ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 50

พิมเดินผ่อนคลายอารมณ์คนเดียวอย่างเงียบๆพร้อมกับพึมพำในใจ

[ เกิดเป็นพิมนี่เหนื่อยเหลือเกิน นอกจากเรียนดีเรียนเก่งแล้วอย่างอื่นล้วนไม่ดีสักอย่าง

ต้องกัดปากตีนถีบตั้งแต่เด็ก อดทนกับความยากลำบากมาตลอด จนโตมาถึงตอนนี้ได้ไม่ใช่ง่ายๆเลย ]

เธอเดินพึมพำกับตัวเองในใจเดินไปตามทางฟุตบาท

ข้างทางร่มรื่นไปด้วยต้นไม่ใหญ่เรียงรายไปตลอดทาง

แล้วเธอก็เดินไปที่เก่า นั่นก็คือเกาะลอยที่เธอชอบมาปั่นจักรยานน้ำรูปเป็ด

เธอไปจ่ายตังค์แล้วเดินลงไปนั่งในเรือ

หยิบไม้พายขึ้นมาแล้วทอดสายตามองไปยังอีกฝั่งแล้วเอ่ยอย่างฮึดสู้อีกครั้ง

" เราจะมาท้อแท้ใจกับเรื่องแค่นี้ไม่ได้เด็ดขาด เมื่อลงไปนั่งในเรือแล้ว เดินเรือเส้นทางนี้แล้ว

ต่อให้มีลม มีฝนตกลงมากระหน่ำใส่ ต่อให้เรือชำรุด

ต่อให้เหนื่อยหรือเจออะไรที่ยากลำบากแค่ไหน

เราก็ต้องพาตัวเองไปให้รอด พายไปให้ถึงฝั่งให้ได้ "

จากนั้นเธอก็ยกไม้พายขึ้นแล้วส่งเสียงดังออกมาน้ำเสียงฮึกเหิมราวกับพร้อมที่จะออกรบ

" สู้...สู้ !!! "

ทำเอาคนที่อยู่รอบๆ ที่อยู่แถวนั้นและคนที่เดินผ่านไปผ่านมา

ต่างหันมามองเธออย่างงงงัน

บางคนแอบขำให้กับท่าทางของเธอ

เวลานี้เธอไม่สนใจใครหน้าไหนแล้วไม่แม้แต่จะแคร์สายตาใคร

เธอจับไม้พายแน่นแล้วเริ่มพายทันที พายไปอย่างทุลักทุเล

เพราะเธอไม่เคยพายเรือมาก่อน แต่เธอคิดว่าถ้าเธอตกน้ำเธอก็ว่ายน้ำเป็น

ดังนั้นเธอจึงพายไป ศึกษาเรียนรู้ด้วยตนเองไป

ว่าทำยังไง ถึงจะให้เรือมันเคลื่อนไปข้างหน้าได้และไม่ให้เรือล่ม

เตชินที่ขับรถตามหาพิมก็นึกขึ้นได้ว่ามีอีกที่หนึ่ง ที่พิมเคยไป

เขาจึงขับเข้ามาในสวนลุมพินีแล้วลงจากรถเดินตามหาพิมในทุกที่ ที่เธอเคยไป

พิมพายเรือไป บ่นพึมพำไป ราวกับกำลังระบายอารมณ์ออกมา ให้เรือที่ตัวเองพายอยู่นั้นรับฟัง

" คุณเตชิน คุณเจ้าเล่ห์ ไร้หัวใจมากนักใช่มั้ย

มาล้อเล่นกับความรู้สึกฉันมันสนุกมากนักใช่มั้ย

ได้ ฉันจะทำให้คุณรู้ว่า ฉันเองก็ไม่เคยรักคุณเลย ฉันสามารถทิ้งคุณได้อย่างไร้เยื่อใยเช่นกัน

และฉันจะไม่มีวันทำให้คุณกับแม่ของคุณสมหวังเด็ดขาด ถ้าฉันจะมีลูก

ฉันจะมีกับคนที่ฉันรักเท่านั้น จะไม่มีกับคุณแน่นอน

ฉันจะทำให้คุณรู้ว่า ความรู้สึกเฟลมันเป็นยังไง

ฉันจะทำให้คุณไม่กล้าทำตัวไร้หัวใจกับใครได้อีกคอยดู

ฉันจะเก่งกว่าคุณกว่าคุณ ฉันจะชนะคุณ "

อารมณ์ที่คุกรุ่นอัดแน่นในอก ราวกับมันได้ปะทุออกมาหลังจากที่เธอพูดระบายออกมา

เธอรู้สึกเบาใจไปเลย คล้ายกับไม่เคยมีเรื่องให้ทุกข์ใจมาก่อน

เตชินเดินมาตามหาเธอ ในที่ ที่เธอเคยมาปั่นเป็ด เมื่อเจอเธอ เขาดีใจมาก

รีบเข้าไปในจักรยานน้ำรูปเป็ดแล้วปั่นออกไปหาเธอทันที

พิมที่พายเรือไปใกล้จะถึงฝั่งแล้ว ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ร้องเรียกเธอดังมาจากข้างหลัง

" พิม! "

แล้วเขาก็เอ่ยขึ้น

" จะเที่ยงแล้ว เราไปหาอะไรทานก่อนดีกว่า คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ย "

พิมแสร้งยิ้มอย่างอ่อนหวานแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

" ไม่มีค่ะ พิมทานอะไรก็ได้ค่ะ "

ได้ยินดังนั้น เตชินจึงเอ่ยว่า

" ครับ งั้นเราออกไปทานข้างนอกนะ เดี๋ยวผมจะพาคุณไปทานสเต็กที่ดีที่สุดในเมืองนี้ "

" ค่ะ "

แล้วเตชินก็พาเธอกลับไปที่รถ แล้วขับออกไปยังร้านสเต็กที่เขาพูดถึง

พอเข้าไปนั่งในร้าน เขาก็สั่งเมนูแนะนำที่อยากให้พิมได้ลองชิมแล้วเอ่ยถามพิมว่า

" คุณจะเอาอะไรเพิ่มอีกมั้ย "

พิมส่ายหน้าแล้วเอ่ย

" ไม่แล้วค่ะ "

ไม่นานสเต็กที่สั่งก็ถูกนำมาเสิร์ฟลงบนโต๊ะ

วางลงตรงหน้าของทั้งสอง

แล้วทั้งสองก็เริ่มทานอาหารกันอย่างเงียบๆ

เตชินพยายามแอบสังเกต หาร่องรอยความผิดปกติบนตัวพิม แต่ก็ไม่พบอะไร

[ สงสัยเราจะคิดมากไปเอง ]

พิมรู้ตัว แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าเขากำลังแอบสังเกตเธออยู่

เธอนั่งนิ่งทานอาหารของตัวเองต่อไปอย่างมีมารยาท