ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 63

คนอย่างเธอแม้จะจน แต่จะขอจนอย่างมีเกียรติและศักดิ์ศรี

เมื่อเธอยอมลดศักดิ์ศรีลง เอ่ยขอให้เขาขอเธอแต่งงาน หวังว่าเขาจะสงสารและเมตตาเธอบ้าง

แต่เขากลับปฏิเสธเธออย่างไม่ต้องคิด

ถ้อยคำที่เขาคอยพร่ามว่ารักเธอนักหนาล้วนเป็นแค่การโกหกหลอกลวง

ไม่มีความจริงใจเลยสักนิด เธอรู้สึกพอแล้วเหนื่อยแล้วจริงๆกับความรู้สึกดีๆที่มีให้เขา

[ ฉันจะไม่ยอมเป็นหงส์พิการที่บินไม่ได้เพราะคุณหรอกนะคุณเตชิน

และจะไม่ยอมให้น้ำหนึ่งสมหวังในการรอคอยนั้นเด็ดขาด ]

คิดได้ดังนั้นเธอก็ลุกขึ้นมานั่ง น้ำที่เต็มอ่างล้นทลักออกมา โดยที่เธอไม่สนใจที่จะปิดน้ำเลย

ราวกับว่า จะชำระล้างร่างกายให้สะอาด แล้วให้สิ่งสกปรกที่ชำระล้างไหลไปตามน้ำที่ล้นออก

เธอกลั้นหายใจในน้ำนาน พอลุกขึ้นยืนเหมือนกับเธอตายแล้วได้เกิดใหม่ เปลี่ยนไปเป็นอีกคน

มีแววตาที่ไร้อารมณ์ สีหน้านิ่ง เย็นชาราวกับคนไร้ความรู้สึก

ไม่หลงเหลือความเป็นเธอที่สดใสร่าเริงขี้อ้อนคนเดิมอีกต่อไป

เธอปิดน้ำแล้วก้าวลงจากอ่าง หยิบผ้าเช็ดตัวมาคลุมเนินอกปกปิดร่างกาย

แล้วเดินออกจากห้องน้ำ ตรงไปยังตู้เสื้อผ้า

แล้วยื่นมือไปเปิดตู้เสื้อผ้า

หยิบเอาแผ่นแปะคุมกำเนิดในกระเป๋ามาแปะแล้วหยิบชุดชั้นในกับชุดนอนมาสวมใส่

จากนั้น เธอก็เดินไปนั่งลงหน้ากระจกเสียบปลั๊กแล้วเริ่มเป่าผมอย่างเงียบๆ

แววตาเธอนิ่งสงบมองหน้าตัวเองในกระจกอย่างเย็นชาและไร้อารมณ์

พอเธอเป่าผมเสร็จ ก็ลุกขึ้นเดินออกไปสวนทางกับเตชินที่กำลังเดินเข้ามาในห้องแต่งตัวพอดี

เขาคว้าแขนเธอไว้แล้วเอ่ย

" คุณเป่าผมให้ผมหน่อยสิ "

" ค่ะ "

เธอเอ่ยเพียงสั้นๆด้วยสีหน้าเรียบเฉยเย็นชา ไม่พูดไม่จาอะไรให้มากความเหมือนอย่างแต่ก่อน

เธอหมุนตัวหันหลังเดินกลับเข้าไปหยิบไดร์เป่าผมขึ้นมา รอเตชินนั่ง

เตชินเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ เธอก็กดปุ่มสวิตซ์เปิดแล้วเป่าผมให้เขาทันทีด้วยสีหน้านิ่งเฉย

ไม่แม้แต่จะมองเขาที่กำลังจ้องใบหน้าของเธออยู่

เมื่อผมเตชินแห้งแล้วเธอก็ปิดสวิตซ์ไดร์เป่าผมแล้วดึงปลั๊กออกพร้อมกับเอ่ยว่า

" เสร็จแล้วค่ะ "

จากนั้นเธอก็เดินออกจากห้อง ลงไปชั้นล่างแล้วเดินเข้าไปในห้องครัว

หยิบผ้ากันเปื้อนมาใส่ แล้วหยิบถ้วยกับไข่ขึ้นมาวางบนโต๊ะ

หันไปตั้งกระทะเทน้ำมันลงไป เปิดไฟอ่อนๆทิ้งไว้

จากนั้นก็หันไปตอกไข่ใส่ถ้วยที่เตรียมไว้ ใส่รสดีกับซอสเล็กน้อย แล้วตีไข่ให้เข้ากัน

