รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 126

บรรยากาศระหว่างทั้งสองนั้นตึงเครียดมาก แม้ว่าพวกเขาจะนั่งอยู่ด้วยกัน แต่ก็ดูเหมือนพร้อมจะทะเลาะกันได้ตลอดเวลา

ป้าจางก็กลัวว่าทั้งสองจะจู่ ๆ ระเบิดใส่กัน ดังนั้นเธอเลยรีบเอาผลไม้ที่ปอกและหั่นเรียบร้อยแล้วมาวางไว้ให้

“คุณผู้หญิงคะ ทานอาหารกลางวันหรือยังคะ? ฉันเตรียมอาหารไว้เผื่อคุณด้วย”

ฉินอันอันผุดลุกขึ้นจากโซฟาทันที

เธอเดินตรงไปที่ห้องอาหาร

ฟู่ซื่อถิงมองแผ่นหลังของเธอ และชั่วขณะนั้นเขาก็ไม่อาจเดาได้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

หากว่าเธอโกรธจริง ๆ เธอก็คงไม่ไปกินอาหารหรอก

แต่แม้ว่าเธอจะไม่ได้โกรธ แต่สีหน้าของเธอก็ดูเหมือนว่าเธอนั้นโกรธแทบตาย

ฉินอันอันนั้นยังไม่กินทั้งมื้อเช้าและมื้อกลางวัน ดังนั้นตอนนี้เธอจึงหิวมากจนปวดท้อง

ดูเหมือนว่าเธอกินอาหารมื้อนี้ไปนานกว่าครึ่งชั่วโมง

เพราะว่าเธอปวดท้อง การกินอาหารเร็วเกินไปก็ยิ่งทำให้ปวดมากขึ้น

เมื่อเธอออกมาจากห้องรับประทานอาหารหลังกินเสร็จ ฟู่ซื่อถิงก็ไม่ได้อยู่ในห้องนั่งเล่นแล้ว

“คุณผู้หญิงคะ ตอนที่คนเราโกรธน่ะ ก็มักจะทำเรื่องตามอารมณ์ ทำไมคุณไม่ไปนอนพักก่อนสักครู่ล่ะคะ?” ป้าจางบอก

ฉินอันอันรู้สึกปวดหัว เธอจึงพยักหน้า

เธอเดินไปที่ห้องของตัวเองที่อยู่ชั้นล่าง

ป้าจางเดินตามเธอเข้ามาและพูดอย่างเก้อ ๆ ว่า “คุณผู้หญิงคะ ฉันคิดว่าคุณจะนอนที่ห้องนอนใหญ่จากนี้ไป ฉันก็เลยเอาเครื่องนอนของคุณย้ายไปที่ห้องนั้นเมื่อเช้านี้”

ฉินอันอันนิ่วหน้าเล็กน้อย “ฉันจะไม่นอนกับเขาหรอก”

“คุณผู้หญิงคะ บาดแผลของคุณผู้ชายคงจะยังไม่หายไปอีกพัก และเขาก็ไม่ยอมให้คนนอกเข้ามาดูแล” ป้าจางให้เหตุผลกับเธอ “เขาแค่ต้องการให้คุณใกล้ชิดกับเขา หากว่าคุณไม่สนใจเขาแล้วเขาไม่สนใจคุณบ้างล่ะคะ? หากว่าเขาล้ม…”

“ฉันว่าเขาก็ใช้ไม้ค้ำได้คล่องแล้ว เขาไม่ล้มแน่นอนค่ะ” ฉินอันอันใจแข็ง

ป้าจาง “คุณผู้หญิง ฉันรู้นะคะว่าคุณพูดเพราะความโกรธ”

หลังจากที่ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ก็มีมือใหญ่เอื้อมมาจับแขนเธอจากนั้นก็ดึงเธอให้นอนลงบนเตียง

เขาไม่ได้หลับมาตั้งแต่แรกแล้ว

ตั้งแต่วินาทีที่เธอเดินเข้ามา ใจเขาก็ยอมให้เธอแล้ว

“หล่อนกระโดดลงไปเอง” เขาพูดอย่างตรงไปตรงมา

เขาเกลียดการที่ต้องอธิบายอะไรให้คนอื่นฟัง

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเธอ เขาก็ไม่อาจจะยึดมั่นในตัวเองได้เหมือนก่อน

เขายอมที่จะไม่สบายใจเสียเองดีกว่าทำให้เธอต้องเจ็บปวดใจ

“แต่แม้ว่าหล่อนจะไม่โดดลงไปเอง ผมก็คงไม่ปล่อยให้หล่อนรอด” ลูกกระเดือกของฟู่ซื่อถิงขยับและเขาก็เปิดใจให้เธอฟัง “แค่เพราะว่าเมื่อคืนผมไม่โดนฆ่าตาย ไม่ได้แปลว่าผมจะไม่มีวันตาย มีคนมากมายที่อยากจะฆ่าผม หากว่าผมมีเมตตาให้ทุกคน คุณคิดว่าพวกเขาจะไม่เคยตัว แล้วไม่มาเล่นงานผมอีกเหรอ?”

ฉินอันอันมองเขาเงียบ ๆ เธอมองใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่อยู่ใกล้ หัวใจเธอบีบรัดแน่น ใช่แล้ว ไม่ใช่ว่าเขานั้นจะไม่ตายสักหน่อย