ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 200

เช้าวันต่อมาป๊อบพาณัชชาไปส่องเรือยอทช์ส่วนตัวสุดหรูกลางทะเล ทั้งสองนั่งชมวิว ถ่ายรูปกันหน้าเรืออย่างมีความสุข

ณัชชาใส่ชุดว่ายน้ำสีขาวเผยให้เห็นสัดส่วนสุดเซ็กซี่น่าหลงไหล

แม้ท้องจะป่องนูนออกมาแล้วก็ไม่ทำให้ผิวและหุ่นเธอสวยน้อยลงเลย

แม้ใบหน้าไร้เครื่องสำอางแต่เธอก็ยังคงความสวยใสธรรมชาติน่ามองผิวดีสุดๆสมกับเป็นคุณหนูตระกูลดัง

ป๊อบนั่งโอบไหล่ณัชชา มืออีกข้างก็สัมผัสท้องของเธอเบาๆ

แล้วเลื่อนสายตาขึ้นมามองใบหน้าเธอพร้อมกับเอ่ยถามขึ้น

" ช่วงนี้คุณแพ้ท้องมั้ย "

" ไม่เลยค่ะ ฉันโชคดีมากที่ไม่แพ้ท้อง ไม่งั้นคงไม่สามารถเที่ยวได้อย่างคนปกติแน่ "

" แล้วคุณยังทำงานอยู่มั้ย "

" ไม่ค่ะ พี่เตชินให้พักยาว เพราะเป็นห่วงณัชชากับลูก คงเพราะเห็นว่าฉันไม่มีสามีและลูกก็ไม่มีพ่อเหมือนคนอื่นมั้ง "

ป๊อบสบตาณัชชาอย่างหวานซึ้งในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดแล้วเขาก็เอ่ยเสียงนุ่ม

" ผมขอโทษ แต่งงานกับผมนะ ผมจะชดเชยที่ผ่านมาให้คุณ "

ณัชชาจ้องตาเขาแล้วเอ่ยถามว่า

" คุณพูดจริงหรือเปล่า "

" ผมพูดจริง แต่งงานกับผมนะ "

เธอยิ้มหวานแล้วเอ่ยตอบเขาไปว่า

" ค่ะ ฉันจะแต่งงานกับคุณ แต่คุณต้องตามใจฉันทุกอย่างเพื่อชดเชยที่ผ่านมาทำได้มั้ย "

ณัชชาตอบตกลงด้วยความเต็มใจ ป๊อบยิ้มหล่ออย่างมีความสุข แล้วเข้ามาจูบหน้าผากณัชชาเบาๆ

จากนั้นก็เอ่ยตอบเธอว่า

" ทำได้แน่นอนครับ "

จากนั้นก็นั่งกอดกัน กินลมชมวิวอย่างอบอุ่นหัวใจ

หัวใจของทั้งสองพองโตเป็นสีชมพูหวานละมุนกันอย่างน่าอิจฉา

อาทิตย์ต่อมา เตชินก็เข้ามาทำงานในบริษัทตามปกติ

ช่วงนี้ณัชชาท้อง เขาจึงให้เธอลางานยาวจนกว่าจะคลอด

แล้วให้ผู้ช่วยคังไปทำหน้าที่แทนณัชชาเพื่อช่วยลดภาระงานของผู้ช่วยรรินทร์

ส่วนเขาก็รับเด็กนักศึกษาเข้ามาฝึกงานกับเลขาของเขา

เลขาพานักศึกษาสาวเข้าไปรายงานตัวกับเตชินในห้อง เตชินเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเลขาแล้วเอ่ยถามเสียงเย็น

" มีอะไร "

" คือ ดิฉันพาน้องพริมมารายงานตัวต่อท่านประธานค่ะ "

แล้วเตชินก็เลื่อนสายตามาสนใจงานตรงหน้าต่อพร้อมกับเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางสุขุมลุ่มลึกอย่างเย็นชาโดยไม่สนใจนักศึกษาฝึกงานเลย

