ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 85

พอออกจากสนามบิน พิมก็เดินไปที่รถของตัวเองแล้วเอ่ยกับเตชินอย่างเย็นชาโดยไม่มองหน้าเขา

" ปล่อยมือฉันได้แล้ว คุณเรียกรถไปเองแล้วกัน "

เตชินมองไปที่รถเธอแล้วเอ่ยถามขึ้น

" คุณขับรถเป็นแล้วเหรอ "

" ฉันขับรถเป็นมันน่าแปลกตรงไหน "

พิมเอ่ยขึ้นอย่างรำคาญ

เตชินไม่คิดว่าเวลาแค่ปีกว่าจะทำให้เธอเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้

ทั้งดูโตเป็นผู้ใหญ่ที่สุขุมและยังกลายเป็นคนที่เย็นชามากๆอีกด้วย

จากนั้นพิมก็หยิบกุญแจรถออกมาจากในกระเป๋า แล้วกดเปิดประตู

เตชินจึงเดินไปเปิดประตูรถของเธอแล้วเข้าไปนั่งในรถอย่างสบายใจ

พิมรู้สึกโมโหและรำคาญเขามาก

เธอเดินไปเปิดประตูทางฝั่งเขาแล้วเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดใจ

" คุณเตชิน คุณจะเอายังไง คุณอยากให้ภรรยาของคุณมาฆ่าฉันให้ตายหรือไง

คุณอยากให้สังคมตราหน้าว่าฉันแย่งสามีชาวบ้านทั้งที่ฉันไม่ได้ทำเลยอย่างงั้นเหรอ

หากคุณเห็นใจฉันสักนิดช่วยเซ็นใบหย่าแล้วเลิกวุ่นวายกับชีวิตฉันสักที ฉันรำคาญ "

เตชินได้ยินดังนั้น เขาก็ถึงกับอึ้งไปเลย

แววตาแข็งกร้าวเย็นชาสบตากับเขาอย่างเกลียดชัง

เขาไม่คิดว่าเธอจะมองเขาด้วยแววตาแบบนี้

[ นี่เธอเกลียดเราขนาดนี้เลยเหรอ ]

จากนั้นสีหน้าของเขาก็จริงจังขึ้นมา เขาลงจากรถของเธอแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

" พิม ผมว่าเราไปคุยกันที่อื่นดีกว่า "

" ไม่ ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณแล้ว ที่ฉันบุกไปงานแต่งของคุณ

ก็แค่อยากให้คุณช่วยหย่าให้จบๆ ไม่ได้อยากให้คุณตามมาแบบนี้ เข้าใจมั้ย"

พิมเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุดันแววตาแสดงความโกรธจัดอย่างชัดเจน

ได้ยินดังนั้นเตชินเลยเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน

" คุณเลยบุกไปในวันแต่งงานของผม เพราะคิดว่าผมจะเกรงใจรตีแล้วยอมหย่ากับคุณสินะ "

จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างกน้านิ่งแล้วเอ่ย

" ขอโทษด้วยพิมที่ผมทำให้คุณผิดหวังแล้ว

คุณยังรู้จักผมน้อยไป

แต่ผมจะบอกให้คุณจำไว้ ว่าคนอย่างผมไม่เคยไว้หน้าหรือเกรงใจใครทั้งนั้น

ยกเว้นคนๆนั้นจะเป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตของผมและคนๆนั้นก็คือคุณ

ผมยอมรับว่าแรกๆผมคิดจะหย่ากับคุณ

แต่พอคุณบุกไปงานแต่งของผมแล้ว ผมก็รู้ได้ทันทีว่าผม

ไม่อยากหย่ากับคุณ และยิ่งไม่อยากเสียคุณไปให้ใครทั้งนั้น

ผมจะไม่ยอมให้ใครมาแทนตำแหน่งผมเด็ดขาด

คนที่ควรจะเป็นสามีของคุณอย่างถูกต้องตามกฎหมายต้องเป็นผมคนเดียวเท่านั้น "

