ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 67

พอได้สติ แม่มะลิก็เอ่ยขึ้น

" พิมลูกไปช่วยแม่ตักแกงในครัวหน่อย "

" ค่ะ "

พิมเอ่ยตอบ เธอรู้ดีว่าแม่เธอไม่ได้เจตนาจะให้เธอมาช่วยตักแกงอย่างที่พูดหรอก

จากนั้นแม่มะลิกับพิมก็ลุกจากเก้าอี้เดินเข้าไปในครัว

พ่อคำยิ้มแล้วเอ่ยอย่างเป็นมิตร แม้ในใจจะไม่ค่อยพอใจเตชิน

ที่ฉวยโอกาสหอมลูกสาวเขาต่อหน้าอย่างไม่เกรงใจก็ตาม

แต่เขาไม่ใช่คนไม่มีมารยาทที่จะไม่ไว้หน้าแขกที่มาบ้านครั้งแรก

ยิ่งแขกมีความสัมพันธ์คลุมเครือกับลูกสาวเขาเขายิ่งให้เกียรติ

" มาหนุ่มๆเรากินข้าวต่อ ไม่ต้องเกรงใจนะ "

" ครับ "

ผู้ช่วยคังยิ้มแล้วเอ่ยตอบจากนั้นก็ทานข้าวต่อ

เตชินแอบเป็นห่วงพิม เขาไม่รู้ว่าพิมจะถูกผู้เป็นแม่ตำหนิอะไรหรือเปล่า

เขาได้แต่ชะเง้อมองเข้าไปในครัว

เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องครัวแล้ว แม่มะลิก็เอ่ยกระซิบถามลูกสาวเสียงเข้มด้วยความสงสัย

" เขาเป็นอะไรกับลูก ลูกพูดความจริงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ

ตั้งแต่ลูกตกต้นไม้แล้ว เขาโผล่มารับลูก ก็ว่าแปลกๆแล้ว

นี่ยังมาฉวยโอกาสทำแบบั้นกับลูกอีก แม่กับพ่อรับไม่ได้ เขาไม่ได้เป็นแค่เพื่อนของลูกใช่มั้ย "

พิมไม่รู้จะบอกแม่ยังไง เธอก้มหน้ายืนนิ่งเงียบอยู่อย่างนั้นทำให้ผู้เป็นแม่ร้อนใจเอ่ยถามต่อ

" ลูกมีเรื่องอะไรที่ปิดบังพ่อกับแม่อยู่ใช่มั้ย ลูกบอกมาสิ เขาเป็นแฟนของลูกหรือเปล่า

ลูกกลัวอะไร พ่อกับแม่รู้และเข้าใจดีว่าลูกโตเป็นสาวแล้ว มีแฟนก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

แต่ลูกมาก้มหน้าเงียบใส่แบบนี้แม่ไม่สบายใจเลยนะพิม พูดมาว่าเขาเป็นอะไรกับลูก "

เขารู้นิสัยของลูกเขาดี เวลาพิมทำอะไรผิดมา จะไม่กล้าพูด จะชอบก้มหน้านิ่งเงียบแบบนี้ตลอด

ยิ่งพิมเงียบเขายิ่งรู้สึกไม่ดีและรู้สึกโมโหขึ้นมานิดๆแล้วเอ่ยเสียงดุ

" พิม แม่ขอถามอีกครั้งนะ เขาเป็นอะไรกับลูก "

