ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 47

พิมฟื้นขึ้นมา แล้วกวาดสาตามองไปรอบๆห้อง

ก็รู้ทันทีว่าตัวเองอยู่โรงพยาบาล

เธอนั่งนิ่งทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น นึกถึงสภาพที่ตัวเองวิ่งตามรถของเตชินด้วยความหวาดกลัว

ก็รู้สึกโกรธเตชินจนไม่อยากให้อภัยแล้ว

แล้วภาพที่ผู้ชายลูบไล้บนตัวเธอ มองเธอด้วยสายตาหื่นกาม

ริมฝีปากน่าขยะแขยงสัมผัสลงบนตัวเธอ ก็ลอยเข้ามาในหัว

เธอรู้สึกรังเกียจ ขยะแขยงจนถอดสายน้ำเกลือทิ้ง

แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยสภาพจิตใจที่ย่ำแย่อารมณ์อยากจะฆ่าคน

อีกใจหนึ่งเธอรู้สึกหวาดผวากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ตัวเองเกือบจะถูกข่มขืน

เธอเปิดน้ำแล้วถูร่องรอยพวกนั้นออกแรงๆ

ตามมือ ตามแขน ซอกคอ ที่ถูกสัมผัส

เธอรู้สึกเหมือนมันติดอยู่บนตัวเธอ

เธอขยะแขยงจนน้ำตาไหลอาบแก้มร้องให้ด้วยความรังเกียจ

เธอถูจนผิวบวมแดง เธอรู้สึกว่าถูเท่าไหร่

ก็ถูไม่ออก เธอใช้มือตีตัวเองแล้วกรี๊ดขึ้นเสียงดัง

" กรี๊ด!!! "

ป๊อบกับเตชินเดินเข้ามาได้ยินพอดี ก็รีบวิ่งเข้ามาดูตามเสียงกรี๊ดที่ดังลั่น

เห็นพิมนั่งในห้องน้ำทั้งถูทั้งตีตัวเองด้วยความรังเกียจและขยะแขยง

ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาพร้อมกับพึมพำด้วยความโกรธแค้น

" ฉันจะฆ่ามัน ฉันจะฆ่ามัน กรี๊ด! "

จิตใจพิมที่หวาดผวาหลอมรวมกับความรังเกียจความขยะแขยงและความเกลียดแค้น

จนสติหลุด คลุ้มคลั่งอยากจะฆ่าคนที่ทำแบบนั้นกับเธอให้ได้

ป๊อบเดินเข้าไปหาเธอ แล้วนั่งลงข้างๆเธอค่อยๆปลอบและเกลี้ยกล่อมเธอให้ใจเย็นลง

" พิมใจเย็นๆนะ คุณปลอดภัยแล้ว คุณปลอดภัยแล้วจริงๆ คุณไม่ได้เป็นอะไรแล้ว "

เตชินยืนพิงขอบประตู มองพิมอยู่ห่างๆด้วยความรู้สึกผิดที่เห็นเธอมีสภาพคลุ้มคลั่งแบบนั้น

ทันทีที่พิมเห็นป๊อบเธอก็โผเข้าไปกอดเขา

พร้อมกับเอ่ยเสียงสั่นเครือเจือสะอื้นทั้งน้ำตา

" อาจารย์ป๊อบ พิมกลัว ต่อไปพิมจะไม่ไปที่แบบนั้นอีกแล้ว

พิมกลัว พิมรู้สึกหวิวมองไปทางไหนก็มืดไปหมด เขาทิ้งพิมไว้คนเดียวในที่แบบนั้น พิมกลัว ฮือๆๆ

ผู้หญิงของเขา ผู้หญิงของเขากรอกยาใส่ปากพิม

พิมจะฆ่าพวกเขา พิมอยากฆ่าพวกเขาที่รวมหัวกันทำพิม ฮือ... "

เตชินกำมือแน่นด้วยความโมโหตัวเอง ลึกๆก็แอบหึงและแอบอิจฉาป๊อบ

ที่เป็นคนที่พิมเลือกกอดในเวลาแบบนี้

รวมถึงฟ้องเรื่องที่เกิดขึ้นกับป๊อบด้วยความสนิทสนม ราวกับเด็กกำลังฟ้องผู้ใหญ่ที่ถูกรังแก

ป๊อบกอดพิมแล้วลูบหลังพิมเบาๆแล้วเอ่ยปลอบอย่างอ่อนโยน

" พิมใจเย็นๆนะ หายใจเข้าลึกๆแล้วค่อยๆผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ

แล้วฟังผมนะ พวกเขาไม่ได้ทำอะไรพิม ไม่ได้ทำอะไรอย่างที่พิมเข้าใจเลย

แล้วตอนนี้ กรรมก็ตามสนองพวกเขาหมดแล้ว

พิมอย่าไปคิดเรื่องนี้อีกเลยนะ "

