ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 72

ในห้องน้ำ พิมยืนถือโทรศัพท์ของเตชินแล้วปล่อยมือ ทิ้งให้โทรศัพท์ตกลงบนพื้น

แต่โทรศัพท์กลับไม่แตกกระจายดังที่เธอหวัง เธอจึงหยิบขึ้นมาดู

เห็นเพียงรอยแตกบนหน้าจอ ซึ่งเธอต้องการให้แตกมากกว่านี้

" สงสัยปล่อยมือเฉยๆ จะธรรมดาไป ชอบความรุนแรงเหมือนเจ้าของก็ไม่บอก เดะจัดให้ "

เอ่ยจบเธอก็โยนโทรศัพท์ลงไปแรงๆอีกครั้ง รอบนี้โทรศัพท์แตกกระจายสมใจเธอ

เธอเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา บนใบหน้าเต็มไปด้วยความพึงพอใจในผลงาน

แล้วหยิบสิ้นส่วนของโทรศัพท์ขึ้นมา พร้อมกับพึมพำเบาๆ

" แค่นี้ก็เรียบร้อย คงจะยืดเวลาออกไปได้อีกหลายวัน

กว่าเตชินจะรู้เรื่อง เราก็คงจะมีวิธีดีๆในการเอาตัวรอดจากเขา

อย่างน้อยตอนนี้ เราก็พอมีเวลาให้คิดหาวิธีละว้า "

เอ่ยพึมพำจบเธอก็เอาโทรศัพท์โยนลงในอ่างที่เต็มไปด้วยน้ำ แล้วเธอเปิดฝักบัวอาบน้ำทันที

เตชินนั่งสับสนกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง โดยไม่สนใจเสียงรอบข้าง

ไม่ได้ยินแม้กระทั่งพิมทำโทรศัพท์เขาตกพื้นถึงสองครั้ง

[ ทำไมเราใจเต้นแรงขนาดนี้ ปกติเราก็จูบกันไม่ใช่เหรอ

หรือว่าเป็นเพราะเธอเป็นฝ่ายมาจูบเราก่อนเลยทำให้เรารู้สึกตื่นเต้นงั้นเหรอ ]

คิดได้แบบนี้เขาก็เดินออกจากห้อง แล้วล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง

หวังจะหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาผู้ช่วยคัง แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าพิมเอาโทรศัพท์เขาไปใช้

เขาเลยเดินกลับเข้าไปในห้อง เมื่อเข้าไปในห้องแล้ว เขาก็เปลี่ยนใจไม่รอเอาโทรศัพท์ที่พิม

จากนั้นเขาก็เดินออกมาจากห้องแล้วลงไปชั้นล่าง

หยิบโทรศัพท์บ้านโทรหาผู้ช่วยคัง เมื่อผู้ช่วยคังรับสาย

เขาก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบเจือเย็นชา

" พาผู้หญิงสะอาดๆมาให้ฉันหนึ่งคน คืนนี้ ที่เดิม "

ผู้ช่วยคังได้ยินดังนั้นเขาถึงกับงง ว่ามันเกิดอะไรขึ้นอีก

[ หรือว่าคุณชายรู้เรื่องที่คุณพิมใช้ยาคุมกำเนิดแล้ว เลยประชดด้วยการไปกับผู้หญิงอื่น ]

เตชินเห็นผู้ช่วยคังเงียบไปเขาเลยเอ่ยขึ้นเสียงเข้ม อย่างหงุดหงิด

" ว่ายังไง "

ผู้ช่วยคังได้ยินก็รีบตอบทันทีว่า

" ครับๆ ผมจะไปจัดการให้เดี๋ยวนี้ครับ "

แล้วเตชินก็กดวางสายไป เดินออกจากบ้านแล้วตรงไปยังลานจอดรถ

ยื่นมือไปเปิดประตู จากนั้นก็เข้าไปนั่งในรถแล้วขับออกไปทันที

เขาต้องการพิสูจน์ว่าถ้าผู้หญิงคนอื่นรุกเข้าหาเขาก่อน

ใจเขาจะเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะเหมือนที่เกิดกับพิมไหม

เมื่อไปถึงผับ G ก็เดินเข้าไปในห้องส่วนตัวของเขา

ผู้หญิงที่ผู้ช่วยคังจัดหามาให้ เมื่อเห็นเตชินก็เดินเข้ามาหาเขาอย่างช้าๆ ด้วยท่าทางยั่วยวนกามารมณ์

หญิงสาวลูบไล้ไปตามตัวของเตชิน เขายืนนิ่งให้หล่อนสัมผัสไปทั่วทุกส่วนของร่างกาย

แต่แปลกที่เขากลับไม่มีอารมณ์เหมือนอย่างเคย ในหัวสมองเขามีแต่ใบหน้าของพิมลอยมา

ฉากที่พิมจูบเขาปรากฏออกมาชัดเจน ราวกับมีจอโปรเจคเตอร์มาฉายตรงหน้า

พอหญิงสาวยื่นหน้าเข้ามาใกล้อย่างช้าๆกำลังจะจูบเขา

เขากลับรู้สึกรังเกียจใบหน้าและริมฝีปากแดงที่ปรากฏตรงหน้า

จึงผลักหญิงสาวคนนั้นออกไปเต็มแรงแล้วเอ่ยเสียงเข้มด้วยท่าทางดุดัน

" ออกไป! "

หญิงสาวล้มลงไปบนพื้นอย่างแรง มองเตชินที่หน้าตาหล่อเหลาด้วยความงุนงง

หล่อนรู้เสียเสียดาย และไม่เข้าใจว่าตัวเองพลาดทำให้เขาไม่พอใจตรงไหน

เมื่อหญิงสาวยังนั่งจ้องเขาอยู่ เขารู้สึกรังเกียจและหงุดหงิดอย่างมาก จึงเอ่ยเสียงกร้าว

