ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 78

ผู้ช่วยคังขับรถไปตามแผนที่บนGPS ปลายทางคือปุ่มเล็กๆที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์

ซึ่งเป็นตำแหน่งที่จับสัญญาณโทรศัพท์ของพิมได้

เนื่องจากโทรศัพท์เครื่องเก่าพัง เตชินเลยเปลี่ยนวิธี ตามตัวพิมจากหมายเลขโทรศัพท์แทน

ผู้ช่วยคังขับรถไปเรื่อยๆ ตามทิศทางที่GPSนำทาง

เมื่อไปถึงตำแหน่งบนโลเคชั่นที่ปักมุกไว้ เขาและเตชินต่างมองไปรอบๆที่ดูว่างเปล่า

มีเพียงถังขยะสี่ใบวางเรียงอยู่ข้างทาง

แล้วผู้ช่วยคังก็เปิดไฟเลี้ยว เลี้ยวเข้าไปชิดข้างทาง ทางซ้ายมือ

เมื่อรถจอดสนิทเตชินก็เปิดประตูลงจากรถ

แล้วหยิบเอาโทรศัพท์ ที่กำลังจับตำแหน่งโทรศัพท์มือถือของพิมอยู่มาถือไว้

จากนั้นเขาก็เดินไปบนถนนฟุตบาท

เดินตามตำแหน่งที่นำทางเขาไปเจอโทรศัพท์ของพิม อย่างมีความหวังและแอบดีใจที่จะเจอตัวพิมสักที

แต่เมื่อไปถึงตำแหน่งสิ้นสุดบนGPS ที่จับตำแหน่งโทรศัพท์ของพิม

กลับไร้เงาของพิม ความหวังและความดีใจที่เขามีก่อนหน้านี้ได้แตกสลายไปในทันที

เห็นเพียงกลุ่มชายเร่ร่อนที่นอนเรียงรายกันอยู่ข้างทาง

และเหลือบไปเห็น ชายเร่ร่อนคนหนึ่งกำลังนอนเล่นโทรศัพท์ของพิมอยู่

เตชินถึงกับขมวดคิ้วแล้วเดินเข้าไปหา จากนั้นก็เอ่ยถามขึ้นในน้ำเสียงปกติ ด้วยสีหน้าเย็นชา

" คุณได้โทรศัพท์เครื่องนี้มาได้ยังไง "

ชายเร่ร่อนมองเขาอย่างสงสัยด้วยสายตาหวาดระแวง เตชินจึงเอ่ยต่อว่า

" ผมไม่ได้มาทำอันตรายคุณ คุณไม่ต้องกลัวหรอก แค่คุณบอกที่มาของโทรศัพท์มาก็พอ "

ผู้ช่วยคังเห็นดังนั้นจึงยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นอย่างเป็นมิตร

" พี่ชาย บอกพวกเรามาเถอะนะครับ พอดีพวกเรากำลังตามหาน้องสาวที่หายไปน่ะ

มีเพียงโทรศัพท์เครื่องนี้เท่านั้นที่จะเป็นเบาะแสในการตามหาน้องสาวเจอครับ "

ชายเร่ร่อนมองผู้ช่วยคังแล้วรู้สึกปลอดภัยสบายใจขึ้น จึงเอ่ยว่า

" ผมนั่งอยู่ตรงนี้ทั้งวัน จนเมื่อตอนบ่าย

ก็เห็นรถคันหนึ่งขับผ่านมา

จากนั้นก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่ง

ทิ้งโทรศัพท์เครื่องนี้ลงมา

ผมเลยเดินเข้าไปดู เห็นสภาพโทรศัพท์ยังดีอยู่ไม่ได้แตกอะไร เลยเอามาใช้ครับ "

ได้ยินดังนั้นผู้ช่วยคังถึงกับยิ้มไม่ออกแล้ว รอยยิ้มเมื่อกี้ค่อยๆหุบลง

มองไปยังเตชินที่ยืนข้างๆด้วยสีหน้าทมึงทึง

แต่ในใจเขากลับแอบทึ่งในความรอบคอบของพิมถึงกับพึมพำออกมาในใจ

[ คุณพิมนอกจากจะฉลาดแล้ว ยังรอบคอบ รู้ทันไปซะทุกเรื่องจริงๆ

แถมยังตัดสินใจเฉียบขาด มีใจที่เด็ดเดี่ยว ปฏิเสธคุณชายอย่างไม่ลังเล

ผู้หญิงแบบนี้แหละที่เหมาะสมและคู่ควรกับคุณชายที่สุดแล้ว ]