พิมยกมุมปากขึ้นพร้อมกับส่งเสียง หึ! ออกมาแล้วเอ่ยอย่างเย็นชาด้วยแววตาไร้อารมณ์

" เหรอ ฉันควรจะดีใจมั้ยที่เป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตของคุณ

คุณคิดว่าฉันเป็นพิมคนเดิมเมื่อสองปีที่ก่อนหรือไง ที่จะเชื่อลมปากของคนอย่างคุณ

รีบๆเซ็นหย่าแล้วรีบกลับไปหาภรรยาของคุณซะอย่ามาทำให้ฉันเสียชื่อเสียง

ฉันเองก็ควรจะแต่งงานกับคนที่คู่ควรกับฉันซึ่งไม่ใช่คุณ หลีกไป "

เอ่ยจบ เธอก็ผลักเขาออกไปทันที แต่เตชินกลับรั้วเอวเธอไว้แล้วกอดเธอแน่น

" ปล่อย! "

" ไม่ปล่อย ผมบอกแล้วว่าจะไม่ปล่อยคุณไปอีกแล้ว "

จากนั้นเขาก็แย่งกุญแจรถจากมือของเธอแล้วจับเธอยัดเข้าไปนั่งข้างๆคนขับ

ข่าวการแต่งงานของคุณ เขารู้กันทั่วบ้านทั่วเมืองแล้ว ดังนั้น

คุณอย่าทำให้ฉันลำบากใจเลยขอร้อง อย่าแสดงตัวให้คนเห็นว่าเราอยู่ด้วยกันอีก

อย่าเอาแต่ใจจนลำลายอนาคตของฉันอีกเลย "

เตชินเหยียบเบรคแล้วเข้าไปจอดรถข้างทาง

จากนั้นเขาก็หันมามองหน้าเธอแล้วเอ่ยถามขึ้นเสียงดังด้วยความโมโห

" ทำไมพิม! การที่คุณอยู่กับผมมันทำให้คุณลำบากใจขนาดนั้นเลยเหรอ

ไอ้ป๊อบมันดีกว่าผมตรงไหน คุณถึงยอมควงแขนมันออกสื่อ

ยอมให้มันจับมืออย่างเต็มใจ คุณตอบผมมามันดีกว่าผมตรงไหน "

" เขาดีกว่าคุณทุกตรง ซึ่งคุณไม่สามารถเทียบกับเขาได้เลย "

พิมเอ่ยตอบอย่างเย็นชา โดยที่ไม่รู้เลยว่าการพูดแบบนี้

เป็นการกระตุ้นให้เตชินเดือดดาล จนเลือดในกายของเขาเดือดพล่านอย่างหน้ามืดตามัว

" ได้! ผมจะทำให้คุณรู้ว่าผมดีกว่ามันทุกตรง "

จากนั้นเขาก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วตรงไปยังโรงแรมที่ณัชชาจองไว้ให้

สีหน้าพิมเริ่มกังวลเมื่อเตชินเปลี่ยนเส้นทางกะทันหัน

" คุณจะพาฉันไปไหน "

เธอเอ่ยถามขึ้นด้วยสีหน้าหวาดกลัว เตชินยกมุมปากขึ้นอย่างเย็นชาแล้วเอ่ยเสียงเยือกเย็น

" ทำไม คุณกลัวเป็นด้วยเหรอ "

" ฉันไม่ได้กลัว ฉันแค่อยากรู้ว่าคุณจะพาฉันไปไหน "

เธอปฏิเสธเสียงแข็งด้วยสีหน้าเย็นชา แต่แววตาเธอกลับสั่นไหว

เตชินยกมุมปากขึ้นมายิ้มอย่างร้ายๆ

" ไม่กลัวก็ดี "

เขาเอ่ยเพียงสั้นๆด้วยน้ำเสียงน่ากลัวทำให้คนฟังขนลุก รู้สึกหนาวสั่นขึ้นมาทันที