ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 206

จอห์นเปิดผ้าคลุมหน้าของเจ้าสาวออก เมื่อเห็นเรียวหน้าและริมฝีปากของเจ้าสาวที่เขาคุ้นเคย

ดวงตาก็เป็นประกายสีหน้าปรากฏรอยยิ้มที่ดูเซอร์ไพรส์ออกมาอย่างดีใจ

เขารีบแกะผ้าปิดตาให้เจ้าสาวแล้วเข้าไปประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากนุ่ม

จูบเจ้าสาวอย่างดูดดื่มด้วยความตื่นเต้นดีใจอย่างสุดซึ้ง

พร้อมกับโอบรัดเอวบางของเจ้าสาวไว้แน่น ฟ้าใสตกใจยืนแน่นิ่งไปด้วยความมึนงง ที่อยู่ๆก็ถูกจูบแบบไม่รู้ตัว

[ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ไหนพิมบอกว่ามันเป็นเกมส่งตัวเจ้าสาวไง นี่เกมบ้าอะไรถึงกับต้องจูบดูดดื่มขนาดนี้เลยเหรอ แล้วริมฝีปากนี่ มันอะไรกัน ทำไมมันเหมือนกับ..... ]

เธอคุ้นเคยกับริมฝีปากของจอห์นดี แม้เธอยังไม่ได้ลืมตาขึ้น แต่เธอก็พอจะเดาว่าเป็นริมฝีปากใคร

[ ไม่จริง มันต้องมีเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆ ]

จากนั้นเธอก็พยายามผลักคนที่โอบรัดเอวคอดของเธอไว้

แต่แรงเธอกลับไม่สามารถผลักเขาออกไปได้

ยังคงติดอยู่ในพันธนาการของเขาไว้แน่น

ยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งกอดรัดเธอแน่นขึ้น และยังคงจูบเธอดูดดื่มมากขึ้นเรื่อยๆ และใช้มือข้างหนึ่งดึงผ้าสีขาวที่ปิดตาเธอออก

จากนั้นก็ถอนริมฝีปากออก มองไปยังแขกที่นั่งอยู่ข้างล่างแล้วเอ่ยอย่างไม่รอให้บาทหลวงกล่าวอะไร

" ผมขอให้คำมั่นสัญญาต่อหน้าพระเจ้าและแขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมงานแต่งร่วมเป็นสักขีพยานในวันนี้ว่า

ผมจอห์นจะและดูแลรักฟ้าใสไปตลอดชีวิตและจะเคียงข้างเธอไปจนแก่เฒ่า ผมรักเธอ

หลังจากนี้ผมจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีก ผมขอสัญญาว่าจะรักเพียงเธอคนเดียวชั่วนิรันดร์ "

เอ่ยจบเขาก็กอดฟ้าใสไว้ในอ้อมกอดด้วยความรักสุดหัวใจแล้วกระซิบข้างหูเธอว่า

" ผมรักคุณ ผมดีใจที่เจ้าสาวของผมเป็นคุณ

ช่างเป็นเซอร์ไพรส์ที่ผมดีใจที่สุดในโลกเลย "

ฟ้ายังคงยืนอึ้งฟังอะไรไม่ค่อยจะรู้เรื่อง ด้วยความสับสนมึนงง

เสียงปรบมือแสดงความยินดีก็ดังขั้น

สีหน้าของทุกคนที่มาร่วมงานประดับไปด้วยรอยยิ้มอันชื่นมื่น

จอห์นกอดฟ้าใสไว้แน่นราวกับกลัวเธอจะหลุดลอยหายไป

หลังจากที่สมองของฟ้าใสมึนตึ๊บใช้เวลาประมวลผลอยู่นาน

ตอนนี้เธอก็รู้ตัวแล้วว่าตัวเองถูกวางแผนให้มาแต่งงาน ซึ่งเจ้าสาวที่แท้จริงคือเธอ ไม่ใช่คุณณัชชาอย่างที่เธอกับจอห์นเข้าใจ

[ ที่แท้ก็เป็นแผนการของพิมกับคุณณัชชาเหรอ ทุกคนรวมหัวกันหลอกให้เรามาแต่งงานแทนคุณณัชชาเหรอ

พิมเธอนี่ตัวดีเลย เพื่อนทรยศ เดี๋ยวนี้เธอร้ายไม่เบาเลยนะ ทำเนียน เล่นเอาฉันหลงเชื่อเธออย่างสนิทใจ เธอนี่ไว้ใจไม่ได้จริงๆ ]

เธอบ่นในใจอย่างขุ่นเคือง แล้วมองไปรอบๆเห็นพ่อแม่ของเธอกับญาติสนิทต่างยิ้มอย่างมีความสุข

เธอก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธงานแต่ง ไม่อยากทำให้พ่อแม่เสียใจอีก

แผนที่เธอวางไว้กลับเป็นเธอที่โดนต้มซะจนเปื่อยเอง เธอแอบงอนพิมแอบเจ็บใจที่ไม่ได้แก้แค้นจอห์น