เตชินยืนนิ่งมองไปยังโทรศัพท์ในมือของคนเร่ร่อนอย่างเหม่อลอย

เขายังไม่ทันได้สะสางกับอารมณ์โกรธที่มีในใจ

เลย ก็ต้องมาเศร้าใจซะแล้ว

เมื่อพิมเลือกที่จะตัดทุกเส้นทางในการติดต่อ

เพื่อไม่ให้เขาตามตัวเธอเจอ

[ พิม คุณฉลาดมาก ไม่คิดว่าคนที่รักเงินอย่างคุณจะทิ้งโทรศัพท์แพงๆไป

เพียงเพราะกลัวผมจะตามเจอ

นี่คุณอยากตัดขาดจากผมมากขนาดนั้นเลย

เหรอพิม ]

เตชินพึมพำในใจ ในเมื่อพิมไม่มีโทรศัพท์แล้ว การที่จะตามเธอกลับมาก็ยากขึ้น

ผู้ช่วยคังจึงเอ่ยถามขึ้นอย่างระมัดระวัง

" เอ่อ คุณชายครับ เราจะเอายังไงต่อดีครับ

ในเมื่อคุณพิมระวังตัวขนาดนี้

ไม่แม้แต่เข้าเช็คอินโรงแรม ก็ไม่ยอมเข้าเลย

กระทั่งโทรศัพท์ก็ไม่เอาแล้ว

แบบนี้กว่าเราจะตามเธอกลับมาได้

คงใช้เวลาหลายวันแน่เลยครับ "

เตชินคิดว่าวันนี้ออกตามหาเธอทั้งวันแล้ว

ควรกลับไปตั้งหลักให้ดีๆ จึงเอ่ยขึ้น

" กลับบ้านก่อน แล้วค่อยคิดหาวิธี

ส่วนคนของเรา

ทีมที่ตามหาคุณพิมในเมืองก็ให้ตามต่อไป

แล้วทางสนามบินกับขนส่ง

พิมเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเศร้าๆอย่างเหนื่อยหน่าย

" คงต้องหลบแบบนี้ไปก่อนสักพักค่ะ "

รุ่นพี่มองหน้าพิมด้วยความเห็นใจแล้วเอ่ย

" แล้วพ่อแม่ของน้องพิมล่ะ น้องพิมไม่กลัวว่าเขาจะไปนำตัวพ่อแม่น้องพิมมาเหรอ "

" เอ้อ! จริงสิ พิมลืมตรงนี้ไปสนิทเลย ขอบคุณมากนะคะรุ่นพี่ที่เตือนเรื่องนี้ "

พิมเอ่ยขอบคุณจากใจด้วยความซึ้งใจ เพราะเธอลืมคิดตรงจุดนี้ไปเลย จากนั้นเธอก็เอ่ยว่า

" รุ่นพี่ขอยืมใช้โทรศัพท์ของพี่ก่อนได้มั้ยคะ

พิมจะโทรไปหาพ่อกับแม่ ให้พวกเขาไปหลบซ่อนตัวในเมืองก่อน "

" ได้ "

แล้วรุ่นพี่ก็ยื่นโทรศัพท์ให้พิม พิมรับโทรศัพท์มาแล้วเดินออกไปโทรคุยข้างนอก

รุ่นพี่มองตามหลังพิมแล้วพึมพำเบาๆ

" เกิดมาสวยมีเสน่ห์น่าดึงดูดก็ลำบากตัวเองนะ

ที่ดันไปต้องตาต้องใจคนรวยที่มีอิทธิพล

ทำเอาชีวิตวุ่นวาย ลำบากเลย

โชคดีที่เราเกิดมาสวยน้อย อิอิ "

ในเช้าวันรุ่งขึ้น เทเท่ก็ไปรับพ่อแม่ของพิมมาส่งยังที่อยู่ใหม่ ที่เขาเป็นคนจัดหาให้

จากนั้นก็ขับรถออกมา แล้วโทรมาหาพิม รุ่นพี่ก็เอาโทรศัพท์มาให้พิม พิมก็รีบรับแล้วเอ่ยขึ้น

" เป็นไงบ้างเท่ "

เทเท่ที่อยู่ปลายสายก็เอ่ยขึ้น

" เรียบร้อยค่ะเพื่อน เธอสบายใจหายห่วง เขาตามไม่เจอแน่นอน "

พิมยิ้มแล้วเอ่ยอย่างซาบซึ้งใจ

" ขอบคุณมากเลยนะเว้ยเท่ ฉันรักเธอที่สุดเลย "

เทเท่ฟังเสียงเพื่อนสาวแล้วทำหน้าทำตาเบะปากใส่ แล้วเอ่ย

" เออๆ ฉันรู้ละว่า เวลาที่เธอใช้ฉันน่ะ เธอก็รักฉันแบบนี้ตลอดแหละ แค่นี้ล่ะ ดูแลตัวเองดีๆ "

พิมยิ้มพร้อมกับพยักหน้าเบาๆแล้วเอ่ย

" อืม ฉันรักเธอจริงๆนะเว้ย ไม่ได้รักแค่บางเวลา ขับรถดีๆล่ะ บ้ายบาย "

" ย่ะ บาย "

หลังจากวางสายแล้ว เทเท่ก็ตั้งใจขับรถต่อไป