พิมก้มหน้าน้ำตาคลอเบ้าด้วยความรู้สึกผิด

และเสียใจที่ทำให้พ่อแม่ผิดหวัง

ถ้าพ่อแม่เธอรู้ว่าเธอไม่ได้ไปทำงานอย่างที่เธอพูด แต่ไปเป็นเมียเก็บของเตชิน

เธอไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ของเธอจะเสียใจแค่ไหน

แม้ว่าพ่อกับแม่ของเธอ จะบอกว่าไม่โกรธ แต่เธอก็ยังไม่กล้าพูดอยู่ดี

เธอเงยหน้าขึ้นมาน้ำตาไหลพราก กำลังจะปฏิเสธ

เตชินก็เดินเข้ามาพร้อมกับพ่อคำและผู้ช่วยคัง

เตชินไม่เคยเห็นพิมกลัวจนร้องให้แบบนี้มาก่อน

เขารู้สึกสงสารและความรู้สึกผิดได้ก่อตัวขึ้นมาในใจอย่างเงียบๆ

พิมเหลือบไปมองเตชินทั้งน้ำตาด้วยความโกรธแค้น เกลียดที่เขาทำให้เธอเป็นแบบนี้

เตชินเดินเข้ามาหาเธอแล้วมองไปยังแม่กับพ่อของพิม แล้วเอ่ยด้วยสีหน้าและน้ำเสียงจริงจัง

" ผมขอโทษครับ คุณลุง คุณป้า ผมกับพิมเราเป็น--- "

" เพี๊ยะ!!! "

พิมง้างมือขึ้นมาตบ ในขณะที่เตชินพูดยังไม่ทันจบ

เธอตบไปที่หน้าเขาอย่างจังแล้วเอ่ยเสียงกร้าวชี้นิ้วไปยังทางออก

" ออกไปเลยนะ นายออกไปจากบ้านฉันเลย

ฉันไม่ต้อนรับนาย ออกไป! "

เตชินก็เริ่มโกรธที่พิมตบหน้าเขาครั้งแล้วครั้งเล่าต่อหน้าคนอื่น

จากนั้นเขาก็คว้ามือเธอมากุมไว้แน่นที่อกด้วยสีหน้าโกรธจัด

แล้วเอ่ยอย่างหนักแน่นโดยไม่สนใจพิมอีกต่อไป

" ผมกับพิม เราเป็นสามีภรรยา เราจดทะเบียนสมรสกันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย

ขอให้คุณลุงคุณป้าอนุญาตให้เราแต่งงานกันด้วยครับ "

พิมโกรธจัดพยายามดึงมือกลับมา แต่แต่ชินกลับไม่ยอมปล่อย เธอจึงเอ่ยขึ้นเสียงกร้าว

" เตชิน! นายพูดบ้าอะไร นายทำแบบนี้ทำไม "

เตชินมองเธอแล้วเอ่ยเสียงเบาลงเป็นเสียงปกติ

" ถ้าผมไม่ทำแบบนี้คุณก็จะฟ้องหย่ากับผม

ผมยอมให้คุณหย่า แล้วไปคบคนอื่นไม่ได้

ผมรู้ว่าในใจคุณมีแต่คุณป๊อบ แต่ผมก็รักคุณมากเหมือนกันนะพิม "

พ่อคำกับแม่มะลิตกใจ นิ่งเงียบไปช็อกกับสิ่งที่ได้ยินแล้วแม่มะลิก็เป็นลมล้มไป

" แม่! / แม่มะลิ! "

พิมกับพ่อคำร้องเสียงหลงด้วยความตกใจที่เห็นแม่มะลิเป็นลมล้มพับไป

เตชินเข้าไปรับตัวแม่ของพิมมาโอบไปไว้แล้วเอ่ยกับผู้ช่วยคังว่า

" ไปเอาแอมโมเนียมหอมในรถมา "

" ครับ "

ผู้ช่วยคังเอ่ยตอบแล้วหันหลังออกไป เตชินจึงเอ่ยถามพ่อของพิมต่อว่า

" ห้องคุณป้าอยู่ไหนครับ "

" ทางนี้ๆ คุณตามมาเลย "

