ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 49

เช้าวันต่อมา เตชินก็ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลและรับยาให้พิม

จากนั้นพวก้ขาก็พากันกลับบ้าน

อยู่บ้าน พิมเดินไปไหนมาไหนไม่สะดวก

เตชินก็จะคอยอุ้มเธอ

คอยดูแลเธอไม่ห่างและอำนวยความสะดวกให้เธอด้วยตนเอง

แม้แต่อาบน้ำ เตชินยังซื้ออ่างเล็กๆพอดีตัวมาให้เธอ เพื่อสะดวกในการอาบน้ำ

เขาคอยทำแผล ใส่ยาให้เธอทุกวัน

การดูแลเอาใจใส่ของเตชิน

ทำให้พิมค่อยๆลืมเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้น

ใจเธอค่อยๆกลับมาอ่อนโยนและเริ่มใจอ่อนมองความดีของเตชิน

เธอยอมให้เขานอนกอดทุกคืนและวันนี้ก็เช่นกัน เตชินหอมแก้มนุ่มๆซ้ายที ขวาที

แล้วย้ายไปจูบหน้าผากแล้วลงมาจูบปากเธอเบาๆจากนั้นเขาก็เอ่ย

" หลับฝันดีนะ พรุ่งหมอนัดตัดเฝือก ผมจะพาคุณไปแต่เช้า จากนั้นเราก็ไปเที่ยวกันต่อดีมั้ย "

พิมยิ้มแล้วพยักหน้าเอ่ยตอบ

" ค่ะ ฝันดีค่ะ "

เช้าวันใหม่เดือนใหม่ เป็นวันนัดตัดเฝือกออก

เตชินพาพิมไปหาหมอแต่เช้า

ระหว่างที่พิมเข้าไปตัดเฝือกออก

เสียงโทรศัพท์ของเตชินก็ดังขึ้น

เมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แล้วเขาก็มองไปทางพิมที่นั่งอยู่บนเตียงรอตัดเฝือก

แล้วเขาก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

" คุณอยู่คนเดียวได้มั้ย กลัวหรือเปล่า "

พิมส่ายหน้าแล้วเอ่ย

" ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ จะมากลัวเรื่องแค่นี้ทำไมกัน "

เขายิ้มแล้วเอ่ยต่อว่า

" งั้นผมขอตัวออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกนะแล้วจะกลับมารับ "

" ค่ะ "

แล้วเตชินก็หมุนตัวออกไปเปิดประตู เดินออกไป พร้อมกับกดรับโทรศัพท์ทันที

" ครับแม่ "

เตชินเดินออกไปคุยที่ระเบียงที่ไม่ค่อยมีผู้คนเดินเพ่นพ่าน ผ่านไปผ่านมา

คุณหญิงจารวีที่อยู่ปลายสายก็เอ่ยถามขึ้น

" ช่วงนี้ลูกกับสาวใช้ของลูกสบายดีมั้ย "

" ครับ พวกเราสบายดี "

เตชินเอ่ยตอบ จากนั้นผู้เป็นแม่ก็เอ่ยถามต่อด้วยน้ำเสียงกังวลใจ

" นี่ก็สองเดือนแล้ว ลูกกับหล่อนคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว แม่หมายถึง หล่อนท้องหรือยัง "

เตชินจึงเอ่ยตอบผู้เป็นแม่ว่า

" เธอยังไม่ท้องครับ คุณแม่ไม่ต้องห่วง คุณแม่จัดการในส่วนของคุณแม่ให้เรียบร้อยเถอะ

ส่วนทางผม คุณแม่สบายใจได้ ไม่นานผมจะทำให้เธอท้องลูกของผมให้ได้ครับ "

คุณหญิงจารวีได้ยินดังนั้นก็ยิ้มอย่างสบายใจรู้สึกเบาใจขึ้นมาหน่อยแล้วเอ่ยถามลูกชายต่อ

" ถ้าหล่อนคลอดลูกแล้ว แล้วหลังจากนั้นล่ะ

ลูกจะเอายังไงกับหล่อน "

เตชินจึงเอ่ยตอบไปว่า

" หลังจากนั้นเหรอ ผมยังไม่ได้คิดครับ ยังไม่ได้วางแผนอะไร คงต้องหย่า ให้เธอกลับไปใช้ชีวิตอิสระของเธอ "

คุณหญิงจารวีเอ่ยถามด้วยความสงสัย

" แล้วลูกไม่ได้รู้สึกอะไรกับหล่อนเลยเหรอ "

เตชินถอนหายใจแล้วตอบไปว่า

" ไม่ครับ คุณแม่ก็รู้ว่าผมไม่สามารถให้ความรู้สึกกับใครได้อีก

แต่ถ้าอาจจะเผลอมีบ้างเล็กน้อย ก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรกับผม

