รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 199

ฟู่เย่เฉิน “อันอัน! คุณว่าผมแย่กว่าสุนัขเหรอ!?”

ฉินอันอัน “ก็ใช่น่ะสิ! จากที่ฉันรู้จักฉินเขอเข่อมา เธอคงไม่กล้าจ้างวานฆ่า แต่ฉันไม่สนใจคุณสองคน ดังนั้นไม่ว่าคุณจะอยู่หรือตายมันก็ไม่เกี่ยวกับฉัน แต่ถ้าคุณยังมาวุ่นวายกับฉันอีก ฉันคงต้องจ้างนักสืบเอกชนมาตรวจสอบเรื่องนี้”

ฟู่เย่เฉินหน้าเปลี่ยนสี “อันอัน! ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อพบคุณโดยเฉพาะ ผมแค่แวะมา...ต่อไปผมจะไม่รบกวนคุณอีก!”

ฉินอันอันคิดไม่ถึงว่าคำพูดพลั้งปากของตัวเองจะเผยให้เห็นตัวตนที่แท้จริงของเขา

เขามีเจตนาไม่ดีต่อฟู่สือถิง แต่กลับไม่กล้าจ้างวานฆ่าในนามของตัวเอง ดังนั้นเขาจึงทำให้ฉินเขอเข่อเป็นแพะรับบาป

หน้าจอโทรศัพท์สว่างขึ้นและมีข้อความเข้ามา

ฉินอันอันกดที่ข้อความ มันมาจากหลีเสี่ยวเถียน : ทำไมฟู่สือถึงสุนัขแบบนี้ล่ะ! เขาโทรหาเธอเรื่องผู้หญิงคนนั้นเนี่ยนะ! เขาเสียสติไปแล้วเหรอ? ! เขาไม่รู้เหรอว่าเธอเป็นคนแบบไหน? !

ฟู่เย่เฉินเห็นเธอเล่นโทรศัพท์มือถือ เขาจึงลุกขึ้นและกำลังจะออกไป

จากหางตา เขาบังเอิญเห็นภาพพื้นหลังแชทของเธอโดยบังเอิญ

ภาพพื้นหลังของการแชทของเธอคือรูปหน้าของเด็กสองคน

คนหนึ่งเป็นเด็กผู้ชาย อีกคนหนึ่งเป็นเด็กหญิง

หน้าของเด็กผู้หญิงหญิงดูคุ้นเคย!

“อันอัน เด็กผู้หญิงในภาพพื้นหลังของคุณคือใคร? เหมือนผมจะเคยเห็นเด็กผู้หญิงคนนี้มาก่อน…” ฟู่เย่เฉินเดินไปหาฉินอันอัน

ฉินอันอันลดหน้าจอโทรศัพท์ลงทันทีและมองเขาด้วยสายตาเย็นชา “คุณออกไปได้แล้ว!”

ฟู่เย่เฉินตาเบิกกว้าง “ผมกำลังจะไปแล้ว...เมื่อไม่นานมานี้ผมโดนเด็กผู้หญิงคนหนึ่งก่อกวน เด็กหญิงคนนั้นดูแปลก ๆ เหมือนเด็กผู้หญิงในภาพพื้นหลังของคุณ...แต่ผมอาจจะจำผิด งั้นผมไปล่ะ”

หลังจากที่ฟู่เย่เฉินออกไป ฉินอันอันก็รู้สึกไม่สบายใจ

‘หรือว่ารุ่ยลาเคยเจอฟู่เย่เฉิน?’

เธอรู้ว่ารุ่ยลาและเสี่ยวหานหยุดเรียน แต่เธอก็ไม่ได้ตำหนิพวกเขา เป็นเพราะพวกเขาเพิ่งกลับมาและอาจไม่ชินกับการใช้ชีวิตในประเทศนี้ ดังนั้นเธอจึงให้อิสระแก่พวกเขาอย่างมาก

“เป็นอะไรมากไหม?” เขาถาม

เสิ่นอวี๋ยังคงส่ายหัว “คงไม่เป็นไรมากค่ะ แต่เจ็บมาก ๆ”

สีหน้าของฟู่สือถิงเปลี่ยนเป็นเย็นชา “ทำไมคุณถึงไปหาฉินอันอัน? เธอกับผมหย่ากันแล้ว คุณไม่ควรไปยุ่งกับเธอ”

เสิ่นอวี๋สีหน้าสำนึกผิด “ฉันขอโทษสือถิง ฉันได้ยินมาว่าเธอก็เป็นลูกศิษย์ของศาสตราจารย์หูชิงด้วย ฉันจึงคิดว่าเราน่าจะคุยเรื่องเดียวกันได้ แต่ฉันไม่คิดว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้”

ในขณะที่เสิ่นอวี๋พูด ใบหน้าของเธอก็พลางบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดพลางน้ำตาก็ไหลอาบหน้า

เมื่อเห็นเธอสภาพนั้น ฟู่สือถิงจึงไม่อยากตำหนิเธอ

“เจ็บจัง...” เสิ่นอวี๋ร้องไห้พลางเอนตัวไปที่แขนของฟู่สือถิงแล้วพูดด้วยเสียงแหบแห้ง “จะทำยังไงดีถ้ามือของฉันที่โดนน้ำร้อนลวกเสียหายจนทำให้ฉันไม่สามารถผ่าตัดได้?”

ฟู่สือถิงขมวดคิ้วและอุ้มเธอ “ผมจะพาคุณไปตรวจที่โรงพยาบาล”

เสิ่นอวี๋วางแขนของเธอไว้บนรอบคอของเขาและซุกใบหน้าไว้ที่คอของเขาพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์