รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 215

อิ๋นอิ๋นพยักหน้าอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องคิด

ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยไปบ้านเขาเสียหน่อย

เธอค่อนข้างชอบบ้านของเขา

เธอยังอยากไปอีก

ฟู่สือถิงมองดูท่าทางดื้อดึงของน้องสาว ในใจก็รู้สึกสับสน

วันนี้ฉินจือหานไม่ได้เอาแล็ปท็อปมาที่โรงเรียน ฉินอันอันจะต้องเอาเก็บไปแล้วอย่างแน่นอน

โดยพื้นฐานสามารถตัดสินได้ว่าแฮกเกอร์นอกกฎหมายคนนั้นคือเด็กผู้ชายมาดเท่ที่สวมหมวกบอนเน็ตตรงหน้าเขา

ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นลูกบุญธรรมของฉินอันอัน แต่ฟู่สือถิงก็ยังวางแผนว่าจะสอนบทเรียนให้เขาสักหน่อย

ทว่าทัศนคติที่อิ๋นอิ๋นมีต่อเขาในขณะนี้ ทำให้ฟู่สือถิงอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ทันใดนั้น ก็เกิดเสียง ‘ปึง’ แล้วเสียงดังสนั่นก็มาจากด้านข้าง

ตามมาด้วยเสียงก่นด่าสาปแช่งอย่างรุนแรง!

พวกเขาหันไปมองตามแหล่งที่มาของเสียง คนสองคนทางด้านนั้นได้ตบตีตลุมบอนกันอยู่

ฟู่สืออิ๋นมองดูภาพความรุนแรงตรงหน้า ใบหน้าก็ซีดเผือดไร้สีเลือดในพริบตา ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว!

“อ๊า! อ๊า อ๊า!” เธอใช้สองมือปิดหูและกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งออกมา

ฟู่สือถิงใจเต้นแรงเมื่อเห็นเธอเริ่มเสียสติ

เธอจะต้องจำประสบการณ์การถูกทุบตีอันมืดมนในวัยเด็กได้แล้วแน่!

เขาอุ้มเธอขึ้นแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว

เสี่ยวหานมองไปยังทิศทางที่พวกเขาจากไป เสียงกรีดร้องของฟู่สืออิ๋นยังดังก้องอยู่ในใจของเขา

‘เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?’

‘หวาดกลัวงั้นเหรอ?’

‘คนอื่นทะเลาะกัน ไม่ได้ตีเธอเสียหน่อย เธอจะกลัวอะไร?’

“เสี่ยวหาน ที่นี่วุ่นวายเกินไป! หนูรีบกลับโรงเรียนกับครูเถอะ!” คุณครูจับแขนเสี่ยวหานแล้วพาเขากลับ

......

ตอนกลางวัน

ฉินอันอันไปที่สถานีตำรวจ

ห้าปีก่อน หลังจากหวังฉีเทียนน้องชายของหวังหว่านจือกวาดเงินของฉินกรุ๊ปเกือบสองพันล้านแล้วก็หนีไปต่างประเทศ

หวังฉีเทียนเคยทำสำเร็จมาแล้วครั้งหนึ่งกับฉินกรุ๊ป จะต้องอยากได้กำไรก้อนโตอีกแน่นอน

เธอให้หัวหน้าฝ่ายการเงินคนปัจจุบันติดต่อเพื่อนของหวังฉีเทียน สร้างภาพลวงตาว่าพวกเขาสามารถทำกำไรกับฉินกรุ๊ปได้อีกครั้ง ดูสิ หวังฉีเทียนใจเต้นแล้ว

หลังจากขึ้นรถแล้ว เธอคิดว่าจะกลับบริษัท

ตอนนี้เอง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เมื่อเธอเห็นการแจ้งเตือนสายเรียกเข้า เธอรับสายทันที “พี่เว่ยเจิน พี่ถึงสนามบินแล้วใช่ไหม?”

เว่ยเจิน “อื้ม ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ฉันจะไปหาเธอ”

“ตอนนี้ฉันว่าง ฉันจะไปรับพี่เองค่ะ”

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ฉินอันอันก็มาถึงสนามบินและมารับเว่ยเจิน

“พี่เว่ยเจิน ครั้งนี้พี่จะกลับมาอยู่ที่นี่นานแค่ไหนคะ?” หลังจากฉินอันอันถามที่อยู่บ้านของเขาแล้ว ก็ขับรถออกไป

“ถาวร” เว่ยเจินยักไหล่ “ฉันลาออกแล้ว และตัดสินใจกลับมาเพื่อทำการวิจัยและพัฒนา”

“เยี่ยมไปเลยค่ะ! แบบนี้พวกเราจะได้เจอหน้ากันบ่อยขึ้นแล้ว” รอยยิ้มของฉินอันอันบริสุทธิ์และจริงใจ

ในดวงตาของเว่ยเจินฉายประกายแห่งความกังวัล “อันอัน เสิ่นอวี๋ติดต่อฉันมาแล้ว เธอหน้าด้านกว่าที่คิดเอาไว้เสียอีก เธอจะต้องระวังตัวด้วยนะ”