ได้ยินว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไรพิมดีใจขึ้นมาหน่อย แล้วเอ่ยอย่างโล่งใจ

" จริงเหรอคะ คุณไม่ได้โกหกพิมใช่มั้ย "

ป๊อบยิ้มอ่อนพยักหน้าให้พิมเบาๆแล้วเอ่ย

" จริงครับ ผมกับคุณเตชินไปช่วยคุณไว้ทันพอดี พวกเขาไม่ได้ทำอะไรคุณเลยจริงๆ ถ้าไม่เชื่อคุณไปถามคุณเตชินก็ได้ "

พิมพยักหน้าบ่งบอกว่าเชื่อเขา เขายิ้มแล้วเอ่ยต่อว่า

" คุณรีบอาบน้ำเถอะ "

เขาก็เลื่อนสายตาไปมองตามมือตามคอที่บวมแดงจากการเสียดสีของผิว

เป็นร่องรอยที่พิมใช้มือถูผิวแรงๆก่อนหน้านี้ เขาจับไปที่มือ ที่แขนของพิม แล้วเอ่ยต่อ

" ผิวช้ำ บวมแดงหมดแล้ว ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้อีกนะ เข้าใจมั้ย "

พิมพยักหน้าเบาๆ รู้สึกดีขึ้นมาหน่อยที่รู้ว่าตัวเองปลอดภัย ไม่ได้ถูกกระทำอนาจาร

ป๊อบยิ้มให้เธออย่างอบอุ่นแล้วเอ่ย

" คุณอาบน้ำเถอะ ผมจะออกไปรอข้างนอกนะ "

" ค่ะ "

สติพิมคงที่ขึ้นมาหน่อยแต่ความแค้นที่ฝังในใจไม่ลดลงเลย

เตชินรู้สึกสะใจที่เห็นสีหน้าป๊อบดูกระวนกระวายใจราวกับคนกำลังจะบ้าคลั่ง จึงเอ่ยตอบไปว่า

" ก็หมายความว่าเธอเป็นภรรยาของผมอย่างสมบูรณ์เหมือนคู่สามีภรรยาทั่วไป

คุณป๊อบเป็นคนฉลาด คงไม่ต้องให้ผมบอกหรืออธิบายหรอกนะ ว่าเหมือนยังไง "

ป๊อบควบคุมอารมณ์ไว้กำมือแน่นจนมือสั่น

สุดท้ายมารู้แบบนี้เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป

ยกมือขึ้นชกไปที่เตชิน

เตชินมือไวไม่ยอมให้เขาต่อยอีกเป็นครั้งที่สอง

เขาจับมือป๊อบไว้แน่น

แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นสีหน้าจริงจังแววตาคมกริบจับจ้องป๊อบอย่างไม่ยอม

" ผมไม่อยากมีปัญหากับคุณ เรื่องผู้หญิง

ผมรู้ว่าคุณชอบพิม เจอพิมมาก่อน

แต่เธอเป็นภรรยาของผมแล้ว ผมว่าคุณถอยไปตั้งแต่ตอนนี้เลยดีกว่า

จะได้ไม่เสียใจไปมากกว่านี้ และผมไม่อยากทะเลาะกับคุณต่อหน้าภรรยาผม

คุณตัดใจจากเธอซะเถอะ ถึงยังไงผมก็ไม่มีวันปล่อยเธอไปแล้ว "

ป๊อบดึงมือกลับมาแล้วเอ่ยด้วยแววตาแดงก่ำ แล้วเอ่ยอย่างจำใจด้วยความเจ็บปวดใจ

" ได้ ในเมื่อคุณพูดแบบนี้ ผมจะยอมถอยไปก่อน แต่ถ้าคุณทำให้เธอเสียใจ

หรือทำให้เธอได้รับอันตรายอย่างวันนี้อีก

คุณจำไว้ ผมจะไม่ยอมถอยให้คุณแล้ว "

เอ่ยจบป๊อบก็เดินเปิดประตูออกไปด้วยท่าทางถมึงทึง

ในใจเจ็บปวดจนน้ำตาลูกผู้ชายจะไหลออกมาแล้ว

ที่สุดท้ายคนที่เขารักและชอบมาตลอดหลายปี

ก็กลายเป็นภรรยาคนอื่นไปอย่างสมบรณ์แล้ว

เขาไม่ได้รังเกียจที่พิมเป็นของเตชิน แต่เขาไม่อยากให้พิมทำผิดศิลธรรม

และยิ่งไม่อยากให้พิมเจ็บปวด หากยังมีเขาอยู่เธออาจจะอยู่กับเตชินอย่างทุกข์ใจและไม่มีความสุข

เขาไม่อยากเห็นเธอไม่มีความสุข เขาอยากเห็นพิมคนเดิมที่สดใสร่าเริง

และยิ้มอย่างมีความสุขทุกวันแบบนั้น