ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 65

ระหว่างทางพิมนั่งเงียบ มองออกไปนอกหน้าต่างตลอดทาง

เตชินไม่รู้ว่าจะชวนคุยอะไรกับพิม

เขาจึงยกเอาเรื่องที่เธอขอเขาขึ้นมาเอ่ย

" พิม เรื่องที่คุณอยากให้ผมขอคุณแต่งงาน

ผมขอเวลาคิดทบทวนให้รอบคอบก่อนได้มั้ย "

เขาไม่ชอบที่พิมเย็นชาใส่เขาแบบนี้ ยิ่งเธอพูดเรื่องหย่า เขายิ่งไม่ชอบ

เขารู้สึกว่าคนอย่างพิมถ้าเอาจริงขึ้นมาอะไรก็หยุดเธอไม่ได้

เขาเลยเลือกที่จะหยิบเรื่องที่เธอสนใจขึ้นมาพูดคุยกับเธอ

พิมได้ยินดังนั้นจึงเอ่ยออกมาอย่างเย็นชาว่า

" ไม่ต้องแล้ว ฉันบอกแล้วว่าฉันจะจดจำคำพูดของคุณให้ดี

แล้วฉันก็จดจำไว้ในสมองแล้ว วันที่คุณปฏิเสธแบบไม่ต้องคิด

นั่นคือสิ่งที่ออกมาจากสมองออกมาจากหัวใจและออกมาจากจิตใต้สำนึกของคุณ

ตอนนี้ฉันไม่ต้องการให้คุณขอฉันแต่งงานแล้ว

เพราะฉันเตรียมรับมือกับปัญหาที่จะเกิดขึ้นในอนาคตของตัวเองแล้ว

พรุ่งนี้คุณเซ็นใบหย่าซะ เรื่องระหว่างเราจะได้จบลงสักที "

ส่วนน้ำหนึ่งหากคิดที่จะเอาเรื่องของเธอไปพูด เธอเรียมรับมือกับปัญหาเหล่านั้นไว้แล้วเช่นกัน

เตชินได้ยินเธอยืนกรานที่จะหย่าเขาเลยเอ่ยเสียงแข็งด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า

" ผมไม่หย่า และผมก็จะไม่ให้คุณไปฟ้องหย่ากับผมได้หรอก

ผมรู้ว่าคุณไม่ชอบสถานะนี้ แต่ผมจำเป็นต้องขอให้คุณช่วยท้องลูกของผม

เพราะมีเพียงคุณเท่านั้นที่คู่ควรที่จะเป็นแม่ของลูกผม

ทายาทของตระกูลอัศววัฒน์สกุล ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย

จะต้องสมองดี ฉลาด มีไหวพริบและหน้าตาดีเหมือนคุณไม่ก็เหมือนผม

ดังนั้น ผมไม่สามารถหย่ากับคุณได้จริงๆ

อีกอย่างผมรักคุณมากนะพิม

ผมไม่อยากสูญเสียคุณไป ผมอยากจะมีคุณอยู่ด้วย แบบนี้ตลอดไปโดยไม่ต้องแต่งงานกัน "

เตชินพูดออกมายาวเหยียดกลับได้ยินเพียงพิมแค่นเสียง เหอะ! ออกมาด้วยแววตาไร้อารมณ์

เขายิ่งรู้สึกหงุดหงิดที่เดาใจเธอไม่ออก

ไม่รู้ว่าเธอคิดจะทำอะไรอีก

บรรยากาศอึมครึมปกคลุมรอบๆจนเงียบสนิท พิมมองออกไปนอกหน้าต่าง

เอ่ยพึมพำในใจอย่างเบื่อหน่าย

[ มีทางเดียวที่จะหลุดพ้นจากเขาคือ ฟ้องหย่าเท่านั้น

เมื่อไม่มีใจ ไม่ได้รักกัน ก็ไม่ควรให้เรื่องมันยืดเยื้อ ควรจบเรื่องได้สักที ]

เธอตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว พรุ่งนี้เธอจะต้องรวบรวมหลักฐานที่ใช้ในการยื่นฟ้องหย่า

เมื่อกลับไปถึงบ้านเธอก็แยกที่นอนกับเตชิน

เธอลงมานอนในห้องนั่งเล่น

เช้าวันต่อมาเธอตื่นแต่เช้า เธอและเขาก็ไม่ได้คุยกันอีก หลังจากที่เตชินออกไปทำงาน

เธอก็ไปเอาเอกสารสำคัญที่ใช้ในการฟ้องหย่า

ในห้องทำงานของเตชิน

เธอก็รู้แม้เธอจะมีคลิปที่น้ำหนึ่งขึ้นคร่อมบนตัว

เตชิน

แต่หลักฐานแค่นั้นยังไม่เพียงพอที่ศาลจะตัดสินได้ว่าเขานอกใจเธอไปมีชู้หรือเปล่า

ดังนั้นเธอจึงกลับไปที่โรงแรมอีกครั้ง

ไปขอดูกล้องวงจรปิดแล้วเก็บไว้เป็นหลักฐาน

รวมถึงคลิปวีดีโอที่เธอถ่ายเตชินในผับ ข้อมูลทุกอย่างถูกเก็บไว้ในแฟลชไดร์ฟ

และเธอก็เก็บสำรองข้อมูลไว้อีกชุดเรียบร้อย

จากนั้นเธอก็ไปที่บริษัทของเตชิน

ในมือ เธอถือหนังสือหย่ากับใบสำคัญการสมรสพร้อมที่จะให้เขาเซ็นหย่า

เตชินรู้ว่าเธอต้องมาขอหย่าถึงบริษัทแน่

เขาเลยวางแผนกับผู้ช่วยคัง

ออกจากบริษัทแต่เช้า แล้วถ้าพิมมาให้

แจ้งกับพนักงานว่าเขาต้องออกไปทำงานต่างจังหวัด

เมื่อเตชินออกมาจากบริษัทแล้ว พนักงานของบริษัทก็โทรมาแจ้งผู้ช่วยคังว่า

" คุณคังคะคุณพิมมาหาท่านประธานบอกว่ามีธุระด่วนค่ะ "

