ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 210

เมื่อคิดได้ว่าบริษัทตระกูลหลิวเป็นบริษัทข้ามชาติขนาดใหญ่ที่มาลงทุนสร้างสาขาในไทย

คิดจะทำให้ล้มละลายในเวลาอันสั้นก็ต้องทุ่มเทเวลาและวุ่นวายนิดหน่อย

[ ให้เวลาผมจัดการผู้ไม่หวังดีกับเราก่อนนะ

แล้วผมจะกลับไปอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้คุณฟัง ]

จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วกดโทรไปหาภรรยาทันที

พิมที่กำลังนั่งพับเก็บเสื้อผ้าอยู่เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

เธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดรับสายด้วยสีหน้าเรียบเฉยเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติว่า

" ฮัลโหล "

เตชินที่อยู่ปลายสายเมื่อได้ยินเสียงภรรยาจึงเอ่ยว่า

" พิม อาทิตย์นี้ผมอาจจะไม่ค่อยได้กลับบ้านนะ งานผมยุ่งๆน่ะ "

ได้ยินดังนั้นน้ำตาของพิมก็ไหลออกมาเป็นสายอย่างเงียบๆในใจเจ็บปวดอย่างมาก

เพราะเข้าใจว่าเตชินกำลังหาข้ออ้างที่จะไปอยู่กับผู้หญิงที่เธอเจอคืนนั้น

เธอก็พยายามกล้ำกลืนฝืนทนกับความเจ็บปวดแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงปกติว่า

" ค่ะ ฉันเข้าใจ จริงๆไม่เป็นไรหรอกที่บ้านมีป้าใจอยู่คุณไม่ต้องห่วงค่ะ "

" ขอบคุณนะพิมที่เข้าใจผม "

" ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว แค่นี้นะคะ ฉันกำลังเล่นกับลูกอยู่ค่ะ "

" ครับ "

พูดคุยกันเสร็จพิมก็กดวางสายไป แล้วโทรไปหาป้าใจ เมื่อป้าใจรับสายเธอจึงเอ่ยว่า

" ป้าใจคะ พิมให้ป้าพักผ่อนหนึ่งอาทิตย์นะคะ หลังจากครบหนึ่งอาทิตย์แล้วป้าค่อยกลับมานะคะ "

ป้าใจที่อยู่ปลายสายก็รู้สึกแปลกใจที่พิมให้ลาหยุดหลายวัน

[ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ]

ป้าใจแอบสงสัยและรู้สึกไม่ปกติ จากนั้นจึงเอ่ยตอบพิมว่า

" ได้ค่ะคุณพิม ว่าแต่คุณพิมดูแลคุณชายน้อยคนเดียวจะไหวเหรอคะ "

พิมยิ้มแล้วเอ่ยตอบป้าใจว่า

" ไหวค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ ป้าเที่ยวให้สนุกอย่างสบายใจเถอะ "

" ค่ะ "

" พิมวางสายก่อนนะคะ "

" ค่ะ "

หลังจากวางสาย เธอก็หันไปมองลูกชายที่กำลังนั่งเล่นอยู่

จากนั้นเธอก็เดินไปหยิบแพมเพิสมาสวมใส่ให้ลูกชายจากนั้นก็จับลูกชายมาเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ที่พร้อมออกเดินทาง

เธอจ้องมองลูกชายด้วยความรู้สึกผิดและสงสาร

[ แม่ขอโทษนะลูก แม่ไม่อาจทนอยู่กับพ่อของลูกได้

ไม่อาจทนถูกนอกใจอยู่อย่างคนไร้ศักดิ์ศรีแบบนี้ได้ แม่ไม่อยากเล่นละครตบตาลูก

แม่ฝืนหลอกตัวเองไม่ได้ และไม่สามารถสร้างภาพครอบครัวอบอุ่นจอมปลอมได้

แม้ว่าทำได้ วันนี้ลูกไม่รู้แต่วันหน้าลูกก็ต้องรู้ว่าพ่อนอกใจแม่

แม่ไม่อยากให้ลูกเกลียดพ่อที่ให้กำเนิดเพราะแม่ แม่ไม่อยากให้ลูกรู้สึกไม่ดีกับเรื่องของผู้ใหญ่

นี่เป็นทางออกเดียวที่แม่จะทำเพื่อลูกได้ เจ็บแต่จบในวันนี้ดีกว่าไม่จบแต่เจ็บตลอดกาล

ขอแม่ทำเพื่อหัวใจตัวเองให้เจ็บปวดน้อยที่สุด การที่แม่ตัดสินใจแบบนี้ หวังว่าเมื่อลูกโตจะเข้าใจแม่นะ

แม่สัญญาว่าจะดูแลลูกให้ดีที่สุด ไม่ทำให้ลูกรู้สึกขาดพ่อ แม่จะเป็นทุกอย่างให้ลูก ]

เธอรู้สึกเจ็บปวดมากเมื่อคิดว่าคนที่ตัวเองฝากชีวิตไว้กับเขากำลังนอกใจ

ไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นโดยไม่เลิกกับเธอให้จบๆก่อน เธอเกลียดเขา เกลียดมากถึงมากที่สุด

