ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 74

เช้าวันต่อมา เตชินตื่นขึ้นมาแต่งตัวกำลังจะไปทำงาน

เขาก็ไม่ลืมที่จะหันมาถามหาโทรศัพท์จากพิม

" พิม โทรศัพท์ผมล่ะ "

พิมยิ้มเจื่อนเดินเข้ามาหาเขา แล้วทำเป็นจัดเนคไทให้เขาพอเป็นพิธี แล้วเอ่ยแบบเกรงๆ

" เอ่อ...ฉัน...ฉัน..ขอโทษค่ะ

เมื่อวานฉันไม่ทันระวังเผลอทำโทรศัพท์

ของคุณตกแตกในน้ำ "

ได้ยินดังนั้นสีหน้าเตชินเข้มขึ้นมาทันที

แล้วเอ่ยเสียงเข้มด้วยความตกใจ

" ว่าไงนะพิม!!

เห็นดังนั้น พิมเลยรีบเอ่ยต่ออย่างตะกุกตะกักทันที

" แต่...แต่คุณไม่ต้องห่วงนะ ฉัน...จะ...เอ่อ...จะให้ช่างซ่อมให้ ไม่ก็...ซื้อคืนให้คุณดีมั้ย "

จากนั้นเธอก็ทำหน้าหงอย เดินคอตกออกมาจากตรงหน้าของเตชิน แล้วเอ่ยเสียงเศร้า

" ฉันก็ไม่ได้อยากหาเรื่องให้ตัวเองเสียเงินหรอกนะ แต่มันเกิดขึ้นไปแล้ว

คุณเคยบอกฉันเองไม่ใช่เหรอ ว่าอะไรที่มันเกิดแล้ว มันไม่สามารถแก้ไขอะไรได้

ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย ทำไมคุณต้องมองฉันด้วยสายตาดุแบบนั้นด้วยล่ะ "

เห็นพิมเป็นแบบนั้นเตชินก็ปรับสีหน้าให้อ่อนลงแล้วเดินเข้ามากอดพิม แล้วเอ่ย

" ผมขอโทษ เมื่อกี้ผมตกใจไปหน่อยเพราะในโทรศัพท์ของผม

มีทั้งงานและเบอร์สำคัญมากมาย แต่ไม่เป็นไร ผมจะให้คนมากู้ข้อมูลคืนให้

คุณเอาโทรศัพท์มาให้ผมสิ "

ได้ยินดังนั้นพิมแอบดีใจลอบยิ้มออกมาหนึ่งวิ

แล้วเอ่ย

" ได้ค่ะ "

แล้วเธอก็ไปหยิบเอาถุงพลาสติกที่เธอเก็บชิ้นส่วนของโทรศัพท์ เอามาให้เตชิน

เตชินมองโทรศัพท์ตัวเองแล้วใจแทบสลาย

ไม่เข้าใจว่าพิมไปทำตกท่าไหนถึงได้แตกขนาดนี้

ละครยังไม่จบพิมก็ตีหน้าเศร้าต่อไป

แล้วแสร้งเอ่ยอย่างรู้สึกผิด

" ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่น่าไปขอยืมเล่นโทรศัพท์ของคุณเลย "

เตชินยิ้มอ่อนแล้วเอ่ย

" ช่างมันเถอะ แค่โทรศัพท์เครื่องเดียว เดี๋ยวค่อยซื้อใหม่ก็ได้ คุณอย่าคิดมากเลย

แล้วก็ไม่ต้องกลัวเสียเงินด้วย ผมไม่เอาเงินคุณหรอกเข้าใจมั้ย

เพราะผมไม่อยากถูกคุณหาว่าผมใจแคบ เป็นสามีขี้งก "

ได้ยินดังนั้นพิมก็ฉีกยิ้มขึ้นด้วยความดีใจ แต่ในใจกลับรู้สึกผิดขึ้นมาจริงๆซะงั้น

เตชินเห็นเธอยิ้มได้แล้วเขาก็เอ่ยขึ้น

" ผมไปทำงานแล้วนะ ถ้าอยู่บ้านเบื่อๆก็ชวนป้าใจออกไปเที่ยวเป็นเพื่อนนะ "

