ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 80

เตชินไปรอรับรตีที่กลับมาจากต่างประเทศที่สนามบิน

ไม่นานรตีก็นั่งรถเข็นออกมา ทันทีที่เตชินเห็นรตีเขาก็เดินเข้าไปหาเธอด้วยคามดีใจ

แต่ในขณะเดียวกัน เขากลับมีความรู้สึกสับสนเข้ามาทำให้เขารู้สึกไม่มีความสุขเช่นกัน

รตีนั่งบนรถเข็น แล้วเผยรอยยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน แล้วเอ่ยเรียก

" เตชิน "

เตชินเข้าไปนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าของรตีแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนพร้อมกับกุมมือรตีไว้

" ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว ผมคิดถึงคุณที่สุดเลยรู้มั้ย "

รตียิ้มแล้วเอ่ยอย่างนุ่มนวล

" ฉันก็คิดถึงคุณที่สุดเหมือนกันค่ะ "

เตชินเม้มปากแล้วฉีกยิ้มขึ้นอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง

สบตากับรตีที่นั่งบนวีลแชร์ไฟฟ้า แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนนุ่มนวล

" เรากลับบ้านกันเถอะ "

" ค่ะ "

รตีตอบรับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

จากนั้นเตชินก็ลุกขึ้น แล้วเดินไปยืนข้างหลัง เอ่ยกับคนดูแลรตีว่า

" ผมขอเข็นเองนะครับ "

คนดูแลรตีหลีกให้เตชิน มือทั้งสองของเตชินก็ยื่นไปจับด้ามจับของวีลแชร์ไฟฟ้า

แล้วเข็นรตีออกจากสนามบินไปที่รถทันที

พอมาถึงรถ เตชินก็อุ้มรตีขึ้นมาจากรถเข็นแล้ววางเธอลงบนเบาะรถนุ่มๆอย่างทะนุถนอม

จากนั้นตัวเขาและคนดูแลรตีก็เข้าไปนั่งในรถ

คนขับรถก็ขับออกจากบริเวณสนามบินทันที

ทางด้านพิม พอรุ่นพี่มาบอกเธอว่า ที่สนามบินหรือในละแวกใกล้เคียง

ไม่มีคนของเตชินมาเฝ้าหรือตามหาตัวเธอแล้ว

เธอรู้ได้ทันทีว่าเตชินคงจะล้มเลิกความตั้งใจ

ที่จะตามหาเธอแล้ว

เพราะหลังจากที่รุ่นพี่มาบอกข่าวดี

เธอก็ขอให้รุ่นพี่คอยสังเกตการณ์ให้

ได้อาทิตย์หนึ่งแล้ว ก็ไม่มีคนแปลกหน้าเคลื่อนไหวในละแวกใกล้เคียงกับที่เธออยู่อีกเลย

เธอจึงรีบจองตั๋ว แล้วเรียกรถไปที่สนามบินทันที

พอถึงทางแยกไฟแดง รถที่เธอนั่งก็ขับสวนทางกับรถของเตชินที่จอดรอไฟแดงพอดี

พอเตชินเห็นเธอที่นั่งในรถที่ขับผ่านรถเขาไปเท่านั้นแหละ

ใจของเขาก็เต้นโครมครามขึ้นมาด้วยความดีใจ

แต่เขาก็ทำได้แค่มองตามรถของเธอไปอย่างเสียดายและลืมตัวไปชั่วขณะ

[ พิม! เป็นคุณจริงๆด้วย ทำไมคุณเพิ่งมาปรากฏตัวเอาวันนี้นะ ]

จากนั้นเขาก็หันไปมองรตีแล้วเอ่ย

" รตี ผมมีธุระต้องไปจัดการด่วน คุณกลับไปก่อนนะ เรื่องวันนี้ผมจะชดเชยให้คุณทีหลังผมสัญญา "

เอ่ยจบเขาก็เปิดประตูลงจากรถทันที เขาไม่อยากพลาดโอกาสที่จะได้พิมคืนมาแล้ว

เมื่อเห็นเตชินลงจากรถไปอย่างรีบร้อน รตีก็ร้องเรียกเขาเสียงดัง

" เตชิน! เดี๋ยวสิ เตชิน เตชิน "

เตชินไม่สนใจเสียงเรียกของรตี เขาวิ่งข้ามไปยังอีกฝั่งของถนนแล้วเรียกแท็กซี่

พอเข้าไปนั่งในรถแท็กซี่แล้วเขาก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงรีบร้อนเจือความตื่นเต้น

" ไปสนามบิน ขอขับเร็วหน่อย "

" ได้ครับ "

แล้วคนขับแท็กซี่ก็ขับออกไปทันที

[ พิมคุณจะใจร้ายเกินไปแล้ว ไม่แม้จะหันกลับมามองผมที่อยู่ข้างหลังเลย

แม้แต่หน้าของคุณ คุณก็ไม่อยากให้ผมเห็นแล้วเหรอ ]

เขามองจนแผ่นหลังของพิมลับสายตาไป

พิมเดินไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมามองข้างหลังอีกเลย

สีหน้าของเธอนิ่งเฉย ปรากฏเพียงแววตาเย็นชาที่ซ่อนความเจ็บปวดไว้มากมายภายใต้แววตาคู่งาม

[ ลาก่อนค่ะ คุณเตชิน หลังจากนี้ไป เราต่างคนต่างเริ่มต้นชีวิตใหม่ อย่าได้รู้จักกันอีกเลย

ขอให้คุณไปใช้ชีวิตกับคนที่คุณรัก คนที่คู่ควรกับคุณ

ขอบคุณสำหรับบทเรียนราคาแพงที่คุณมอบให้

ฉันจะจดจำมันไปชั่วชีวิต ว่าครั้งหนึ่งฉันก็เคยเป็นคนไร้ค่าขายศักดิ์ศรีให้คุณ ]

เมื่อผ่านการตรวจทุกอย่างเรียบร้อย เธอก็เดินเข้าไปในเครื่องบิน แล้วยื่นบอร์ดดิ้งพาสให้เจ้าหน้าที่สแกน

พอเจ้าหน้าที่สแกนเสร็จเรียบร้อย เธอก็เดินเข้าไปนั่งในเลขที่นั่งของเธอ

ไม่นานเครื่องบินก็แล่นทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

เธอหลับตาลงอย่างช้าๆแล้วพึมพำในใจ

[ ในที่สุดเราก็เป็นอิสระหลุดพ้นจากชีวิตที่อัปยศอดสูสักที ]

1 ปี ต่อมา.........

พิมได้เข้าสอบครูผู้ช่วยในสนามสอบ สพฐ.

เมื่อผลสอบแข่งขันประกาศออกมา เธอสอบติดได้อันดับที่หนึ่ง

ไม่นานเธอก็ไปสอบสัมภาษณ์ เมื่อผ่านแล้ว

เธอจึงเลือโรงเรียนมัธยมที่อยู่ต่างอำเภอในเขตนอกเมือง

เธออยากมีชีวิตที่สงบ ไม่อยากไปยุ่งเกี่ยวกับคนรวยพวกนั้นอีกต่อไป