เธอไม่อยากให้ลูกเห็นน้ำตา จึงเข้าไปสวมกอดลูกชายไว้ในอ้อมอกอ้อมใจ แล้วร้องให้พรั่งพรูออกมาเบาๆ

เธอร้องให้อยู่นานจนรู้สึกว่าพอแล้ว จึงหยิบผ้ามาซับน้ำตาแล้วมองหน้าลูก จากนั้นก็เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า

" เคอร์ฟิวสุดหล่อของคุณแม่อยากไปเที่ยวมั้ยครับ "

เคอร์ฟิวยิ้มร่าแล้วพยักหนึกหงึกเอ่ยตอบผู้เป็นแม่อย่างไม่รู้อะไรว่า

" ค๊าบ "

เคอร์ฟิวรู้แค่ว่าเมื่อมีคนถามต้องตอบว่าครับ ตามความเคยชิน

เขายังเด็กเกินกว่าที่จะเข้าใจความรู้สึกที่ละเอียดอ่อน

เขาเดินได้แล้วแต่ยังเดินไม่แข็งไม่คล่อง กำลังอยู่ในวัยน่ารักน่าชัง

พิมฝืนยิ้มในใจเต็มไปด้วยความสงสารลูกที่ครอบครัวจะไม่อบอุ่นและสมบูรณ์อีกต่อไป จากนั้นเธอก็เอ่ยว่า

" งั้นเราไปกันเลยครับ "

พิมเรียกรถให้มารับที่บ้าน จากนั้นเธอก็จับลูกอุ้มเป้ แล้วลากกระเป๋าออกจากห้องไปอย่างไม่อาลัยอาวร

เพราะในใจเธอเต็มไปด้วยความรังเกียจและเกลียดชังและโกรธแค้นผู้ที่ชื่อว่าเป็นสามีเธอ

เช้าวันต่อมา ประธานหลิวขับรถไปหาเตชินที่บริษัท

เมื่อเข้ามาถึงชั้นของเตชิน เธอก้าวออกมาจากลิฟต์ด้วยสีหน้าโกรธจัด

เธอรู้ดีว่าเตชินเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด เจตนาเขาคือทำให้บริษัทเธอในไทยหายไปในพริบตา

ตอนนี้เธอไม่มีทางอื่นแล้วนอกจากมาขอร้องอ้อนวอนต่อเขาให้ล้มเลิกแผนการทั้งหมด

เพราะหากล้มละลายเธอคงไม่ได้ออกนอกประเทศอีกตลอดชีวิต

นี่คือข้อตกลงของเธอกับพ่อของเธอที่อยู่ในจีน

ทันทีที่ริสาเห็นประธานหลิวก็รีบเข้าไปขวางไว้แล้วเอ่ย

" ไม่ทราบว่าคุณมาพบใครคะ "

" ฉันมาพบเตชิน "

ประธานหลิวเอ่ยออกมาอย่างเย่อหยิ่ง ริสาจึงเอ่ยถามต่อว่า

" คุณได้นัดกับท่านประธานไว้หรือเปล่าคะ "

" หึ ฉันไม่จำเป็นต้องนัดกับเขาหรอก "

ริสาผู้ยึดมั่นในหน้าที่ ไม่สนใจท่าทางวางท่าสูงส่งของประธานหลิวเลยสักนิด เธอจึงเอ่ยต่อว่า

" หากคุณไม่ได้นัดกับท่านประธานไว้ก็เข้าไปไม่ได้ค่ะ ท่านประธานกำลังคุยงานอยู่ "

ในขณะนั้นผู้ช่วยคังก็เปิดประตูเดินออกมาจากห้องของเตชินแล้วเดินเข้ามาหาทางสองพร้อมกับเอ่ย

" ประธานหลิวมาไวกว่าที่คิดนะครับ เชิญครับ "

ประธานหลิวมองริสาด้วยแววตาดูถูกเหยียดหยามแล้วเดินเข้าไปในห้องของเตชิน

เมื่อประตูปิดลงริสาจึงเอ่ยถามผู้ช่วยคังว่า

" ท่านประธานคิดจะทำอะไรน่ะ ให้หล่อนเข้าไปพบ เดี๋ยวคุณพิมรู้เข้าก็โกรธเอาหรอก "

ผู้ช่วยคังยิ้มแล้วเอ่ย

" อย่าห่วงเลยท่านประธานรู้ดีว่าควรจะจัดการกับประธานหลิวยังไง คงไม่ยอมพลาดครั้งที่สองหรอก "

" ขอให้จริงอย่างที่คุณพูดค่ะ "

ผู้ช่วยคังยิ้มแล้วฉวดโอกาสหอมแก้มริสาหนึ่งทีจากนั้นก็เดินยิ้มออกไปอย่างมีความสุข

ริสาเขินอายจนหน้าแดงทำตัวไม่ถูก เธอลนลานรีบกลับไปนั่งที่เดิมแล้วมองไปยังทางไปห้องน้ำ

เมื่อเห็นว่าพี่เลี้ยงยังไม่กลับมาเธอก็ถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างโล่งอกพร้อมกับเอาฝ่ามือมากุมแก้มตัวเอง

" ฮู่วววโชคดีที่ไม่มีใครเห็น คุณคังนะคุณคัง "