รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 273

ฉินอันอันได้ยินคำถามของเขา

และเพราะคำถามของเขา เธอเลยสร่างเมาเล็กน้อย

เขาคิดว่าตอนนี้เธอดื่มเยอะแล้วจะอธิบายทุกอย่างงั้นเหรอ?

ฮ่า ๆ เขาดูถูกเธอมากไปแล้ว

เธอดื่มเยอะก็จริง

แต่เธอดื่มเบียร์ไม่ใช่ไวน์

เบียร์แค่นี้ ไม่ถึงกับทำให้เธอเมาแล้วขาดสติได้หรอกนะ

เธอตัดสินใจไม่สนใจเขาและนอนหลับไปเลย

ฟู่สือถิงฟังเสียงลมหายใจของเธอที่ค่อย ๆ ปรับเป็นสม่ำเสมอแล้วมองดูการเชื่อมต่อการโทร เขาลังเลที่จะวางสาย

ถ้าเธอไม่เมา เธอคงไม่โทรหาเขาแน่นอน

……

เวลาแปดโมงเช้า

ฉินอันอันถูกปลุกให้ตื่นเพราะฝันร้าย!

เธอฝันถึงช่วงเวลาที่พ่อของเธอเสียชีวิต

พ่อตาย บริษัทล้มละลาย เธอกับแม่ไม่มีที่อยู่อาศัย กำลังเดินไปอย่างไร้จุดหมายบนถนนเหมือนสุนัขหรือแมวจรจัด

เธอกระหายน้ำมาก อยากดื่มน้ำ แต่เธอกับแม่ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีเงินเลย เธอไม่มีปัญญาซื้อน้ำ

เธอตกใจจนเหงื่อเย็นออกท่วมตัว

เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วจึงเห็นห้องนอนที่คุ้นเคย เธอถอนใจโล่งอกเฮือกใหญ่แล้วพึมพำเสียงแผ่วเบาว่า “ฉินอันอัน มันผ่านไปแล้ว…ไม่ต้องกลัว”

หลังจากพูดจบ ทันใดนั้นมีเสียงทุ้มลึกของชายคนหนึ่งดังลอดออกมาจากโทรศัพท์ “ตื่นแล้วเหรอ?”

ฉินอันอัน “! ! !”

เธอดูโทรศัพท์อย่างตกใจ

เกิดอะไรขึ้น?

โทรศัพท์รวนหรือไง?

มันสร้างเสียงของฟู่สือถิงอัตโนมัติได้จริง ๆ เหรอ?

“ใจเย็น กลางวันแสก ๆ จะมีผีได้ยังไงล่ะ?” เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ สร้างความเข้มแข็งให้จิตใจตัวเอง จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

ฟู่สือถิงฟังเธอบ่นพึมพำกับตัวเอง และเริ่มตั้งตารอปฏิกิริยาต่อไปของเธอ

เธอเปิดโทรศัพท์แล้วเห็นการเชื่อมต่อการโทร สีหน้าของเธอแข็งค้างไปทันที!

ยังเชื่อมต่อการโทรอยู่ มันแสดงให้เห็นว่าเธอคุยกับฟู่สือถิงมาห้าชั่วโมงแล้ว!

“ฟู่สือถิง ฉันยังมีธุระต้องทำ คุยต่อไม่ได้แล้ว!” เธอตัดบทอย่างร้อนใจแล้ววางสายไป

พอลงจากเตียง เธอโทรหาเจ้าหน้าที่หลี่

เธอกดโทรศัพท์ ต่อสายอย่างรวดเร็ว

“เจ้าหน้าที่หลี่คะ คุณจับหวังฉีเทียนได้แล้วใช่ไหม?” เธอได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นเร็วราวกับจะหลุดออกมา

“จับได้แล้วครับ นำตัวไปที่สถานีเรียบร้อยแล้ว กำลังสอบปากคำ” เจ้าหน้าที่หลี่กล่าว “ผมกลัวว่าจะรบกวนเวลาพักผ่อน เลยไม่ได้โทรหาคุณ”

“ขอบคุณ! ขอบคุณค่ะ!” ทันใดนั้นร่างกายของเธอก็ผ่อนคลายลง ไม่ได้ปวดหัวมากขนาดนั้นอีกต่อไป

“ไม่ต้องเกรงใจครับ ถ้ามีความคืบหน้าเพิ่มเติมผมจะแจ้งให้คุณทราบ”

“ตกลงค่ะ! รบกวนคุณด้วยนะคะ!”

......

เวลาสิบโมงเช้า

ฉินอันอันได้รับสายจากแม่เลี้ยงที่อยู่ไกลออกไปอีกฟากฝั่งมหาสมุทร

สี่ปีกว่าแล้ว พวกเธอไม่เคยติดต่อกันเลย

แต่เธอไม่เคยลืมใบหน้าที่ใจร้ายและเสียงที่ดุร้ายของแม่เลี้ยงเลย

“ฉินอันอัน! เธอฉลาดมากเลยนะ! คิดไม่ถึงเลยว่าจะสร้างตาข่ายดักศัตรูขึ้นมาจริง ๆ!” หวังหว่านจือเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างเกลียดชัง ถ้าหากจู่ ๆ น้องชายฉันเป็นอะไรขึ้นมากระทันหันล่ะก็ ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปแน่!”