รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 200

หกโมงเย็น

ฉินอันอันขับรถกลับไปที่คฤหาสน์สตาร์ริเวอร์

ประตูเปิดอยู่

รถบีเอ็มดับบิวสีแดงจอดอยู่ในลานบ้าน

ฉินอันอันจำรถได้ มันเป็นรถของหลีเสี่ยวเถียน

‘ทำไมจู่ ๆ หลีเสี่ยวเถียนถึงมาที่นี่?’

“ฉินอันอัน!” หลีเสี่ยวเถียนเห็นฉินอันอันกลับมาจึงรีบวิ่งไปหาทันที “ฉันเห็นเด็กที่เธอรับเลี้ยงทั้งสองคนแล้ว! ถ้าฉันไม่ได้ยินว่าเธอรับเลี้ยงเด็ก เธอคงจะเก็บเป็นความลับไปตลอดชีวิตเลยใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินหลีเสี่ยวเถียนพูด ฉินอันอันก็ไม่กล้าลงจากรถ

เธอพบว่าเมื่อไหร่ที่ฟู่สือถิงรู้เรื่องของเธอ ทุกคนก็จะรู้

ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าหลีเสี่ยวเถียนรู้ความลับของเธอ เธอก็จะต้องบอกเรื่องนี้กับฟู่สือถิงวันใดวันหนึ่งแน่นอน

สิ่งเดียวที่จะโทษคือต้องโทษที่เฮ่อจุ่นจือกับหลีเสี่ยวเถียนคบหากัน

เธอไม่สามารถเลิกคบกับหลีเสี่ยวเถียนเพียงเพราะเธอคบกับเฮ่อจุ่นจือได้

“เธอนี่มันน่าเบื่อจริง ๆ!” หลีเสี่ยวเถียนเดินไปหาฉินอันอันแล้วดึงเธอออกจากรถ “เธอรับเลี้ยงเด็กสองคนแน่เหรอ? คงจะไม่ใช่ลูกของฟู่สือถิงกับเธอหรอกนะ เธอกำลังปิดบังอะไรอยู่?!”

ฉินอันอันเงียบ “...”

“จะว่าไป เด็กสองคนที่เธอรับเลี้ยงมาเหมือนเธอกับฟู่สือถิงจัง! เธอรับเลี้ยงพวกเขาเพราะพวกเขาหน้าตาดีหรือเปล่า?” หลีเสี่ยวเถียนถาม

ฉินอันอัน “...ใช่! ตอนเสี่ยวหานยังเด็ก เขาดูไม่เหมือนฟู่สือถิงเลย ถ้าเหมือน ฉันคงไม่รับพวกเขามาเลี้ยงแน่”

หลีเสี่ยวเถียน “โอ้! น่าทึ่งมาก! ถึงจะไม่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดก็ตาม แต่หน้าตาคล้ายกันมาก”

“บางทีพวกเขาอาจจะยิ่งโตยิ่งไม่เหมือนก็ได้ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปอยู่ตลอดนั่นแหละ” ฉินอันอันพูดอย่างร้อนตัว

“อย่างนี้นี่เอง... อันอัน ทำไมเธอถึงคิดที่จะรับเด็กมาเลี้ยงล่ะ?” หลีเสี่ยวเถียนงงมาก “ฉันได้ยินแม่ของเธอบอกว่าเสี่ยวหานมีปัญหา ไม่ชอบอยู่ร่วมกับคนอื่น เธอรับเลี้ยงเด็กแบบนี้ เธอจะไม่มีปัญหาเหรอ?!”

รุ่ยลามีสีหน้าภูมิใจ “หนูเกิดจากแม่ แน่นอนว่าหนูต้องสวยเหมือนแม่!”

หลีเสี่ยวเถียนอึ้ง “...”

ฉินอันอันดึงหลีเสี่ยวเถียนด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปเข้าห้องนอนทันที

“ฉินอันอัน! เด็กสองคนนี้เป็นลูกของเธอเหรอ? ฉันว่าพวกเขาหน้าตาเหมือนเธอกับฟู่สือถิงมากเลยนะ! พวกเขาเป็นลูกของเธอกับฟู่สือถิงหรือเปล่า?!” หลีเสี่ยวเถียนเห็นปากของฉินอันอันขยับ จึงพูดแทรกทันที “อย่าโกหกฉันนะ! ถ้าเธอโกหกฉัน ฉันจะบอกฟู่สือถิงทันที และจะบอกด้วยว่าเด็กสองคนนี้เป็นลูกของเขา!”

ฉินอันอันเงียบอยู่อย่างนั้น “...”

เธอเดาได้อยู่แล้วว่าเรื่องนี้จะเก็บเป็นความลับได้ไม่นาน

มีเพียงเธอไม่ต้องกลับมา ไม่ต้องเจอคนที่เคยรู้จักเท่านั้น เรื่องนี้ถึงจะไม่ถูกเปิดเผย

แต่โลกมันกลมเกินไป เมื่อเธอกลับมาแล้ว เธอจะไม่เจอคนที่รู้จักได้ยังไง?

มาพูดเอาตอนนี้คงจะสายเกินไปเสียแล้ว