ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 199

เธอสบตากับป๊อบแบบอึ้งๆแล้วเอ่ยถามขึ้นเบาๆว่า

" คุณรู้ "

" อือ "

เขาพยักหน้าเอ่ยตอบเธอเบาๆ จากนั้นเธอก็เอ่ยถามต่อว่า

" แล้วคุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ คุณรู้แล้วแน่ใจได้ยังไงว่าเขาเป็นลูกของคุณ "

" ผมมั่นใจว่ามีเพียงผมคนเดียวที่ได้แตะต้องคุณ "

" แต่คุณไม่ได้รักฉัน "

" ไม่ได้รักไม่ได้แปลว่าจะไม่รักหนิ คุณรู้มั้ยตั้งแต่มีคุณเข้ามาในชีวิตผม มันทำให้ผมสามารถเลิกคิดถึงพิมได้

รอยแผลเก่าก็เริ่มหายและเจ็บน้อยลง เพราะมัวแต่ยุ่งวุ่นวายใจเกี่ยวกับเรื่องของคุณ

เมื่อคืนผมตื่นเต้นดีใจจนแทบนอนไม่หลับเลย

ที่รู้ว่าคุณท้อง

ผมไม่อยากทำพลาดเหมือนเตชิน คุณให้โอกาสผมได้ทำหน้าที่พ่อบ้างนะ

ผมสัญญาว่าจะรักคุณและจะดูแลคุณกับลูกให้ดีที่สุด "

" แล้วถ้าฉันบอกว่า เด็กในท้องไม่ใช่ลูกคุณ

แต่เป็นลูกคุณจอห์นล่ะ "

" แค่ตรวจDNAผมก็รู้แล้วว่าใช่ลูกผมหรือเปล่า "

คำพูดจริงจังที่ดูมั่นใจของป๊อบ ทำเอาณัชชาถึงกับเถียงไม่ออก ได้แต่เบือนหน้าหนีไปทางอื่นด้วยความหมั่นไส้

เธอทอดสายตามองออกไปยังท้องทะเลสีครามกว้างใหญ่ ที่ไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา

ฟังเสียงคลื่นซัดเข้ามากระทบฝั่งอย่างเงียบๆแล้วเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

" คุณแน่ใจนะว่าจะรักฉันได้ "

ป๊อบเข้ามากอดเอวเธอจากทางด้านหลังแล้วเอ่ยเสียงอ่อนนุ่ม

" ผมแน่ใจว่าผมรักคุณได้ และผมอาจจะรักคุณไปแล้ว "

ไม่ว่าจะแน่ใจหรือไม่ ว่าอาจจะรักณัชชาไปแล้วหรือเปล่า แต่เขาก็พูดดีให้น่าฟังไว้ก่อน เพื่อให้เธอกับลูกสบายใจ

แต่ที่เขารู้ชัดเจนที่สุดคือ เธอสามารถทำให้เขาลืมพิมไปได้ชั่วขณะหนึ่ง เธอเหมือนเป็นยารักษาโรคประชดชีวิต

ตั้งแต่มีเธอเข้ามาป่วนหัวใจเข้ามายุ่งในชีวิตเขา เขาก็ไม่ไปดื่มไม่ไปเที่ยวผู้หญิงอีก

เขาเพิ่งจะรู้ตัวเมื่อวานตอนที่น้องชายทักนี้แหละ เพราะที่ผ่านมาเขามัวแต่คิดเรื่องที่ณัชชาจะแต่งงาน

เมื่อได้ยินเขายืนยันคำพูดแบบนั้น ณัชชาจึงหมุนตัวหันมาเผชิญหน้าสบตากับเขาแล้วเอ่ยถามต่อ

" แล้วคุณลืมคุณพิมได้แล้วเหรอ คุณแน่ใจเหรอว่าตัดใจจากเธอได้แล้ว "

ป๊อบไม่คิดว่าณัชชาจะพูดเรื่องของพิม ทำเอาเขาถึงกับชะงักไป

ใช่เขายังตัดใจจากพิมได้ไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์และยังลืมพิมไม่ได้

แต่เขาจะบอกเธอยังไงล่ะ พูดออกไปตรงๆก็คงไม่ดี ยิ่งคนท้องก็จะยิ่งขี้หงุดหงิดใจ

" คือ ผม...ผม... "

เขาอ้ำอึ้งคิดหาคำพูดที่น่าฟังเพื่อให้ณัชชาสบายใจ เพราะลึกๆแล้ว เขาก็ยังคงมีใจให้พิมอยู่

ณัชชาเห็นดังนั้นก็เข้าใจได้ทันที เธอจึงเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า

" เห็นมั้ย คุณยังตัดใจจากคุณพิมไม่ได้ ดังนั้นฉันจะถือว่าที่คุณพูดเมื่อกี้คุณไม่เคยพูดมันออกมาก็แล้วกันค่ะ "

