ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 73

" ฉัน...ฉัน "

พิมคิดอะไรไม่ออก ไม่รู้จะโต้ตอบเขายังไง

แต่เมื่อเธอเห็นรอยลิปสติกบนเสื้อที่หน้าอก

กลิ่นน้ำหอมฉุนลอยเข้ามาเตะจมูก

เธอก็ทำเดือดดาลขึ้นมาทันที

จ้องตาเขาอย่างแน่วแน่ไม่ยอมแพ้แล้วเอ่ยย้อนเสียงกร้าว

" แล้วคุณล่ะ ทีคุณยังแอบออกไปมีอะไรกับ

ผู้หญิงข้างนอกได้เลย

ทำไมฉันจะคุยกับคนอื่นไม่ได้ คุณถือสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน สิทธิ์ในการเป็นสามีเหรอ

โนค่ะ คุณทรยศความเป็นสามีภรรยาคุณไม่มีสิทธิ์นั้นอีกแล้ว "

เอ่ยจบเธอก็ลงจากเตียงทันที เธอยั่วโทสะเขาขนาดนั้นเธอไม่โง่อยู่ในห้องนานๆให้เตชินจับมายำกินหรอก

มีโอกาสเธอก็ชิ่งหนีลงจากเตียงอย่างรวดเร็วด้วยท่าทางถมึงทึง

" คุณจะไปไหน? "

เตชินเลยเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยียบอย่างไม่รีบร้อน

แต่น้ำเสียงกลับแฝงพลังอำนาจที่เหนือกว่า

จนพิมต้องเอ่ยตอบ แต่เอ่ยตอบเพียงสั้นๆ ด้วยความโกรธเคืองที่มีอยู่เต็มอก

" นอนแยกห้อง "

" ไม่ได้!!! "

เตชินเอ่ยเสียงกร้าว แววตาทรงอำนาจจับจ้องบนตัวพิมอย่างดุดัน

พิมหยุดชะงัก แล้วหันมามองเขาด้วยสีหน้าบึ้งตึงและแววตาดื้อรั้นที่เต็มไปด้วยโกรธ แล้วเอ่ยเสียงกร้าว

" ฉันไม่อยากนอนกับคนสกปรกอย่างคุณ ถ้าคุณอยากมีคนนอนด้วย คุณก็ให้พวกเธอมานอนกับคุณที่บ้านเลยสิ "

" พิม!!! "

เตชินเอ่ยตะคอกชื่อเธอเสียงดัง เขากลั้นอารมณ์ที่ปะทุเดือดจวนจะระเบิดไม่ไหวแล้ว

พิมเห็นดังนั้น เธอก็รีบเดินออกจากห้องไปทันทีเพราะในใจเธอรู้สึกกลัวเขาไม่น้อยเลย แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอม

" ก็แค่คุยไม่ได้ถึงเนื้อถึงตัวกันสักหน่อย ไม่ถือว่าเป็นชู้ คุณสิมีชู้ มักมากในกาม น่านังเกียจ "

เธอบ่นงึมงำด้วยความโมโหที่แทบจะทนไม่ไหวแล้วเช่นกัน

เตชินเห็นท่าทางดื้อรั้นไม่กลัวใครของเธอเขาไม่รู้จะทำยังไง ถึงจะปราบพยศเธอได้

เขาเลยลงจากเตียงแล้วไปจับเธออุ้มขึ้นมาแบกพาดบนบ่าอย่างเอาแต่ใจ

แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ พิมร้องโวยวายขึ้นมาทันที

" คุณเตชิน! ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ ฉันบอกให้ปล่อย ปล่อยฉัน คุณหูหนวกหรือไงหรือว่าคุณบ้าไปแล้ว ปล่อย!!! "

พิมดิ้นยังไงก็ไม่หลุด พูดอะไรเขาก็ไม่ฟัง เธอทำได้แต่ทุบตีหลังเขาเต็มแรง

เพื่อระบายความโกรธความไม่พอใจที่มีในใจ

เตชินโมโหที่ตัวเองไม่สามารถทำอะไรเธอได้เลย

เขาไม่กล้าแม้แต่จะทำให้เธอเจ็บ ไม่อยากจะทำให้เธอเสียใจ

ต่อให้เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแค่ไหนเขาก็ทำได้แค่เอาแต่ใจ ใช้กำลังบังคับเธอให้สงบ

เมื่อเข้าไปในห้องน้ำแล้ว เตชินก็วางเธอลงใต้ฝักบัวแล้วกอดเธอไว้แน่น

ให้แผ่นหลังเนียนนุ่มของเธอแนบชิดแผงอกแกร่งและลำตัวของเขา

" คุณจะทำบ้าอะไร คุณเตชิน ฉันอาบน้ำเสร็จแล้ว ปล่อย!! "

