ป่วนหัวใจท่านประธานเย็นชา นิยาย บท 84

เตชินได้ยินดังนั้น ก็เอ่ยออกคำสั่งขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเจือร้อนใจ

" เดี๋ยว! คุณช่วยดูให้หน่อยว่าไฟลท์บินคืนนี้ออกกี่โมง แล้วคุณก็จองตั๋วให้ผมที ผมจะรีบตามพวกเขาไปเดี๋ยวนี้ "

" รับทราบค่ะท่านประธาน "

หลังจากนั้น เตชินก็กลับรถ มุ่งหน้าไปยังสนามบินทันที

ส่วนณัชชาก็เริ่มเช็คดูตารางเวลาไฟลท์บินของแต่ละสายการบิน

เธอมองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือของตัวเอง

แล้วพึมพำออกมาอย่างตกใจ

พร้อมกับใช้สมองประมวลผลอย่างรวดเร็ว

" ตายละ นี่สองทุ่มแล้วเหรอ พี่เตชินจะตามไปทันมั้ยเนี่ย ช่างเหอะในเมื่อคุณพิมออกไปเวลานี้

ก็แสดงว่าไฟลท์บินที่คุณพิมจองต้องเป็นไฟลท์บินของ Lion air แน่เลย

งั้นก็จองไฟลท์บินเวลา 21:50 ของสายการบินนี้ให้พี่เตชินเลยแล้วกัน หวังว่าจะไปทันนะ "

ณัชชาทำการจองตั๋วอะไรเสร็จเรียบร้อยก็โทรไปแจ้งเตชินทันที

" วันนี้ เวลานี้ มีเพียงไฟลท์บินของสายการบิน Lion air เท่านั้น

ที่ออกจากดอนเมืองไปเชียงใหม่เวลา 21:50 - 23:15 ส่วนเรื่องที่พัก ณัชชาจะโทรแจ้งอีกทีค่ะ "

ได้ยินดังนั้น เตชินก็วางสายไป รีบขับรถไปยังสนามบินอย่างเร่งด่วน

แววตาแน่วแน่จับจ้องไปบนถนนข้างหน้าพร้อมกับเอ่ยออกมาในใจ

[ ผมพลาดไปแล้วครั้งหนึ่ง ผมจะไม่ยอมพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง

ผมจะไม่ยอมปล่อยคุณไปแล้วพิม ต่อให้คุณหนีไปอยู่สุดขอบฟ้าหรืออยู่ท่ามกลางป่าเขา

ผมก็จะตามคุณกลับมาอยู่ข้างกายผมให้ได้

จะไม่ยอมให้คุณไปเป็นของคนอื่นเด็ดขาด ]

รถหรูคันงามเงาวับแล่นไปบนถนนในยามค่ำคืนอย่างรวดเร็ว

แทบจะกางปีกบินขึ้นเหนือท้องถนนได้แล้ว

เมื่อเตชินไปถึงสนามบินก็เป็นเวลา 21:00 พอดี

กว่าเขาจะเข้าเช็คอินทำอะไรเสร็จเรียบร้อยก็ได้เวลาเครื่องออกพอดี

จากนั้นเขาก็เดินไปขึ้นเครื่องคนสุดท้าย เมื่อเขานั่งลงเรียบร้อยแอร์และนักบินก็เริ่มทำหน้าที่ทันที

พิมนั่งอยู่โซนข้างหลังในตอนที่เตชินเดินเข้ามาเธอไม่ได้มองและไม่ได้สนใจว่าใครมาคนสุดท้าย

เธอนั่งเอาหัวพิงไล่ของป๊อบแล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า

เพราะวันนี้ตอนเช้าเธอออกจากเชียงใหม่มากรุงเทพเพื่อเซอร์ไพรส์เตชิน

แต่ไม่คิดว่าตัวเองกลับถูกเซอร์ไพรส์เองที่เขากล้าไม่ยอมเซ็นใบหย่า

ทำให้เธอต้องรีบกลับมาและออกเดินทางกลับเชียงใหม่อย่างเร็วที่สุด

เตชินที่นั่นอยู่พยายามยืดคอมองหาพิมแต่คนเยอะจึงไม่สามารถเห็นผู้โดยสารหมดทุกคน

เลยไม่รู้ว่าเธออยู่บนเครื่องบินลำเดียวกันกับเขาหรือเปล่า

ป๊อบที่นั่งอยู่กับพิมก้มมองเธอที่ซบไหล่เขามองใบหน้างามที่ดูสงบดูเหนื่อยล้า

เขาจึงกางแขนออกไปโอบกอดเธอด้วยความรัก

แววตาอบอุ่นจ้องมองใบหน้าเรียวสวยงดงามอย่างเงียบๆพร้อมกับพึมพำในใจว่า

[ ผมเรียนจบแล้ว หลังจากนี้ผมจะดูแลคุณให้ดี จะอยู่เคียงข้างคุณในทุกที่ที่คุณอยู่

ผมเคยปล่อยคุณไปให้เขาแล้วครั้งหนึ่ง แต่เขากลับไม่รักษาคุณไว้ให้ดี

ผมจะไม่ยอมให้เขามาแย่งคุณไปจากผมอีกแล้ว ผมจะปกป้องและดูแลคุณให้ดีที่สุด

เท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งอย่างผมจะทำได้ จะไม่ยอมถอยให้เขาอีกแล้ว ]

