ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 193

เมื่อได้รับคำสั่งจากเจ้านาย บอดี้การ์ดร่างสูงใหญ่ทั้งสองก็ออกจากบ้านแล้วขับรถออกไป

มุ่งหน้าไปยังบ้านของซาร่ากับนาวินอย่างรวดเร็ว ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง

พวกเขาก็ไปถึงบ้านของนาวิน แล้วปีนกำแพงบุกเข้าไปในบ้านของนาวินทันทีอย่างไม่รีรอ

ฟ้าใสนั่งดูทีวีในห้องสี่เหลี่ยมอย่างสบายอารมณ์ โดยไม่สนใจว่าใครเข้ามา

นาวินที่อยู่ชั้นบนกำลังเดินลงบันไดมาก็เจอเข้ากับสองบอดี้การ์ดร่างสูงใหญ่ เขาขมวดคิ้วแล้วเอ่ยถามขึ้นเสียงเย็น

" พวกคุณเป็นใคร บุกเข้ามาในบ้านผมได้ยังไง "

บอดี้การ์ดไม่สนใจนาวินเลยสักนิดไม่แม้แต่จะหันไปมองนาวินหรือเอ่ยตอบอะไรเลยด้วยซ้ำ

พวกเขาเดินตรงไปยังฟ้าใส ที่นั่งดูทีวีอย่างสบายใจเฉิ่มด้วยสีหน้านิ่งๆ

โดยไม่สนใจเสียงที่ดังเข้าหู บอดี้การ์ดเห็นสีหน้านิ่งๆของฟ้าใสพวกเขาถึงกับมองหน้ากันแวบหนึ่ง

เพราะฟ้าใสดูนิ่งและไม่มีทีท่าว่าจะเกรงกลัวพวกเขาเลย

พวกเขาเดินเข้าไปใกล้ฟ้าใส กำลังจะยื่นมือไปจับตัวเธอ

ฟ้าใสก็หยิบรีโมทขึ้นมาปิดทีวีแล้วลุกขึ้นพร้อมกับเอ่ยด้วยสีหน้านิ่งว่ส

" ไปเถอะ ฉันกำลังรอพวกคุณอยู่พอดี "

บอดี้การ์ดถึงกับงงเงิบได้แต่ยืนมองหน้ากันแบบงงงัน

ฟ้าใสหันไปมองพวกเขาที่ยืนงงกันอยู่

เธอจึงเลิกคิ้วขึ้นแล้วเอ่ยขึ้นเสียงเย็น

" ยืนงงอะไรอีกนำไปสิ หรือว่าจะต้องเอาถุงมาคลุมหัวก่อนก็ได้นะ ฉันอนุญาต "

ได้ยินแบบนี้บอดี้การ์ดยิ่งอึ้งเข้าไปใหญ่ จ้องหน้าฟ้าใสแล้วพึมพำในใจ

[ มายก๊อด ผู้หญิงคนนี้ช่างแปลกประหลาดพิลึกคน ใช่คนปกติครบบาทหรือเปล่า ]

นาวินได้ยินดังนั้นก็เอ่ยขึ้นอย่างตกใจว่า

" ฟ้าใส! คุณรู้ตัวมั้ยว่ากำลังพูดอะไรอยู่ คุณจะยอมให้พวกเขาพาคุณไปไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นไอ้ป๊อบมันเอาผมตายแน่ "

ฟ้าใสมองไปยังนาวินแล้วฉีกยิ้มเย็นขึ้นที่มุมปากแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า

" พี่นาวินไม่ต้องตกใจไปหรอกค่ะ อย่างมากพวกเขาก็แค่จับฉันไปส่งให้นายของพวกเขา

พ่อตาของพี่ไง พี่ช่วยเล่นละครต่ออีกหน่อยก็แล้วกันนะคะ "

" แต่แบบนี้มันอันตรายเกินไปนะ "

ฟ้าใสส่ายหัวแล้วอมยิ้มจากนั้นก็เอ่ยว่า

" พี่ไม่ต้องห่วง ตามฉันมาก็พอค่ะ "

บอดี้การ์ดทำหน้าเคร่งขรึมแล้วเอ่ยเสียงเข้มว่า

" ไม่ต้องร่ำลากันแล้ว ไป "

เพราะบอดี้การ์ดทั้งสองฟังที่ฟ้าใสกับนาวินพูดไม่ออกจึงเดาว่าพวกเขากำลังร่ำลากัน

สำหรับพวกเขาคนที่รังแกคุณหนูเขามีจุดจบไม่ดีสักคน

ฟ้าใสกระหยิ่มยิ้มเยาะขึ้นที่มุมปาก แล้วบอดี้การ์ดก็จับแขนเธอพาออกไปจากบ้านของนาวิน

พอเข้าไปนั่งในรถบอดี้การ์ดที่นั่งประกบฟ้าใสก็หยิบถุงดำขึ้นมา

จากนั้นก็เอามาคลุมหัวเธอไว้โดยที่เธอไม่มีการขัดขืนหรือต่อต้านใดๆ

จนบอดี้การ์ดเริ่มเอ่ยกับเพื่อนว่าที่ขับรถว่า

" ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงไม่ตื่นตระหนกตกใจสักนิดเลยวะ "

บอดี้การ์ดที่ขับรถก็เอ่ยตอบคู่หูว่า

" แบบนี้ไม่ดีเหรอ ไม่เหนื่อย ไม่เปลืองแรง "

