ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 79

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา

ผู้ช่วยคังเข้ามาหาเตชินในห้องทำงานด้วยสีหน้าที่ไม่สดใส ดูลำบากใจที่จะเอ่ยรายงาน

เตชินเห็นดังนั้นจึงเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดใจด้วยน้ำเสียงเย็นชา

" ไม่ต้องรายงานแล้ว "

ผู้ช่วยคังเอ่ยอย่างรู้ผิดที่ทำงานไม่คืบหน้าด้วยสีหน้านิ่ง

" ขอโทษครับคุณชาย "

แล้วเตชินก็เอ่ยต่อด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเย็นชา น้ำเสียงเจือความเหนื่อยใจ ท้อใจอย่างจนปัญญา

แสดงความผิดหวังออกมาอย่างชัดเจน จนพูด

ทุกอย่างออกมาระบายให้ผู้ช่วยคังฟัง

" ตามหาเธอต่ออีกหนึ่งเดือน ถ้าไม่พบจริงๆก็ปล่อยเธอไปเป็นอิสระเถอะ

ถือซะว่า เธอกับผมไม่ได้มีวาสนาต่อกันแล้ว

ส่วนเรื่องรับมรดก คุณแม่ก็จัดการไปเรียบร้อยแล้ว

ผมไม่จำเป็นต้องใช้ทายาทในการรับมรดกอีกต่อไป

เหลือก็แต่คุณรตี คนที่ผมจะแต่งงานด้วย

เธอไม่สามารถมีบุตรได้

เดิมทีเราสองคน วางแผนกันว่าจะให้คุณพิมท้องลูกให้

พอคลอดแล้ว จะเอาลูกที่เกิดจากผมกับคุณพิมยกให้เป็นลูกของเธอ..ไม่สิเป็นลูกของเราสองคน

หลังจากนั้น ผมก็จะหย่ากับคุณพิม เพื่อมาจดทะเบียนสมรสกับคุณรตี

อย่างถูกต้องตามกฎหมายเพื่อแสดงความจริงใจให้เกียรติเธออย่างสมศักดิ์ศรี

แต่คุณพิมดันมารู้ความจริง เห็นข้อความที่

ผมคุยกับคุณรตีซะก่อน

ถ้าหาคุณพิมไม่เจอ ผมกับคุณรตีก็ไม่สามารถมีลูกที่เกิดจากสายเลือดโดยตรงได้อีก

รวมทั้งยังจดทะเบียนสมรสกับเธอไม่ได้อีกด้วย

ถ้าไม่เจอตัวคุณพิมจริงๆ

หลังจากที่ผมกับแต่งงานกับคุณรตีแล้ว

ก็คงต้องรับเลี้ยงเด็กสักคน มาเป็นบุตรบุญธรรมแล้วล่ะ "

แม้น้ำเสียงของเตชินจะฟังดูน่าเห็นใจ แต่ผู้ช่วยคังกลับรู้สึกสงสารพิมมากกว่า

เขาเองก็เพิ่งรู้ว่าคุณชายของเขามีคนรักอยู่แล้ว

เขาอยู่กับคุณชายของเขามาหลายปี

เขาไม่เคยรู้เลยและไม่เคยเห็นคนที่ชื่อรตีมาก่อน แม้แต่ในงานสังคมก็ไม่เคยเห็นเลย

[ งั้นก็แสดงว่าคุณรตีน่าจะอยู่ต่างประเทศ แต่ถึงจะอยู่ต่างประเทศ

ก็น่าจะกลับมาเมืองไทยบ้างนะ ยังมีเรื่องอะไรของคุณชายที่เรายังไม่รู้อีกนะ ]

[ เฮ้อ...สงสารก็แต่คุณพิม ถูกหลอกให้จดทะเบียนสมรส

แล้วยังถูกคุณชายรังแก ทำร้ายจิตใจอีก

สมแล้วที่คุณพิม ไม่อยากพบเจอคุณชายอีก ]

ผู้ช่วยคังทำได้แค่แอบพึมพำในใจเบาๆ

เขาเข้าใจผิดมาตลอดว่าคุณชายของเขารักคุณพิม

พอมารู้แบบนี้ เขาถึงรู้ว่า สิ่งที่คุณชายเขาทำกับพิมนั้น มันไม่เรียกว่ารักเลย

เตชินเห็นผู้ช่วยคังนิ่งเงียบไป เขาเลยเอ่ยขึ้น

" ไม่มีอะไรแล้วคุณออกไปได้ "

" ครับ "

ผู้ช่วยคังเอ่ยตอบ แล้วหมุนตัวเดินออกไปจากห้องของเตชิน ด้วยสีหน้าผิดหวังและเสียใจแทน

เขาสงสารพิมจากใจเลย

ณัชชากำลังจะเข้าไปหาเตชิน เห็นผู้ช่วยคังเดินออกมาอย่างเหม่อลอยโดยไม่สนใจเธอเลย

เธอจึงเป็นฝ่ายเอ่ยถามขึ้น

" คุณคัง คุณจะไปไหนคะ "

ผู้ช่วยคังก็ยังไม่ได้ยินที่เธอเรียก เธอจึงเดินไปขวางทางผู้ช่วยคัง แล้วเอ่ย

" คุณคัง คุณเดินเหม่อลอยทำไม มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า "

ผู้ช่วยคังได้สติ มองไปยังณัชชาที่อยู่ตรงหน้าห่างกันเพียงสิบห้าเซนติเมตร

เขาก็ตกใจรีบถอยห่างออกมาทันที ณัชชาเห็นดังนั้น ก็ยิ้มขึ้นมาอย่างพอใจ แล้วเอ่ย

" คุณเป็นอะไรไป เรียกตั้งสองครั้งก็ไม่ได้ยินเลย คิดเรื่องอะไรอยู่ "

