รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 125

เมื่อคิดเรื่องนี้ เธอก็กดเบอร์โทรหาฟู่เย่เฉิน

โทรศัพท์ดังอยู่สักพักก่อนที่จะมีคนรับสาย “อันอัน คุณโทรหาผมมีอะไรเหรอ?”

“ฟู่เย่เฉิน ฉินเค่อเคอตายแล้ว คุณรู้เรื่องนี้หรือยัง?”

“อะไรนะ? เธอตายแล้วเหรอ? ผมไม่รู้เลย ตอนนี้ผมกำลังเปลี่ยนชุดอยู่ในโรงพยาบาล… เมื่อวานผมคุยโทรศัพท์กับเธอทุกอย่างก็ดูปกติดี…”

“คุณไม่ได้ทะเลาะกับเธองั้นเหรอ?”

“เปล่า” น้ำเสียงของฟู่เย่เฉินลื่นไหลเป็นธรรมชาติ หลังผ่านไปอึดใจ เขาก็ดูเหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ “ผมจำได้ว่าครั้งก่อนที่อาผมกลับมาจากมื้อเย็น เค่อเคอเองก็อยู่ด้วย พวกเขาสองคนดูไม่ค่อยพอใจกันเท่าไหร่ อาผมบอกว่าเธอคงจะอายุไม่ยืน แล้วเธอก็ดูกลัวมากเลยเพราะเรื่องนี้…”

ฉินอันอันเปลี่ยนสีหน้าทันที “เป็นไปไม่ได้ เมื่อวานกับวันนี้ฉันอยู่กับฟู่ซื่อถิง เขาไม่ได้ทำอะไรเลย”

ฟู่เย่เฉินถอนใจ “อันอัน ทำไมเวลาที่พูดถึงอาผมคุณถึงต้องสติแตกด้วย? ผมก็แค่บอกเรื่องที่ผมรู้ แล้วผมก็กล้าบอกแค่คุณ หากว่าตำรวจมาถามผม ผมไม่มีทางจะแฉอาของผมแน่นอน…”

ฉินอันอันตอบรับ “ฟู่เย่เฉิน ให้แน่ใจก่อนเถอะว่าการตายของฉินเค่อเคอไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณ ตำรวจต้องขุดเรื่องนี้ไปจนถึงที่สุดแน่”

น้ำเสียงของฟู่เย่เฉินเย็นชาขึ้นเล็กน้อย “ผมไม่ได้ทำ ผมไม่มีทั้งแรงจูงใจและสาเหตุที่จะต้องฆ่าเธอ อีกอย่างต่อให้ผมจะทะเลาะกับเธอ ผมก็คงไม่ฆ่าเธอ อันอัน ตั้งแต่ที่คุณไปตกหลุมรักอาของผม คุณก็ไม่เห็นผมในสายตาเลยสินะ”

“อย่ามาทำให้ฉันคลื่นไส้หน่อยเลย ตอนที่คุณไปมั่วอยู่กับฉินเค่อเคอ คุณยังเห็นฉันอยู่ในสายตาบ้างไหมล่ะ?” ฉินอันอันวางสายอย่างโกรธเกรี้ยว

ตำรวจถาม “คุณโทรคุยกับใครน่ะครับ?”

“ฟู่เย่เฉินค่ะ เขาเป็นแฟนของฉินเค่อเคอ” ฉินอันอันพูด เธอบอกเบอร์กับตำรวจ “ช่วงหลังฉินเค่อเคออยู่กับเขา เขาต้องรู้แน่ว่าทำไมเธอถึงกระโดดตึก”

……

ตอนบ่าย ฉินอันอันก็ออกมาจากสถานีตำรวจและเรียกรถแท็กซี่กลับไปที่บ้านแม่

หลังจากบอกแม่เรื่องการตายของฉินเค่อเคอ ฉินอันอันก็พึมพำว่า “แม่คะ หนูจำเธอไม่ได้เลย… มันมีแต่เลือดเต็มไปหมด… หนูไม่เห็นใบหน้าเธอด้วยซ้ำ”