เธอเอ่ยตะคอกด้วยความโมโห แต่เตชินกลับนิ่งเงียบแล้วเปิดน้ำให้ไหลลงบนตัวพวกเขา

พิมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว เธอโวยวายก็แล้ว ดุด่า ตะคอก ทุบตีก็แล้ว

เขากลับทำเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย นอกจากใช้แรงบังคับกับมีสีหน้าเย็นชาราวกับก้อนน้ำแข็ง

เธอหลับตาลงอย่างหมดแรง ยืนนิ่งเป็นท่อนไม้ให้เขากอดอยู่อย่างนั้น

เตชินที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอใช้ลำแขนอันแข็งแกร่งโอบรัดเธอแน่น

ทั้งสองยืนอยู่ใต้ฝักบัวอย่างเงียบๆ เนื้อตัวเปียกปอนไปหมดทั้งตัว

ยืนฟังเสียงน้ำที่ไหลออกมาจากฝักบัวท่ามกลางบรรยากาศรอบๆที่เงียบสงบ

คล้ายกับกำลังอยู่กับตัวเอง ทบทวนสิ่งต่างๆที่ผ่านมา เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง เตชินก็เอ่ยขึ้น

" พิม ผมตกหลุมรักคุณไปหมดแล้วทั้งหัวใจ ผมไม่มีอารมณ์กับใครแล้ว นอกจากคุณ "

[ ทำไมเราถึงพูดเรื่องอย่างว่ากับเขาได้อย่างไม่กระดากอายเลย บ้า บ้าไปแล้ว เราต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ]

พิมที่เพิ่งได้สติก็ถึงกับพึมพำว่าให้ตัวเองในใจ

ที่เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองกำลังพูดเรื่องอย่างว่ากับเขาอยู่ แล้วเธอก็รีบเปลี่ยนเรื่องทันที

" คุณปล่อยฉันได้แล้ว ฉันหนาว คุณรีบๆอาบน้ำเถอะ "

เตชินงงว่าเธอหนาวได้ยังไง เขาเลยเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

" น้ำก็อุ่นหนิ ทำไมคุณถึงหนาวล่ะ คุณไม่สบายหรือเปล่า "

ได้ยินดังนั้นพิมเหวอไปเลย แล้วเธอก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงจืดเจื่อนอย่างตะกุกตะกัก

" ไม่...ไม่...ฉัน...ไม่ได้เป็นอะไร แต่เวลาโดนน้ำนานๆ แล้วออกมาข้างนอกจะรู้สึกหนาวเฉยๆน่ะ

คุณปล่อยฉันแล้วรีบอาบน้ำเถอะ ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณแล้ว "

ได้ยินดังนั้นเตชินก็เชยคางเธอขึ้นมาให้เธอเอียงหน้ามามองเขา

แล้วเขาก็ก้มลงประกบริมฝีปาก จูบเธออย่างดูดดื่มและเร่าร้อน ราวกับจะกลืนเธอเข้าไป

โดยที่มือใหญ่อีกข้างยังกอดเธอไว้แน่นไม่ยอมห่างกาย

สักพักเขาก็ปล่อยเธอ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนที่แฝงไปด้วยความหวงแหน

ราวกับเธอเป็นสมบัติล้ำค่า กลัวคนอื่นจะชิงไป

" คุณเป็นของผม ผมจะไม่ให้ใครมาแย่งคุณไปได้ทั้งนั้น

คุณสัญญากับผมได้มั้ยว่าจะไม่คุยกับเขาอีก

ผมไม่อยากกลายเป็นคนหึงโหดจนขาดสติ คุณรับปากผมได้มั้ยพิม "

พิมสบตากับเขา เธอไม่รู้ว่าถ้าเธอปฏิเสธจะเกิดอะไรขึ้นอีกบ้าง

เธอจึงเลือกที่จะเอาตัวรอด พยักหน้าให้เขาไปก่อน

เตชินเห็นดังนั้นก็คลายมือที่กอดรัดเธอไว้แล้วเอ่ยด้วยความรู้สึกสบายใจ

" คุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ "

แล้วพิมก็เดินออกจากห้องน้ำไป เขามองตามแผ่นหลังของพิมแล้วเอ่ยพึมพำในใจ

" ขอโทษนะพิม คุณทำให้ผมต้องเห็นแก่ตัว อยากครอบครองคุณไว้ข้างกายตลอดกาล "