ผู้ช่วยคังจึงเอ่ยว่า

" แจ้งคุณพิมไปว่าท่านประธานออกมาทำงานต่างจังหวัดสักสองสามวันถึงจะกลับ

ตอนนี้ยังทำงานอยู่ ไม่สะดวกคุย ให้คุณพิมกลับไปรอที่บ้านก่อน "

ปลายสายก็เอ่ยตอบว่า

" ค่ะ จะแจ้งคุณพิมเดี๋ยวนี้ "

หลังจากวางสายพนักงานบริษัทก็เดินเข้ามาหาพิมที่นั่งรอหน้าห้องของเตชินว่า

" ต้องขออภัยด้วยค่ะคุณพิม พอดีท่านประธานออกไปทำงานต่างจังหวัด "

" หือ คุณบอกว่าคุณเตชินออกไปทำงานต่างจังหวัดงั้นเหรอคะ "

พิมมองพนักงานแล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะเมื่อวาน

เธอไม่เห็นเขาเตรียมอะไรเลย กระเป๋าเสื้อผ้าก็ไม่ได้จัดเลย ไม่เหมือนคนจะเดินทางไปต่างจังหวัด

พนักงานบริษัทจึงตอบว่า

" ใช่ค่ะ ผู้ช่วยคังแจ้งว่า ตอนนี้ท่านประธานไม่สะดวกคุย ให้แจ้งกับคุณพิมว่าให้กลับไปรอที่บ้านค่ะ "

แม่มะลิกับพ่อคำก็กอดลูกสาวคนสวยอย่างแนบแน่นด้วยความรักและคิดถึงเช่นกัน

จากนั้นพ่อคำก็เอ่ยขึ้น

" ลูกดูผอมลงนะ เขาใช้งานลูกหนักมากเลยใช่มั้ย "

พิมยังไม่ทันตอบ แม่มะลิก็สำรวจบนตัวลูกสาวแล้วเอ่ยเสริมขึ้นว่า

" ผอมลงจริงๆด้วย แม่ว่าลูกไม่ต้องไปลำบาก

ทำงานไกลๆ ไม่ต้องไปเป็นแม่บ้านเขาแล้ว

กลับมาทำงานใกล้ๆบ้านเรา สมัครเป็นครูอัตราจ้างก่อนดีมั้ย

ถึงเงินเดือนจะน้อยแต่ก็มีเกียรติกว่ารอเขาเปิดสอบบรรจุลูกค่อยไปสอบเอา

อีกอย่างลูกก็เรียนจบแล้ว พ่อกับแม่ก็ไม่ได้ลำบากหรือขัดสนอะไร

ถึงเราจะไม่มีบ้านหลังใหญ่โตอยู่ แต่เราก็อยู่กันอย่างมีความสุขได้

พอมีพอกินไม่ขัดสนอะไรก็พอแล้ว "

พิมฟังคำพูดของพ่อกับแม่ น้ำตาใสๆของเธอก็เอ่อล้นออกมาเป็นสายด้วยความรู้สึกอบอุ่นหัวใจ

เธอกอดพ่อกับแม่ไว้แน่นแล้วพยักหน้ายิ้มทั้งน้ำตา

แม่มะลิกอดลูกสาวลูบหลังปลอบใจเธอเบาๆ

พ่อคำมองลูกสาวแล้วยิ้มอ่อน เขารู้สึกสงสารและเอ็นดูลูกสาวมาก

จึงยื่นมือไปลูบหัวลูกสาวเบาๆด้วยความรัก

แล้วเอ่ยเสียงเรียบ

" ไม่มีที่ไหน สุขสบายเท่าบ้านเราหรอกลูก

ลูกไม่ต้องไปแล้วนะ

อยู่แบบพอมี พอกิน พอเก็บ ไม่มีหนี้ไม่ทุกข์ใจ

ดีกว่านะ

ไม่ต้องเอาตัวเองไปเทียบกับคนรวยๆ

เราอยู่แบบมีความสุขสบายใจดีก็พอแล้ว

ทำเท่าที่ทำไหวอย่าไปฝืนร่างกาย

อย่าไปสนใจคนที่เอาแต่ดูถูกคนอื่นเลย

คนแบบนั้นน่ะเขาไม่รู้จักส่องกระจกมองเงาตัวเองหรอก สนใจเขาไปก็ไม่มีประโยชน์

อีกอย่างนะ คนที่เขารวยบางที เขาอาจจะไม่มีความสุขเหมือนเรา

และอาจจะไม่มีความสุขอย่างที่เราเห็นก็ได้

แต่ลูกสาวของพ่อแม้จะจนแต่ก็จนอย่างมีความสุข สดใสร่าเริงกว่าใครๆ น่าอิจฉากว่าตั้งเยอะ "

" ค่ะ หนูจะไม่สนใจคนที่ดูถูกหนูแล้ว หนูจะอยู่แบบพอเพียงค่ะ "

พิมพยักหน้าเอ่ยตอด้วยรอยยิ้ม จากนั้นพวกเขาก็เริ่มทำอาหารเย็น

นั่งกินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างมีความสุข บนบ้านไม้สักหลังใหญ่