ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 205

หนึ่งเดือนต่อมา วันแต่งงานของจอห์นกับณัชชาก็มาถึง

ในห้องแต่งตัวของเจ้าบ่าว ป๊อบกับเตชินที่ทำหน้าที่เพื่อนเจ้าบ่าวก็มาแต่งตัวในห้องเดียวกัน

พอแต่งตัวเสร็จเตชินก็เดินเข้าไปหาจอห์นที่สีหน้าดูเคร่งขรึมเย็นชาราวกับถูกบังคับให้แต่งงาน แล้วเตชินก็เอ่ยถามขึ้น

" คุณจอห์น คุณเป็นอะไรหรือเปล่า วันนี้เป็นวันสำคัญของคุณนะ ทำไมสีหน้าคุณดูเหมือนไม่มีความสุขเลยล่ะ "

จอห์นที่นั่งอยู่ก็หันมามองเตชินแล้วเอ่ย

" ทำไมผมจะไม่มีความสุขล่ะ "

จากนั้นเขาก็ฝืนยิ้มขึ้นแล้วเอ่ยอย่างปากแข็งด้วยความประชดประชันในใจ

" ผมมีความสุขและดีใจมากที่จะได้แต่งงานกับคนที่ผมหลงรักมานานอย่างคุณณัชชา ผมมีความสุขมาก "

เขาอารมณ์ไม่ดีมากที่เมื่อเช้าตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอฟ้าใส

พอโทรไปหาเธอ เธอก็ไม่รับ นั่นทำให้เขาหงุดหงิดอารมณ์ไม่ดีเอามากๆ

[ ฟ้าใสนะฟ้าใส รอให้งานแต่งผ่านไปก่อน แล้วผมจะกลับไปลงโทษคุณให้หนักเลย คอยดู ]

ป๊อบได้ยินดังนั้นก็ยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างเย้ยหยันด้วยความรู้สึกแสลงหู

เขายื่นมือไปหยิบผ้าขาวที่เตรียมไว้แล้วเดินเข้าไปหาจอห์นจากนั้นก็เอ่ยว่า

" คุณจอห์น วันนี้เป็นวันพิเศษของคุณ พวกเรามีอะไรจะเซอร์ไพรส์คุณด้วย แต่คุณจะต้องปิดตาด้วยผ้าผืนนี้ก่อน "

จอห์นมองป๊อบด้วยแววตาเย็นชาอย่างไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่

เดิมทีเขาก็ไม่ค่อยชอบหน้าป๊อบเท่าไหร่อยู่แล้ว เพราะฟ้าใสมองป๊อบด้วยแววตาพิเศษและดูชื่นชอบป๊อบมาก

ดังนั้นคำพูดป๊อบเลยไม่ค่อยเข้าหูเขา ถ้อยคำมันฟังไม่รื่นหูเขาเอาเสียเลย

เขาเบือนหน้าไปทางอื่นโดยไม่เอ่ยตอบอะไรแสดงออกชัดเจนว่าไม่สนใจไม่ให้ความร่วมมือกับป๊อบ

เตชินเห็นดังนั้นก็หันไปมองป๊อบแล้วยื่นแขนออกไปแบมือขอผ้าสีขาวจากป๊อบ

ป๊อบมองเตชินอย่างเย็นชาแล้วโยนผ้าขาวผืนยาวนั้นให้เตชินอย่างอารมณ์เสีย

ถ้าไม่ใช่เพราะณัชชาขอมา เขาจะไม่มาอยู่ใกล้และจะไม่มาแต่งตัวห้องเดียวกันกับคนที่เขาไม่ชอบขี้หน้าอย่างเตชินกับจอห์นหรอก

ส่วนเตชินเองก็ไม่ได้สนใจว่าป๊อบจะรู้สึกกับเขายังไง ไม่ว่าจะถูกมองด้วยสายตาแบบไหน เขาไม่สน

เพราะเขามีความสุข เป็นผู้ชนะ สมหวังในทุกสิ่งที่ต้องการ เขาไม่ถือถ้าป๊อบจะเกลียดเขา เขาไม่แคร์

เพราะภรรยาเขาคือคนที่ป๊อบรักมากที่สุด เขาได้เธอมาเท่ากับชนะป๊อบแล้ว

วันนี้ภรรยาเลือกเขา รักเขา แค่นี้ก็พอแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องแคร์ใครแล้วนอกจากภรรยา

พอเขารับผ้ามาแล้วก็หันไปเอ่ยกับจอห์นว่า

" คุณจอห์น ในฐานะที่เราเป็นมิตรภาพที่ดีต่อกัน ขอคุณให้ความร่วมมือกันหน่อยครับ ผมรับรองว่าเซอร์ไพรส์นี้คุณพอใจแน่นอน "

ได้ยินดังนั้นจอห์นก็เงยหน้ามองเตชินแล้วเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดด้วยความลืมตัว

" มันจะไม่มีอะไรน่าพอใจไปกว่าการได้แต่งงานกับ....กับ... "

เตชินเลิกคิ้วขึ้นจ้องหน้าจอห์นด้วยความสนใจพร้อมกับเอ่ยถามขึ้น

" กับใครเหรอครับ "

