ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 192

ฟ้าใสโกรธมากที่ถูกเทกลางงานแต่ง เธอช็อกมาก เอาแต่เก็บตัวทำใจเป็นเดือนแล้ว

วันนี้เธอรู้สึกว่าพอแล้วกับการเสียใจด้วยนิสัยลุยๆไม่ยอมคน ไม่แคร์ ไม่สนใจใครของเธอ

เธอลุกขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟันอาบน้ำแต่งตัว

แล้วหาข้อมูลเกี่ยวกับจอห์นจากนั้นก็โทรไปจองตั๋วเพื่อบินไปต่างประเทศ

ในเช้าวันต่อมาเธอก็นั่งรถเดินทางไปยังสนามบิน

คนเดียวไปถึงเธอก็เข้าไปเช็คอิน

ทำตามขั้นตอนต่างๆของทางการบินตามขั้นตอนของเจ้าหน้าที่จนเรียบร้อยทุกขั้นตอน

แล้วเธอก็เดินไปขึ้นเครื่อง นั่งในที่ของตัวเอง

เพื่อบินไปต่างประเทศ

[ คุณจอห์น คุณกล้ามากที่มาเทฉันกลางงานแต่งแบบไม่แจ้งล่วงหน้า

คุณทำฉันไว้แสบมากแล้วคิดจะหนีหน้าฉันแบบนี้เหรอ คุณรู้จักฉันน้อยไปแล้ว ]

เมื่อเครื่องบินเริ่มทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าเธอก็หลับตาลงอย่างสงบด้วยความสบายใจ

แม้ในใจเธอจะมีความไม่พอใจแต่เธอก็สามารถจัดการกับอารมณ์ได้ดี

ไม่รู้ว่าหลับไปกี่ครั้ง ใช้เวลาไปกี่วันกี่ชั่วโมง

เธอไม่สนใจ

เธอสนใจแค่ว่ามีหน้าที่ขึ้นลงเครื่องแล้วเดินทางต่อไปยังจุดหมายปลายทาง

เมื่อเครื่องบินร่อนลงจอดยังจุดหมายปลายทางเธอก็เดินออกจากเครื่องบิน

แล้วเดินออกมารอรถที่เรียกให้ไปส่งเธอยัง

จุดหมายที่เธอจะไป

พอขึ้นไปนั่งในรถเรียบร้อยเธอก็ยื่นสถานที่ที่จะไปให้คนขับดู

คนขับดูปุ๊บก็รู้ปั๊บว่าลูกค้าต้องการจะไปที่ไหน แล้วเขาก็ขับรถออกไปจากสนามบินแล่นไปถามถนนใหญ่

ไม่นานรถก็ไปจอดลงที่หน้าบ้านของคนที่ฟ้าใสต้องการมาหา

ฟ้าใสเปิดประตูลงจากรถแล้วไปยืนกดกริ่งหน้าบ้าน

ซาร่าเดินออกมาเปิดประตูแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยความแปลกใจ

" คุณมาหาใครคะ "

ฟ้าใสที่มีสีหน้าเย็นชาจ้องหน้าซาร่าแล้วพึมพำในใจ

[ คนนี้สินะภรรยาพี่นาวินลูกสาวของคุณจอห์น ก็ยังถือว่าสวยอยู่ ]

ในสายตาฟ้าใสไม่มีใครที่เธอจะพูดได้ว่าสวยเต็มปากเต็มคำเหมือนพิมที่เป็นเพื่อนเธอ

ที่เธออยากเป็นเพื่อนกับพิมก็เพราะว่าเธอสวยแค่นั้น

จากนั้นฟ้าใสก็เอ่ยตอบซาร่าอย่างเย็นชาแบบหยิ่งๆว่า

" ฉันมาพบพี่นาวิน "

เอ่ยจบเธอก็เดินเข้าไปในบ้านโดยไม่สนใจซาร่าว่าจะเชิญเธอเข้าบ้านหรือไม่

นาวินเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วมองฟ้าใสด้วยความแปลกใจแล้วเอ่ยถามขึ้น

" อ้าว ฟ้าใส คุณมาที่นี่ได้ยังไง "

ฟ้าใสทำหน้าเฉยแล้วเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

" ทำไมฉันจะมาที่นี่ไม่ได้คะ ในเมื่อฉันก็เป็นภรรยาของพี่เหมือนกัน

พี่ทิ้งฉันแล้วมาแต่งงานกับเด็กฝรั่งคนนี้ ฉันยอมก็ได้ แต่จะไม่ยอมให้พี่ทิ้งฉันไปแน่นอน "

ฟ้าใสคิดว่าไหนๆนาวินก็เป็นลูกเขยของจอห์นแล้ว เพื่อเอาคืนจอห์น

เธอจึงยัดเยียดความเป็นเมียให้นาวินรับผิดชอบเธอแทนพ่อตาของเขาซะเลย

เพื่อที่จะทำให้ซาร่าลูกสาวจอห์นผิดใจกับนาวินแล้ววิ่งร้องให้กลับไปฟ้องพ่อของเธอเลย