ไม่นานก็ถึงท่าอากาศยานเชียงใหม่ เครื่องบินค่อยๆดิ่งลงจอด

พอเครื่องจอดสนิทบานประตูค่อยๆเปิดออก

ป๊อบจึงหันไปปลุกพิมที่หลับอยู่ โดยเอ่ยเรียกเสียงเบา

" พิม ถึงแล้วครับ "

พิมค่อยๆลืมตาขึ้นมามองป๊อบ ป๊อบยิ้มให้เธออย่างอบอุ่นแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

" ถึงแล้วครับ "

พิมยิ้มขึ้นอย่างเก้อเขินและทำตัวไม่ถูก แล้วเอ่ย

" งั้นเราลงไปกันเถอะค่ะ "

" ครับ "

แล้วป๊อบก็ยื่นมือไปปลดเข็มขัดให้พิมจากนั้นกลับมาปลดของตัวเองต่อ

เสร็จแล้วเขาก็ยื่นมือไปจับมือพิมไว้ ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินออกไป

เตชินเดินออกไปรอด้านนอก มองหาพิมอยู่นาน

เมื่อเห็นพิมเดินออกมาพร้อมกันกับผู้ชายที่เขาไม่ถูกชะตา แถมยังจับมือกันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

คิ้วคมเข้มของเขาชิดเข้าหากัน แววตาคมกริบค่อยๆหรี่ลง

" ไม่ปล่อย คุณฟังผมให้ดีนะพิม ผมจะไม่ปล่อยคุณไปเป็นครั้งที่สองเด็ดขาด "

เตชินเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นสีหน้าแววตาจับจ้องใบหน้าพิมอย่างจริงจัง

สายตาของพนักงานแถวนั้นเริ่มหันมาจับจ้องทั้งสามคนด้วยความสนใจ

พิมเริ่มรู้สึกอายผู้คนที่หันมามองเธอ เธอจึงเอ่ยเสียงเบาลงว่า

" คุณเตชิน คุณอยากทำให้ฉันขายหน้ามากเลยใช่มั้ย คุณไม่แหกตาดูบ้างหรือไงว่าคนกำลังมองมาทางเรา ฉันไม่ได้หน้าหนาเหมือนคุณ ปล่อย! "

" ไม่ปล่อย ผมเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของคุณ เป็นเขาที่ควรจะปล่อยมือคุณ "

ป๊อบเห็นคนเริ่มมองมาทางพวกเขามากขึ้น

เขากลัวว่าถ้าขืนยังยื้อแย่งพิมไปมาในที่แบบนี้อีก จะทำให้พิมรู้สึกแย่และขายหน้าเอาได้

จากนั้นเขาก็เลื่อนสายตามองไปยังมือของพิม

ที่ถูกเขากำไว้แน่นจนขาวซีดไปหมดแล้ว

เขากลัวว่าเธอจะเจ็บและไม่อยากทำให้เธอต้องอับอายขายหน้าผู้คนไปมากกว่านี้

เขาจึงปล่อยมือจากเธอแล้วเอ่ยกับเตชินเบาๆด้วยน้ำเสียงเย็นชา

" ผมปล่อยมือพิม ไม่ได้หมายความว่าผมจะปล่อยเธอให้คุณ แต่เพราะผมไม่อยากให้พิมถูกคนอื่นเข้าใจผิด มองเธอไม่ดี "

จากนั้นเขาก็เลื่อนสายตามาสบตากับพิมแล้วเอ่ยอย่างอ่อนโยน

" ผมไปก่อนนะ พรุ่งนี้ค่อยเจอกัน "

เอ่ยจบเขาก็เดินออกไปด้วยสีหน้าเย็นชา

เขาเชื่อใจพิม เพราะพิมมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบอยู่ เขาเชื่อว่าพิมไม่มีทางยอมไปกับเตชินแน่นอน

พิมมองตามหลังเขาไปแบบงงๆ อย่างไม่เข้าใจ

ได้ยินดังนั้นเตชินก็เอ่ยถามขึ้นด้วยความหึงหวงอย่างไม่พอใจ

" อะไรคือพรุ่งนี้ค่อยเจอกัน เขาหมายความว่าไง คุณยังจะไปเจอกับเขาอยู่เหรอ "

พิมมองตาเขียวใส่เตชินแล้วเอ่ยเพียงสั้นๆ

พร้อมกับดึงมือกลับมาแล้วก้าวเท้าเดินออกไป

" อย่าเสือก ปล่อย! "

เตชินยิ้มขึ้นมาอย่างลำพองใจที่เป็นผู้ชนะอีกตามเคย เลยไม่รู้สึกโมโหกับคำพูดของพิม

แล้วเขาก็เดินตามพิมไปติดๆ ยื่นมือไปจับมือเธอโดยไม่สนใจว่าเธอมีสีหน้าแบบใด

และบังคับให้เธอจับมือกับเขาอย่างเอาแต่ใจ