปแล้วหันมามองเตชินด้วยสีหน้ายิ้มอ่อนอย่างเป็นมิตร แล้วเอ่ย

" ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณที่นี่ คุณสบายดีมั้ยคะ "

คำพูดที่ดูห่างเหินทำให้เตชินรู้สึกเจ็บปวดใจมากเขาฝืนยิ้มขึ้นแล้วเอ่ยตอบเธอว่า

" ครับ ผมสบายดี คุณล่ะ "

" ฉันสบายดีค่ะ "

จากนั้นพิมก็เลื่อนสายตายิ้มทักทายสาวฝรั่งที่มีหน้าตาสะสวยอย่างเป็นมิตรแล้วเอ่ยชมขึ้น

" แฟนคุณสวยมากเลยนะคะ ถ้าเดาไม่ผิดคุณคงจะพาเธอมาเที่ยวใช่มั้ยคะ "

เตชินจ้องหน้าพิม แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ที่สีหน้าและคำพูดของพิมเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย

ที่เห็นเขาควงคนอื่น เขาเสียใจมากได้แต่เก็บความเจ็บปวดไว้ในใจแล้วเอ่ยตอบเธอว่า

" ครับ "

พิมไม่คิดว่าเขาจะยอมรับตรงๆ

โดยไม่มีคำอธิบายใดๆแบบนี้

[ เขามีแฟนก็ดีแล้วหนิ เกี่ยวอะไรกับเราล่ะ ]

เธอพึมพำในใจเบาๆ จากนั้นก็ฝืนยิ้มขึ้นอย่างไม่เป็นอะไรแล้วเอ่ย

" เที่ยวให้สนุกนะคะ ขอตัวค่ะ "

เอ่ยจบพิมก็หมุนตัวเดินเข้าไปในร้านกาแฟ

เตชินได้แต่ยืนมองแผ่นหลังที่คุ้นเคยด้วยแววตาเศร้าในใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ซาร่าสัมผัสได้ถึงความไม่ปกติของทั้งสอง

เธอจึงเอ่ยถามขึ้นว่า

" เธอสวยจัง แฟนเก่าคุณเหรอคะ "

เตชินไม่ตอบแต่กลับเอ่ยกับซาร่าว่า

" เรากลับกรุงเทพกันเถอะ "

ได้ยินดังนั้นซาร่าก็ไม่เห็นด้วยจึงเอ่ยว่า

" ไม่ได้นะคะคุณเตชิน คุณบอกว่าจะพาฉันเที่ยวไม่ใช่เหรอคะ "

เตชินมองหน้าซาร่าอย่างเย็นชาแล้วเอ่ยเสียงเย็นว่า

" ไม่มีอารมณ์ หากคุณอยากเที่ยวผมจะให้เพื่อนผมพาเที่ยวแล้วกัน "

จากนั้นเขาก็เดินออกไปปล่อยให้ซาร่ายืนหน้าบึ้งคนเดียว

พิมนั่งอยู่ในร้านกาแฟ มองไปยังเตชินด้วยแววตาที่ซ่อนความผิดหวังเอาไว้แล้วพึมพำในใจ

[ สันดานคนมันเปลี่ยนไม่ได้จริงๆ สุดท้ายคำว่ารอของเขา

มันก็เป็นแค่ลมปากที่ไม่มีน้ำหนักพอให้เชื่อถือได้เลยจริงๆ ]

จากนั้นเธอก็ละสายตาจากเขาไปโดยไม่มองเขาที่กำลังเดินออกไป