เทลงไปทอดในน้ำมันที่เดือดแล้ว

จากนั้นเธอก็ตักข้าวใส่จานแล้วนำไข่ที่ทอดมาวางลงในจานข้าว

หยิบช้อนกับส้อมแล้วเดินออกไปนั่งทานบนโต๊ะอาหารอย่างเงียบๆ

เตชินเดินเข้ามาได้กลิ่นหอมของไข่ที่ตลบอบอวลไปทั่วห้องเขาก็อยากกินขึ้นมาทันที

จึงเอ่ยว่า

" พิม ผมอยากกินไข่เหมือนกับคุณ ตอนนี้ผมหิวข้าวมากแล้ว คุณช่วยทำให้ผมหน่อย "

ได้ยินดังนั้นพิมจึงเอ่ยขึ้นด้วยแววตาไร้อารมณ์ไม่แม้แต่จะมองเขา

" ฉันทานข้าวอยู่ คุณเรียกป้าใจมาทำให้เถอะ "

เตชินรู้สึกไม่ดีเลยที่พิมเย็นชาใส่เขาแบบนี้

เขารู้สึกหงุดหงิดเขารู้สึกคล้ายกับว่ากำลังจะขาดหรือสูญเสียอะไรบางอย่างไป

แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ จากเขานั้นจึงเอ่ยว่า

" วันนี้ป้าใจลากลับบ้าน ในบ้านเหลือแค่เราสองคน ผมทอดไข่ไม่เป็น "

พิมก็ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในครัว

สักพักก็เดินออกมาพร้อมกับข้าวไข่เจียวในมือ

วางลงตรงหน้าของเตชินแล้วเธอก็กลับมานั่งทานข้าวของเธอต่อ

ทานเสร็จเธอยกน้ำขึ้นมาดื่ม แล้วลุกไปล้างจานจากนั้นก็เดินออกจากห้องครัว ขึ้นไปบนห้องแล้วนอนต่อ

ไม่นานเตชินก็เดินตามขึ้นมา กลับเข้ามาในห้องแล้วเดินมาที่เตียง

เห็นพิมนอนหันหลัง เขาก็ขึ้นมาบนเตียงแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่ม

ตะแคงตัวหันหน้าไปทางพิมแล้วนอนกอดเธอไว้ในอ้อมแขนเหมือนเดิม เฉกเช่นทุกคืน

ในเช้าวันต่อมาเตชินก็ไปทำงานตามปกติ ตอนเย็นน้ำหนึ่งก็โทรมาหาเขาแล้วเอ่ย

" คุณเตชินจะมาหาน้ำหนึ่งกี่โมงคะ "

" อีกสักพักผมจะออกไปแล้วครับ "

เตชินเอ่ยตอบ

แล้วน้ำหนึ่งก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานว่า

" ค่ะ น้ำหนึ่งจะรอนะคะ "

" ครับ "

พอเลิกงานเตชินก็ออกจากบริษัท ตรงไปยังโรงแรมที่เขาจัดให้น้ำหนึ่งอยู่

กว่าจะออกจากโรงแรม กลับมาบ้านก็มืดค่ำ ถึงบ้านสามทุ่มทุกคืน

พอเข้ามาในห้องก็เห็นพิมเข้านอนแล้ว

และหลับไปแล้วทุกคืน เขาก็ไม่รบกวนเธอ

เพราะคืนนั้นเขาตักตวงเอาความสุขจากเธอไปทั้งคืนแล้ว เขาจึงไม่อยากรบกวนเธออีก

จากนั้นเขาก็เข้าไปอาบน้ำแล้วกลับมานอนกอดเธอเหมือนอย่างเช่นทุกคืน

เย็นวันต่อมาหลังจากที่ผู้ช่วยคังส่งเตชิน

ไปหาน้ำหนึ่งเสร็จ

เขาก็ส่งข้อความมาหาพิมโดยบอกว่า

( คุณพิมครับ ช่วงนี้คุณชายไม่รู้เป็นอะไร

หลังเลิกงานก็มาหาคุณน้ำหนึ่ง วันละสามชั่วโมงที่โรงแรมทุกวันเลยครับ )