" บอกให้ออกไปไม่ได้ยินหรือไง! หรือจะให้คนเข้ามาลากเธอออกไป "

ได้ยินดังนั้นหญิงสาวก็รีบลุกแล้วเดินออกไป

เตชินรินไวท์ลงในแก้ว แล้วกระดกเข้าปากอย่างรวดเร็วด้วยความหงุดหงิด

เขารู้สึกว่า นับวันพิมจะเข้ามามีอิทธิพลในหัวใจของเขามากขึ้นทุกที

เขาคิดหนักถึงกับพึมพำออกมาในใจว่า

[ ไม่ได้แล้ว จะให้เธอมาป่วนใจแบบนี้ไม่ได้ ต้องทำให้เธอท้องแล้วคลอดลูกออกมาให้เร็วที่สุด ]

เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาก็รินไวท์ลงในแก้ว แล้วกระดกเข้าปากอีกครั้ง

ตอนนี้ในใจเขาวุ่นวายไปหมด แค่นึกถึงเธอที่จูบริมฝีปากเขาเบาๆ

ใจเขาก็เต้นแรงไม่เป็นจังหวะแล้ว แถมยังไม่มีความรู้สึกกับผู้หญิงคนอื่นอีก

ในใจเขาปั่นป่วนราวกับลูกคลื่นเคลื่อนเข้ามา

กระทบฝั่งอย่างรุนแรง

คิดถึงแต่หน้าเนียนสวย ริมฝีปากอวบอิ่ม

ริมฝีปากนุ่มๆของพิม

เขากระดกเครื่องดื่มเข้าปากอีกครั้ง

แล้วเดินออกไป

พิมออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เห็นเตชินแล้ว เธอจึงลงไปดูชั้นล่างก็ไม่เจอเขา

" ค่ำแล้วเขาไปไหนของเขานะ "

เธอเดินพึมพำคนเดียวแล้วหมุนตัวเดินกลับขึ้นไปชั้นบน โดยไม่สนใจเตชินอีกต่อไป

" ไม่อยู่ก็ดีแล้ว จะได้นอนคนเดียวอย่างสบายใจ "

" พิม คุณจะกลับไปเป็นครูอยู่มั้ย "

เขาอยากรู้ว่าพิมจะเอายังไงต่อ เขาจะได้วางแผนถูก

การที่เขายอมถอยออกมาก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะยอมแพ้ให้เตชิน

และเขาก็ไม่เชื่อว่าเตชินจะจริงใจกับพิมจริงๆ

ด้วยฐานะและหน้าตาทางสังคมรวมถึงหน้าที่การงาน ก็แตกต่างกันโดยชิ้นเชิง

ถึงเวลานั้นถ้าพิมกลับมาเป็นครู เขาจะเป็นคนที่อยู่เคียงข้างพิมเอง

พิมจึงเอ่ยตอบเขาไปว่า

" เป็นแน่นอนค่ะ "

ได้ยินดังนั้นเขาจึงเอ่ยด้วยความดีใจอย่างมีความหวัง

" ครับ ผมจะรอคุณกลับมานะ "

ได้ยินดังนั้นพิมก็เงียบไปสามวิ เธอไม่อยากให้เขาหวังในตัวเธอ

เพราะเธอไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไงต่อ เธอกลัวจะทำให้เขาผิดหวังและเสียใจ เธอจึงเอ่ยว่า

" แค่นี้ก่อนนะคะ ไว้ค่อยคุยกันใหม่ค่ะ "

" ครับ ดูแลตัวเองนะ "

" เช่นกันค่ะ "

เอ่ยจบเธอก็วางสายไป แล้วเอาโทรศัพท์ไปไว้บนโต๊ะข้างๆเตียง

จากนั้นก็เลื่อนมือไปปิดไฟที่หัวเตียงแล้วกลับมานอนลงอย่างแฮปปี้

แต่เมื่อหันกลับมานอนลงบนเตียง เธอกลับกรีดร้องขึ้นเสียงดังด้วยความตกใจ

เมื่อเห็นเงาๆหนึ่งนั่งอยู่ข้างหลังเธอ

เตชินจึงเอ่ยขึ้นเสียงขุ่นด้วยความประชดประชันแฝงความอัดอั้นสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้

" ทำไม คุยกับชู้เสร็จแล้ว พอเห็นสามีถึงกับกรีดร้องลั่นบ้านเลยเหรอ "

เขากลับเข้ามาก็ได้ยินเธอคุยกับป๊อบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล บาดใจเขา

กระทั่งเขาเดินกลับเข้ามา ขึ้นมาบนเตียงเธอก็ยังไม่รู้สึก ทำให้เขารู้สึกไม่ชอบใจและโมโหเป็นอย่างมาก

พิมรีบไปเปิดไฟ เมื่อไฟในห้องสว่างขึ้น เธอก็สบตากับเขาแล้วเอ่ย

" คุณ...คุณ..กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ "

เธอเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

เมื่อสายตาคมกริบจ้องมองเธอด้วยแววตาเฉยชา

" ทำไม ตกใจเหรอ ตกใจอะไรล่ะ

ตกใจที่ผมกลับมาไม่ให้สุ้มให้เสียง

หรือตกใจที่ผมจับได้ว่าคุณแอบคุยกับชู้ "

เตชินไม่ตอบ แต่กลับเลิกคิ้วขึ้น เอ่ยถามเสียงเย็น จนทำให้พิมเริ่มรู้สึกกลัวจนมือสั่น