ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 42

เธอออกมาข้างนอกนั่งได้สักพัก คิดว่ายาคงออกฤทธิ์แล้ว เธอจึงเดินกลับเข้าไปในห้อง

ก็เห็นเตชินผลักผู้หญิงคนนั้นลงบนพื้นอย่างแรงด้วยท่าทางรังเกียจ

เธอตกใจที่เตชินไม่เป็นอะไรเลย มีแต่ผู้หญิงคนนั้นที่ดูอาการหนักดูแล้วฤทธิ์ยาคงแรงน่าดู

ผู้หญิงคนนั้นยังลุกขึ้นมาเกาะแกะเตชินพร้อมกับเอ่ย

" คุณเตชินช่วยฉันที ฉันต้องการคุณ "

เตชินโมโหจนเลือดขึ้นหน้า แววตาดุร้ายราวกับปีศาจ

มองผู้หญิงตรงหน้าอย่างขยะแขยงแล้วง้างมือขึ้นจะตบเธอ

พิมเข้ามาจับมือเขาไว้แล้วผลักผู้หญิงคนนั้นไปข้างหลังเธอ

เตชินโกรธจนเกือบจะฆ่าคนได้ มองไปยังผู้หญิงคนนั้นด้วยท่าท่างดุร้ายมีความเกรี้ยวกราด

เอ่ยเสียงกร้าวและดุดันราวกับปีศาจกำลังคำราม

" ผู้หญิงแพศยา เธอกล้าคิดที่จะวางยาผม! "

พิมรู้สึกผิดต่อผู้หญิงคนนั้นมาก

และรู้สึกกลัวเตชินมากๆเช่นกัน

เธอไม่เคยเห็นด้านนี้ของเขามาก่อน

และไม่คิดว่าเขาจะรังเกียจผู้หญิงคนนี้ขนาดนี้ เธอจึงเอ่ย

" คุณเตชิน คุณใจเย็นๆก่อนสิ คุณจะว่าให้เธอแบบนั้นไม่ได้

เพราะคุณเองไม่ใช่เหรอที่ให้เธอเข้ามาเอ็นเตอร์เทนน่ะ

แล้วเมื่อกี้คุณก็ชอบให้เธอทำเรื่องอย่างว่า

ไม่ใช่เหรอ

เนื้อแนบชิดกันขนาดนั้น จะใช้ยาหรือไม่ใช้ยามันต่างกันตรงไหน "

" พิม! "

เตชินคะคอกเสียงดังด้วยความโกรธจัด

" ทำไมฉันพูดเรื่องจริงแล้วคุณรับไม่ได้เหรอ

ถ้าฉันไม่นั่งหัวโด่อยู่ตรงนั้น คอยเป็นก้างขวางคอ

คุณคงมีอะไรกับเธอไปนานแล้ว คุณมันผู้ชายมักมากในกาม "

พิมเอ่ยด้วยความโมโหอย่างไม่หงุดหงิดใจเมื่อนึกถึงฉากก่อนหน้า

เตชินมองเธอแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

" คุณหึงผมเหรอ "

เธอจึงเอ่ยตอบไปอย่างโกรธเคือง

" ฉันไม่ได้หึง ทำไมฉันต้องหึงคุณด้วย "

เตชินหรี่ตาลงแล้วเอ่ยถามต่อ

" แล้วคุณโกรธทำไม "

พิมเอ่ยอย่างลนลานเล็กน้อย

" ฉันไม่ได้โกรธ แค่ไม่ชอบ "

" ไม่ชอบอะไร? "

" ก็ไม่ชอบที่คุณทำตัวเจ้าชู้บ้ากามแบบนี้กับผู้หญิงไปทั่วไง "

เธอหลุดปากออกมาอย่างไม่ตั้งใจ เมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรออกมา ก็สายไปเสียแล้ว

เตชินยิ้มอย่างพอใจ แล้วเอ่ย

" เห็นมั้ย คุณไม่ชอบที่ผมทำแบบนั้นกับคนอื่น

ก็แสดงว่าคุณแอบหึงผม "

" ฉันไม่ได้หึง อย่าหลงตัวเอง "

เอ่ยจบเธอก็พาผู้หญิงคนนั้นออกไป

เตชินมองตามหลังพิมแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปที่เบอร์ๆหนึ่ง

พออีกฝ่ายรับสายเขาก็เอ่ยขึ้นอย่างเยือกเย็นเต็มไปด้วยอำนาจ น่าเกรงขาม

" ตรวจสอบทุกคนที่รับผิดชอบเครื่องดื่มห้องผม

ผมให้เวลาคุณสิบนาที

นำตัวคนที่วางยาในเครื่องดื่มคุณพิมมาให้ได้ "

" ครับ "

เอ่ยจบเตชินก็ตัดสายทันที

เขาไม่คิดว่าผู้หญิงที่เขาเตรียมมาทดสอบใจพิมจะถูกวางยาปลุกกำหนัดเข้าแบบนี้

แต่เขาก็โล่งใจที่ไม่ใช่พิม ดีที่พิมยกให้พวกเขาดื่ม

ก่อนหน้านี้เขาแค่จิบนิดเดียวเลยไม่เป็นอะไรที่เหลือก็ให้นีนี่ดื่มจนหมด

พิมไปส่งผู้หญิงคนนั้นเสร็จ เธอก็เดินกลับเข้ามาในห้องแล้วเอ่ย

" ฉันจะกลับแล้ว "

เอ่ยจบเธอก็หมุนตัวเดินออกไป แต่เตชินกลับเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสุขุม

" รอก่อน ผมกำลังให้คนไปตรวจสอบคนที่วางยาคุณอยู่ "

ได้ยินดังนั้นเธอก็ชะงักไป เธอไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกแบบไหน ซาบซึ้งเหรอ?

