รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 173

“ฉันไม่รู้จักเธอ” ฟู่สืออิ๋นต่อต้าน “ฉันไม่เคยเห็นเธอ...ไม่รู้จักเธอ...”

“อ๋อ เธอเป็นลมและถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล เธอจึงไม่เห็นเธอไง” ฟู่สือถิงอธิบายให้เธอฟัง

เป็นลม?

ฟู่สืออิ๋น “ไม่! ไม่ใช่!”

ความทรงจำสุดท้ายของเธอคือใบหน้าของฉินอันอัน

เธอมีไข้และนอนอยู่บนเตียง ฉินอันอันคุยกับเธออยู่ตลอด

แต่จำไม่ได้ว่าคุยอะไรกันบ้าง

แต่เธอคับคล้ายคับคลาว่าแววตาที่อ่อนโยนและเสียงที่อ่อนนุ่มของฉินอันอันทำให้เธอสบายใจขึ้นมาก

เมื่อเธอตื่นเต้น อาการบาดเจ็บที่ศีรษะของเธอรู้สึกเหมือนถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ความเจ็บปวดนั้นทำให้เธอหลั่งน้ำตา

“อิ๋นอิ๋น เจ็บเหรอ? หลับตาแล้วไม่ต้องคิดอะไร พอตื่นมาจะได้ไม่เจ็บแบบนี้” ฟู่สือถิงเช็ดน้ำตาบนใบหน้าด้วยกระดาษทิชชู่แล้วตบเบา ๆ เธอ จากนั้นก็โอบเธอเข้ามาในอ้อมแขนแล้วกล่อมเธอให้หลับ

เธอได้รับการผ่าตัดสมองและจำเป็นต้องพักผ่อนเยอะ ๆ

หลังจากที่เธอหลับไปแล้ว ฟ่สือถิงก็ออกมาจากห้องผู้ป่วย

เสิ่นอวี๋ก้าวไปข้างหน้าทันทีและถามว่า “เธอเป็นยังไงบ้างคะ?”

มุมปากของฟู่สือถิงยกขึ้น เขาพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “เธอพูดเยอะขึ้นกว่าเดิม แววตาของเธอจดจ่อมากขึ้นกว่าเดิม...การผ่าตัดของหมอเสิ่นสุดยอดมากเลยครับ!”

เสิ่นอวี๋ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “งั้นก็ดีแล้วค่ะ! ตอนแรกฉันกังวลว่าผลของการผ่าตัดจะไม่เป็นไปตามที่คาดไว้!”

ฟู่สือถิงรู้สึกขอบคุณมากจนอดไม่ได้ที่จะกอดเสิ่นอวี๋ “หมอเสิ่น ขอบคุณมากครับ!”

หัวใจของเสิ่นอวี๋เต้นเร็วขึ้น เธอรู้สึกผิด แต่เธอก็รู้สึกลึกซึ้งกับฟู่สือถิงด้วยเช่นกัน

มือทั้งสองพยายามกอดร่างกายของฟู่สือถิง “คุณฟู่ นี่คือสิ่งฉันควรทำค่ะ”

เสียงของเธอทำให้ฟู่สือถิงได้สติขึ้นมาทันที

เขาปล่อยเธอ แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขายังอยู่ “หมอเสิ่น ขอบคุณมากนะครับ วันนี้ดึกมากแล้ว คุณกลับไปพักผ่อนให้เต็มที่ พรุ่งนี้ค่อยเจอกันใหม่”

เสิ่นอวี๋พยักหน้า “ถ้าอิ๋นอิ๋นเป็นอะไร คุณโทรหาฉันได้ตลอดเวลาเลยนะคะ”

ฟู่สือถิงพยักหน้าแล้วส่งเธอออกไป

“นายเปิดประตูห้อง ฉันขอยืนดูที่ประตูก็ได้” เซิงเป่ยพูดคุยกับบอดี้การ์ด

บอดี้การ์ดปฏิเสธ “คุณเซิ่ง อย่าทำให้ผมลำบากใจเลยครับ”

เซิ่งเป่ย “เจ้านายของนายก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ ถ้าเปิดประตู แล้วฉันจะเอาเหล้าน์ดี ๆ มาให้สักสองสามขวด!”

บอดี้การ์ดรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

จู่ ๆ ฟู่สือถิงปรากฏตัวขึ้น

“สือถิง หมอเสิ่นกลับไปแล้วเหรอ? นายเพิ่งบอกไม่ใช่เหรอว่าการผ่าตัดเป็นไปด้วยดี และอิ๋นอิ๋นก็กลับมาเป็นปกติแล้ว? สุดยอดไปเลย! ฉันขอเข้าไปดูหน่อยได้ไหม?” เซิ่งเป่ยเดินเข้าไปหาฟู่สือถิงพร้อมกับรอยยิ้ม

ฟู่สือถิง “ไม่ได้”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเซิ่งเป่ยหายไป “นายจะให้เธออยู่ในโลกกระจกไปตลอดชีวิตเลยหรือไง? ทำแบบนี้มันไม่มีประโยชน์หรอก ปล่อยให้เธอได้ติดต่อกับสังคมภายนอกและผู้คนภายนอกบ้าง”

ฟู่สือถิง “ยังไม่ใช่ตอนนี้”

เซิงเป่ย “นายมีเหตุผลหน่อยสิ นายจะไปรู้ใจเธอได้ยังไง? เธอไม่มีครอบครัวแล้วเหรอ? นายคงไม่คิดวางแผนที่จะแต่งงานกับเธอหลังจากที่เธอฟื้นหรอกใช่ไหม?!”

ฟู่สือถิงขมวดคิ้ว “ถ้ายังถามอีกเราขาดกัน!”