ผู้ช่วยคังจ้องมองหน้าณัชชาสักพักแล้วพึมพำในใจว่า

[ บางที คุณณัชชาอาจจะรู้จักคุณรตี ]

ผู้ช่วยคังพึมพำในใจเสร็จเขาก็เอ่ยถามขึ้น

" คุณณัชชารู้จักคุณรตี คนรักของคุณชายหรือเปล่าครับ "

" คุณว่าไงนะ คนรักของคุณชาย คุณหมายถึงคนรักของพี่เตชินอย่างงั้นเหรอ "

ณัชชาเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึมอย่างไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยินจากปากของผู้ช่วยคัง

" ครับๆ "

ผู้ช่วยคังตอบรับ แล้วลอบสังเกตสีหน้าท่าทางของณัชชา

[ นี่พี่เตชินยังคบกับเธออยู่อีกเหรอ มิน่าล่ะ

พี่เตชินถึงไม่อยากแต่งงานกับเรา ที่แท้ก็ยังคบกันกับรตีอยู่นี่เอง ]

ณัชชายืนนิ่งเงียบพร้อมกับพึมพำในใจ

จากนั้นณัชชาก็เอ่ยถามผู้ช่วยคังว่า

" คุณรู้จักคุณรตีได้ยังไง พี่เตชินบอกเหรอ "

" ครับ คุณชายบอกว่าจะแต่งงานกับคุณรตี

และจะจดทะเบียนสมรสกับเธอ

แต่คุณพิมดันหนีไปซะก่อน เลยทำให้คุณชายเครียด

ที่ไม่สามารถจดทะเบียนสมรสกับคุณรตีได้

สงสารก็แต่คุณพิม ถูกหลอกใช้ ซ้ำยังถูกทำร้ายจิตใจอีก น่าเห็นใจจริงๆ "

เธอเลยตัดสินใจตัดขาดโดยใช้วิธีแบบนี้ค่ะ "

เธอไม่มีทางยอมให้รตีมาเป็นภรรยาพี่เตชิน

ของเธอได้เด็ดขาด

เธอจะทำให้พี่เตชินตกหลุมรักคุณพิม

จนโงหัวไม่ขึ้นและรู้สึกผิดต่อคุณพิมให้ได้

แต่ผู้ช่วยคังกลับเอ่ยแย้งขึ้นว่า

" ผมว่าที่คุณณัชชาพูดไม่น่าใช่ครับ "

เตชินได้ยินดังนั้นจึงมองไปที่ผู้ช่วยคังด้วยสายตาเย็นชา แล้วเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่พอใจ

" แล้วแบบไหนที่คุณเรียกว่าใช่ล่ะ "

เขาพอใจคำพูดของณัชชามาก

ที่บอกว่าที่พิมทำแบบนี้เพราะตกหลุมรักเขา

ผู้ช่วยคังก้มหน้าเงียบ ณัชชาเหล่มองผู้ช่วยคังแล้วยิ้มเยาะขึ้นมาเล็กน้อย

จากนั้นเตชินก็ถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ

แล้วเอ่ยขึ้น

" ช่างเถอะ ผมพูดคำไหนคำนั้น เมื่อหาไม่เจอก็ปล่อยเธอเป็นอิสระ ไม่ต้องตามหาแล้ว

เดือนหน้าคุณรตีจะกลับมาแล้ว เมื่อเธอกลับมาถึง ผมก็คงจะต้องขอเธอแต่งงานทันที

ส่วนพิม ผมกับเธอคงหมดวาสนาต่อกันแล้วจริงๆ

ถ้ามีโอกาสได้เจอกันโดยบังเอิญก็ค่อยขอเธอมาช่วยเซ็นใบหย่าทีหลังเอาแล้วกัน "

ก่อนหน้านี้เขาได้ไปที่บ้านของเธอที่เชียงใหม่ บ้านเธอปิดสนิท ไร้คนอาศัย

เขาก็รู้แล้วว่าพิมต้องการตัดขาดกับเขาอย่างจริงๆจังๆ เขาจะไม่ทำให้เธอลำบากใจอีก

ได้ยินดังนั้นผู้ช่วยคังจึงเอ่ยตอบรับเพียงสั้นๆว่า

" ครับ งั้นผมขอตัวนะครับ "

แล้วผู้ช่วยคังก็หมุนตัวเดินออกไป

" ณัชชาก็ขอตัวค่ะ "

ณัชชาเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ

แต่กลับสีหน้าเรียบเฉยเย็นชา

จากนั้นก็หมุนตัวหันหลังเดินออกไปทันที

ในห้องเหลือเพียงเตชินที่นั่งทอดสายตามองออกไปไกล

โดยที่ไม่รู้ว่ากำลังมองอะไร นัยน์ตามีเพียงความว่างเปล่า

ลึกๆเขารู้สึกเสียใจที่พิมไม่ให้โอกาสเขาได้เลือกเลย

ว่าเขาควรจะเลือกคนที่เขารักมากที่สุด หรือต้องเลือกคนที่เหมาะสม คู่ควรกับเขากันแน่

ตอนนี้มีเพียงตัวเลือกเดียวคือ คนที่คู่ควรและเหมาะสมกับเขาที่สุด

แต่ในใจของเขากลับไม่มีความสุขเลย

เอาแต่คิดถึงพิม