เอ่ยจบณัชชาก็ผละเขาออกห่างจากตัวเธอ

แล้วเธอก็เดินกลับเข้าไปข้างใน

ป๊อบยืนเหม่อลอยทอดสายตามองออกไปไกลสุดขอบฟ้าอย่างไร้จุดหมาย

คิดทบทวนเรื่องราวระหว่างเขากับพิม จนเขาตระหนัก ตัดสินใจได้ว่า

เขาควรจะตัดใจจากพิมแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่จริงๆสักที

เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วเอ่ยพึมพำในใจว่า

[ คงถึงเวลาแล้วที่เราไม่ควรจะจมปลักกับเรื่องในอดีตอีก หากพิมรู้ก็คงไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้

ในเมื่อพิมมีลูกมีครอบครัวแล้ว เราก็ควรจะอยู่กับความเป็นจริงในปัจจุบัน สักที

เราเองกำลังจะมีลูก ก็ควรจะเลือกลูกกับภรรยา ควรจะให้ความรู้สึกที่ชัดเจนกับแม่ของลูก

แล้วปล่อยให้ความรู้สึกดีๆที่มีต่อพิมกลายเป็นความทรงจำดีๆที่ไม่เสื่อมคลายตลอดไปจะดีกว่า ]

เมื่อคิดได้แล้วเขาก็เดินกลับเข้าไปในห้อง เห็นณัชชากำลังนั่งทานข้าวต้มอยู่

จึงเดินเข้าไปนั่งลงตรงหน้าเธอแล้วแม่บ้านก็ยกข้าวต้มมาเสิร์ฟ วางลงตรงหน้าเขา

ณัชชาก้มหน้าทานข้าวต้มอย่างเงียบๆในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกเศร้าและงอนคนตรงหน้าอย่างไม่อยากมองหน้าเขาอีก

ได้ยินดังนั้นชายหนุ่มหน้าหล่ออย่างป๊อบก็เข้าสวมกอดหญิงสาวหน้าสวยอย่างณัชชาไว้แน่นด้วยความดีใจแล้วเอ่ย

" ขอบคุณนะณัชชา ขอบคุณที่ให้โอกาส ขอบคุณที่ท้องทายาทให้ผม ผมรักคุณ "

ณัชชายกมือเรียวเล็กขึ้นมากอดเขาแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อนๆว่า

" ฉันก็รักคุณค่ะ ความจริงฉันชอบคุณมานานแล้ว ที่ฉันไม่ยอมทานยาคุมฉุกเฉินเพราะฉันตั้งใจท้องลูกของคุณ ไม่ใช่เพราะงานยุ่งจนลืมทานยาค่ะ "

ป๊อบได้ยินดังนั้นก็ยิ่งดีใจเข้าไปใหญ่ จึงผละตัวออกห่างจากณัชชา

แล้วสบตากับเธอ เขาอมยิ้มอ่อนๆแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยความอยากรู้

" คุณพูดจริงเหรอ แล้วคุณเริ่มชอบผมตั้งแต่เมื่อไหร่ "

ณัชชายิ้มเขินๆแล้วเอ่ยตอบเขาไปว่า

" ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอในวันที่คุณควงคุณพิมบุกมาในงานแต่งของพี่เตชินค่ะ "

" แล้วทำไมคุณถึงไม่บอกผม "

" ฉันจะบอกคุณได้ไง ก็ตอนนั้นคุณกับคุณพิมคบกัน แถมยังแสดงออกต่อหน้าผู้คนมากมาย

ถ้าฉันไปบอกว่าชอบคุณก็เท่ากับว่าฉันอยากแย่งคุณมาจากคุณพิมน่ะสิ

หรือต่อให้ฉันสารภาพความรู้สึกไป คุณก็คงไม่สนใจฉันหรอก เพราะในสายตาคุณตอนนั้นมีแต่คุณพิมคนเดียว "

ป๊อบดึงณัชชาเข้ามาโอบกอดไว้ในอ้อมกอดอีกครั้งแล้วเอ่ยอย่างรู้สึกผิดว่า

" ขอโทษนะ ต่อไปนี้ในสายตาผมจะมีแค่คุณคนเดียวเท่านั้น "

" คุณแน่ใจนะ "

" ครับ ผมแน่ใจ "

" ถ้าเจอคุณพิมล่ะ คุณแน่ใจเหรอว่าจะไม่หวั่นไหวให้กับเธออีก "

" คุณสบายใจได้ ผมไม่หวั่นไหวแล้วแน่นอนครับ "

" จำคำพูดของคุณวันนี้ไว้ให้ดีนะคะ "

" ครับผม "

ได้ยินดังนั้นณัชชาก็ยิ้มออกมาอย่างสบายใจทั้งสองยืนกอดกันแน่นริมชายหาด

จากนั้นก็ประกบริมฝีปากจูบกันอย่างนุ่มนวล