หลังจากบรรลุจุดประสงค์แล้ว ผมกับเธอก็ต้องหย่าขาดกันครับ "

ได้ยินดังนั้นคุณหญิงจารวีจึงเอ่ยว่า

" แม่แล้วแต่ลูกเลยนะ เรื่องนี้แม่เคารพการตัดสินใจของลูก

แม่จะไม่ไปก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวของลูกแล้ว แต่ขอให้ลูกคิดให้รอบคอบ

ทบทวนถามใจตัวเองก่อนตัดสินใจให้ดีๆ

บางอย่าง เมื่อเราตัดสินใจตัดออกไปแล้ว

ก็ไม่สามารถเอากลับคืนมาได้อีกนะลูก "

เตชินเอ่ยตอบอย่างหนักแน่น

" ครับ ผมตัดสินใจดีแล้ว คุณแม่ไม่ต้องห่วง "

พิมที่เดินออกมาตามหาเตชินหลังจากตัดเฝือกเสร็จ ก็มาได้ยินเข้ากับสิ่งที่เตชินพูดทั้งหมด

เธอแอบฟังอย่างเงียบๆแทบล้มทั้งยืน

เธอเอามือปิดปากไว้ไม่ให้เสียงร้องให้

เล็ดลอดออกมา น้ำตาไหลพรั่งพรูลงมาเป็นสาย

เธอยอมใจอ่อน ยอมเชื่อใจเขา และยอมให้ใจเขาไป

จนลืมนึกถึงความเป็นจริงที่เขาเข้ามาในชีวิตเธอ

แต่พอเขาเบื่อหรือรู้สึกว่าหมดประโยชน์แล้ว

เขาก็ไม่ใส่ใจขายทิ้งไปทันทีอย่างไร้เยื่อใย

ทางด้านโรงพยาบาล

หลังจากวางสายเตชินก็นั่งรอพิมหน้าห้องอย่างใจเย็น

จนหมอเปิดประตูเดินออกมาเห็นเขาก็เอ่ยถามขึ้น

" อ้าว คุณยังไม่กลับเหรอครับ ผมนึกว่าคุณกลับไปตั้งนานแล้ว "

เตชินจึงมองเข้าไปด้านในที่ว่างเปล่าไร้เงาพิม แล้วเอ่ยถามขึ้น

" ภรรยาผมล่ะครับ ผมนึกว่าเธออยู่ในห้องหมออยู่ "

หมอยิ้มแล้วเอ่ย

" ภรรยาคุณตัดเฝือกเสร็จนานแล้วครับ แล้วเธอก็ออกไปจากห้องผมนานแล้วด้วย "

ได้ยินดังนั้นเตชินก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติของพิม

[ หรือว่าเธอจะได้ยินเราคุยโทรศัพท์ ]

คิดได้ดังนั้นเขาก็วิ่งออกไปที่รถอย่างรีบร้อน แล้วขับออกจากโรงพยาบาลทันที

เขาพยายามโทรหาพิมแต่ก็โทรไม่ติดมีแต่เสียงฝากข้อความจากทางคอลเซ็นเตอร์

จากนั้นเขาก็โทรไปที่บ้าน เมื่อป้าใจมารับสายเขาก็เอ่ยถามขึ้น

" ป้าใจครับ คุณพิมกลับถึงบ้านหรือยัง "

ป้าใจที่อยู่ปลายสายจึงเอ่ยตอบว่า

" ยังค่ะ "

แล้วเขาก็วางสายไป พร้อมกับพึมพำเบาๆ

" คุณไปไหนของคุณนะพิม "

เตชินขับรถตามหาพิมอย่างร้อนใจ

เพราะกลัวว่าเธอจะหนีไป

เขาจึงโทรไปหาผู้ช่วย เมื่อผู้ช่วยคังรับสาย

เขาจึงเอ่ย

" คุณช่วยส่งคนไปเฝ้าจับตาดูเพื่อนของพิมหน่อย แล้วก็จับตาดูบ้านของคุณพิมด้วย

ว่าเธอกลับบ้านเกิดหรือเปล่า ถ้าพบเธอให้รีบรายงานผมทันที "

" ครับ "

ผู้ช่วยคังเอ่ยตอบด้วยความสงสัย หลังจากวางสาย

เขายืนพึมพำอยู่คนเดียวหน้าห้องประธานบริษัท

" มันเกิดอะไรขึ้น คุณพิมหนีไปเหรอ แล้วทำไมอยู่ๆคุณพิมถึงหนีไปล่ะ ช่างมันๆ เรื่องของเจ้านาย "

จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออกไปสั่งงานกับลูกน้องสายสืบทั้งหลายทันที