พิมเปิดดูข้อความที่ผู้ช่วยคังส่งมา เธอก็พิมถามไปว่า

( ตอนนี้ล่ะ คุณเตชินยังอยู่กับน้ำหนึ่งเหรอ )

จะเห็นแกเป็นภรรยาจริงๆเหรอ

อย่างแกก็เป็นได้แค่ของเล่น

ที่คุณเตชินเบื่อแล้วเท่านั้นแหละ "

จากนั้นน้ำหนึ่งก็ยิ้มเยาะขึ้นแล้วเอ่ยต่อ

" เพียงแค่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะเป็นแม่อุ้มบุญ ก็หลงคิดว่าตัวเอง เป็นภรรยาจริงๆของคุณเตชิน ช่างน่าสมเพชจริงๆ "

ได้ยินดังนั้น คิ้วสวยของพิมก็กระตุกวุบ มองไปยังเตชินอย่างเย็นชา

ไม่คิดว่าเขาจะเปิดเผยเรื่องนี้กับน้ำหนึ่งทำให้เธอรู้สึกอับอายไร้ค่า

เธอโกรธจนน้ำตาเกือบจะไหลออกมา

จากนั้นเธอก็หันมาเอ่ยกับน้ำหนึ่งว่า

" ก่อนที่เธอจะมาสมเพชฉัน เธอสมเพชตัวเองก่อนมั้ย

ส่วนเรื่องอุ้มบุญ เธอคิดว่าคนอย่างฉันจะยอมโง่ทำเรื่องอย่างงั้นเหรอ

แล้วคุณเตชินจะเห็นฉันเป็นภรรยาจริงๆหรือเปล่าหรือจะเห็นฉันเป็นแค่ของเล่น

ฉันไม่สนใจ มันเป็นเรื่องของเขา เพราะฉันไม่เคยสนใจคุณเตชินเลย

และไม่เคยคิดว่าเขาคือสามีด้วยซ้ำ

ที่เธออยากได้เขา จนตัวสั่น

มาเสนอตัวให้เขาถึงที่แบบนี้

ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะฉัน

ในเมื่อรู้แล้วว่าฉันไม่ได้ชอบคุณเตชินเลย

เธอก็ควรจะเลิกทำเรื่องสิ้นคิดได้แล้วนะ

แต่หากเธอยังอยากได้เขาอยู่ ก็เอาไปเลย

เพราะฉันไม่ต้องการ

แต่หลังจากนี้ เธอคงจะสู้หน้าสังคมไม่ไหว

รวยแต่ไร้สมองอย่างเธอนี่น่าสมเพชจริงๆ "

เอ่ยจบเธอก็เดินออกไป เตชินลุกขึ้นตามเธอออกไป แต่น้ำหนึ่งกลับจับแขนเขาไว้แล้วเอ่ย

" คุณเตชิน คุณต้องช่วยฉันแก้ข่าวนะ

ตอนนี้เขารู้กันหมดแล้วว่าเราเป็นชู้กัน คุณต้องรับผิดชอบฉันนะคะ "

เตชินยิ้มเยาะขึ้นอย่างร้ายกาจแล้วเอามือของน้ำหนึ่งที่จับแขนเขาปัดออกแล้วเอ่ยอย่างเยือกเย็น

" คุณจะให้ผมรับผิดชอบอะไร ผมไม่ได้ทำอะไรคุณเลย มีแต่คุณที่เอาแต่เข้าหาผม

ที่ผมทำตามที่คุณต้องการ เพราะผมอยากลองใจพิมก็เท่านั้น ผมไม่ได้สนใจคุณเลย

คุณเคยดูถูกพิมยังไง วันนี้สังคมก็จะดูถูกคุณอย่างงั้น

ผมแนะนำให้คุณหยุดคิดที่จะเอาชนะพิมซะ

หากคุณคิดจะไปพูดให้เธอเสียหายหรือกล้ามาว่าเธออีก อย่าหาว่าผมไม่เตือน "

เตชินเอ่ยเตือนขึ้นเสียงเย็น สีหน้าเคร่งขรึมแววตาคมกริบ ดูทรงอำนาจน่าเกรงขาม

จับจ้องบนตัวน้ำหนึ่งอย่างเยือกเย็นจนทำให้น้ำหนึ่งสั่นกลัวขึ้นมาทันที

จากนั้นเขาก็เดินออกไปอย่างองอาจสง่างามตามภรรยาไป