ความจริงทุกคนร่วมมือกันหมดทั้ง ผู้เป็นพ่อแม่ รวมถึงเครือญาติที่สนิทและนักข่าว

ทุกคนต่างก็รู้ดีว่างานแต่งนี้เป็นงานแต่งของฟ้าใสกับจอห์นตั้งแต่แรกแล้ว

หน้าที่แจกการ์ดเป็นพ่อแม่ของฟ้าใสและป้องลูกพี่ลูกน้องตัวแสบของเธอ

ส่วนหน้าที่เคลียร์และอธิบายให้ผู้ใหญ่ทุกฝ่ายทุกคนเข้าใจคือณัชชา

ส่วนพิมก็มีหน้าที่ทำเนียนหลอกให้ฟ้าใสเชื่อใจยอมมาแต่งหน้าแต่งตัวพร้อมเธอ

เพราะมีเพียงพิมเท่านั้นที่ฟ้าใสเชื่อใจและไว้ใจที่สุด

ส่วนเตชินกับป๊อบก็ไปดูแลเจ้าบ่าว ตามแผนที่วางไว้

ฟ้าใสมองไปรอบๆ ทุกคนในครอบครัวของเธอมาครบทุกคน

เธอทำได้แค่ยอมรับการแต่งงานในครั้งนี้ที่จัดขึ้นเพื่อเธออย่างจำนน

ป้องก็ทำหน้าที่คอยถ่ายรูปเก็บภาพให้ฟ้าใสเพื่อถ่ายโทษที่เคยทำร้ายเธออย่างไม่ตั้งใจ

จนเธอได้บรรจบพบเจอกับคุณจอห์น จนลงเอยด้วยการแต่งงานในวันนี้

ป๊อบออกมาข้างนอกด้วยความหงุดหงิดใจแล้วขับรถกลับบ้านไปจนลืมณัชชาที่มาด้วยกันกับเขาไปเสียสนิท

พอกลับมาถึงบ้านก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วขับรถออกไปยังบ้านพักตากอากาศริมทะเล

พอค่ำก็ออกไปนั่งดื่มในบาร์คนเดียวอย่างเงียบๆ ณัชชาที่เป็นห่วงเขาก็แอบตามมาดูแลเขาอยู่ห่างๆ

พอเห็นว่าเขาปลอดภัย เธอจึงเรียกพนักงานเสิร์ฟแล้วบอกกับพนักงานเสิร์ฟชายว่า

" คุณช่วยดูแลผู้ชายที่นั่งดื่มคนนั้นหน่อยนะ หากเขาเมามาก ก็รบกวนช่วยเปิดห้องให้เขาที ส่วนค่าจ้างฉันให้คุณเท่าเงินเดือนคุณเลย "

" เอ่อ คุณผู้ชาย คุณเมามากแล้ว ให้ผมขับรถไปส่งคุณนะครับ "

" เมาสิดี ฉันอยากเมา ฉันอยากเมาคุณได้ยินมั้ย ฉันอยากเมา เอาเหล้ามาอีกสามแก้ว ไม่ๆ เอามาหนึ่งขวด "

" ครับ "

พนักงานบาร์เทนเดอร์ก็จัดตามคำขอของป๊อบเพราะเห็นว่า มีพนักงานร้านคอยดูแลป๊อบอยู่

ป๊อบเศร้าเสียใจจนน้ำตาไหลออกมาเมื่อนึกภาพของเตชินกับพิม ที่ดูสนิทสนมรักใคร่กระซิบข้างหูกัน

จนเขาอิจฉาและเจ็บปวดจนทนเห็นภาพบาดตาบาดใจนั้นไม่ได้

เขาอิจฉา เขาเจ็บปวด เขาอยากจะเป็นคนนั้นของพิมแทนเตชิน

" ทำไมๆ ผมสู้เขาไม่ได้ตรงไหนพิม ทำไมคุณถึงเลือกเขา เป็นเพราะผมไม่ใช่พ่อของลูกคุณใช่มั้ยพิม

เป็นเพราะเขาเป็นพ่อของลูกคุณใช่มั้ยคุณถึงเลือกเขา

พิม ทำไมคุณใจร้ายกับผมแบบนี้ ผมรักคุณก่อน กลับมาหาผมได้มั้ย ผมยังรักคุณอยู่นะ พิม...ผมรักคุณ "

น้ำตาของป๊อบไหลออกมาเป็นสายพร่ำเพ้อหาแต่พิม ส่วนพนักงานหนุ่มก็นั่งเป็นเพื่อนฟังเขาเพ้ออย่างเงียบๆ

ทำหน้าที่เป็นผู้ฟังที่ดี ให้ป๊อบได้ระบายความรู้สึกที่อัดอั้นในใจออกมา

เมื่อป๊อบเมาจนเผลอหลับคาบาร์ จนหน้าฟุบลงบนโต๊ะ

เขาก็พยุงร่างสูงใหญ่ลงจากเก้าอี้บาร์ แล้วเรียกเพื่อนผู้ชายอีกคนมาช่วย

" เฮ้...ต้อม นายมาช่วยกูประคองลูกค้าคนนี้ไปที่ห้องพักหน่อยสิ "

" อื้อ ได้ รอเดี๋ยวนะ ขอไปเก็บถาดก่อน "

แล้วพนักงานเสิร์ฟที่ชื่อต้อมก็ไปเก็บถาดอย่างไว

จากนั้นก็มาช่วยเพื่อนประคองร่างสูงใหญ่

ของป๊อบไปยังห้องที่ถูกเตรียมไว้

พวกเขาวางป๊อบลงบนเตียงใหญ่ แล้วถอดเสื้อ เช็ดเนื้อเช็ดตัว ล้างหน้าให้ป๊อบ

จากนั้นก็เปิดแอร์แล้วเอาผ้าห่มมาห่มให้ป๊อบ

เมื่อหมดหน้าที่ของเขาแล้ว เขาก็เดินออกจากห้องไป

ปล่อยให้ป๊อบที่เมาไม่ได้สติหลับบนเตียงใหญ่อย่างสบายใจคนเดียว