" อือ ก็ดี แต่กูรู้สึกว่ามันแปลกๆว่ะ "

" นายคิดมากไปแล้ว คงเพราะไม่เคยเจองานง่ายๆแบบนี้ไง "

" อาจจะใช่ว่ะ "

จากนั้นบอดี้การ์ดก็ขับรถออกไป นาวินก็ขับตามรถของบอดี้การ์ดมาติดๆ

ไม่นานรถของบอดี้การ์ดก็เคลื่อนเข้าสู่เขตคฤหาสน์ของจอห์น

แล้วไปจอดลงตรงหน้าบ้าน จากนั้นก็จับแขนฟ้าใสลากเธอลงจากรถแล้วพาเข้าไปในบ้านเพื่อไปหาเจ้านายเขา

จอห์นที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกบนโซฟาตัวใหญ่ที่มีความหรูหราหนานุ่มสบายตัวด้วยสีหน้าเคร่งขรึมสุขุม

บอดี้การ์ดผลักฟ้าใสจนฟ้าใสล้มลงไปคุกเข่าลงตรงหน้าเจ้านายเขาที่มีสีหน้าเคร่งขรึมเย็นชา

แววตาเยือกเย็นจับจ้องบนตัวฟ้าใสราวกับจะเฉือนเธอเป็นชิ้นๆ

" คนนี้น่ะเหรอ ที่บังอาจมาไล่ลูกสาวฉันออกจากบ้าน กล้าแย่งสามีซาร่า "

จอห์เอ่ยขึ้นเสียงเย็นราวกับปีศาจกำลังคำรามเบาๆ

" ใช่ครับ เป็นเธอคนนี้ครับ "

แล้วนาวินก็วิ่งเข้ามาในห้องรับแขกด้วยความรีบร้อน

นาวินสบตากับภรรยาสาวอย่างซาร่าแล้วเอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า

" ใช่ผมต้องปกป้องเธอ เพราะเธอเป็นน้องของเพื่อนผม ผมไม่อยากให้เรื่องราวมันวุ่นวายบานปลายกว่านี้ "

ซาร่าจ้องหน้าสามีด้วยความโกรธจัดสีหน้าดูบูดบึ้งคิ้วขมวดกันเป็นปม

ในใจเต็มไปด้วยความไม่พอใจแล้วเอ่ยอย่างงี่เง่าไร้เหตุผลว่า

" นาวินคุณดูให้ชัดๆนะว่ามันสวยกว่าฉันตรงไหน แล้วคุณก็เลือกเอาว่าจะเลือกมันหรือว่าเลือกฉัน "

เอ่ยจบซาร่าก็ดึงถุงที่คลุมหัวฟ้าใสออก ในขณะที่ฟ้าใสกับเธอหันหลังให้กับพ่อของเธอ

และกำลังเผชิญหน้ากับนาวิน จอห์นนั่งมองแผ่นหลังของฟ้าใสอย่างเงียบๆ

เขารู้สึกว่าแผ่นหลังนี้ดูคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน

นาวินจ้องหน้าซาร่าแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าผิดหวังว่า

" ซาร่าผมไม่คิดเลยว่าคุณจะงี่เง่าแบบนี้

คุณยังไม่โตจริงๆ

งั้นคุณก็อยู่กับพ่อของคุณเถอะ ผมจะพาเธอคนนี้กลับเมืองไทย "

เอ่ยจบนาวินก็คว้ามือฟ้าใสมาจับไว้เตรียมจะพาเธอออกจากบ้านของจอห์น

เพราะเขารู้ดีว่าจอห์นนั้นมีอิทธิพลมากสามารถสั่งเก็บใครได้อย่างง่ายดายโดยที่ไม่มีใครสามารถเอาผิดเขาได้

ฟ้าใสยิ้มเยาะ ยั่วให้ซาร่าเดือดจัด ซาร่าเห็นดังนั้นก็ไม่ยอม

เธอจึงจับข้อมือของฟ้าใสกับนาวินไว้แล้วแกะมือของนาวินที่จับข้อมือของฟ้าใสออก

จากนั้นเธอก็ผลักฟ้าใสไปทางพ่อของเธออย่างแรงแล้วเอ่ยกับนาวินว่า

" ฉันไม่ยอมให้คุณทิ้งฉันไปแล้วไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นเด็ดขาด "

นาวินจ้องหน้าภรรยาที่เอาแต่ใจอย่างไร้เหตุผลเงียบๆด้วยความเหนื่อยใจ

ฟ้าใสที่ถูกผลักอย่างแรงก็ทรงตัวไม่อยู่เธอล้มลงไปบนตักของจอห์นอย่างไม่ตั้งใจ

จอห์นเองก็ไม่หลบหลีกเพราะตั้งใจให้เธอล้มมาบนตักเขา อยากจะดูหน้าเจ้าของแผ่นหลังนี้ให้ชัดๆ

ทันทีที่จอห์นเห็นหน้าฟ้าใสก็เอ่ยขึ้นด้วยความตกใจอย่างเสียอาการว่า

" ฟ้าใส! "

ฟ้าใสลุกจากตักของเขาแล้วเอ่ยอย่างเย็นชาด้วยสีหน้านิ่งเฉยว่า

" คุณรู้จักฉันด้วยเหรอ "