ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 198

ในเช้าวันต่อมา ป๊อบนอนกอดณัชชาไว้ในอ้อมแขนแน่น

โดยมีผ้าห่มผืนเล็กที่เขาเอาติดตัวไว้ในรถตลอดเวลามาห่มให้เธอ

ณัชชาค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ มองแผงอกอันแข็งแกร่งตรงหน้า

แววตาเธอก็เศร้าหมองลงทันทีแล้วพึมพำในใจว่า

[ นี่เราทำอะไรลงไป รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่รัก

แล้วเรายังยอมนอนกับเขา ทำไมเราแย่แบบนี้นะ ]

ณัชชาตัดพ้อและตำหนิตัวเองในใจ จากนั้นเธอก็ค่อยๆลุกขึ้นมานั่ง

ป๊อบที่หลับอยู่จึงลืมตาขึ้นมามองหน้าณัชชาแล้วเอ่ยถามขึ้นเสียงนุ่ม

ราวกับลืมความไม่พอใจที่เคยมีต่อณัชชาไปจนหมดสิ้น

" หลับอิ่มแล้วเหรอ "

ณัชชาหันไปทางอื่นพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ

โดยไม่เหลียวมองป๊อบอีก

ป๊อบลุกขึ้นมาแต่งตัวจากนั้นก็ปรับเบาะขึ้นแล้วหยิบเสื้อกับกระโปรงของณัชชาขึ้นมายื่นให้เธอ

" เสื้อผ้าคุณแห้งแล้ว วันนี้คุณไม่ต้องกลับบ้านแล้วนะ ไปบ้านพักตักอากาศผมที่ต่างจังหวัดดีกว่านะ ที่นั่นอากาศดีมาก คุณจะได้พักผ่อนเต็มที่ "

พอณัชชาแต่งตัวเรียบเรียบแล้ว เธอก็หันมาเอ่ยกับป๊อบด้วยสีหน้าเย็นชาว่า

" ไม่ไปค่ะ ขอตัว "

เอ่ยจบเธอก็หมุนตัวหันไปยื่นมือเปิดประตูเตรียมลงจากรถ

ป๊อบจึงจับแขนเธอไว้แล้วเอ่ยเสียงอ่อนอย่างนุ่มนวลดังเดิมว่า

" คุณยังโกรธผมอยู่เหรอ ผมขอโทษนะ "

" ฉันไม่ได้โกรธคุณค่ะ ปล่อย "

ณัชชาเอ่ยด้วยหน้านิ่งๆอย่างเย็นชา ป๊อบจึงเอ่ยตอบเธออย่างเอาแต่ใจว่า

" ไม่ปล่อย "

แม้ปากณัชชาจะบอกว่าไม่ได้โกรธแต่สีหน้าและแววตาของเธอกลับเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

แม้ว่าเธอจะเย็นชาเพียงไรป๊อบก็ไม่ยอมปล่อยมือจากเธอ

ที่ป๊อบหายโกรธณัชชาแล้วเพราะเขารู้ว่าเธอท้อง

เมื่อคืนเขาจึงทำเธออย่างทะนุถนอมและเขาก็มั่นใจว่าเธอท้องลูกของเขา

เพราะเขารู้ดีว่าไม่มีทางที่คนเย่อหยิ่งอย่าง

ณัชชาจะไปยอมท้องกับจอห์นก่อนแต่ง

เมื่อคืนตอนที่เขาสัมผัสท้องของณัชชา

เขาตื่นเต้นและดีใจมาก

เพราะท้องเธอยังไม่ใหญ่เขาคิดว่าเธอน่าจะท้องได้ไม่เกินสามเดือน

เมื่อนับวันที่เกิดเหตุดูแล้วเขาก็มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าลูกในท้องเป็นลูกของเขา

ณัชชาหันมาจ้องหน้าป๊อบแล้วเอ่ยเสียงเย็นอย่างไม่พอใจ

" คุณป๊อบ ในเมื่อคุณไม่ได้รักฉัน แล้วคุณมาทำแบบนี้กับฉันทำไม ส่วนเรื่องเมื่อคืนฉันไม่ถือ "

ป๊อบสบตากับณัชชาแล้วเอ่ยตอบเพียงสั้นๆอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า

" ต่อไปผมจะดูแลคุณให้ดี "

จากนั้นเขาก็สตาร์ทรถแล้วขับออกไป ณัชชาจึงเอ่ยถามขึ้นอย่างงุนงงในใจเต็มไปด้วยความสงสัย

" คุณหมายความว่าไง "

" เปล่า "

ป๊อบเอ่ยตอบเพียงสั้นๆอย่างอารมณ์ดี ณัชชาเอาแต่จ้องหน้าป๊อบหาร่องรอยของความผิดปกติอย่างเงียบๆ

[ หรือว่าเขาจะรู้แล้วว่าเราท้อง ท้องก็ไม่ได้เปลี่ยนหรือใหญ่ขึ้นหนิ เขาเป็นผู้ชายจะรู้ง่ายขนาดนั้นได้ยังไงกัน ]

ณัชชาไม่รู้ซะแล้วว่าป๊อบนั้นเป็นคนละเอียดแค่ไหน

แค่เรื่องท้องป๊อบที่เคยมีประสบการณ์ดูแลพิม

อย่างใกล้ชิดเขาจะไม่รู้ได้ยังไง

ป๊อบขับรถไปอย่างเงียบๆ ในเมื่อณัชชาคิดจะปิดบังเขาเรื่องลูก

เขาก็จะไม่บอกเธอว่าเขารู้แล้วเช่นกัน เพื่อให้เธอสงสัยจนต้องพูดออกมาเอง

เขาเหลือบไปมองณัชชาที่นั่งข้างๆแล้วยิ้มมุมปาก นั่นทำให้ณัชชายิ่งจ้องเขาอย่างไม่กะพริบ