นาวินได้ยินฟ้าใสพูดแบบนั้นก็ตกใจเงิบจนพูดไม่ออก

เขามองไปยังซาร่าแล้วรีบเอ่ยอย่างลนลานคล้ายว่าเรื่องที่ฟ้าใสพูดนั้นเป็นความจริง

" ไม่ใช่นะซาร่า มันไม่ใช่อย่างที่ฟ้าใสพูดเลย คุณอย่าเพิ่งโกรธนะฟังผมอธิบายก่อน "

" คุณ.... "

ซาร่าเอ่ยแค่คุณยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรต่อ

ฟ้าใสก็ชิงเอ่ยแทรกขึ้นก่อนว่า

" พี่นาวินพี่พูดแบบนี้ได้ยังไง ไม่รู้ล่ะ ยังไงพี่ก็ต้องรับผิดชอบฉัน

ส่วนเด็กฝรั่งนี่ ถ้ารับไม่ได้ก็ให้เธอออกไปซะ ส่วนฉันรับได้ ที่เราจะอยู่กันสามคนผัวเมีย "

เธอเอ่ยพร้อมกับยักคิ้วยั่วให้ซาร่าโกรธ

ซาร่ากำมือแน่นมองหน้าฟ้าใสอย่างไม่พอใจ

แล้วเลื่อนสายตามองหน้าสามีด้วยความโกรธ จากนั้นเธอก็วิ่งหนีออกจากบ้านไป

" ซาร่า เดี๋ยว ซาร่าฟังผมอธิบายก่อน ซาร่า "

เขาทำอะไรลูก

ทำไมลูกถึงได้หนีกลับมาอยู่บ้านแบบนี้

บอกพ่อมา พ่อจะไปจัดการให้ "

ได้ยินดังนั้นซาร่าก็ร้องให้โฮออกมาพร้อมกับเข้าไปกอดพ่อแล้วเอ่ยทั้งน้ำตาสะอื้นไม่หยุดเหมือนกับเด็กน้อย

" คุณพ่อ ฮือๆๆๆ เขาๆมีผู้หญิงคนอื่น เขาเคยนอนกับผู้หญิงคนอื่นมาก่อนแล้วฮือๆๆ "

จอห์นได้ยินแบบนี้ก็เอามือลูบผมลูกสาวเบาๆ

แล้วเอ่ย

" เรื่องแค่นี้เอง มันเป็นเรื่องธรรมดามากลูกสำหรับผู้ชาย เขาจะเคยนอนกับใครกี่คนก็ช่างสิ มันเป็นอดีตของเขาไปแล้ว ขอแค่ปัจจุบันเขารักลูกสาวพ่อก็พอ "

ซาร่าส่ายหน้าแล้วเอ่ยอย่างสะอื้นเสียใจร้องให้ไม่หยุดว่า

" มันไม่ใช่แค่นั้นไงคะ ผู้หญิงคนนั้นมาที่บ้าน มาทวงเขาคืน เธอไล่หนูออกจากบ้านด้วยค่ะ "

ได้ยินดังนั้นจอห์นก็โมโหขึ้นมาทันทีจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดันว่า

" หล่อนคิดว่าหล่อนเป็นใครถึงได้กล้ามาทำกับลูกสาวพ่อแบบนี้

ลูกไม่ต้องร้องให้แล้วนะ เรื่องนี้เดี๋ยวพ่อจะจัดการให้เอง ลูกไปนอนพักซะนะ "

" ค่ะ "

ซาร่าก็เข้าไปในห้องแล้วปิดประตู ขอแค่พ่อเธอช่วยจัดการเธอก็สบายใจแล้ว

" ฉันจะคอยดูว่าจุดจบของเธอจะเป็นยังไง "

ส่วนจอห์นเมื่อประตูห้องลูกสาวปิดลงเขาก็เดินออกไปที่ห้องรับแขก

แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปหาลูกน้อง

พอลูกน้องรับสายเขาก็เอ่ยสั่งงานลูกน้องทันทีว่า

" ไปดูที่บ้านคุณนาวิน แล้วจับตัวหญิงชู้ของเขามาให้ผมเดี๋ยวนี้ "

ลูกน้องที่อยู่ปลายสายจึงเอ่ยตอบว่า

" รับทราบครับ "

แล้วเขาก็วางสายไปนั่งลงบนโซฟาในห้องรับแขกด้วยสีหน้าถมึงทึงด้วยท่าทางองอาจดุดันอย่างน่ากลัวแล้วพึมพำใจใจว่า

[ บังอาจมากที่มารังแกลูกสาวเราถึงในบ้าน

ช่างกล้าบ้าบิ่นไม่สืบหาข้อมูลให้ดีซะก่อน

โง่เขลาจริงๆ ]