จางหยุนกอดลูกสาวไว้แน่นและพูดอย่างโศกเศร้าว่า “อันอัน อย่ากลัวไปเบย นั่นมันชีวิตของหล่อน ไม่เกี่ยวอะไรกับเรา เราก็แค่ใช้ชีวิตของเราก็พอ”

“ฟู่เย่เฉินบอกว่านี่เป็นฝีมือของฟู่ซื่อถิง…” น้ำเสียงฉินอันอันเย็นเยียบ “หนูไม่เชื่อหรอก หนูไม่เชื่อว่าฟู่ซื่อถิงจะฆ่าใครได้”

“ลูกถามฟู่ซื่อถิงหรือยัง?” จางหยุนถาม “ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนทำ เขาก็ต้องมีเหตุผลของเขา”

“แม่คะ ไม่ว่าเหตุผลคืออะไร ก็ไม่ควรจะเป็นเหตุให้เราฆ่าใครได้ ฉินเค่อเคอก่ออาชญากรรม เธอควรโดนกฎหมายลงโทษ”

“อันอัน ลุงของฉินเค่อเคอเองก็ทำผิดกฎหมาย แล้วเขาโดนลงโทษตามกฎหมายไหมล่ะ?” จางหยุนจับมือลูกสาวไว้ด้วยทั้งสองมือของเธอ “แม่ไม่ได้บอกว่าการฆ่าคนเป็นเรื่องถูกต้อง แม่แค่จะบอกว่าสิ่งที่ฟู่เย่เฉินพูดไม่จำเป็นต้องจริงเสมอไป”

เธอนั้นไม่ชินกับการใกล้ชิดกับเขาในช่วงกลางวันแสก ๆ ดังนั้นเธอจึงดึงมือออกโดยไม่รู้ตัว

“ฉินเค่อเคอตายแล้ว เรื่องนี้มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณไหมคะ?” เธอคิดอยู่อึดใจ ตอนแรกอยากที่จะตะล่อมถามแต่เมื่อเธออ้าปากก็กลายเป็นว่าถามเขาออกมาตรง ๆ

ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับฟู่ซื่อถิงเป็นอย่างนี้มาตลอด

แววตาของฟู่ซื่อถิงลึกล้ำลงและเสียงเขาก็เย็นเยียบ “ทำไมคุณไม่ถามผมว่าใครที่พยายามจะขับรถชนผมให้ตายเมื่อคืนนี้? ชีวิตของฉินเค่อเคอสำคัญกว่าของผมเหรอ?”

วันนี้เรื่องที่ฉินเค่อเคอกระโดดตึกเป็นเรื่องเดียวที่เธอคิดอยู่ และเธอก็เกือบลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไปแล้ว

“ใครกันคะ?” แววตาเธอวาวโรจน์ “คุณหาเจอแล้วเหรอ?”

“หากผมบอกว่าเป็นฉินเค่อเคอ คุณจะยังปวดใจเพราะการตายของเธออีกไหม?” เขามองเธอ

เขาเห็นสีหน้าของเธอที่เปลี่ยนจากตกใจเป็นสับสนและแปรผันจากสับสนเป็นไม่สบายใจ

“งั้น… การตายของเค่อเคอก็เกี่ยวข้องกับคุณ” น้ำเสียงเธอสะดุด “คุณไม่มีวิธีการอื่นแล้วเหรอ? ต้องทำอะไรสุดโต่งแบบนี้ด้วยรึไง?”

“ฉินอันอัน อย่ามองผมแบบนั้น” สีหน้าอ่อนโยนของเขาถูกเก็บซ่อนไว้ “ไม่ว่าใครที่มันกล้ามาแตะต้องผม ผมจะส่งมันไปลงนรก ผมก็เป็นแบบนี้มาตลอด”