" คุณเป็นพี่เลี้ยงก็คอยดูแลคอยสอนงานไปแล้วกัน ทีหลังถ้าผมไม่อนุญาตหรือไม่ได้เรียกห้ามเข้ามาโดยพลการ "

" รับทราบค่ะ

เลขาก้มหน้ารับการตำหนิจากประธานหน้านิ่งที่แสนเย็นชาอย่างเตชินด้วยความสั่นกลัว

เธอเองก็ไม่รู้ใจท่านประธานเหมือนกับผู้ช่วยคัง

เมื่อผู้ช่วยคังย้ายไปช่วยงานผู้ช่วยรรินทร์

เธอก็รู้สึกเหมือนขาดกุนซือไปยังไงยังงั้น

พริมนักศึกษาสาวจ้องมองเตชินด้วยแววตาลึกซึ้งอย่างไม่ละสายตา

จนเลขาสาวต้องเอ่ยกระซิบกับเธอว่า

" น้องพริม ออกไปเถอะ "

" ค่ะ "

แล้วทั้งสองก็เดินออกไป หลังจากที่ประตูปิดลงเตชินก็เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง แล้วยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

หนึ่งเดือนต่อมา งานแต่งของณัชชากับจอห์น

ก็ถูกจัดขึ้น

ช่วงนี้ณัชชายุ่งๆไม่ค่อยมีเวลาเลย เพราะเธอยุ่งกับการเตรียมงานแต่งที่ใกล้จะถึงนี้

จอห์นโทรมาหาณัชชาเพื่อคุยเรื่องงานแต่งที่กำลังจะจัดขึ้น ณัชชารับสายแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

" คะ คุณจอห์น "

" คุณว่างมั้ยตอนนี้ ยุ่งอยู่หรือเปล่า "

" ตอนนี้คุยได้ค่ะ ณัชชาแค่มาดูความเรียบร้อยในงาน

ส่วนตรีมของงานณัชชาคิดว่าจะให้เป็นตรีมสีชมพู ส่วนชุดเจ้าบ่าวเจ้าสาวจะเป็นเทากับขาวค่ะ

คุณคิดว่าไงคะ ชอบชุดสูทสีเทาหรือเปล่า หรือจะเปลี่ยนตามสีที่คุณต้องการก็ได้นะคะ "

จอห์นที่อยู่ปลายสายฉีกยิ้มอย่างไม่เต็มหน้าแล้วเอ่ยเพียงว่า

" ครับ เอ่อ ผมแล้วแต่คุณเลยครับ "

เขาในตอนนี้เริ่มที่จะรู้ตัวแล้วว่าเขานั้นชอบใคร จะมาขอยกเลิกงานแต่งกับณัชชาตอนนี้ ก็เกรงใจเธอจนพูดไม่ออก

ได้แต่เออ ออ ตามเธอไปอย่างเกรงใจ ณัชชาฟังน้ำเสียงของจอห์นแล้วเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า

" คุณมีอะไรจะพูดหรือเปล่าคะ ณัชชารู้สึกเหมือนคุณมีอะไรในใจอยากจะพูดออกมา "

จอห์นยิ้มแล้วเอ่ยปฏิเสธว่า

" ไม่ ไม่มีครับ คุณคงจะคิดมากไปแล้ว ผมตื่นเต้นที่จะได้แต่งงานกับคุณน่ะ "

ต่อให้เขารักเธอจริงเธอก็จะไม่รักคนอย่างเขาที่ทิ้งให้เธอเผชิญหน้ากับความอับอายขายหน้าแบบนั้นเพียงลำพังแน่

เมื่อจอห์นกล้ามาพูดแบบนี้ให้เธอฟังทำให้เธอนึกถึงตัวเองในวันแต่งงาน

เธอกำมือแน่นด้วยความโกรธแค้นใจ จากนั้นจึงเอ่ยอย่างเย็นชาว่า

" คุณอย่าทำกับคุณณัชชาเหมือนที่เคยทำกับฉันเลยค่ะ การถูกทิ้งกลางงานแต่งที่เต็มไปด้วยแขกเหรื่อมากมายนั้น มันไม่สนุกเลยค่ะ "