เธออยากจะเอ่ยถาม แต่ก็กลัวตัวเองโป๊ะแตกไปเปิดเผยเรื่องท้องให้เขารู้ซะเอง

[ ช่างเหอะ เงียบไว้จะดีที่สุด เขาไม่พูดก็แสดงว่าเขาไม่รู้จบๆๆเลิกคิดเรื่องนี้ ]

แล้วณัชชาก็หันหน้ากลับ มองตรงไปข้างหน้า

ทั้งสองเงียบกริบไม่มีใครเอ่ยอะไรอีก

ป๊อบดูอารมณ์ดี ดูชิวแบบสบายใจสุดๆ ที่รู้ว่าตัวเองกำลังจะเป็นพ่อคนแล้ว

ณัชชาเองก็ฝืนยิ้มแสร้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไรทั้งที่ในใจเต็มไปด้วยคำถามที่ต้องการคำตอบ

เมื่อขับไปถึงบ้านพักตากอากาศริมทะเล ก็ปาไปเที่ยงแล้ว ป๊อบเข้าไปจอดรถแล้วหันมาเอ่ยถามณัชชาว่า

" เป็นไง ชอบที่นี่มั้ย "

ณัชชาเอ่ยตอบอย่างวางท่าว่า

" ก็สวยดี "

" แล้วชอบมั้ย "

ป๊อบถามซ้ำอีกครั้ง

ณัชชาหันมามองป๊อบด้วยความรู้สึกเดียวคือ

ป๊อบดูเปลี่ยนไป

เขาดูอ่อนโยนกับเธอ มันผิดปกติ เธอจ้องตาเขาแล้วเอ่ยตอบเขาว่า

" ฉันจะชอบหรือไม่ชอบมันไม่สำคัญค่ะ "

ป๊อบสบตากับณัชชาแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

" ฉันไม่อยากเสียเวลาพูดกับคุณแล้ว

ฉันจะไปหาอะไรทาน "

แล้วเธอก็ลงจากรถไป ป๊อบก็ตามเธอลงไป

แล้วเอ่ยว่า

" เดี๋ยวผมจะให้แม่บ้านทำข้าวต้มทะเลให้คุณทานนะ ใส่ปลา ใส่กุ้ง ใส่หมึก อร่อยมาก "

ณัชชาทำหน้าเย็นชาเดินเข้าไปในบ้านพัก

ริมทะเลของป๊อบทันที

เธอเดินนำป๊อบไปแอบอมยิ้มไป ที่มีผู้ชายที่เป็นพ่อของลูกมาคอยเอาอกเอาใจแบบนี้ เธอรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

ป๊อบเดินตามหลังณัชชาเข้าไปในบ้าน

ตอนนี้สำหรับเขาแล้ว

ณัชชาคือแม่ของลูกเขา เขาดีใจมากที่จะมีลูกเป็นของตัวเองสักที

พอเข้าไปในบ้าน แม่บ้านก็ออกมาต้อนรับ

เขาจึงหันไปเอ่ยกับแม่บ้านว่า

" ป้าช่วยทำข้าวต้มทะเลให้หน่อยครับ

เอาแบบที่ผมเคยทาน "

" ได้ค่ะ "

ณัชชากวาดสายตามองไปทั่วห้องโถงใหญ่แล้วเลื่อนสายตามองออกไปยังวิวด้านนอกที่ติดทะเลเสียงคลื่นดังเข้ามาถึงในบ้าน

ลมทะเลพัดเข้ามาในบ้านอย่างเอื่อยๆตลอดเวลาให้ความรู้สึกเย็นสบายโดยไม่ต้องเปิดแอร์

ผ้าม่านสีขาวโปร่งบางพลิ้วไหวชายผ้าปลิวไปตามลม

เธอเดินออกไปยืนจับราวระเบียงหลับตาลงแล้วสูดเอาอากาศบริสุทธิ์ที่ให้ความรู้สึกเย็นสบายเข้าเต็มปอด

ป๊อบเดินเข้ามาใกล้เธอแล้วเอาหน้าเข้ามาใกล้หน้าของเธอยื่นจมูกมาใกล้แก้มเธอแล้วเอ่ยเสียงแผ่วเบา

" ลูกชอบที่นี่มั้ย "

ณัชชาได้ยินดังนั้นก็ตกใจลืมตาขึ้นมาพร้อมกับหันไปทางป๊อบ

จนจมูกและริมฝีปากของทั้งสองชิดกัน

เมื่อมีโอกาสป๊อบจึงรวบเอวณัชชาไว้ให้ชิดเข้าหาตัวเขา

อีกมือก็จับท้ายทอยเธอพร้อมกับจูบริมฝีปากเธออย่างดูดดื่ม

ณัชชายืนอึ้งเบิกตากว้างด้วยความตกใจจนสมองขาวโพลน

ในขณะที่ป๊อบหลับตาจูบเธออย่างลุ่มหลงอย่างไม่คิดจะถอนริมฝีปากออก พอจูบเธอไปพักใหญ่

ก็ได้ยินเสียงท้องของณัชชาร้อง เขาจึงยอมถอนริมฝีปากออก แล้วสบตากับเธออย่างลึกซึ้งแล้วเอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า

" คุณไม่ใช่ผู้หญิงของผม แต่เป็นแม่ของลูกและเป็นภรรยาของผมเข้าใจมั้ย "

ณัชชาสบตากับเขาอย่างอึ้งๆ ในใจรู้สึกมีความสุขสุดๆ