ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 48

พิมเดินกะเผลกออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เห็นป๊อบแล้ว แม้เธอไม่อยากคุยกับเตชินเลย

แต่มันก็ไม่มีคนอื่นที่เธอพอจะพูดคุยหรือถามไถ่ได้ เธอเลยฝืนใจเอ่ยปากถามเตชินว่า

" คุณป๊อบไปไหนแล้ว "

เตชินไม่ค่อยพอใจที่เธอถามหาป๊อบแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรจึงเอ่ยตอบเธอไปอย่างไม่เต็มใจ

" เขากลับไปแล้ว คงมีธุระด่วน "

แล้วเขาก็เดินไปหยิบไดร์เป่าผมมาเสียบปลั๊กแล้วเอ่ยขึ้น

" คุณมาเป่าผมเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบาย "

พิมเดินเข้าไปหาเขาแล้วยื่นมือไปจับไดร์เป่าผมในมือเตชิน แต่เขากลับไม่ยอมให้

เธอจึงเอ่ยด้วยสีหน้าบึ้งตึงแฝงความเย็นชาในน้ำเสียง

" เอาไดร์เป่าผมมา "

เตชินจึงเอ่ยว่า

" คุณนั่งลงเถอะ เดี๋ยวผมจะเป่าให้ "

พิมจึงเอ่ยว่า

" ไม่ต้อง ผมของฉัน ฉันจะเป่าเอง "

แววตาและน้ำเสียงของพิมเย็นชา ท่าทางห่างเหิน

ทำให้เตชินไม่ชอบใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เอ่ยอย่างใจเย็น

" พิมผมขอโทษ ผมรู้ว่าผมผิด คุณอย่าทำหน้างอใส่กันแบบนี้อีกเลยได้มั้ย ต่อไปผมจะไม่ทำแบบนี้อีก "

พิมจึงเอ่ยอย่างเย็นชาถ้อยคำเต็มไปด้วยความประชดประชัน

" คุณขอโทษฉันทำไม คุณไม่ได้ทำอะไรผิด

รถของคุณ

คุณจะให้ใครขึ้นหรือทิ้งใครก็ได้

มันเป็นสิทธิ์ของคุณ

อีกอย่างฉันเป็นแค่ลูกจ้างคุณ

เป็นแค่คนต่ำต้อยคนหนึ่ง

ที่คุณอยากจะทิ้งตอนไหนเมื่อไหร่ ที่ไหน

ก็ทิ้งได้

คำขอโทษของคุณ ฉันไม่กล้ารับหรอก

คุณเก็บไว้ใช้กับคนอื่นเถอะ "

เธอยิ่งพูด ก็ยิ่งสงสารตัวเอง ยิ่งนึกถึงสภาพตัวตัวเองที่วิ่งตามรถเขาอย่างสุดชีวิต

ลืมแม้กระทั่งความเจ็บปวดที่ข้อเท้า ไม่สนใจรอยแผลที่หัวเข่า

แต่เขากลับทอดทิ้งเธออย่างเลือดเย็น ไม่มีแม้แต่ใจที่จะห่วงใยลูกจ้างตัวเล็กๆอย่างเธอ

เมื่อเทียบกับความรู้สึกกลัวในเวลานั้น เธอไม่อยากจะรู้จักเขาแล้ว

เตชินเดินเข้ามาจับไหล่พิม พิมสะบัดมือเขาออกทันทีแล้วถอยห่าง

เตชินได้แต่ยืนอยู่อย่างนั้นแล้วเอ่ยอย่างจนปัญญา

" พิมคุณจะให้ผมทำยังไง คุณถึงจะพอใจ

ถึงจะหายโกรธ "

พิมจึงเอ่ยว่า

" คุณไม่จำเป็นต้องทำอะไรค่ะ เพราะฉันไม่ได้โกรธคุณ ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้

แค่อยากกลับไปอยู่ในจุดเดิม

กลับไปเป็นฉันคนเดิม ที่ไม่เคยรู้จักคุณ "

เตชินไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เกิดมาเขาไม่เคยง้อใคร หรือตามเอาใจใครแบบนี้มาก่อน

" ช่วงนี้ผู้ป่วย จะอาบน้ำลำบากหน่อยนะคะ

ต้องระมัดระวังไม่ให้เฝือกโดนน้ำค่ะ ไม่งั้นผู้ป่วยจะหายช้านะคะ "

พิมเอ่ยเพียงสั้นๆว่า

" ค่ะ "

พอทำแผลใส่เฝือกเสร็จ พยาบาลก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป

จากนั้นเตชินก็เดินไปปิดไฟ แล้วขึ้นไปเบียดพิมบนเตียง

พิมจึงเอ่ยด้วยสีหน้าบูดบึ้งน้ำเสียงโกรธเคือง

" คุณเตชิน ถ้าคุณอยากนอนเตียงนักคุณก็นอนไปเลย "

พิมขยับตัวจะลุกขึ้นลงจากเตียง เตชิดกลับกอดเธอไว้แน่นแล้วเอ่ย

" คุณอย่าดื้อสิพิม ดึกมากแล้ว จะไปไหนอีก

อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว หลับเถอะ "

พิมหน้านิ่วคิ้วขมวดเป็นปมเอ่ยขึ้น

" คุณเตชิน ปล่อย คุณอย่ามาทำแบบนี้กับฉันนะ

ถ้าคุณไม่ปล่อยฉันจะผลักคุณให้ตกเตียงแล้วนะ "

เตชินไม่สนคำขู่ เขากอดเธอแน่นกว่าเดิม

แล้วเอ่ย

" นอนดีๆพิม ดึกแล้วขืนคุณยังดื้อไม่เชื่อฟังนะ ผมจะจูบคุณไม่ปล่อยเลยนะ "

พิมไม่พอใจยกมือขึ้นมาจะตีเตชิน เตชินจับมือเธอไว้แน่นแล้ว นอนกอดเธอนิ่ง

" หลับนะพิม ไม่ดื้อแล้ว "

ทั้งสองนอนตะแคงเบียดกันอยู่บนเตียงพิมดิ้นจนเหนื่อยและเผลอหลับไปในอ้อมแขนของเตชิน