เธอข่มอารมณ์โกรธเอาไว้พยายามพูดให้ฟังดูซอฟต์ๆอย่างเรียบเฉย

จอห์นได้ยินดังนั้นก็ถึงกับอึ้งไปแล้วผละออกห่างจากณัชชา จ้องหน้าณัชชาอยู่นานก่อนจะเอ่ยถามออกมาว่า

" ฟ้าใส นี่คุณคิดอะไรอยู่ คุณไม่หึงผม ไม่ได้รักผมเลยเหรอ หรือว่าที่คุณเคยพูดว่ารักผมนั้นเป็นแค่คำโกหก "

ณัชชาสบตากับเขาแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

" ฉันแค่อยากให้คุณรักษาสัจจะวาจา ให้เกียรติผู้หญิงที่เป็นเพศแม่ของคุณ

ไม่ใช่ว่าฉันไม่รักคุณ แต่เพราะฉันรักคุณไงคะ

ถึงไม่อยากจะให้คุณถูกมองไม่ดีในสายตาคนอื่น

หลังจากแต่งงานกับคุณณัชชาแล้วคุณจะหย่าหรือจะมีกี่ภรรยาเล็กภรรยาน้อยก็ไม่มีใครว่าคุณแล้วค่ะ "

จอห์นจ้องหน้าณัชชาอย่างเหลือเชื่อ เขาชักไม่แน่ใจแล้วว่าเธอรักเขาจริงอย่างที่เคยพูดหรือเปล่า

เพราะถ้อยคำ สีหน้า และน้ำเสียงของเธอดูไม่มีความหึงหวงไม่เหมือนคนรักกันเลย

เธอดูใจเย็น ใจดำและไร้หัวใจแบบสุดๆ อย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

เขารู้สึกโมโหมากจึงลุกจากโซฟาแล้วเอ่ยเสียงเย็นอย่างขุ่นเคืองด้วยความประชดประชันว่า

" ได้ งั้นพรุ่งนี้ผมจะไปเมืองไทย คุณก็ไปดูผมกับคุณณัชชาลองชุดแต่งงานแล้วกัน

และคุณจะต้องเป็นเพื่อนเจ้าสาวในงานแต่งของผมกับคุณณัชชาด้วย "

ฟ้าใสเงยหน้าขึ้นไปมองเขาแล้วเอ่ยตอบเขาไปว่า

" ได้ค่ะ ฉันยินดี "

แม้ลึกๆในใจจะแอบเจ็บจี๊ด แต่เธอก็ยิ้มขึ้นอย่างไม่เป็นอะไร ไม่แสดงความเจ็บปวดออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว

จอห์นได้ยินดังนั้นก็โมโหจัด เดินออกไปจากห้องนั่งเล่นด้วยสีหน้าขุ่นเคือง

เขาไม่เข้าใจว่าตัวเองว่าไปหลงเสน่ห์ผู้หญิงเย็นชาไร้หัวใจคนนี้ได้อย่างไร

แต่พอมารู้ตัวอีกทีก็ตกหลุมรักเธอไปจนถอนตัวไม่ได้อย่างน่าโมโหแล้ว

แถมเธอยังมาพูดกวนประสาททำหน้านิ่งไล่ให้เขาไปแต่งงานกับคนอื่นเพื่อให้เกียรติเพศแม่

[ น่าโมโหจริงๆเลย ผู้หญิงอะไร พูดยั่วโมโหเก่งจริงๆ จะดูซิว่าจะทนดูเราแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นได้นานแค่ไหนกันเชียว อย่าวิ่งหนีออกไปจากงานแต่งก็แล้วกัน ]

เขาเดินดุ่มกลับไปที่ห้องของตัวเองด้วยสีหน้าเคร่งขรึมอย่างหงุดหงิดใจแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

พอเข้าไปในห้องเขาก็ทิ้งตัวนอนลงบนเตียง พร้อมกับหลับตาลงอย่างเงียบๆ ไม่อยากคิดอะไรอีก