แล้วเธอจะซาบซึ้งได้ยังไงในเมื่อคนบงการก็คือเธอ แล้วเธอก็หันมาเอ่ยกับเขาว่า

" คุณไม่ต้องไปตรวจสอบแล้ว เรื่องมันก็ผ่านพ้นไปแล้วหนิ

ฉันไม่ได้เป็นอะไนสักหน่อย ตอนนี้ฉันอยากกลับบ้าน คุณพาฉันกลับบ้านเถอะนะ "

เธอเอ่ยด้วยสีหน้าท่าทางออดอ้อน เตชินเดินเข้ามากอดเธอด้วยความห่วงใย

แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแฝงความนัยลึกซึ้ง

" คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว คุณรู้มั้ยว่าผมโกรธมากแค่ไหน เมื่อรู้ว่าคุณถูกวางยา

ผมรู้ ว่าคุณตั้งใจสั่งเครื่องดื่มมาเพื่อเราสองคน ผมขอโทษ ที่ทดสอบคุณ จนทำให้คุณโมโห

ผมแค่อยากรู้ ว่าถ้าผมอยู่กับผู้หญิงคนอื่น

คุณจะรู้สึกยังไง

ผมดีใจนะพิม ที่เห็นคุณโมโหแบบนั้น

ผมดีใจที่สุด ที่รู้ว่าคุณ หึงผม "

เตชินโอบกอดพิมไว้แน่นด้วยความหวงแหนและเป็นห่วง

สุดท้ายพิมก็ไม่สารภาพ แถมโยนความผิดไปให้เตชิน

ความผิดกองใหญ่ลอยข้ามหัวเธอไปตกลงบนตัวเตชินเต็มๆ

เตชินได้ยินดังนั้นก็รู้สึกได้ถึงความปิดพลาดของตนเอง

เขาเดินกลับไปนั่งลงบนโซฟาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แววตามืดครึ้ม แล้วเอ่ย

" ตามใจคุณแล้วกัน แต่อย่าให้ผมเห็นเธออยู่ในเมืองนี้อีกเด็ดขาด "

หญิงสาวมองเตชินด้วยแววตาที่เจ็บปวดเปื้อนไปด้วยน้ำตา

เธอชอบผู้ชายตรงหน้าที่พรากครั้งแรกเธอไป

ทุกวันที่มาทำงานเธอเฝ้ารอที่จะเจอเขา

แต่ไม่คิดว่าเมื่อเจอแล้วเขาจะไม่เห็นเธออยู่ในสายตาเลย ไม่แม้แต่จะชายตามอง

พิมเดินไปพยุงให้เธอลุกขึ้นแล้วเอ่ยเสียงเบา

" ฉันขอโทษนะคะ ฉันไม่สามารถสารภาพให้ตัวเองเดือดร้อนได้จริงๆ

คุณรีบไปจากที่นี่ซะ ก่อนที่คุณเตชินจะเปลี่ยนใจ ฉันช่วยคุณได้แค่นี้ "

หญิงสาวยกมุมปากขึ้นแล้วยิ้มอย่างชั่วร้ายแล้วเอ่ยเสียงดังให้ทุกคนได้ยิน

" คุณพิม มาขอโทษฉันตอนนี้สายไปแล้ว คุณทำให้ฉันตกงาน ทำให้ฉันไม่มีที่ยืนในเมืองนี้

คุณมันเห็นแก่ตัว รักแต่ตัวเองแม้แต่คุณเตชินที่เป็นสามีคุณ คุณยังไม่จริงใจต่อเขาเลย

คุณเป็นภรรยาประเภทไหนกันบงการให้คนอื่นวางยาสามีตัวเอง

แล้วให้คนอื่นดูแลสามีให้ เนี่ยเหรอ

คนที่คุณเตชินรักและปกป้องนักหนา "

เตชินที่เดิมทีหันหน้าไปทางอื่น พอได้ยินหญิงสาวพูดดังนั้น

เขาก็หันกลับมามองพิมกับหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า

จากนั้นก็ค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินมาถามหญิงสาวอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้ยินผิดไป

เตชินบีบแขนหญิงสาวแน่นเอ่ยเสียงเยือกเย็นอย่างน่ากลัว

" คุณพูดใหม่อีกทีซิ "

หญิงสาวจ้องมองเขาแล้วเอ่ย

" คุณได้ยินไม่ผิด คนบงการฉันก็คือคุณพิม

เธอสั่งเครื่องดื่ม

แล้วให้ฉันใส่ยาลงไปในเครื่องดื่ม แล้วสั่งให้ฉันคอยปรนนิบัติคุณ

คุณพิมไม่ได้รักคุณ คุณรู้ตัวมั้ยคุณเตชิน คนรักกันที่ไหน เขาทำแบบนี้กัน "

เตชินได้ยินชัดเต็มสองหู โกรธจนเลือดขึ้นหน้าแววตาแดงก่ำเต็มไปด้วยเส้นเลือด

แล้วผลักหญิงสาวออกไปเต็มกำลังแรงที่มีจนเธอล้มพับลงไปกับพื้นอย่างแรง

แล้วชี้ไปที่ประตูพร้อมกับคำรามออกมาเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง

" ออกไป! ออกไปให้หมด!!! "

พิมกลัวเขาจนตัวสั่น เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเข้าไปกอดเขาแล้วเอ่ยเสียงสั่นเครือปนสะอื้น

" คุณเตชิน ฉันขอโทษ ฉันยอมรับ ว่าฉันทำผิดต่อคุณ ฉันขอโทษ ฉันสำนึกผิดแล้ว "