พ่อคำเอ่ยแล้วเดินนำไป เตชินอุ้มแม่ของพิมขึ้นมาแล้วเดินตามพ่อคำไป

พ่อคำเปิดประตูเข้าไปในห้องแล้วไปเปิดหน้าต่างให้อากาศถ่ายเท

แต่สิ่งหนึ่งที่เขาพอจะเดาได้

ที่ทำให้เขารู้สึกผิดหวังและเสียใจในตัวลูกสาวของเขาคือ

ลูกสาวเขาทำเพื่อเงินแน่นอน เพราะเขารู้นิสัยของลูกเขาดี

ส่วนรายละเอียดของเรื่องนี้เขาไม่รู้ แต่เท่าที่ฟังจากคำพูดของลูกเขยในอนาคตแล้ว

คนที่ลูกเขามีใจให้จริงๆน่าจะเป็นอาจารย์ที่ลูกเขาเคยพูดถึง ให้ฟังบ่อยๆ

เพราะงี้ เขาถึงเดาอย่างมั่นใจว่าต้องมีเรื่องเงินเข้ามาเกี่ยวข้องแน่

แต่สิ่งที่ลูกเขาทำนั้น ทางออกเดียวคือแต่งงาน ถึงจะไปกันไม่รอด

เลิกกันในภายหลัง ก็ดีกว่าถูกเรียกว่าเป็นเมียเก็บนอกจากจะไม่เป็นที่ยอมรับแล้วยังเป็นที่ดูถูกของคนอื่นอีก

เพราะสังคมที่เขาอยู่นั้นไม่เหมือนสังคมในเมืองใหญ่ที่จะไม่แคร์เรื่องพวกนี้

เมื่อไม่มีทางเลือกแล้ว พิมจึงเอ่ยอธิบายพร้อมกับอ้อนวอนผู้เป็นพ่อ

" พ่อคะอย่าให้หนูแต่งกับเขาเลยหนูขอร้อง มันยังมีทางออกที่ดีกว่านี้

อีกอย่างเราสองคนไม่ได้รักกัน ที่จดทะเบียนก็จดกันอย่างลับๆไม่มีใครรู้

แล้วหนูก็กำลังจะไปหย่ากับเขา พ่ออย่าบังคับให้หนูแต่งงานกับเขาเลยนะคะ "

เมื่อเตชินได้ยินเธอพูดว่า ไม่ได้รักกันอีกแล้ว เขาไม่พอใจขึ้นมาทันที

จึงเอ่ยว่าอย่างเคร่งขรึมด้วยน้ำเสียงสุขุมลุ่มลึก

" ผมไม่เคยบอกว่าผมไม่ได้รักคุณ หรือคุณจะให้ผมพิสูจน์ต่อหน้าพ่อของคุณ ว่าผมรักคุณแค่ไหน

คุณขอให้ผมขอคุณแต่งงานตามขนบธรรมเนียมประเพณี

ผมก็ทำตามที่คุณต้องการแล้ว เพราะผมรักคุณไง ผมจะต้องทำยังไงคุณถึงจะเชื่อผม "

เธอหันไปทางเตชินด้วยความโกรธเคืองมองเขาด้วยแววตาเกลียดชัง

จนพ่อคำต้องเอ่ยปรามขึ้นว่า

" ลูกอย่าใช้สายตาแบบนั้นมองคนอื่น "

ได้ยินพ่อเธอปรามแบบนั้น เธอก็ไม่มองเตชินอีก จากนั้นพ่อคำก็เอ่ยต่อว่า

" ลูกสองคนคุยกันดีๆ พ่อขอตัวไปดูแม่ก่อน

เดี๋ยวพ่อจะอธิบายเรื่องแต่งงานของลูกให้แม่เอง "

เอ่ยจบพ่อคำก็หมุนตัวหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้อง

พิมจึงหันมาเอ่ยกับเตชินด้วยสีหน้าเย็นชา

" คุณร้ายกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะ ถึงกับใช้พ่อแม่ของฉันเป็นเครื่องมือในการหยุดฉันไม่ให้หย่า

แต่ถึงเราจะแต่งงานกัน คุณจำไว้เลยว่าฉันไม่มีทางท้องลูกให้คุณแน่นอน "

เอ่ยจบเธอก็เดินออกไป เตชินจับราวระเบียงก้มหน้าลงอย่างเหนื่อยใจ

ใบหน้าแสดงความทุกข์ใจออกมาชัดเจน

เขาเผลอปากขอพิมแต่งงาน

เพราะตอนนั้นเขามีความรู้สึกสงสารและรู้สึกผิดต่อเธอ