เขากับป๊อบจ้องหน้าจอห์น อย่างรอฟังประโยคสุดท้ายของจอห์นอย่างตั้งใจ

" กับคนที่รักไง "

จอห์นเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์เสีย แล้วเตชินก็ยิ้มขึ้นที่มุมปากเบาๆ จากนั้นก็เอ่ยเสียงเย็นคล้ายขู่ในน้ำเสียง

" อ๋อ ครับ ผมก็นึกว่าคุณจะไม่อยากแต่งงานกับน้องสาวผมแล้วซะอีก "

" ไม่ใช่แน่นอน คุณณัชชาเป็นคนสวย เก่ง

ผมโชคดีที่ได้แต่งกับเธอ ผมจะไม่อยากแต่งได้ยังไงกัน "

ตอนนี้เขาเหมือนน้ำท่วมปากอยากจะพูดว่ารักฟ้าใส อยากแต่งงานกับฟ้าใสก็พูดไม่ได้แล้ว

เพราะเกรงใจเตชินถึงแป็ดส่วนและไม่อยากให้ณัชชาเสียหน้าด้วยเพราะเธอท้องอยู่

ป๊อบได้ยินดังนั้นก็ไม่เอ่ยอะไรทำเพียงแค่ยกยิ้มขึ้นที่มุมปากเล็กน้อย แล้วกลับไปนั่งลงบนโซฟา

เตชินยิ้มอ่อนแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

" ครับ งั้นคุณก็ต้องให้ความร่วมมือกันแล้ว "

แล้วเตชินก็ยกแขนขึ้นมาดูนาฬิกาข้อมือ จากนั้นก็เลื่อนสายตามองป๊อบแล้วเอ่ยกับเขาต่อว่า

" ใกล้จะได้เวลาแล้ว คุณหลับตาลงเถอะ แล้วผมจะพาคุณออกไปยืนรอเจ้าสาว "

" อือ "

จอห์นหลับตาลง เตชินก็เอาผ้าสีขาวมาปิดตาเขาไว้ จากนั้นก็จับแขนเขาให้ลุกขึ้นพร้อมกับเอ่ยว่า

" ออกไปกันเถอะ "

คุณยังตัดใจจากเธอไม่ได้

คุณทำอย่างที่คุณเคยรับปากไว้ไม่ได้ เมื่อเป็นแบบนี้ฉันก็ไม่ควรทนอยู่กับคุณที่ไม่ได้รักฉันจริงๆ

ฉันจะไม่ยอมเป็นตัวแทนของใครเด็ดขาด ลาก่อน ]

เอ่ยพึมพำจบณัชชาก็ออกจากโบสถ์แล้วขับรถออกไปด้วยความเสียใจ

เตชินนั่งลงตรงกลางระหว่างป๊อบกับพิมแล้วยิ้มออกมาอย่างพอใจ จากนั้นก็หันไปเอ่ยกระซิบข้างหูพิมว่า

" ดีมากที่รัก คุณเชื่อฟัง ว่านอนสอนง่ายแบบนี้ คืนนี้ผมคงต้องให้รางวัลชุดใหญ่กับคุณแล้ว "

พิมยื่นมือไปหยิกเอวเตชินพร้อมกับเอ่ยเสียงเบา

" คุณ พูดจาให้มันดีๆหน่อยนะ "

เตชินยิ้มแล้วเอ่ย

" คุณอายเหรอ ผมพูดเรื่องของความเป็นสามี

การที่ผมจะจัดชุดใหญ่ให้ภรรยามันผิดตรงไหน "

" ยังไม่หยุดอีก อยากให้ฉันหยิกแรงกว่านี้ใช่มั้ย "

ได้ยินดังนั้นเขาก็รีบจับมือพิมไว้แล้วเอ่ย

" ครับๆ ผมหยุดแล้วๆ "

ป๊อบที่นั่งข้างๆเตชินก็ลุกขึ้นเดินออกจากงานไปอย่างอารมณ์เสียด้วยความเคืองแค้นใจ

เขาไม่อาจทนเห็นภาพบาดตาบาดใจของพิมกับเตชินได้

มันทำให้รอยแผลของเขาที่ยังไม่หายสนิทฉีกออก

เขายังไม่พร้อมที่จะพบเจอกับพิมในตอนนี้จริงๆ เขายังคงเสียดายและเสียใจยังคงอยากได้เธอคืนมา

[ พิมทำไมตอนนั้นคุณถึงเลือกเขานะ คุณรักเขาจริงๆหรือเพราะเขาเป็นพ่อของลูกคุณกันนะ ]

นี่เป็นคำถามที่ค้างคาใจ เขาอยากถามพิม แต่ไม่มีโอกาสได้ถามเลย

หลังจากป๊อบออกไป เตชินก็นั่งตัวตรงทำหน้านิ่งเคร่งขรึม ไม่พูดไม่จาอะไรอีกเลย

พิมรู้ว่าเขางอนเรื่องไร้สาระ เธอจึงนั่งเงียบไม่สนใจเขาอีกเช่นกัน

เธอเลื่อนสายตามองตรงไปเจ้าบ่าวเจ้าสาวที่ยืนอยู่บนเวทีอย่างเงียบๆ