รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 172

แก้วของเธอยังมีไวน์ ในจานยังมีอาหารเหลืออยู่อีกเยอะ

ถ้าเขาไม่มา แน่นอนว่าเธอจะไม่อ้างเหตุผลที่จะไป

“พวกคุณกินกันตามสบายเลย! ผมจะไปเอง” หลังจากพูดจบเขาก็ก้าวขายาวเหยียดแล้วเดินจากไป

เซิ่งเป่ยถือแก้วไวน์แล้วเดินตามไปทันที “สือถิง! รอฉันด้วย!”

หลีเสี่ยวเถียนยกนิ้วให้ฉินอันอัน “อันอัน เธอสุดยอดเลย”

ฉินอันอันหน้าไร้เดียงสา “เขาอยากไปเองนะ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันว่าเขายังมีความรู้สึกต่อเธออยู่” หลีเสี่ยวเถียนหยิบแก้วไวน์ขึ้นมา “สายตาที่เขามองแสดงให้เห็นว่าเขายังรักเธออยู่”

ฉินอันอัน “หลีเสี่ยวเถียน เธอดูละครให้น้อยลงหน่อย เสี่ยงทำให้เพ้อเจ้อได้ง่ายนะ”

“เธอบอกว่าเมื่อคืนนอนดึกก็เพราะดูละครไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันไม่ได้บอกสักหน่อยว่าดูละคร” ฉินอันอันจิบไวน์แล้วพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ใช้ชีวิตของตัวเองให้ดี ผู้ชายและความรักจะไม่มีวันสำคัญเท่ากับตัวฉันเองหรอก”

หลีเสี่ยวเถียนเห็นด้วยอย่างยิ่ง “อันอัน เธอพูดถูก! เธอเห็นไหม ฟู่สือถิงก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับเธอเป็นอันดับแรก”

“อย่าไปพูดถึงเขาเลย กินข้าวกันเถอะ” ฉินอันอันพึมพำ “ฉันขับรถมาเอง เดี๋ยวฉันค่อยเรียกบริการขับกลับทีหลังก็ได้”

“ข้างนอกมีบริการขับรถกลับตั้งเยอะแยะ” หลีเสี่ยวเถียนพูด “อันอัน วันนี้ฉันอยากไปบ้านเธอ ทำไมเธอไม่ให้ฉันไปที่บ้านเธอล่ะ? ฉันยังไม่เคยไปบ้านใหม่ของเธอเลยนะ!”

หลีเสี่ยวเถียนรู้แค่ว่าเธออาศัยอยู่ในเขตสตาร์ริเวอร์ แต่เธอไม่รู้ว่าคฤหาสน์ของฉินอันอันคือหลังไหน

ฉินอันอันจิบไวน์ด้วยท่าทางอึดอัดใจ “ไว้วันหลังเถอะ! ตอนนี้บ้านของฉันยังรกอยู่เลย...”

“แม่เธอก็อยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ? จะรกได้ยังไงกัน?”

“เอ่อ...” ฉินอันอันพยายามหาข้ออ้าง

ในเวลานี้ ฟู่สือถิงได้รับโทรศัพท์พลางเดินไปที่ประตูร้านอาหาร

หลีเสี่ยวเถียนมองร่างที่เร่งรีบของเขาแล้วพูดว่า “อันอัน ฟู่ซือถิงกำลังจะไปแล้ว”

ฉินอันอันหันหน้าไปเห็นร่างที่กำลังจะจากไป

‘เขารีบออกไปขนาดนั้น เพราะว่า...อิ๋นอิ๋นฟื้นแล้วเหรอ?’

ฟู่สืออิ๋นฟื้นแล้ว

เสิ่นอวี๋โทรหาฟู่ซ่อถิงและบอกให้เขากลับไปที่โรงพยาบาลโดยเร็ว

เสิ่นอวี๋พยักหน้าและเดินออกจากห้องผู้ป่วย

หลังจากประตูปิด ฟู่สือถิงถามด้วยเสียงต่ำ “อิ๋นอิ๋น เธอปวดหัวหรือเปล่า?”

ฟู่สืออิ๋นพยักหน้า “พี่คะ เกิดอะไรขึ้นกับฉันเหรอ?”

“หมอได้ทำการผ่าตัดสมองให้เธอ ตอนนี้จะเจ็บแต่มันจะไปในอีกไม่กี่วัน” เสียงของฟู่สือถิงอ่อนโยนและสายตาของเขาก็อ่อนโยนเหมือนกัน “อิ๋นอิ๋น เธอออกจากโรงเรียนได้ยังไง? จำได้ไหม?”

ใบหน้าของเสี่ยวหานพลันแว๊บขึ้นในหัวของเธอ

“พี่ไง พี่เป็นคนพาฉันออกมา!”

ในหัวของเธอ ใบหน้าของเสี่ยวหานและใบหน้าของพี่ชายเธอผสานเป็นใบหน้าเดียวกัน

ฟู่สือถิงขมวดคิ้ว

‘หรือเป็นเพราะการผ่าตัดยังไม่หายดีหรือเปล่า?’

“พี่ คนเมื่อกี้คือใครเหรอคะ? ฉันไม่รู้จัก” ฟู่สืออิ๋นคิดถึงใบหน้าของเสิ่นอวี๋แล้วขมวดคิ้ว

“คนนั้นคือหมอเสิ่น คนที่ทำการผ่าตัดให้เธอไง”