ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 43

สิ่งที่เตชินเกลียดที่สุดคือการใช้ยาพวกนี้กับเขา

เขาผละเธอออกจากตัวแล้วบีบไหล่เธอแน่นพร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเดือดดาล

" คุณบอกผมมา คุณเอายาบ้าๆนี่มาจากไหน "

ตัวพิมสั่นเทาเทาแววตาสั่นไหวด้วยความกลัวแล้วเอ่ย

" ฉัน ฉันเห็นในกระเป๋าเสื้อของคุณ "

เธอที่ไม่รู้เรื่องอะไรมองว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดาและคิดว่าเตชินคงใช้เป็นปกติในชีวิตประจำ

ได้ยินดังนั้นเตชินได้แต่ผลักเธออกไปแล้วเคลื่อนมือมาเท้าเอว

หันไปมองทางอื่นด้วยใบหน้าแดงก่ำจากความเดือดดาลแล้วเอ่ย

" คุณรู้ได้ยังไงว่ามันคือยาปลุกเซ็กซ์ "

" ฉันศึกษาจากในเว็บไซต์ "

" คุณเลยคิดที่จะมามอมผมกับผู้หญิงคนอื่น "

เธอรู้ว่าเตชินโกรธมาก เธอกลัวจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว

จึงเข้าไปกอดเขาแน่นอีกครั้ง เพราะเธอไม่กล้าเผชิญหน้ากับแววตาดุดันคู่นั้นของเขาแล้ว

" ฉันขอโทษ ฉันบอกแล้วว่าฉันสำนึกผิดแล้ว

ฉันไม่รู้ว่าคุณจะเกลียดมันขนาดนี้

เป็นเพราะฉันเข้าใจผิดที่คิดว่าคุณใช้ประจำ ฉันสัญญาจะไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก

ฉันขอโทษ "

แม้เธอจะเอ่ยขอโทษ สำนึกผิด ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

แต่คำเหล่านั้นเธอไม่ได้เอ่ยออกมาจากใจ ไม่มีความจริงใจเลยสักนิด เป็นเพียงการเอาตัวรอดเท่านั้น

เพราะเธอคิดว่ายานี้ถ้าเตชินไม่เก็บไว้ใช้กับผู้หญิงคนอื่น ก็อาจจะไว้ใช้กับเธอ เธอจึงคิดจะใช้แผนซ้อนแผนนานแล้ว

เพียงแต่ยังไม่มีโอกาส แต่ไม่คิดว่า เมื่อมีโอกาสได้วางยาเขาแล้ว เรื่องราวจะกลายมาเป็นแบบนี้

เตชินที่โกรธจัด เคลื่อนมือไปจับไหล่เธอแล้วผละเธอออกจากตัวเขา

มองหน้าเธอด้วยความผิดหวังและเสียใจแล้วเอ่ยเสียงเย็นชา

" พิม คุณทำแบบนี้ทำไม คุณไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมเลยจริงๆเหรอ "

พิมเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขาแวบหนึ่ง จากนั้นเธอก็รีบก้มหน้าลงทันที สีหน้าหมองแล้วเอ่ยเสียงค่อย

" ฉันขอโทษ ฉัน ฉันนึกว่าคุณใช้มันเป็นปกติ

ฉันเห็นคุณกับผู้หญิงคนนั้นใกล้ชิดกันขนาดนั้น

ฉันแค่คิดว่าจะช่วยให้คุณได้ทำเรื่องอย่างว่ากับ

ผู้หญิงคนนั้นเร็วขึ้น "

เธอเผลอหลุดปากพูดความจริงในใจออกมาอย่างไม่รู้ตัว พอรู้สึกตัวก็รีบแก้ตัวทันทีด้วยความตกใจ

" อ๊ะ! ไม่ใช่ๆ ฉันหมายถึงฉันโมโหคุณมาก ทำไปเพราะความโกรธ ที่คุณไม่สนใจฉันเลย

ฉันยอมรับว่าฉันไม่ชอบที่คุณยอมให้ ผู้หญิงพวกนั้นมาเกาะแกะ มาพูดจาน่าเกลียดแบบนั้น "

สายตาเตชินจับจ้องบนตัวพิมแววตาผิดหวังและเศร้าหมอง

ในช่วงชีวิตเขาแม้จะเคยเสียใจแต่เขาไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดใจแบบนี้มาก่อน

ไม่คิดว่าคนที่ตัวเองรัก จะผลักไสเขาไปให้คนอื่น ถึงขั้นต้องวางยาเขาแบบนี้

แม้เธอจะบอกว่าทำไปเพราะอารมณ์โกรธ

[ หรือว่าปีศาจเตชินจะชอบเราเข้าแล้วจริงๆ หรือว่าที่เป็นแบบนี้เพราะโกรธที่ถูกเราวางยา

เลยหาเรื่องมาพูดให้เรารู้สึกสงสาร ไม่ได้ๆ เราจะใจอ่อน เชื่อเขา ไว้ใจเขา ไม่ได้อีก

คนอย่างเขาไม่มีทางมาชอบเราหรอก หรือต่อให้เขามาชอบเราจริงๆ

เขาก็มองเราเป็นแค่นางบำเรอเหมือนที่เขาเคยพูดไว้เท่านั้นแหละ ]

เมื่อคิดถึงประโยคสุดท้ายเธอรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเจ็บจี๊ดขึ้นมาในอก

จากนั้นเธอก็วิ่งตามเขาออกไปที่ลานจอดรถ เพราะเธอไม่อยากถูกทิ้งในที่แบบนี้คนเดียว

เธอเห็นเขาขึ้นรถเธอก็ตะโกนเรียกเขา

" คุณเตชิน!!! "

เตชินขึ้นรถแล้วขับผ่านหน้าเธอไปด้วยสีหน้าเย็นชาไม่แม้แต่จะเหลียวไปมองเธอ

ใจเธอรู้สึกหวิวขึ้นมา เมื่อรู้ว่าเขาไม่สนใจเธอและทิ้งเธอในที่แบบนี้จริงๆ

ลานจอดรถก็เปลี่ยวจนเธอรู้สึกไม่ดี เธอมองไปรอบๆแล้ววิ่งตามรถเขาออกไป

แววตาเธอสั่นไหวซึมไปด้วยน้ำตา เธอกลัวจนหัวใจสั่นอย่างแรง

แล้วร้องเรียกจนสุดเสียงด้วยน้ำเสียงสั่นเครือที่แฝงไปด้วยความหวาดกลัว

" คุณเตชิน รอฉันด้วย อย่าทิ้งฉันแบบนี้ ฉันกลัว คุณเตชิน "

เธอวิ่งตามรถเขาไปอย่างสุดชีวิตจนรองเท้าพลิกทำให้ข้อเท้าเธอเจ็บจนทรงตัวไม่อยู่แล้วล้มลงไปกับพื้น

ห่างออกไปสามร้อยเมตร มีแววตาชั่วร้ายคู่หนึ่งแอบซ่อนอยู่หลังเสา

คอยจ้องมองเธออยู่ห่างๆแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมาคุยกับปลายสาย

" ฉันมีของขวัญจะให้พวกนายสองคน รีบมาหาฉันที่ลานจอดรถตอนนี้เลย "