พิมเม้มปากยิ้ม พยักหน้าให้เขา แล้วเข้าไปกอดแขนของเตชินไว้ แล้วเอ่ย

" ไปค่ะ วันนี้ฉันจะเดินไปส่งคุณขึ้นรถทำหน้าที่ภรรยาที่ดีเพื่อเป็นการขอโทษคุณ ดีมั้ยคะ "

เตชินพยักหน้ายิ้ม แล้วทั้งสองก็เดินออกจากห้อง

ลงไปชั้นล่าง

พิมยืนส่งเตชินขึ้นไปนั่งในรถพร้อมกับยกมือขึ้นมาโบกมือให้เขาเบาๆ

[ ลิ้นกับฟัน เดี๋ยวก็รักกัน เดี๋ยวก็ทะเลาะกัน

คงเป็นสีสัน เป็นรสชาติของชีวิตคู่สินะ ]

ผู้ช่วยคังเอ่ยพึมพำในใจแล้วก็ขับรถออกจากบ้านไป

ระหว่างทาง เขาสังเกตสีหน้าของคุณชายเขา

วันนี้ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ นั่งยิ้มละมุน อมยิ้มไม่หยุดเลย

เมื่อถึงบริษัทเตชินก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในลิฟท์

ยื่นซองพลาสติกที่ใส่เศษชิ้นส่วนโทรศัพท์ของเขาให้ผู้ช่วยคัง แล้วเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

" เอาให้ช่างไปซ่อมแล้วกู้ข้อมูลคืนมาให้หมด "

ผู้ช่วยคังมองถุงพลาสติกในมือเขาตาค้างไปสามวิ

" ทะ...ทำไมโทรศัพท์คุณชายถึงมีสภาพเป็นแบบนี้ละครับ "

ผู้ช่วยคังตาโตเท่าไข่ห่าน เอ่ยถามขึ้นอย่างติดๆขัดด้วยความสงสัยและแปลกใจเอามากๆ

" ไม่มีครับ หมอบอกว่าคุณพิมกับคุณชายปกติดีทุกอย่าง เพียงแต่..."

" เพียงแต่อะไร รีบพูดมา "

เตชินเอ่ยเสียงเข้มด้วยความร้อนใจ ผู้ช่วยคังจึงเอ่ยต่อว่า

" ในผลการตรวจของคุณพิม พบสารคุมกำเนิดครับ หมอบอกว่าสาเหตุที่คุณพิมไม่ท้อง

เกิดจากการใช้ยาคุมกำเนิดเท่านั้นครับ "

ได้ยินดังนั้นเตชินก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดทันทีว่าถูกเธอหลอกเข้าอีกแล้ว

ถึงกับพึมพำออกมาในใจ

[ นี่เราถูกเธอปั่นหัวอีกแล้วเหรอ ]

จากนั้นเขาก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมทรงพลังอำนาจ

และมีสีหน้าท่าทางที่สุขุมเย็นเย็นชาเยือกเย็นกว่าปกติ

" เลื่อนการประชุมวันนี้ออกไปให้หมด "

" ครับ "

ผู้ช่วยช่วยคังเอ่ยตอบอย่างไวด้วยความสั่นกลัวในใจ

เขารู้สึกได้ถึงพายุฝนลูกใหญ่ กำลังจะพัดถล่มใส่คุณพิม

เขาถึงกับแอบพึมพำในใจด้วยความเป็นห่วง

[ ขอให้คุณพิมเอาตัวรอดได้อย่างทุกๆครั้งนะครับ ]

เตชินลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกจากห้องทำงานไปด้วยสีหน้ามืดมน

[ พิม คุณหลอกผมได้อย่างแยบยลทุกครั้ง เพราะว่าผมรักคุณมากเกินไปใช่มั้ย ]

[ คุณยอมมอบร่างกายของคุณให้ผมเพื่อให้ผมตายใจใช่มั้ย

คุณยอมทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ท้องลูกของผม

หลังจากนี้ไป ผมจะไม่ใจอ่อนกับคุณแล้ว ]

เตชินพึมพำด้วยความรู้สึกผิดหวังแฝงความเสียใจและปนไปด้วยอารมณ์โกรธที่คุกรุ่นอยู่ในใจ

เขาขับรถออกจากบริษัทไปอย่างรวดเร็ว

ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

แววตาเยือกเย็นจับจ้องบนถนนราวกับจะไม่ให้อะไรคลาดสายตาไปได้อีกแล้วแม้แต่นิดเดียว